Τους διέταξε να «κατέβουν» στο νερό. Και χάθηκαν για πάντα...
Το γνωρίζει- σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το γνωρίζει. Είναι ένα σημείο από το οποίο έχει περάσει ξανά και ξανά και ξέρει τι βρίσκεται κάτω από το νερό. Ένα μέλος του πληρώματος του πλοίου τον εκλιπαρεί, έστω και την ύστατη στιγμή, ν’ αλλάξει γνώμη.
Δεν τον ακούει, δε δίνει σημασία ούτε στους (σποραδικούς, είναι η αλήθεια) ψιθύρους των υπολοίπων. Διατείνεται πως κουμάντο στο καράβι κάνει ο ίδιος και η απόφασή του δεν αλλάζει: οι λαθρεπιβάτες πρέπει να ριχτούν στο νερό.
Με την αρωγή ορισμένων ατόμων που θέλουν ν’ αποκαλούνται- αλλά δεν είναι- «άνθρωποι», θα φέρει εις πέρας το φρικαλέο σχέδιό του. Οι 11 λαθρεπιβάτες πέφτουν στο αλμυρό νερό και, λίγο αργότερα, τα θαλάσσια κήτη μοιάζουν να μην πιστεύουν το σαρκικό δώρο που τους χαρίστηκε.
Είναι καρχαρίες και μόλις βρήκαν το επόμενο γεύμα τους.
Υπόθεση Γαρυφαλλιά
Το ημερολόγιο δείχνει 15 Μαρτίου του 1984. Η φημισμένη (αργότερα, βέβαια, θα γινόταν πασίγνωστη για τους λάθος λόγους…) «Γαρυφαλλιά», ένα φορτηγό πλοίο ελληνικών συμφερόντων, ετοιμάζεται να ξεκινήσει το ταξίδι από την Μομπάσα στην Κένυα με προορισμό το Καράτσι του Πακιστάν.
Στην αρχή τα πάντα βαίνουν ομαλώς, όμως μερικές ώρες μετά τον απόπλου ο Πλοίαρχος Αντώνης Π. και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος ακούνε θόρυβο από τ’ αμπάρια και κατεβαίνουν να δουν τι ακριβώς συμβαίνει.
Εκεί ανακαλύπτουν πως η «πηγή» του θορύβου είναι ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο της εποχής: 11 λαθρεπιβάτες σομαλικής καταγωγής, με τους μισούς εξ αυτών να είναι ανήλικοι, κρύβονται στο εσωτερικό της «Γαρυφαλλιάς».
Ο καπετάνιος παίρνει άμεσα μια απάνθρωπη απόφαση: διατάζει να κλειστούν άπαντες για δύο ολόκληρες μέρες στην αποθήκη των αμπαριών, χωρίς να τους δοθεί ούτε νερό ούτε φαγητό.
Μετά, το πράγμα γίνεται ανείπωτα χειρότερο, ξεπερνώντας ακόμα και τα όρια της ανεξέλεγκτης παραφροσύνης: την τρίτη μέρα πετάει δύο από τους λαθρεπιβάτες στη θάλασσα μόνο με ένα σωσίβιο, ενώ λίγο αργότερα βγάζει τους υπόλοιπους από την αποθήκη με τη χρήση καπνογόνων και υπό την απειλή όπλου τους ανεβάζει στο κατάστρωμα.
Εκεί ορισμένοι αντιλαμβάνονται πως πρόθεσή του είναι να συνεχιστεί η κτηνωδία και τον παρακαλάνε να σταματήσει. Ο καπετάνιος όμως, είναι ανένδοτος και με τη βοήθεια μερικών ναυτικών ρίχνει τους 9 εναπομείναντες στο νερό!
Αυτό που μοιάζει αδιανόητο και αδυνατεί να το χωρέσει οποιοσδήποτε μη άρρωστος νους είναι πως, δεδομένης της εμπειρίας του Καπετάνιου και των ταξιδιών που έκανε στον Ινδικό Ωκεανό, γνώριζε πως σ’ εκείνη τη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Σομαλίας υπήρχαν καρχαρίες.
Κατ’ ουσίαν, δηλαδή, έσπρωξε τους λαθρεπιβάτες σ’ έναν υγρό, γεμάτο υπερμεγέθη δόντια, τάφο…
Επιστροφή στην Ελλάδα και δίκη
Άμα τη επιστροφή του πλοίου στην Ελλάδα δύο μήνες αργότερα- τον Μάιο του 1984-, ο μάγειρας της «Γαρυφαλλιάς» Ευτύχιος Ζωγραφάκης αδυνατώντας να κρατήσει μέσα του αυτό που είχε δει να συμβαίνει, πήγε στις Λιμενικές Αρχές της Πάτρας και κατήγγειλε όλα όσα είχαν συμβεί στο «αποκρουστικό» ταξίδι.
Φυσικά ανοίγει αυτομάτως φάκελος για την υπόθεση- η οποία, πέραν του πανελληνίου, συγκλονίζει και την παγκόσμια κοινότητα, αμαυρώνοντας το όνομα της ελληνικής ναυτιλίας- και η δίκη ορίζεται για 1.5 χρόνο, περίπου, αργότερα (τον Σεπτέμβρη του 1985).
Ο Πλοίαρχος Αντώνης Π., μετά την εξέταση των μαρτύρων και τις καταθέσεις των πάντων, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 10 ετών και 10 μηνών, ενώ σε ακόμα εννιά μέλη του πληρώματος επεβλήθησαν ποινές από 14 έως 44 μήνες.
Ωστόσο, μόλις μια διετία αργότερα (1987) ο καπετάνιος, κατόπιν νέου δικαστηρίου, αποφυλακίστηκε πληρώνοντας εγγύηση.
Πώς αιτιολογήθηκε αυτή η δεύτερη απόφαση που «ανέτρεψε» την πρώτη;
Στο ότι δεν υπήρχαν απτές αποδείξεις πως οι λαθρεπιβάτες πέθαναν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου