Και αυτή τη φορά, όλοι οι άνθρωποι που διασώσαμε, είχαν τραύματα στο κορμί τους από βασανιστήρια και οι ιστορίες που ακούω είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που βρέθηκα στην κεντρική Μεσόγειο, τον Οκτώβρη 2016.
«Όλοι όσοι βλέπεις γύρω μου εδώ, είναι σκλάβοι, είμαστε όλοι σκλάβοι, σαν τον 18ο αιώνα.
Κάθε μέρα, μαύροι Αφρικανοί πεθαίνουν αβοήθητοι μέσα στις ιδιωτικές φυλακές των λιβυκών συμμοριών.
Άμα δεν πληρώσεις σε σκοτώνουν, άμα αρρωστήσεις είναι βέβαιο ότι θα πεθάνεις. Κάθε μέρα, τους βλέπουμε να πετάνε τα πτώματα στην έρημο.»
Moses από Νιγηρία
«Όποιον αργεί να πληρώσει, τον εκτελούν για παραδειγματισμό και μετά χρεώνουν τα λύτρα στους συμπατριώτες του, τα μοιράζουν σε όλους μας, κανείς δεν γλιτώνει, πρέπει να πληρώσουμε εμείς τα χρήματα για την απελευθέρωση του νεκρού φίλου μας, παρόλο που έχει πεθάνει..»
Elvis από Τόγκο
«Σήμερα όμως, είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου! Έκλαιγα όταν φτάσαμε στο λιμάνι. Δεν το πίστευα ότι δεν είμαι πια στην Λιβύη.
Είχα χάσει κάθε όρεξη για ζωή. Κάθε νύχτα, ονειρευόμουν ότι πεθαίνω για να γλιτώσω από τα βάσανα. Σήμερα, ξαναγεννήθηκα! Δεν υπάρχει τρόπος να σας ευχαριστήσω για το καλό που μου κάνατε.»
Noah από Καμερούν
«Σήμερα, είμαστε οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον κόσμο. Επιτέλους, είμαστε ελεύθερες από την βία και την σκλαβιά. Μας ξαναήρθε η ελπίδα, όταν νομίζαμε ότι έχουν χαθεί όλα. Ούτε στον εχθρό μου δεν θα του έλεγα να πάει στην Λιβύη.
Η J από Ακτή Ελεφαντοστού
Αυτά τα χαμόγελα και αυτές οι φράσεις, αξίζουν όλες τις προσπάθειες του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου