ΝΤΑΧΑΟΥ- ΤΟ ΣΤΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Previous
Next
Share on facebook
Share on twitter
Share on email
κείμενο: anyteart
“Αν γίνει το θαύμα και βγείτε ζωντανοί από δω μέσα, γράψτε και διηγηθείτε τι μας έκαναν…”(η τελευταία παράκληση των ετοιμοθάνατων κρατουμένων)
To Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Νταχάου ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1933 στην ομώνυμη κωμόπολη δίπλα στο Μόναχο. Ήταν ένα πολιτικό στρατόπεδο για όλους όσοι «έθεταν σε κίνδυνο την ασφάλεια του κράτους». Αρχικά, τέθηκε υπό τον έλεγχο της Βαυαρικής Αστυνομίας, σύντομα, όμως, ανέλαβαν τη διοίκηση τα Ες-Ες και δημιούργησαν εκεί μια τέλεια σχολή δολοφόνων. Στην αρχή της λειτουργίας του φυλακίστηκαν εκεί, αποκλειστικά, οι πολιτικοί αντίπαλοι του εθνικοσοσιαλισμού- σοσιαλδημοκράτες, κομμουνιστές, μοναρχικοί, αλλά και Εβραίοι και Τσιγγάνοι τους οποίους θεωρούσαν φυλετικά κατώτερους, κληρικοί οι οποίοι αμύνονταν ενάντια στην εξουδετέρωση των εκκλησιών.
Οι πρώτοι Εβραίοι που ήρθαν στο στρατόπεδο Νταχάου, είχαν συλληφθεί λόγω της πολιτικής τους αντίθεσης στο Ναζισμό. Ο αριθμός τους αυξήθηκε με τη συστηματική δίωξη των Εβραίων. Μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, τον Νοέμβριο του 1938, μεταφέρθηκαν στο Νταχάου πάνω από 10.000 Εβραίοι απ΄όλη τη Βαυαρία. Όταν στη διάρκεια του πολέμου άρχισε η συστηματική εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων, άρχισαν να τους στέλνουν από τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης της Γερμανίας για να βρουν το θάνατο στα Στρατόπεδα Εξόντωσης που ίδρυσαν οι Γερμανοί στις κατεχόμενες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Η ζωή στο στρατόπεδο
Με την άφιξη των κρατουμένων στο στρατόπεδο τους αφαιρούσαν τα τελευταία τους πράγματα, τους κούρευαν και τους έντυναν με μία ριγωτή στολή, τους έδιναν ένα νούμερο κι ένα έγχρωμο τρίγωνο που δήλωνε την κατηγορία στην οποία ανήκαν.
Οι Ναζί, έχοντας αντιληφθεί την αξία των φτηνών εργατικών χεριών εκμεταλλεύτηκαν τους κρατούμενους στις εγκαταστάσεις όλων των ειδών βιοτεχνίας που δημιούργησαν μέσα στα στρατόπεδα αλλά και σε έργα οδοποιΐας, σε ορυχεία άμμου, στην αποξήρανση και καλλιέργεια των ελών, ενώ δίπλα σε λατομεία ίδρυσαν νέα στρατόπεδα(Φλόσενμπυργκ και Μαουτχάουζεν) για την καλύτερη αξιοποίηση και εκμετάλλευση των ορυκτών κοιτασμάτων. Στη διάρκεια του πολέμου το εργατικό δυναμικό από τους κρατούμενους στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης γινόταν όλο και πιο απαραίτητο για τη γερμανική πολεμική βιομηχανία. Το δίκτυο των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης το οποίο σιγά- σιγά επεκτάθηκε σε όλη την κεντρική Ευρώπη προσέλαβε τεράστιες διαστάσεις. Μόνο στο Νταχάου είχε 36 εξωτερικά στρατόπεδα- παραρτήματα στα οποία δούλευαν περίπου 37.000 κρατούμενοι, σχεδόν αποκλειστικά, σε βιομηχανίες όπλων. Από το 1942 ο έλεγχος των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης εντάχθηκε στην οικονομική διοίκηση των Ες-Ες. Ιδιωτικές επιχειρήσεις απέκτησαν τη δυνατότητα να δανείζονται «σκλάβους» εργάτες – στρατοπέδων οι οποίοι εργάζονταν στις επιχειρήσεις τους υπό την επίβλεψη των Ες-Ες και να τους πληρώνουν ένα μεροκάματο το οποίο κατέβαλαν στην Οικονομική Διοίκηση αλλά που ποτέ δεν έφτανε στους κρατούμενους.
Οι αδύναμοι, οι άρρωστοι, οι εξουθενωμένοι από την έλλειψη τροφής οδηγούνταν στον θάνατο, είτε με φυσιολογικό τρόπο ή με την επέμβαση της διοίκησης του στρατοπέδου και οι επιχειρήσεις ελάμβαναν νέα, υγιή εργατικά χέρια, μέχρι ν υποκύψουν και αυτά από τις κακουχίες, την ασιτία και την υπερκόπωση.Τα πολυάριθμα εργατικά ατυχήματα, λόγω των ελλιπών μέτρων ασφαλείας, οδηγούσαν συχνά σε αναπηρία ή στο θάνατο. Οι κρατούμενοι υπέφεραν από ενοχλήσεις στην κυκλοφορία του αίματος, φλεγμονές, οιδήματα πείνας, φυματίωση και καρδιακή ανεπάρκεια που τους προκαλούσε ο υποσιτισμός και η υπερκόπωση. Επιπλέον, το χειμώνα παρουσιάζονταν περιστατικά ψύξης και το καλοκαίρι ηλίασης. Το αναρρωτήριο του στρατοπέδου από 2 παράγκες με 75 θέσεις αρχικά, επεκτάθηκε, σταδιακά, σε 14 παράγκες με 3.400 θέσεις.
Τα ιατρικά πειράματα
Κατά τη διάρκεια του πολέμου στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης διεξάγονταν ιατρικά πειράματα τα οποία είχαν, εν μέρει, σκοπό να συμβάλουν στην αύξηση των πιθανοτήτων επιβίωσης και θεραπείας των Γερμανών στρατιωτών στον πόλεμο. Ειδικά στο Νταχάου, ο καθηγητής Δρ. Κλάους Σίλλινγκ – αναγνωρισμένος ερευνητής της Τροπικής Ιατρικής, ήταν, ήδη, 70 χρονών, όταν μετά από οδηγίες του Χίμλερ, δημιούργησε το 1942 στο στρατόπεδο έναν πειραματικό σταθμό ελονοσίας με την ελπίδα να βρει στοιχεία για την ανοσιοποίηση κατά της ελονοσίας. Για το σκοπό αυτό μολύνθηκαν περίπου 1.100 κρατούμενοι. Ως πειραματόζωα χρησιμοποιούσαν πρώτα εγκληματίες, αργότερα Πολωνούς κληρικούς και στη συνέχεια Ιταλούς και Ρώσους κρατουμένους. Στις τελευταίες εβδομάδες πριν από την απελευθέρωση, η διοίκηση του στρατοπέδου διέθετε στον Δρ. Σίλλινγκ μόνο αναπήρους, ως πειραματόζωα, ωστόσο, αυτός συνέχιζε τα πειράματα μέχρι που ο Χίμλερ, στις 5 Απριλίου του 1945, διέταξε να σταματήσουν.
Κρατούμενοι χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα στα «Πειράματα τεχνικής υπόστασης και υψηλών πτήσεων» που σκοπό είχαν τη διερεύνηση των επιβαρύνσεων στις οποίες εκτίθενται οι πιλότοι, σε μεγάλα ύψη, σε περιπτώσεις καταρρίψεων / πτώσεων αεροπλάνων ή αλεξιπτωτιστών, λόγω της απότομης απώλειας πίεσης ή έλλειψης οξυγόνου. Τα άτομα – πειραματόζωα τοποθετούνταν σ΄ένα θάλαμο τεχνικής υποπίεσης και απότομα υποβάλλονταν τεχνητά στις συνθήκες στις οποίες βρίσκονται οι πιλότοι σε μεγάλα ύψη και σε περίπτωση κατάρρευσης τους αεροπλάνου.Την άνοιξη του 1942 χρησιμοποιήθηκαν για τέτοια πειράματα περίπου 200 κρατούμενοι μεταξύ των οποίων πολιτικοί κρατούμενοι και Πολωνοί κληρικοί. Σύμφωνα με τις καταθέσεις του αυτόπτη μάρτυρα και νοσοκόμου των κρατουμένων Βάλτερ Νεφ, από τα 200 άτομα-πειραματόζωα, πέθαναν τουλάχιστον 70-89 άτομα. Υπεύθυνος του ανωτέρω προγράμματος ήταν ο γιατρός της Αεροπορίας και Ανθυπολοχαγός των Ες-Ες Δρ. Σίγμουντ Ράσσερ.
Πειράματα ψύξης έγιναν στο Νταχάου στο διάστημα Αύγουστος-Οκτώβριος 1942. Στόχος να εξακριβωθεί η δυνατότητα παροχής βοήθειας στους πιλότους μετά από πτώση στη θάλασσα και την ψύξη που συνεπάγεται. Τα άτομα-πειραματόζωα ντυμένα με στολές πιλότων τοποθετούνταν επί ώρες σε δοχεία γεμάτα νερό και στη συνεχεια οι γιατροί δοκίμαζαν διάφορες μεθόδους αναθέρμανσης. Στο πείραμα αυτό πέθαναν, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, 80-90 άνθρωποι από τους συνολικά 360-400 που πήραν μέρος. Υπεύθυνος του προγράμματος ήταν ο καθηγητής Δρ. Χολζλένερ σε συνεργασία με τους Δρ. Φίνκε και Δρ. Ράσσελ. Οι δύο πρώτοι διέκοψαν τη συνεργασία τους όταν διαπίστωσαν ότι τα πειράματα δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα.
Προτάσεις του Ράσσελ για συνέχιση του προγράμματος στο στρατόπεδο του Άουσβιτς δεν πραγματοποιήθηκαν. Σε επιτολή του στον Χίμλερ (12.2.1943) αναφέρει χαρακτηριστικά: «…Το Άουσβιτς είναι από κάθε άποψη καταλληλότερο απ΄το Νταχάου για μια τέτοια σειρά πειραμάτων, γιατί εκεί, (στο Άουσβιτς) κάνει περισσότερο κρύο και λόγω της μεγάλης έκτασης του στρατοπέδου, δημιουργείται μικρότερος σάλος (τα άτομα-πειραματόζωα ουρλιάζουν(!) όταν παγώνουν)…
Τέλος, στο Νταχάου υπήρξε και πειραματικός σταθμός φυματίωσης.Σε κρατουμένους προκλήθηκε, τεχνητά, σήψη και φλεγμονή για να δοκιμάσουν συγκριτικά την επενέργεια αλληλοπαθητικών και βιοχημικών φαρμάκων.Επίσης έγιναν πειράματα για τη μετατροπή θαλάσσιου νερού σε πόσιμο και πειράματα για την πήξη του αίματος.
Οι μεταφορές κρατουμένων με βαγόνια
Οι φυλακισμένοι στις κατεχόμενες χώρες μεταφέρονταν στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης στη Γερμανία με ασύληπτα απάνθρωπες συνθήκες ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια του πολέμου. Μόνο με ένα κομμάτι ψωμί, τους έκλειναν κατά εκατοντάδες σε βαγόνια μεταφοράς ζώων ή εμπορευμάτων. Εκεί μέσα βρίσκονταν μέρες ολόκληρες στο δρόμο, χωρίς αρκετό οξυγόνο, χωρίς άλλη τροφή, χωρίς νερό και χωρίς υγειονομικές παροχές.
Όταν κατά τη διάρκεια του πολέμου αυξήθηκαν οι ανάγκες σε εργατικά χέρια, οι διοικήσεις των στρατοπέδων έστελναν σε άλλα στρατόπεδα τους αρρώστους και αναπήρους που είχαν μέσα σε βαγόνια, αλλά ούτε εκεί τους παρελάμβαναν, με αποτέλεσμα, οι άρρωστοι κρατούμενοι να στέλνονται από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, μέχρις ότου πεθάνουν, σε άθλια κατάσταση, κάπου στο δρόμο.
Το 1944, όταν άρχισε η εκκένωση των στρατοπέδων της Ανατολικής Ευρώπης λόγω της έλευσης της σοβιετικών στρατευμάτων, οι Ναζί μετέφεραν τους κρατούμενους πεζή, σε βαγόνια ή σε φορτηγά αυτοκίνητα προς τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης στη Γερμανία. Αναρίθμητοι πέθαναν στο δρόμο στις βίαιες αυτές μετακινήσεις που έμειναν γνωστές ως “πορείες θανάτου”. Κατά την απελευθέρωση του στρατοπέδου οι έγκλειστοι ξεπερνούσαν τους 30.000 ανθρώπους εκ των οποίων οι 10.000 ήταν ασθενείς, ενώ το στρατόπεδο είχε κατασκευαστεί για 5.000 κρατούμενους.
Οι Αμερικανοί στρατιώτες που απελευθέρωσαν το Νταχάου στις 29 Απριλίου 1945, πριν φτάσουν στην πύλη του στρατοπέδου, βρήκαν μια εμπορική αμαξοστοιχία γεμάτη νεκρούς που τα Ες-Ες δεν είχαν προλάβει να ξεφορτώσουν. Ένα φρικτό θέαμα που έδειχνε το αληθινό πρόσωπο του Γ΄Ράϊχ.
Πηγή
Comite International de Dachau
Redaktion:Barbara Distel, Dr. Enthymios Papachristos (Griechiche Textfassung)
September 1991
Vertrieb: Comite International de Dachaou / KZ-Gedenkstätte Dachau, Museum-Archiv-Bibliothek
Topography of Terror A Documentation / Verlag Willmuth Arenhovel
The Dachau Concentration Camp, 1933 to 1945
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου