Η ατομική ιδιοκτησία, ο καπιταλισμός και ‘ο πολιτισμός του θανάτου’

Η ατομική ιδιοκτησία, ο καπιταλισμός και ‘ο πολιτισμός του θανάτου’

( Να πούμε όχι στους μύθους και στα ταμπού των εξουσιαστών)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

«Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Αναλωνόμαστε στην προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή σε όλη την ιστορία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με το δικαίωμα να νέμεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς, το ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει πολιτισμός του θανάτου»,

Jeremy Rifkin, Το ευρωπαϊκό όνειρο.

Ο άνθρωπος δεν είναι αυτοφυής οντότητα, ούτε και ‘πλάσμα’ ανύπαρκτων θεών, φετίχ και σκιάχτρων της εξουσίας, αλλά αποτέλεσμα αργόσυρτης και βασανιστικής εξελικτικής διαδικασίας αρχέγονων αγελών ανθρωπιδών, προκειμένου να επιβιώσουν, να βγουν από το ‘βασίλειο της ανάγκης’ και να εξελιχθούν κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες σε νοήμονα, έλλογα και αλληλέγγυα όντα, πράγμα που κατέστει εφικτό, τόσο για τα άτομα όσο και για το ανθρώπινο είδος. Χάρη στην μικρής ή/και μεγάλης κλίμακας συλλογική συνεργασία, χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη η επιβίωση του είδους, ο άνθρωπος δημιούργησε στην κυριολεξία τον εαυτό του, πραγματοποιώντας τεράστιο άλμα από το στάδιο του ζώου στο κοινωνικό όν στη βάση της κοινοκτημοσύνης, του αμοιβαίου σεβασμού και της κοινωνικής ισότητας.

*

Οι άνθρωποι, ως κοινωνίες, έζησαν για εκατομμύρια χρόνια με βάση άγραφους αλλά κοινά αποδεκτούς, νόμους που ονομάστηκαν ‘έθιμα’ και ‘εθιμικό δίκαιο’ για την τήρηση του οποίου υπεύθυνα ήταν όλα, ατομικά και συλλογικά, τα μέλη της κοινότητας/κοινωνίας. Αυτές οι κοινωνίες που δημιουργούσαν τους υλικούς όρους της επιβίωσης και της εξέλιξής τους πάνω στην κοινοκτημοσύνη και με όρους άμεσης δημοκρατίας[1], όπου το κάθε μέλος πρόσφερε ανάλογα με τις δυνατότητές του και απολάμβανε ανάλογα με τις ανάγκες του, καταγράφτηκαν στην ιστορία ως εξισωτικές κοινωνίες, ή κοινωνίες μοιράσματος[2].

Από τότε που εμφανίστηκε, ως προϊόν άμεσης ή έμμεσης θεσμικής βίας, αφενός η ατομική ιδιοκτησία[3] πάνω στον άνθρωπο, στη γη και στα μέσα παραγωγής γενικά οι κοινωνίες χωρίστηκαν στους έχοντες ιδιοκτήτες/εξουσιαστές και στους μη-έχοντες δούλους, δουλοπάροικους και μισθωτούς δούλους/εξουσιαζόμενους, εμφανίστηκαν ως μηχανισμοί παραπλάνησης και οι οργανωμένες θρησκείες[4] αφετέρου, οι ιδιοκτήτες/εξουσιαστές συγκροτήθηκαν σε ‘κράτος’, δηλαδή σε δύναμη επιβουλής που θεσπίζουν, με συγκεκριμένες ελεγχόμενες διαδικασίες και χωρίς την άμεση συμμετοχή των κοινωνιών, νόμους για μεγαλύτερη ασφάλεια της ιδιοκτησίας τους, την τήρηση των οποίων αναθέτουν σε συγκεκριμένους ελεγχόμενους θεσμούς, όργανα και μηχανισμούς.

Τα κράτη, υποτίθεται για την δημιουργική και ειρηνική συνύπαρξή τους, στην ουσία όμως για την από κοινού προστασία των συμφερόντων των επιμέρους ιδιοκτητών/εξουσιαστών, συνάπτουν συχνά και μεταξύ τους συμφωνίες και συνθήκες. Αυτές οι διακρατικές συνθήκες, όμως, δεσμεύουν μόνο τα ίδια τα συμβαλλόμενα κράτη και σε περίπτωση διαφωνίας την λύση καλούνται να δώσουν τα λεγόμενα ‘διεθνή δικαστήρια’, μόνο που για την εφαρμογή των αποφάσεώς τους δεν υπάρχει εκτελεστικό όργανο με συνέπεια οι διαφωνίες να κακοφορμίζουν και τη λύση να την δίνει το δίκαιο του ισχυρότερου, δηλαδή ο πόλεμος. Όπως όμως είναι γνωστό το δίκαιο του ισχυρού καταστρέφοντας οικονομίες, χώρες, πολιτισμούς και γενοκτονίες ολόκληρων πληθυσμών, εξαφανίζοντας από τον χάρτη της ανθρωπότητας έθνη, λαούς και φυλές ολόκληρες διαπράττει απάνθρωπες αδικίες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού που ξεχνιούνται και γι αυτό επαναλαμβάνονται επειδή η ανθρωπότητα δεν αποφάσισε ακόμα να καταργήσει τους ισχυρούς εγκληματίες.

Και η παγκόσμια κοινότητα, που διαμορφώνει, με την ίδια περίπου λογική της διατήρησης των συμφερόντων των κρατικά συγκροτημένων ιδιοκτητών/εξουσιαστών, το διεθνές δίκαιο με στόχο να περιοριστεί ο μεταξύ τους αλληλοεξοντωτικός ανταγωνισμός και κυρίως για την από κοινού αντιμετώπιση των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που διαχρονικά αγωνίζονται για την κοινωνική ισότητα, την συμφιλίωση με την ανθρώπινη Βιόσφαιρα και την οικουμενική ειρήνευση. Για την τήρηση του διεθνούς δικαίου, της λεγόμενης ‘διεθνούς νομιμότητας’ θεσπίζονται διάφοροι διεθνείς οργανισμοί, όργανα και μηχανισμοί μεταξύ των οποίων και τα λεγόμενα ‘διεθνή δικαστήρια’, τις αποφάσεις των οποίων όμως δεν υπάρχουν όργανα για να τις επιβάλλουν με αποτέλεσμα να ισχύει κι εδώ το δίκαιο του ισχυρότερου που επιβάλλεται στα ανίσχυρα κράτη

· με αποικιοκρατικούς, ιμπεριαλιστικούς, ετεροβαρής και πάντα σε βάρος των φτωχών χωρών διεθνείς καταμερισμούς της εργασίας, με στρατιωτική κατοχή και άδικους όρους εμπορίου,

· με παράνομους, απεχθείς και επονείδιστους κρατικούς δανεισμούς και λεόντειες οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες,

· με προγράμματα οικονομικού στραγγαλισμού, δημοσιονομικής τάχα σταθερότητας και λιτότητας,

· με διπλωματική ασφυξία και αποκλεισμό από τον υπόλοιπο κόσμο και τέλος

· με την κρατική και την δήθεν απρόσωπη διεθνή τρομοκρατία και τέλος με τον πόλεμο που εμφανίζεται, ανάλογα με την έκταση των συμφερόντων που συγκρούονται, ως εμφύλιος, τοπικός, περιορισμένης έκτασης και παγκόσμιος όπου επικρατεί πάντα ο ισχυρότερος οικονομικά και στρατιωτικά αντίπαλος.

Για να αντιμετωπισθεί αυτή η παθογένεια της πολεμοχαρούς φύσης και αρχιτεκτονικής των καπιταλιστικών κοινωνιών δημιουργήθηκε, το 1919, κάτω από την πίεση των θυμάτων των πολέμων που είχαν προηγηθεί μεταξύ των οποίων και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κοινωνία των Εθνών, (Κ.τ.Ε.) αλλά δεν κατάφερε να εμποδίσει τον καταστροφικότερο όλων των προηγούμενων πολέμων, τον λεγόμενο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Η αποτυχία της Κ.τ.Ε. οδήγησε στην δημιουργία από 51 χώρες, (σήμερα συμμετέχουν 193 χώρες), του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών, το 1945, που διαθέτει μάλιστα και Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά κανέναν από τους εκατοντάδες πολέμους που ακολούθησαν από τότε δεν μπόρεσε να αποτρέψει και το χειρότερο, καμιά από τις καταδικαστικές αποφάσεις του δεν μπόρεσε να επιβάλλει. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η βάρβαρη στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας, μέλους του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ, και η κατοχή, από το 1974, του 30% περίπου του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέλους επίσης του ΟΗΕ, πράξη που καταδικάστηκε με πολλά ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης και εξίσου πολλές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείς του ΟΗΕ, χωρίς ποτέ να εφαρμοστεί καμία. Και σαν να μην έφτανε αυτή η τουρκική βαρβαρότητα, οι μεγάλοι σύμμαχοί της τής επέτρεψαν να εισβάλει και να ακρωτηριάσει την Συρία και στη συνέχεια να αναλάβει να ‘προστατέψει’ την ‘νόμιμη’ κυβέρνηση της Λιβύης που στηρίζεται στην παράνομη στρατιωτική υποστήριξη της ίδιας της Τουρκίας και υπολειμμάτων του προσφάτως ηττηθέντος, από τις αμερικανορωσικές, και όχι μόνο, συμμαχικές δυνάμεις, Ισλαμικού Κράτους. Μύλος δηλαδή, όπου η σχιζοφρένεια της αχόρταγης και αρπακτικής ατομικής ιδιοκτησίας λοβοτομεί τον άνθρωπο που τον μισεί και διαλύει την ανθρωπότητα.

Το συμπέρασμα είναι ότι με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία διχάζει άτομα, οικογένειες, κοινωνίες και ανθρωπότητα, παρατηρείται μια σχετικά γρήγορη και ιστορικά σύντομη, μόλις δυό χιλιάδων εξακοσίων ετών, αντιστροφή της εκατομμυριόχρονης γόνιμης εξέλιξης του αλληλέγγυα αθώου και δημιουργικού ζώου που αισιόδοξα καταφέρνει να εξελιχθεί στον άνθρωπο/πολίτη του πολιτισμού του ‘χρυσού αιώνα’ της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, προς τον μοχθηρό ατομιστή και αυτοκαταστροφικό άνθρωπο, προς το απάνθρωπο ζώον που κατασκεύασε η ατομική ιδιοκτησία στην ανώτατη μορφή της, ως μανιακός καπιταλισμός[5], ιμπεριαλισμός και αμερικανισμός[6], δηλαδή ως «πολιτισμός του θανάτου», που οδήγησε την ανθρωπότητα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα του 21ου αιώνα. Από αυτή την βαρβαρότητα υπάρχει μόνο μια διέξοδος και αυτή είναι η ακύρωση της αιτίας που ανάστρεψε την πορεία της ανθρωπότητας από την συνεργασία προς τον ανταγωνισμό, από την ισότητα προς την ανισότητα, από την αγάπη για τη ζωή και την ευτυχία προς τις θανατόφιλες θρησκείες και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, μήτρες της δυστυχίας και της ανθρώπινης τραγωδίας, κι αυτή δεν είναι άλλη από την ατομική ιδιοκτησία και ιδιαίτερα από την ατομική ιδιοκτησία πάνω, στον άνθρωπο, πάνω στη γη, πάνω στην Γνώση, στα άλλα μέσα παραγωγής, στους πνευματικούς και υλικούς όρους της ύπαρξης της ανθρωπότητας. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι άλλο από την επανασύνδεση της, προ Σόλωνα, κοινοκτημοσύνης με την εξισωτική, αμεσοδημοκρατική κοινωνική συμβίωση, πράγμα που με την κοινωνικοποιημένη σημερινή επιστήμη και τεχνολογία μπορεί να κάνει έναν καινούργιο και καλύτερο κόσμο εφικτό.

Για να συμβεί όμως αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να αναλύσουν αυτήν την συγκεκριμένη πραγματικότητα, την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όχι με τις ξεπερασμένες κοσμοαντιλήψεις, με τους σκοταδιστικούς μύθους και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες των περασμένων αιώνων και ιδιαίτερα αυτές του 19ου και του 21ου αιώνα. Η νεοφιλελεύθερη ιμπεριαλιστική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μπόρεσε να χτιστεί χάρη στον αποκλειστικό έλεγχο, από ελάχιστους:

· της νομοθετικής λειτουργίας με την οποία καθιερώνεται βίαια η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής ως το ‘ιερό δισκοπότηρο’ της οικονομίας της αγοράς, της λεηλασίας, της οικονομικής και της κοινωνικής ανισότητας,

· των πηγών ενέργειας από τα ορυκτά καύσιμα, με τον οποίο ελέγχεται από έναν σκληρό κεντρικό πυρήνα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου η παγκόσμια οικονομία και η ανθρωπότητα,

· του δικαιώματος έκδοσης χρήματος, με το οποίο κρίνεται για ποιόν, πού, ποια και πόση και οικονομική ανάπτυξη θα υπάρξει,

· της διαδικασίας εκπαίδευσης και πληροφόρησης, που αποφασίζουν για το επίπεδο του φαντασιακού, της αυτογνωσίας και του συνειδησιακού αυτοπροσδιορισμού σε ατομικό, ταξικό και εθνικό επίπεδο και τέλος

· των μηχανισμών υπονόμευσης, βίας και καταστολής, με τους οποίους αναγκάζονται σε υποταγή οι δύστροποι και ανυπότακτοι άνθρωπο και λαοί.

Για να κατανοήσουν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού όλο αυτό το σύστημα εξουσίας του κεφαλαίου χρειάζεται να αναπτυχθούν σε ένα νέο, σύγχρονο και ευρύ διαφωτιστικό, ουμανιστικό κίνημα, που θα διαμορφώσει μια νέα, σύγχρονη κοσμοθεωρία, μια νέα σύγχρονη αναλυτική μέθοδο και φυσικά νέες έννοιες και νέα, σύγχρονα αναλυτικά εργαλεία που θα επιτρέψουν το σπάσιμο όλων των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών μύθων και ταμπού και θα τις καταστήσουν ικανές να κατανοήσουν ότι η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής αποτελεί την κύρια και γενεσιουργό αιτία της ανθρώπινης κακοδαιμονίας. Αυτή η Γνώση, ως Επίγνωση και Συνείδηση για την καταστροφική φύση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και για την αναγκαιότητα μιας καθολικής ουμανιστικής αποκαπιταλιστικοποίησης[7] αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ξαναμπούν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ως αυτενεργές δυνάμεις στους κοινωνικούς αγώνες που θα τις ξανασυνδέσουν με το διαχρονικό όραμά τους για έναν καλύτερο κόσμο με σταθερή στρατηγική τους, την στρατηγική της κοινωνικής ισότητας.

Απαίδευτα, νωχελικά, παγιδευμένα στον εξουσιαστικό φόβο και αυτόδουλα μυαλά θα σκεφτούν ίσως ότι ‘όλα αυτά είναι θεωρίες’ και μάλιστα ουτοπικές. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και κούφιες ‘θεωρίες’, κατασκευασμένες για αποπροσανατολισμό και παραπλάνηση, που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Ας δούμε, όμως, πώς έχουν τα πράγματα στην τρέχουσα φάση της εξέλιξης της ανθρωπότητας, αφού πρώτα διευκρινιστεί ότι το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο δεν έρχεται από το μέλλον, γιατί αυτό δεν υπάρχει πριν το δημιουργήσουμε με τις πράξεις ή τις παραλείψεις μας, αλλά από τους μακραίωνες διαχρονικούς κοινωνικούς αγώνες των εργαζόμενων όπου γης. και συνεπώς αλλού στήνονται σκοταδιστικές και εξουσιαστικές ουτοπίες.

Ακόμα και σήμερα και παρά τις απίστευτα σημαντικές επιστημονικές και τεχνολογικές επαναστάσεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν μια ευτυχισμένη, σε όλους ανεξαίρετα, ζωή και να καταστήσουν την υφήλιο έναν πραγματικό ειρηνικό παράδεισο, ο πλανήτης μας σπαράσσεται από ανταγωνισμούς και αιματηρούς πολέμους, με πρωταγωνιστές, τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Κίνα και την Ρωσία, τους επίδοξους ηγεμόνες του πλανήτη, από τους οποίους πλουτίζει το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού το οποίο λεηλατεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις ζωές του 99% του ανθρώπινου πληθυσμού και καταστρέφει ανεπανόρθωτα τους υλικούς όρους επιβίωσης του. Όσο για την σημερινή Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ένωση των Κεφαλαίων, αυτή, παραιτημένη από την ιστορική κληρονομιά της ως πρωτοπόρος των εξελίξεων, συμπεριφέρεται, εξαιτίας της αμερικανοδουλείας της και πάσχουσα από το σύνδρομο του νεογερμανισμού[8], ως θεατής μονομαχιών στο Κολοσσαίο της ‘Νέας Ρώμης’, έτοιμη να επευφημήσει την κίνηση του χεριού του αυτοκράτορα για την θανάτωση ή μη του ηττημένου μονομάχου.

Πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας λαβαίνει χώρα ένας διαρκής και ανελέητος πόλεμος με πρωταγωνιστές και κομπάρσους για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων και κατ’ επέκταση για τον έλεγχο της Ευρώπης και της παγκόσμιας οικονομίας, με κατάληξη την ανάδειξη του αποκλειστικού παγκόσμιου ηγεμόνα. Αυτού του είδους οι εξελίξεις ταλανίζουν, όπως διδάσκει η ιστορία, διαχρονικά την ανθρωπότητα μεταξύ συμφωνιών ιμπεριαλιστικής ειρήνης που συνάπτονται μεταξύ των νικητών των πολέμων και ιμπεριαλιστικών πολέμων που γίνονται μεταξύ ηγεμονικών δυνάμεων και όσων φιλοδοξούν να τους ανατρέψουν και να ξαναμοιραστεί ο παγκόσμιος πλούτος και ο κόσμος σε σφαίρες επιρροής.

Η σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη νέων μεγάλων κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων στην Ανατολική Μεσόγειο και ιδιαίτερα στην, κατά το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κύπρου και της Ελλάδας τροφοδότησε τις ελπίδες του σκληρού πυρήνα του δυτικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου με κέντρο τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, ότι με τον έλεγχό τους θα μπορούσε να διατηρήσει και να μονιμοποιήσει την κυριαρχία του πάνω στις παγκόσμιες εξελίξεις. Αυτή η αντίληψη μετουσιώθηκε στο δόγμα και στην στρατηγική του καλού και του κακού κόσμου, όπου ο ‘καλός κόσμος’ εκπροσωπείται από τον αμερικάνικο ηγεμονισμό και ο ‘κακός κόσμος’ εκπροσωπείται από τους ανερχόμενους ανταγωνιστές του, τον κινέζικο και τον ρώσικο ηγεμονισμό, αλλά και από την κοιμώμενη Ευρώπη, η οποία αν κάποια στιγμή ξυπνήσει με την επιθυμία να κινηθεί προς το μέλλον σε προοδευτική, αντιιμπεριαλιστική, αντιαμερικανική, αντικαπιταλιστική, αμεσοδημοκρατική και ειρηνική κατεύθυνση, τότε μπορεί η ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον Εφιάλτη του πυρηνικού ολέθρου, την νεοφεουδαλική απειλή, την ψηφιακή ρομποτοποίηση του ανθρώπου και την οριστική υποδούλωση του 99% της ανθρωπότητας στην απόλυτη δικτατορία της πλουτοκρατικής ελίτ του 1%. Η ύπαρξη αυτών των κοιτασμάτων, βέβαια, δεν ξύπνησε μόνο τις ορέξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά και τις επεκτατικές διαθέσεις της Τουρκίας, η ηγεσία της οποίας ονειρεύεται μια κάποια νεκρανάσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έστω και ως μικροηγεμονική δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, πράγμα που πιθανότατα δεν θα της βγει σε καλό, γιατί αυτές οι βλέψεις χαλάνε τα σχέδια για την περιοχή τόσο των ΕΠΑ, όσο και της Ρωσίας, που σημαίνει ότι οι όποιες σχετικές λυκοσυμμαχίες, οσονούπω θα δοκιμαστούν σκληρά.

Για να κατανοήσουμε το πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι της παγκόσμιας κυριαρχίας αξίζει να μελετήσουμε την περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα που οριοθετείται από το τετράγωνο του θανάτου που σχηματίζουν οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, το Ισραήλ, η Ρωσία και η Τουρκία, με πρωταγωνιστή τον πρωτεργάτη του φασιστοειδούς ισλαμοκαπιταλισμού και επίδοξο σουλτάνο, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που επιδιώκει παραπλανώντας τον τούρκικο λαό, τους μωαμεθανούς και ολόκληρο το Ισλάμ πως θα τους καταστήσει περιούσιο λαό του Αλλάχ με το να στήσει μια νέο-οθωμανική αυτοκρατορία, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου και λογικής σε βάρος των ‘άπιστων’ γειτόνων του και ιδιαίτερα της Κύπρου και της Ελλάδας. Η σημερινή Τουρκία πιστεύει ότι με τον έλεγχο των κοιτασμάτων των ορυκτών καυσίμων της περιοχής θα ελέγξει και με αυτόν τον τρόπο αποτελεσματικότερα την συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπότε θα καταστεί υπο-ιμπεριαλιστική δύναμη και συνεπώς νομέας σημαντικού μεριδίου του παγκόσμιου πλούτου και της αντίστοιχης εξουσίας σε βάρος άλλων χωρών. Όλα αυτά τα περίεργα και εφιαλτικά πράγμα που συμβαίνουν προκαλούν μεγάλα ερωτηματικά όχι μόνο στους λαούς της περιοχής, αλλά σε όλους όσους αντιλαμβάνονται την δυναμική των πραγμάτων και διερωτώνται για το πότε θα έρθει και η σειρά τους να γίνουν τροφή των κανονιών.

Το πρώτο και καθολικό ερώτημα αναφέρεται στην τόση απάθεια με την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί τα τόσα τερατώδη και εγκληματικά τεκταινόμενα στα τόσα πολλά σημεία του πλανήτη. Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, θα μπορούσε να είναι: Μα επειδή ανθρωπότητα είμαστε κι εμείς, ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί οπότε την απάντηση πρέπει να την δώσουμε εμείς οι ίδιοι, τόσο ως Εγώ όσο και ως Εμείς. Να διερωτηθούμε, δηλαδή, μήπως αναλογεί και σε εμάς κάποιο μέρος ευθύνης που απορρέει από τον τρόπο που ζούμε και από τις επιλογές που κάνουμε; Το αντέχουν οι βολεμένοι; Γιατί οι αβόλευτοι, δηλαδή, οι 99 στους 100, έχουν πιο ‘πεζά πράγματα’ να σκεφτούν, όπως λ. χ., να επιζήσουν των αμερικάνικων, των ρώσικων, των τούρκικων και κάθε λογής βομβαρδισμών, των επιδημιών, της πείνας, να βρουν δουλειά, να δουλέψουν όλη μέρα και όλη την εβδομάδα για να μην χάσουν το μισό και χωρίς καμιά ασφάλεια μεροκάματο, ή να τρέξουν για βρουν κάποια μερίδα φαγητού στα συσσίτια που προσφέρουν διάφορες ‘φιλανθρωπικές οργανώσεις’, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και λοιπές σκοταδιστικές και ύποπτες πρωτοβουλίες που ροκανίζουν τα Ευρώ κάποιων ευρωπαϊκών ταμείων, τα δολάρια της λεγόμενης Ύπατης Αρμοστείας του ΟΕΕ για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, χωρίς ωστόσο να περιφρονήσουν τον οβολό του παγκαριού και την προσφορά από το έλλειμμα του μικροκαταναλωτή στα Supermarkets. Η φτώχεια παράγει πλούτο για εκείνους που κατέχουν την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και στον φυσικό πλούτο και λατρεύουν την λεγόμενη ‘ελεύθερη αγορά. Είναι οι ίδιοι που συνειδητά καταστρέφουν το όποιο, έχει ακόμα απομείνει, κοινωνικό κράτος για να ρίξουν τους καθημαγμένους συνανθρώπους μας βορά στα σχέδια κάποιων μεγαλοσχημόνων που πλουτίζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από τις ‘ειρηνικές’ λεηλασίες και τους πολέμους τους ενάντια στους εξουσιαζόμενους.

Το κυρίως ερώτημα, όμως, είναι γιατί οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής και η Ρωσία που δεν θέλουν ανταγωνιστές και βεβαίως θα χάσουν όσα επιδιώκει να κερδίσει η Τουρκία αντί να την εμποδίζουν, φαίνεται να την διευκολύνουν στις ενέργειές της για την αλλαγή του status quo στην περιοχή και στην εξέλιξή της σε υπο-ιμπεριαλιστική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή;

§ Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι οι δυό μεγάλες δυνάμεις στηρίζουν, σ’ αυτήν την φάση την Τουρκία επειδή μια τέτοια εξέλιξη θα εξαρτούσε απόλυτα και μόνιμα ενεργειακά και συνεπώς θα έβγαζε οριστικά από το παιχνίδι την ΕΕ ως μεγάλη, κι όχι μόνο για λόγους οικονομικούς, αλλά και κυρίως για λόγους ιστορικούς, πολιτιστικούς και πολιτισμικούς, δύναμη και μάλιστα ως πιθανό αμφισβητία του ηγεμονισμού, του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού με συνέπεια την εκατέρωθεν σκοπούμενη διάλυσή της και την μετατροπή της σε ενδοχώρα του αμερικανισμού ή στην καλύτερη περίπτωση στον διαμελισμό της μεταξύ των ΕΠΑ και Ρωσικής Ομοσπονδίας και ενδεχομένως με κάποιες ‘μετοχές υπέρ της Κίνας’. Η πιθανότητα της εξέλιξης της ΕΕ σε αμφισβητία του όποιου ηγεμονισμού κατά συνέπεια προοπτικά και του καπιταλισμού θα ήταν πολύ μεγάλη, αν το ανταγωνιστικό και θρυμματισμένο κεφάλαιο των τριών-τεσσάρων μεγάλων χωρών της ΕΕ και το διεφθαρμένο διευθυντήριό της και αν όχι αυτί, οι μουσαφίρηδες, τότε οι οικοδεσπότες λαοί των χωρών της Ευρώπης:

1. αντιλαμβάνονταν τον πλούτο των ορυκτών καυσίμων ως πλούτο της ΕΕ, αφού αυτός βρίσκεται στην επικράτεια χωρών/μελών της ΕΕ, δηλαδή σε ευρωενωσιακό teritorium, πράγμα που θα μείωνε δραστικά την ενεργειακή εξάρτησή της από την Ρωσία και τις ΕΠΑ και θα της επέτρεπε να μετεξελιχθεί σε Ευρώπη των λαών, της καθολικής ευημερίας, της πραγματικής δημοκρατίας, της κοινωνικής ισότητας και της οικουμενικής ειρήνης,

2. τολμούσαν να αντιμετωπίσουν την ενεργειακή τους εξάρτηση, παρακάμπτοντας τα ορυκτά καύσιμα και αξιοποιώντας τις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας με βάση το ανεξάντλητο υδρογόνο που βρίσκεται παντού και σε αναλογία μεγαλύτερη του 90% του Σύμπαντος[9], συνεπώς και στη διάθεση του κάθε χρήστη ο οποίος μπορεί να γίνει και αυτοπαραγωγός απεριόριστης και συνεπώς πάμφθηνης, αλλά και απόλυτα καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας, σπάζοντας την ομηρία της ανθρωπότητας από τα σπάνια, πανάκριβα και καταστροφικά της γήινης βιόσφαιρας ορυκτά καύσιμα[10], πράγμα που θα καθιστούσε τους λαούς της ΕΕ παράδειγμα προς μίμηση και πρωτεργάτες ενός καλύτερο κόσμου.

§ Μια δεύτερη απάντηση θα ήταν ότι οι ΕΠΑ στηρίζουν, σ’ αυτήν την φάση την Τουρκία, με την ελπίδα να την αποσπάσουν από το σφιχταγκάλιασμα της Ρωσίας για οικονομικούς-εμπορικούς λόγους, αλλά και για στρατιωτικούς λόγους που έχουν σχέση με την συνοχή του ΝΑΤΟ και του δυτικού καπιταλισμού, ενώ η Ρωσία την στηρίζει τόσο για οικονομικούς-εμπορικούς λόγους όσο και κύρια για αμυντικούς λόγους που έχουν σχέση με το γεγονός ότι η Τουρκία καλύπτει ως σημαντικότατο ανάχωμα και ως μέλος του ΝΑΤΟ, το λεγόμενο ‘μαλακό υπογάστριό’ της.

§ Μια Τρίτη απάντηση μπορεί να έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι δυό ‘Μεγάλοι Αδερφοί’ αφήνουν την ισλαμοφανατισμένη ηγετική κλίκα της Τουρκίας να κάνει την βρώμικη δουλειά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη, για το μακελειό που, όπως φαίνεται από τύμπανα του πολέμου που άρχισαν να χτυπούν λυσσασμένα, θα γίνει στην περιοχή της αιματηρής ανακατάταξης των συνόρων και του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των ενεργειακών πηγών της περιοχής, με σκοπό να ιδιοποιηθούν ή να μοιραστούν την λεία και στο τέλος να διαμελίσουν και την ίδια την Τουρκία, διεκδικώντας το φωτοστέφανο του ειρηνοποιού και ευεργέτη των πολύπαθων, ευκολόπιστων και πάντα προδομένων λαών της περιοχής.

Για την κατανόηση αυτής της δαιδαλώδους και πανούργας πολιτικής των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων σε βάρος των αδύναμων και μικρότερων χωρών, είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να δούμε την αντίστοιχη συμπεριφορά της οικονομικής και πολιτικής ελίτ του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού, η οποία συμπεριφορά αποτελεί πιστό αντίγραφο των σταθερών ή μεταβαλλόμενων σχέσεων της μητρόπολης με την Τουρκία. Ιδού μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:

· Ένας ολιγάρχης φέρεται να συνδέει τα δικά του συμφέροντα, δηλαδή την διατήρηση και την μεγέθυνση της ατομικής του ιδιοκτησίας και του πλούτου του με τα αραβοαμερικάνικα πετρελαϊκά συμφέροντα.

· Κάποιος άλλος συνδέεται για κάποια περίοδο με τα συμφέροντα της κρατικοκαπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια με την μετανοούσα αγριοκαπιταλιστική Ρωσία, ή προσπαθεί να μείνει στο παιχνίδι αλλάζοντας οικονομικοπολιτικό στρατόπεδο.

· Άλλοι παραμένουν από την περίοδο του ‘Σχεδίου Μάρσαλ’ και του ‘πάρτι των Liberty’s’ σταθερά αφοσιωμένοι στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

· Κάποιοι άλλοι μεταπράτες έχουν ως σταθερό σημείο αναφοράς των συμφερόντων τους το γερμανικό, το βρετανικό ή το γαλλικό κεφάλαιο.

Και η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων, ιδιαίτερα αυτή, είναι, με απειρελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ευθέως ανάλογη με αυτή των ολιγαρχών που τα χρηματοδοτούν και οι οποίοι παρακολουθούν πιστά και πιθηκίστηκα τα συμφέροντα και την πολιτική των εκάστοτε μητροπολιτικών κέντρων αναφοράς τους.

· Έτσι βλέπουμε κάποια κόμματα και κάποιους πρωθυπουργούς να προσπαθούν να συνδέσουν ενεργειακά την χώρα με την ΕΕΣΔ και στην συνέχεια με την Ρωσία, ενώ κάποιοι επόμενοι πρωθυπουργοί και υπουργοί ακυρώνουν, προφανώς για κάποιον σοβαρό προσωπικό τους λόγο, αυτήν την πολιτική και να στρέφουν την χώρα προς τις ΕΠΑ και τους συμμάχους τους στην περιοχή της παγκόσμιας ενεργειακής τράπεζας.

· Βλέπουμε επίσης αρχηγό κόμματος του Ελληνικού κοινοβουλίου, που αντιλαμβάνεται την Τουρκία ως ορκισμένο αντίπαλο που δεν διεκδικεί μόνο τα πετρέλαια, αλλά ολόκληρη την Κύπρο, το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου και την Θράκη, να καλεί τον τότε πρωθυπουργό της χώρας να βυθίσει τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο που παραβιάζει τα ελληνικά χωρικά ύδατα και αργότερα τον βλέπουμε, ως πρωθυπουργό, να αναγκάζει, με διακηρυγμένη την υποστήριξη συμμάχων της Ελλάδας, την έτοιμη να επιτεθεί Τουρκία σε υποχώρηση μπροστά στην αποφασιστικότητα της Ελλάδας να υπερασπιστεί, στην ανάγκη και με τα όπλα τα εθνικά της δίκαια.

· Άλλοι πρωθυπουργοί προσπαθούν να κάνουν φίλο τους τον Σουλτάνο κουμπαριάζοντας ή χορεύοντας ζεϊμπέκικο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτός ως αρκουδιάρης τους βλέπει σαν ξεδοντιασμένες αρκούδες που περιφέρονται χορεύοντας από πανηγύρι σε πανηγύρι.

· Βλέπουμε άλλον, Πρωθυπουργό επίσης, να μιλάει σε Διάσκεψη Κορυφής της ΕΕ για «τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο» παρακάμπτοντας περιφρονητικά τα διεθνώς ισχύοντα για τα σύνορα και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας που κυβερνά, της Ελλάδας ο λαός της οποίας παραπλανημένος τον επέλεξε να προασπίσει τα συμφέροντά της.

· Βλέπουμε έναν επόμενο πρωθυπουργό, επίδοξο αναμορφωτή της Ευρώπης a la popoulistic style, να προσκαλεί τον Ερντογάν για cave turc στην Ελλάδα για να αναλύσει στους τριακόσιους Έλληνες βουλευτές και κατ’ επέκταση και στον Ελληνικό λαό τα σχέδιά του σε βάρος της Ελλάδας από το βήμα της Ελληνική βουλής. Ενώ ο ίδιος πρωθυπουργός σιωπά όταν ο ένας υπουργός των εξωτερικών της κυβέρνησής του προσπαθεί να νουθετήσει τους Έλληνες «να μην είναι μοναχοφάηδες» και συνεπώς να δεχτούν να μοιραστεί η μικρή και συγκριτικά αδύναμη Ελλάδα τον εθνικό τους πλούτο με την μεγάλη και υποτίθεται δυνατή Τουρκία. Αλλά και ο έτερος υπουργός του επί των εξωτερικών υποθέσεων διδάσκει γεωγραφία υπενθυμίζοντάς μας για το «πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα ακτές έχει η Τουρκία», που σημαίνει ότι ανεξάρτητα από τα διεθνώς ισχύοντα η Ελλάδα οφείλει να υποχωρήσει και μάλιστα για κατευνασμό και χάριν καλής γειτονίας με την πρωταθλήτρια στις γενοκτονίες τουρκική ολιγαρχία, μέχρι και στην συνεκμετάλλευση του ελληνικού ορυκτού πλούτου, ζήτημα που φαίνεται να γοητεύει την κατά κανόνα κρατικοδίαιτη ελληνική ολιγαρχία, η οποία αντιμετωπίζει αυτήν την συνεκμετάλλευση με την Τουρκία ως την ‘νέα μεγάλη ιδέα’ του Ελληνισμού.

· Μέχρι που φτάνουμε στο σημείο να παρακολουθούμε την σχετική πολιτική που ακολουθεί το νεοφιλελεύθερο και αυτοαποκαλούμενο ‘πατριωτικό’ και ‘εθνικό’ κόμμα, όταν υπουργός πολιτισμού. προγενέστερης κυβέρνησής του, να χαρακτηρίζει με νομοθέτημα του ελληνικού κοινοβουλίου ένα από τα νησιά του συμπλέγματος Καστελόριζου ως αρχαιολογικό χώρο, ενέργεια που αφαιρεί από αυτό το ελληνικό νησιωτικό σύμπλεγμα την επήρεια δικαιώματος ΑΟΖ, η οποία όπως ρητά ορίζει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, το οποίο όμως δεν έχει ακόμα υπογράψει η Τουρκία, είναι ισότιμη με αυτήν ηπειρωτικής ακτής. Βέβαια η κατακραυγή του Τύπου, των ειδικών επιστημόνων και μεγάλης ενήμερης μερίδας του Ελληνικού λαού ανάγκασαν την εν λόγω κυβέρνηση να αποσύρει τον υπουργό της και να καταργήσει το προδοτικό νομοθέτημά του. Φυσικά δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός αφού υπουργοί της πρόσφατα εκλεγείσας κυβέρνησης, του ίδιου κόμματος και στην κορύφωση των επεκτατικών τουρκικών διεκδικήσεων, υιοθετούν έμμεσα τουρκικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ‘δεν μπορούμε να δεχτούμε τις τουρκικές θέσεις σύμφωνα με τις οποίες ‘τα νησιά και ιδιαίτερα μεγάλα νησιά, όπως η Ρόδος, η Κάρπαθος και η Κρήτη δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ’, που σημαίνει ότι για τα μικρά, όπως το Καστελόριζο, το συζητάμε. Σ’ αυτήν όμως την περίπτωση θα πρέπει να πουν τι σκοπεύουν να κάνουν με το νησιώτικο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, γιατί η πρόσφατη δήλωση του υπουργού εξωτερικών στο Blooberg ότι «υπάρχουν χιλιάδες συνέργειες από τον τουρισμό έως την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, με την Τουρκία», προκαλούν βάσιμες υποψίες ότι οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις απλά διαχειρίζονται, αποφάσεις που πάρθηκαν εκτός Ελλάδας και προφανώς σε βάρος της. Αυτά είναι γνωστά στον μέσο Έλληνα από δεκαετίες τώρα, ότι δηλαδή οι ισχυροί ‘φίλοι και σύμμαχοί μας’, όπως η Ρωσία και οι ΕΠΑ μας ‘συμβουλεύουν’ να τα βρούμε με τους γείτονές μας, κύρια με την Τουρκία που μπορεί να εκβιάζει, ακόμα και με την απειλή του casus belli, όπως έχει κάνει για την περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει, όπως δικαιούται την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 μίλια. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η Τουρκία και για την ελληνική ΑΟΖ με την ελπίδα ότι θα αναγκάσει την Ελλάδα να παραχωρήσει σ Τουρκία δικαίωμα συνεκμετάλλευσης των ελληνικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων.

Αυτή η διαχρονική υποχωρητικότητα του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε κρίσιμα εθνικά, πατριωτικά, οικονομικά, συνεπώς και κοινωνικά υπαρξιακά ζητήματα σημαίνει ότι η ελληνική κομπραδόρικη μπουρζουαζία που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την διατήρηση των σχέσεων ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και στον φυσικό πλούτο της χώρας, μετατρέποντας έτσι τη χώρα σε ‘κράτος περιορισμένης ευθύνης’ που το διευθύνουν υπάλληλοι ξένων κέντρων αποφάσεων. Όλα αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι η ελληνική Ελίτ αποδυναμώνει συνειδητά την ικανότητα των Ελλήνων να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του Ελληνισμού και για τον πρόσθετο λόγο ότι χάνει σταθερούς συμμάχους επειδή ακριβώς έχει χάσει την αξιοπιστία της αναφορικά με τον ίδιο τον πατριωτισμό της, αφού διαχρονικά λειτουργεί ως ατζέντης των ξένων προστατών της που προετοιμάζουν τον ελληνικό λαό για να δεχτεί κάποιο καθεστώς συνεκμετάλλευσης ή συνδιαχείρισης του ελληνικού ενεργειακού πλούτου και όχι μόνο, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μεγάλα δεινά περιμένουν την Ελλάδα, συνεπώς και τον Ελληνισμό όπου Γης.

Μετά από όλα αυτά και χίλια άλλα ακόμη αντίστοιχα γίνεται φανερό ότι αρχική και αποκλειστική αιτία τους είναι η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και στον φυσικό πλούτο, που από την φύση της γεννά ανασφάλειες και ανταγωνισμούς σε ατομικό, ταξικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, που παίρνουν την μορφή οικονομικών κρίσεων και γεωπολιτικών εντάσεων που αργά ή γρήγορα παίρνουν την μορφή αιματηρών συγκρούσεων, απάνθρωπων και καταστροφικών πολέμων, όπως αυτοί που ασταμάτητα λαβαίνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή και απειλούν να συμβούν και πάλι στην γειτονιά μας και στις εστίες μας.

Μετά από αυτήν την σύντομη αλλά συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν, προκειμένου να μπορέσουν να αλλάξουν για λογαριασμό τους αυτήν την γκρίζα πραγματικότητα, να κατανοήσουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο τόσο στην ζωή των ανθρώπων όσο και στη ζωή των κοινωνιών, των εθνών και της ανθρωπότητας και συνεπώς, αφού ξεπεράσουν σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικά ταμπού να αναγνωρίσουν ότι η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής αποτελεί το σπέρμα της τραγωδίας της ανθρωπότητας. Αυτή η πνευματική διεργασία που θα καταλήξει σε επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση, σε Επίγνωση και Συνείδηση θα τις οδηγήσει στην κατανόηση ότι είναι ζωτικά αναγκαία η, αποκλειστικά με την δική τους δράση, άμεση κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, για να ησυχάσει, να ευημερήσει, να ειρηνεύσει και να συνεχίσει η ανθρωπότητα να δημιουργεί έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας και της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία και σταθερή προοπτική έναν οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Αυτήν την εξέλιξη δεν μπορούμε να την περιμένουμε από ψεύτικους θεούς και κάλπικους προφήτες, από πολιτικούς του σωλήνα και πραγματικούς απατεώνες τύπου Τραμπ, Μπόρις Τζόνσον, Σαλβίνι, Λεπέν, Όρμπαν, Ερντογάν και πολλών άλλων φασιστών ομοίων τους που επιδιώκουν την φασιστικοποίηση του πλανήτη, και όσο οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν παρεμβαίνουν κατά του κεφαλαίου και της ατομικής ιδιοκτησίας τόσο όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας θα προσχωρούν στις τάξεις τους αφού δεν βλέπουν τον εαυτό τους μέρος μιας άλλης, δικής τους, εναλλακτικής λύσης.

Η σύγχρονη ζωντανή ακόμα ιστορία, μας προτρέπει να μην περιμένουμε την απελευθέρωσή μας από άτομα, σέχτες και δυνάμεις με γκρίζα, νεοφιλελεύθερη ακόμα και σοσιαλδημοκρατικής υφής, τοξικότητα, ούτε βέβαια από κατασκευασμένες, στα σκοτεινά εργαστήρια μυστικών υπηρεσιών, ‘στοών’, ‘λεσχών’, ‘ταγμάτων’ και αδερφάτων, εξουσιαστικές παρέες, και ‘επαναστατικές πρωτοπορίες, που αναλαμβάνουν υπεργολαβικά και με όπλο τον λαϊκισμό και την παραπλάνηση των κοινωνιών να τις σύρουν και να τις δέσουν στο άρμα του καπιταλιστικού συστήματος που το γεννάει και το θρέφει η ατομική ιδιοκτησία. Η ιστορία, ως καθημερινή εμπειρία μας, μας διδάσκει επίσης ότι το ίδιο επικίνδυνοι είναι και οι προσεταιρισμένοι, επώνυμοι, μαθητευόμενοι και λαλίστατοι αναλυτές που καθημερινά μας βομβαρδίζουν με απίστευτες πληροφορίες για γεγονότα, με πολλές περικοκλάδες χωρίς καμιά αναφορά στις αιτίες τους και στις συνέπειές τους με μοναδικό σκοπό να μας εμφυσήσουν όσον περισσότερο εξουσιαστικό φόβο μπορούν, για να μην σκεφτόμαστε και να μην διεκδικούμε όσα ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δημιουργούμε και μας ανήκουν.

*

Εμείς, επειδή συσσωρεύτηκε πολύς θρησκευτικός φανατισμός και αρπακτικό μίσος, πολλά στρατεύματα, πολεμικά αεροπλάνα και παπόρια, πολλοί πολεμικοί σύμβουλοι, πολλά και μεγάλα συμφέροντα έτοιμα να αλληλοκατασπαραχθούν και πολλοί ενδιαφερόμενοι προστάτες της περιοχής, βλέπουμε το μεγάλο κακό να έρχεται, γι αυτό είμαστε με τον Αρκά που μας προτρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ότι ένας καλύτερος κόσμος, ο κόσμος της κοινωνικής ισότητας είναι εφικτός, ακόμα κι αν αυτό ενοχλεί τις εξουσίες και το κεφάλαιο. Δύσκολο εγχείρημα ο καλύτερος κόσμος και θα χρειαστούν πολλά χρόνια και μεγάλες θυσίες για την πραγμάτωσή του θα πείτε. Αναμφισβήτητα, έχετε δίκιο, έχετε όμως κάποια άλλη επιλογή να προτείνετε για να ξεφύγει η ανθρωπότητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα; Η ζωή μας διδάσκει ότι ακόμα και το πιο μεγάλο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο μικρό βήμα. Σκεφτείτε να μην είχαν κάνει οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι το πρώτο βήμα να κατεβούν από τα δέντρα και να βγουν από τις σπηλιές που θα βρισκόμασταν ακόμα… Σκεφτείτε ακόμα αν οι όχι και τόσο μακρινοί μας πρόγονοι, οι, για κάποιους τάχα ιστορικούς και ανιστόρητους «κατσαπλιάδες του 1821», αλλά για τους αποφασιστικά περισσότερους Έλληνες Εθνικοί Ήρωες, δεν θυσιάζονταν κι αν η καθολική αντίσταση των άμεσων προγόνων μας δεν ματαίωνε τα σχέδια του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού, πού θα βρισκόμασταν εμείς και ο Ελληνισμός για να μη πούμε και η ανθρωπότητα. Γι αυτό ας αρχίσουμε να σκεπτόμαστε, αν δεν θέλουμε να αυτοκαταστραφούμε ως έθνος, ως Ελληνισμός, ως Ευρώπη, αλλά και ως ανθρώπινο είδος, αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι η ραγδαία καταστροφή της γήινης Βιόσφαιρας, αποτέλεσμα της αθεράπευτα καταστροφικής ατομικής ιδιοκτησίας είναι. Όλα αυτά φωνάζουν ότι είναι μαθηματικά βέβαιο πως ο πλανήτης, ο πολιτισμός και η ανθρωπότητα κινδυνεύουν άμεσα. Όσοι δεν το κατανοούν και συμβεί να είναι οι ελάχιστοι που θα επιβιώσουν θα ξαναγυρίσουν μετανοιωμένοι στις σπηλιές με την ελπίδα να ξαναρχίσουν προσεκτικότερα το μεγάλο ταξίδι της ζωής. Θα επιβιώσουν όμως;

[1] Λάμπος Κώστας, Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 1012, σελ. 53 κ. επ.

[2] Βλέπε, Γούντμπερν Τζεημς, Εξισωτικές κοινωνίες, στον συλλογικό τόμο: Κοινωνίες μοιράσματος, ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, Αθήνα 2009, σελ. 131-164.

[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017, σελ. 119 κ. επ.

[4] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Θεός και κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015, σελ.29 κ. επ.

[5] Γκρέιντερ Ουίλιαμ, Ο μανιακός καπιταλισμός, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Αθήνα 1999, σελ. 499 κ. επ.

[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[7] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία…, ό. π., σελ. 418 κ. επ.

[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012.

[9] Βλέπε την ενδιαφέρουσα μελέτη του Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003.

[10] Για μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 33 κ επ.[1]