“Η υβριδική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή”

Η υβριδική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή”

Από Militaire News

Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΧΩΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Στις 28 Νοεμβρίου 2019 ο πρόεδρος της Αμερικής Donald Trump επισκέφθηκε τα αμερικανικά στρατεύματα του Αφγανιστάν. Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες στόχος της συνάντησής του με τον πρωθυπουργό της χώρας Ashfar Ghani ήταν η συζήτηση περί μίας ποιο φίλα προσκείμενης συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών καθώς και οι δημιουργία δεσμών εμπιστοσύνης.
Μια κοινή και πάγια πολιτική μεταξύ των δύο χωρών αλλά και η δυνατότητα κατευνασμού των ακόμα υπαρχόντων παραστρατιωτικών οργανώσεων Ταλιμπάν στην περιοχή φαίνεται να είναι η οδός σύμφωνα με την οποία θέλουν να ενισχύσουν οι ΗΠΑ την παρουσία τους στην περιοχή. Η ενίσχυση αυτή περιλαμβάνει την αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τους 8.600 άντρες στους 13.000 πάσης φύσεως μονάδων πεζικού καθώς και την περαιτέρω ανάπτυξή τους σε περιοχές του αφγανικού εδάφους μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας χωρίς την παρενόχλησή τους από ισλαμιστικές οργανώσεις. Τα συμπεράσματα που εξάγονται από αυτήν την συνάντηση καθώς και οι αντιφάσεις, δημιουργούν ένα νέο κλίμα πολιτικής εντός του Λευκού Οίκου.

Η αμερικανική πολιτική του ΄΄make America great again’’ υπό την μορφή απομόνωσης της αμερικανικής αλλά και νατοϊκής εξωτερικής πολιτικής φαίνεται πως δεν πρόκειται να συνεχιστεί για πολύ από τον Αμερικανό πρόεδρο. Η δημοτικότητά του εντός ΗΠΑ έχει μειωθεί αισθητά αγγίζοντας ακόμα και ποσοστά του 32%. Ο οριακά ανύπαρκτος ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής φαίνεται να έχει ενοχλήσει αρκετά τους ψηφοφόρους του αναγκάζοντας τον πρόεδρο να προβεί σε μία ενέργεια άρσης στρατευμάτων από την Συρία και μετεγκατάστασής τους στον γεωπολιτικό πυρήνα της Μέσης Ανατολής… το Αφγανιστάν, καθώς και στα σύνορα με το Λίβανο και την Ιορδανία που φαίνεται πως θα μας απασχολήσουν μελλοντικά. Το Αφγανιστάν και τα περίχωρά του φαίνεται πως ανακτούν και πάλι την παλιά τους φλόγα. Η υπεροχή του Άσαντ στην Συρία ενδυναμώνει προσωρινά τον γεωπολιτικό ρόλο της Ρωσίας στην περιοχή και σε συνδυασμό με μία ενδεχόμενη επεκτατική πολιτική της Ρωσίας ή αντιστοίχως της Κίνας η ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή θα έγερνε εμφανώς υπέρ του ανατολικού άξονα. Το άνοιγμα το κινεζικών αγορών στην περιοχή θα σήμανε την αναστήλωσή-αναβάθμισή της, μετουσιώνοντας τον σκοπό των ΗΠΑ επί προεδρίας Bush του νεότερου σε πολιτική κυκλωτική όχι έναντι του Ιράν και της Κίνας αλλά των χωρών επιρροής των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Άξιο αναφοράς είναι πως σε περίπτωση που δούμε μία ουσιαστική μελλοντικά συνεργασία Αφγανιστάν-Αμερικής ένας ακόμα υποψήφιος δρόμος του Μεταξιού από κινεζικής πλευράς θα έχει αποκοπεί διά Δυτικής παρεμβάσεως.

Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή φαίνεται έστω και καθυστερημένα να παίρνει μορφή υβριδικού πολέμου όπως και στο παρελθόν. Εγχώρια επανάσταση έχουμε εντός του Ιρανικού κράτους αλλά και του Ιρακινού με πολλαπλές συγκρούσεις μεταξύ των καθεστωτικών δυνάμεων και εξεγερθέντων οπλισμένων πολιτών με ασυνήθιστα και ασαφή αιτήματα. Μνήμες ξυπνάνε οι εξεγέρσεις αυτές από την δεκαετία του ΄90 αλλά και του 2014 όπου μέλη της C.I.A. χρημάτιζαν αντικαθεστωτικές οργανώσεις σε χώρες της Μέσης Ανατολής (Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν) ωριμάζοντας το τοπίο για στρατιωτική παρεμβολή των Ηνωμένων Πολιτειών. Εν έτη 2019 όμως οι συγκρούσεις επιδιώκουν να υπονομεύσουν έναν άλλον σκοπό, να εφαρμόσουν μία άλλη πολιτική κόντρα στην επεκτατική οικονομική πολιτική της Κίνας. Εν δυνάμει σκοπός της Κίνας είναι η αναστήλωση των χωρών της Μέσης Ανατολής όπου οι ΗΠΑ αναγνωρίζονται ακόμα και ως τρομοκρατική οργάνωση, με σειρά αέναων επενδύσεων και βιώσιμων δανείων για τους πληγέντες θέλοντας να θέσει την κυριαρχία της ως φυσικό επακόλουθο υπονομεύοντας των ρόλο των ΗΠΑ. Ως αμερικανικό αντίμετρο έρχεται μία εκ των αρχαιοτέρων πολιτική αποσταθεροποίηση αυτή του χάους δημιουργώντας ασταθές και άγονο περιβάλλον για κινεζικές επενδύσεις, βλέψεις και επεκτατισμούς. 

Τα στρατεύματα της Αμερικής στην θάλασσα της νότιας Κίνας ανέρχονται σε 390.000 με 190 πλοία και 1.900 αεροπλάνα θέτοντας τον αποκλεισμό της Κίνας από την θάλασσα ως εξέχουσα προτεραιότητα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η κίνηση έστω και καθυστερημένα απόπειρας δημιουργίας μίας σταθεράς στην περιοχή ακόμα και με την συνεργασία με το Αφγανιστάν ίσως έχει ανατρεπτικά αποτελέσματα για την τρέχουσα κατάσταση θέτοντας την Κίνα και την Ρωσία σε ρεαλιστικά διλήμματα έξω από το οργανόγραμμα τους με καταστάσεις που χαίρουν ριψοκίνδυνους χειρισμούς επηρεάζοντας το μέχρι πρωτινός ουδέτερό τους πρόσωπο έναντι στις διεθνείς κρίσεις. Νέα διλήμματα δημιουργούνται στον εν διαμορφώσει ανατολικό άξονα, αιχμηρά και στρατηγικά, με τον χρόνο να κυλάει εναντίον του και την Δύση να θέλει να επανέλθει στις στάχτες στις οποίες άφησε, όχι απλώς για να κυριαρχήσει, αλλά για να κυκλώσει ερμητικά την Κινεζική οικονομικοστρατιωτική άνοδο οδηγώντας την σε καλοσχεδιασμένα αδιέξοδα.