8 Ια­νουα­ρί­ου 1966: Οι Αμε­ρι­κα­νοί αρ­χί­ζουν τις επι­θέ­σεις στο Βιετ­νάμ

8 Ια­νουα­ρί­ου 1966: Οι Αμε­ρι­κα­νοί αρ­χί­ζουν τις επι­θέ­σεις στο Βιετ­νάμ

Από τις πρώ­τες μέρες του 1966 ο πό­λε­μος του Βιετ­νάμ πήρε μια δρα­μα­τι­κά νέα τροπή. Μέχρι τα τέλη του 1965 το στρα­τιω­τι­κό δόγμα των Αμε­ρι­κα­νών απέ­κλειε την ανά­λη­ψη επι­θε­τι­κών ενερ­γειών, εκτός αν ζη­τού­σαν κάτι τέ­τοιο οι αρχές του Ν. Βιετ­νάμ.
Η στρο­φή επι­ση­μο­ποιεί­ται στις 8 Γε­νά­ρη 1966, όταν ξε­σπά­ει η με­γα­λύ­τε­ρη επι­θε­τι­κή επι­χεί­ρη­ση των Αμε­ρι­κα­νών από την έναρ­ξη του πο­λέ­μου στο λε­γό­με­νο «Σι­δη­ρούν Τρί­γω­νο», ένα προ­ω­θη­μέ­νο οχυρό των απε­λευ­θε­ρω­τι­κών δυ­νά­με­ων, 37 χι­λιό­με­τρα βο­ρειο­α­να­το­λι­κά της Σαϊ­γκόν, προ­στα­τευό­με­νο από την πυκνή ζού­γκλα της Ιν­δο­κί­νας. Στη λυσ­σα­λέα μάχη που ακο­λου­θεί, οι Αμε­ρι­κα­νοί ρί­χνουν τρο­με­ρή δύ­να­μη πυρός, που πε­ρι­λαμ­βά­νει βομ­βαρ­δι­στι­κά «Β-52», μο­νά­δες πυ­ρο­βο­λι­κού και 8.000 πε­ζο­ναύ­τες.

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η όλη επι­χεί­ρη­ση κρα­τή­θη­κε επι­με­λώς μυ­στι­κή από τους νο­τιο­βιετ­να­μέ­ζους, καθώς οι Αμε­ρι­κα­νοί υπο­πτευό­ταν ότι υπάρ­χει κίν­δυ­νος διαρ­ρο­ής στις απε­λευ­θε­ρω­τι­κές δυ­νά­μεις μέσε από τα ίδια τα στρα­τιω­τι­κά επι­τε­λεία της Σαϊ­γκόν. Οι Αμε­ρι­κα­νοί είχαν σο­βα­ρούς λό­γους να μην εμπι­στεύ­ο­νται το στρα­τό των συμ­μά­χων τους.

Σύμ­φω­να με έκ­θε­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού Κο­γκρέ­σου που διέρ­ρευ­σε στον Τύπο το Νο­έμ­βρη, το 40% της αμε­ρι­κα­νι­κής βο­ή­θειας κα­τα­βρο­χθι­ζό­ταν από το απί­στευ­τα διε­φθαρ­μέ­νο στρα­τιω­τι­κό κα­θε­στώς. Ο ισχυ­ρός άν­δρας του κα­θε­στώ­τος, στρα­τη­γός Κάο Κι, αρε­σκό­ταν να επι­δει­κνύ­ει το βα­ρύ­τι­μο, ολό­χρυ­σο ανα­πτή­ρα του, σχή­μα­τος (και με­γέ­θους) χει­ρο­βομ­βί­δας, στις δη­μό­σιες εμ­φα­νί­σεις του. Το ούτως ή άλλως ελά­χι­στα αξιο­ζή­λευ­το «αξιό­μα­χο» των νο­τιο­βιετ­να­μέ­ζι­κων Ενό­πλων Δυ­νά­με­ων φθά­νει στο ναδίρ του την άνοι­ξη και το κα­λο­καί­ρι αυτού του χρό­νου, καθώς η κυ­βέρ­νη­ση της Σαϊ­γκόν ανα­γκά­στη­κε να απο­σύ­ρει μια σειρά μο­νά­δες από τα μέ­τω­πα με τις απε­λευ­θε­ρω­τι­κές δυ­νά­μεις προ­κει­μέ­νου να κα­τα­στεί­λει ένα νέο «εσω­τε­ρι­κό εχθρό». Αφορ­μή γι’ αυτή τη με­γά­λη πο­λι­τι­κή κρίση στά­θη­κε η κα­θαί­ρε­ση του στρα­τη­γού Τσανχ Τι με την κα­τη­γο­ρία της ανυ­πα­κο­ής στην κε­ντρι­κή διοί­κη­ση.

Η αναγ­γε­λία της κα­θαί­ρε­σής του πυ­ρο­δό­τη­σε μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις στις πό­λεις Ντα­νάγκ και Χουέ, στις οποί­ες προ­σχώ­ρη­σαν οι το­πι­κές στρα­τιω­τι­κές φρου­ρές και η Ενω­μέ­νη Εκ­κλη­σία των Βου­δι­στών.

Γρή­γο­ρα οι τα­ρα­χές επε­κτά­θη­καν στη Σαϊ­γκόν και απέ­κτη­σαν χα­ρα­κτή­ρα λαϊ­κής εξέ­γερ­σης κατά της στρα­τιω­τι­κής χού­ντας με αι­τή­μα­τα τη δη­μιουρ­γία πο­λι­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης, την προ­κή­ρυ­ξη ελεύ­θε­ρων εκλο­γών και την κα­τάρ­τι­ση νέου Συ­ντάγ­μα­τος..

Πηγή: Ρι­ζο­σπά­στης