Οδοιπορικό στον Έβρο, βρόμικα παιχνίδια παραπληροφόρησης
«Εφ.Συν.» / Αλέξανδρος Σταματίου
Οδοιπορικό στον Έβρο, βρόμικα παιχνίδια παραπληροφόρησης
Αλέξανδρος Σταματίου
Κείμενο και φωτογραφίες: Αλέξανδρος Σταματίου
Κοινό μυστικό είναι μεταξύ των κατοίκων του Έβρου ότι, κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα, υπάρχουν κέντρα κράτησης. Εκεί, συγκεντρώνουν όσους πρόσφυγες και μετανάστες συλλαμβάνουν, για να τους διώξουν -στη ζούλα, και παράνομα- πίσω, καταπατώντας το στοιχειώδες δικαίωμα, ακόμα και σε εκείνους που έχουν δικαίωμα σε άσυλο, να υποβάλλουν αίτηση.
Το οδοιπορικό στον Έβρο, από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η κρίση, είναι αδιάψευστος μάρτυρας των όσων συμβαίνουν στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Ιδίοις όμμασι, αλλά και από τις περιγραφές των ντόπιων, προκύπτει σαφώς όργιο καταπατήσεων του διεθνούς, εθνικού και ευρωπαϊκού Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης, πολλαπλά κρούσματα παρεμπόδισης των δημοσιογράφων, ακόμα και τραμπουκισμών σε βάρος τους.
Βρέθηκα, κι' εγώ λοιπόν, στον Εβρο. Και αντίκρυσα τους χιλιάδες δόλιους "εισβολείς" να προσπαθούν να μπούνε στη χώρα μας για να μας "καταλάβουν", όπως μας παραμύθιαζαν τα ελληνικά Μέσα ψευδών ειδήσεων και η κυβέρνηση για το ύπουλο σχέδιο του εχθρού Ερντογάν.
«Εφ.Συν.» / Αλέξανδρος Σταματίου
Άραγε, με πόσο κρετινισμό μπορεί να είναι μπολιασμένος κάποιος για να παραμορφώνει την εικόνα της πραγματικότητας; Να κάνει το άσπρο, μαύρο, και να βαφτίζει τους "Άθλιους" του σύγχρονου κόσμου, εισβολείς; Και, ακόμα χειρότερα, να πιστεύει αυτή την συνειδητή παραπληροφόρηση.
Εκεί συνάντησα και μίλησα με τους κατοίκους του Εβρου. Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Ορεστιάδα και τα γύρω συνοριακά χωριά, όπου ο στρατός σε συνεργασία με την αστυνομία κλείσανε τα σύνορα για να σταματήσουν την διέλευση των "εισβολέων".
Παιχνίδια... πολέμου
Στην Ορεστιάδα έφτασα τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας. Η πόλη, ουσιαστικά, τελούσε υπό κατάληψη από αστυνομικούς και δημοσιογράφους. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, μέσα στη νύκτα δε μπορούσες να βρεις ούτε παράγκα για να κοιμηθείς.
Στο διάστημα της μιας ημέρας που έμεινα στην Ορεστιάδα, συνάντησα κατοίκους στα καφενεία, στους δρόμους, παντού. Ήταν κυριευμένοι από φόβο. Κάτι φυσικό, αφού παρακολουθούσαν ανελλιπώς ΣΚΑΙ και αλλά κανάλια, τα οποία νυχθημερόν καλλιεργούσαν κλίμα τρόμου και επικείμενης τουρκικής εισβολής.
«Εφ.Συν.» / Αλέξανδρος Σταματίου
Ωστόσο, όλοι τους, υπό την υπέρμετρη κατανάλωση τσίπουρου -και πολύ περισσότερο οι παππούδες συνταξιούχοι- απέπνεαν ένα ακμαίο εικονικό ηθικό. Μάλιστα, οι πολιτοφύλακες έβγαζαν μέσα στα καφενεία τα αυτόματα G3 που τους έχει δώσει ο στρατός, και τα λαδώνανε…
Τότε άρχισε να με κυριεύει τρόμος πως κάποιος παίζει παιχνίδια πολέμου στις πλάτες αυτών των ανθρώπων. Και προσπαθεί να χειραγωγήσει τα μυαλά αυτών των ακριτών, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει ως μπροστάρηδες σε ένα ενδεχόμενο μακελειό.
Ήταν η ημέρα που ήρθε ο Έλληνας πρωθυπουργός με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους στον ‘Εβρο, ως άλλος ήρωας και στρατάρχης μαζί, με ένα χαλασμένο ελικόπτερο, για να δει από κοντά την κατάσταση. Έτσι, νόμιζε, ότι θα έδινε ένα τρανταχτό μήνυμα στους εχθρούς, Τούρκους.
Το μήνυμα, όμως, δεν ήταν για τους Τούρκους, αλλά για εσωτερική μικροπολιτική κατανάλωση. Βεβαίως, όπως κατάλαβα από τις επευφημίες των κατοίκων της περιοχής, και γενικότερα της Βόρειας Ελλάδας, από αυτή και μόνο την κίνησή του κέρδισε πανηγυρικά. Και, έτσι κατάφερε να κρύψει κάτω από το χαλί όλα τα οργιαστικά λάθη που είχε κάνει ως κυβέρνηση στο Μεταναστευτικό - Προσφυγικό, εδώ και επτά μήνες.
Στημένες ξεναγήσεις στα ΜΜΕ
Τη δεύτερη μέρα βρέθηκα στο χωριό Καστανιές. Εκεί, ήταν "παρατεταγμένοι" οι δημοσιογράφοι που περίμεναν μια κυρία "αρμόδια" εκπρόσωπο ενός υπουργείου, για να τους κάνει "ξενάγηση" με πουλμανάκια στα σύνορα για να φωτογραφίσουν τις στημένες εικόνες που όλοι βλέπαμε στους δέκτες μας.
Για καλή μου τύχη συνάντησα έναν συνάδελφο από το γερμανικό ραδιόφωνο, ο οποίος είχε αυτοκίνητο. Και αποφασίσαμε ότι είναι καιρός να φύγουμε από αυτό το στημένο θέατρο του εικονικού πολέμου και να πάμε σε ένα άλλο μέρος, 5-6 χιλιόμετρα πιο βόρεια. Στο χωριό Μαράσια.
Εκεί περιμέναμε σε ένα καφενείο, ακριβώς στον σταθμό του τραίνου και παρόχθια του ποταμού. Δηλαδή, ακριβώς στα σύνορα. Μετά από μερικά λεπτά φθάσανε μικρές δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας. Όταν ρωτήσαμε τους αστυνομικούς για τον λόγο της παρουσίας τους εκεί, μας απάντησαν ότι δεν ξέρουν και ότι έχουν διαταγές να παραμείνουν εκεί για να φυλάσσουν τα σύνορα, καθώς και μια περιοχή, την οποία ούτε οι ίδιοι γνώριζαν, διότι τους είχαν φέρει από άλλα μέρη της χώρας.
«Εφ.Συν.» / Αλέξανδρος Σταματίου
Στη συνέχεια, ρωτήσαμε έναν ταγματάρχη του στρατού που δεν ήθελε να δώσει το όνομά του. Του κάναμε την ίδια ερώτηση και η απάντησή του ήταν ότι περιμένουν πρόσφυγες και έχουν διαταγή, όποιον βρίσκουν να τον συλλαμβάνουν. Κατόπιν, ζητήσαμε να τους ακολουθήσουμε στις περιπολίες τους αλλά η απάντηση ήταν ότι, αν κάποιος με πολιτική περιβολή, πλησιάσει το ποτάμι, έχει διαταγή να τον συλλάβει ή να τον πυροβολήσει (!).
Απειλές σε δημοσιογράφους
Όταν διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχει λόγος να μένουμε στην περιοχή, αφού δεν συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο, αποφασίσαμε να πάμε στην Αλεξανδρούπολη, διότι μεταδίδονταν πληροφορίες ότι οι Τούρκοι στέλνουν τους πρόσφυγες προς τα περάσματα στο Νότιο Εβρο.
Βγαίνοντας από την Ορεστιάδα, συναντήσαμε δυο μελαψούς νεαρούς, καθισμένους στην άκρη της εθνικής οδού, περικυκλωμένους από αστυνομικούς και στρατιωτικούς. Σταματήσαμε για να φωτογραφίσουμε, και τη στιγμή εκείνη δεχτήκαμε λεκτικές απειλές από μια αστυνομικό βαθμοφόρο μαζί με κάτι φαντάρους, λέγοντάς μας ότι, αν δε μπούμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε, έχουν διαταγές να μας συλλάβουν. Παρ' ότι τους κοινοποιήθηκε ότι είμαστε εκπρόσωποι του Τύπου και οι Αρχές έχουν υποχρέωση να διευκολύνουν το έργο των ΜΜΕ, συνέχισαν τις λεκτικές επιθέσεις.
Τα λευκά βανάκια και τα κέντρα κράτησης
Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον ήταν ότι, δίπλα στα αστυνομικά οχήματα, υπήρχε και ένα λευκό βαν -αυτό που ονομάζουν "κλούβα" οι αγρότες- χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας. Φεύγοντας, και χωρίς να έχουμε καταφέρει να καταγράψουμε την εικόνα, είδαμε να σηκώνουν τους δυο συλληφθέντες και να τους βάζουν στο λευκό βαν.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω στην περιοχή του χωριού Νέο Χειμωνιό, υπήρχε ένα συγκρότημα από κτίρια και συρματοπλέγματα και πολλή αστυνομία. Απέναντι ακριβώς, σταθμευμένα τζιπάκια της αστυνομίας μαζί με πολλά λευκά βαν που κι αυτά δεν είχαν πινακίδες κυκλοφορίας. Η εικόνα οδηγούσε σαφώς στον συνειρμό ότι επρόκειτο για κάποιο κέντρο κράτησης.
Τη νύχτα στη Αλεξανδρούπολη, συναντήθηκα με έναν μεσήλικα, ο οποίος, αφού μου συστήθηκε ως ιδιοκτήτης καταστήματος ενδυμάτων, υποστήριξε ότι είναι ένας από τους διακινητές προσφύγων με βάρκες στο δέλτα του Έβρου ποταμού. Ωστόσο, ήταν απολύτως αρνητικός, αν και ... ευγενικά επιθετικός, στο να μας πάει και να μας δείξει το μέρος, όπου γίνονται αυτές οι "μπίζνες" ένθεν κακείθεν των συνόρων.
Τραμπουκισμοί δημοσιογράφων
Το οδοιπορικό, στη συνέχεια, μας οδήγησε στο χωριό Πόρος. Η ώρα πια ήταν περασμένες δώδεκα. Ακριβώς έξω από το χωριό μάς σταμάτησε ένα μπλόκο της αστυνομίας. Και εκεί μας απαγόρευσαν να συνεχίσουμε και μας ανάγκασαν να επιστρέψουμε. Κάναμε αναστροφή προς τα πίσω και στα περίπου τριάντα μέτρα σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου για να κάνει ο συνάδελφος της γερμανικής ραδιοφωνίας ένα τηλέφωνο.
«Εφ.Συν.» / Αλέξανδρος Σταματίου
Τότε, μέσα από το σκοτάδι εμφανίστηκαν δυο οπλισμένοι με καλάσνικοφ (!) και στρατιωτική περιβολή παραλλαγής, χωρίς όμως διακριτικά του στρατού ή της αστυνομίας, και άρχισαν να μας απειλούν με βρισιές. Τους ρωτήσαμε αν είναι της αστυνομίας η του στρατού, αλλά εκείνοι απέφυγαν να απαντήσουν. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν ήταν ούτε στρατιωτικοί, ούτε αστυνομικοί. Κάτι ακατανόητες φράσεις φώναζαν ότι πρέπει να απομακρυνθούμε γιατί βρίσκονται σε ... "καταστολή". Τι ήθελε να πει ο ποιητής, ουδείς γνωρίζει. Ή δεν ήξεραν καλά Ελληνικά ή ήταν ολοσχερώς αμόρφωτοι.
Ακολουθώντας, ωστόσο, έναν άλλον δρόμο, βρεθήκαμε μέσα στο χωριό Πόρος. Σταματήσαμε σε μια ταβέρνα γεμάτη κόσμο που παρακολουθούσε ποδόσφαιρο. Οι μισοί με ήταν στρατιωτικά ή απλώς με στρατιωτικά τζάκετ. Μας πλησίασαν, μας κέρασαν μπύρα, και, επειδή, μετά από μια μικρή κουβέντα που είχαμε, ίσως μας συμπάθησαν, μας είπαν ότι όποτε θέλουμε μπορούμε να πάμε πάλι στο χωριό και να μας οδηγήσουν στα περάσματα του δέλτα και να μας δείξουν τον τρόπο που διακινούν ανθρώπους από την Τουρκία.
Τα λεφτά μας, δυστυχώς, είχαν πια τελειώσει, γιατί δεν είμαστε από τα μεγάλα κανάλια που διαθέτουν πολλά … Έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Είσαι σκέτο... παρακράτος
Το συμπέρασμα αυτής της περιήγησης είναι ότι πλέον, αστυνομία, στρατός, πολίτες, ξένοι αστυνομικοί της Frontex, καθώς και αστυνομικοί των ειδικών δυνάμεων από την Αυστρία, οι λεγόμενοι "Κόμπρα", έχουν γίνει ένα σώμα και παίζουν πόλεμο στην περιοχή, με πολύ φαΐ, πολύ αλκοόλ, σε μια διάθεση νίκης.
Σα να νίκησαν έναν εχθρό που όμως κανείς δεν κατονομάζει. Είναι οι Τούρκοι; Είναι οι πρόσφυγες; Όλοι μαζί; Κανείς δεν ξέρει να πει με σαφήνεια, όταν ερωτάται. Σα να νίκησαν σε έναν πόλεμο. Που, όμως, δεν έδωσαν.
Το επικίνδυνο της υπόθεσης είναι ότι αυτή η κατάσταση διαμορφώνεται με τις ευλογίες της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ επικροτείται από τις Βρυξέλλες, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τόσο τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελληνικού κράτους, όσο και το διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Συλλαμβάνουν πρόσφυγες και μετανάστες στη μέση του πουθενά, τους οδηγούν σε κλειστά κέντρα κράτησης, τους εξευτελίζουν, μαζί με τα μικρά παιδιά και τα μωρά τους, δεν τους δίνουν το δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο και τους οδηγούν μέσα στη νύχτα, με κλειστά βαν χωρίς πινακίδες, πίσω στην Τουρκία, αφήνοντάς τους εξαθλιωμένους να περάσουν ένα ποτάμι, ένα πέρασμα…
Έχουν βάλει, δε, στο παιχνίδι παρακρατικούς που άπαντες γνωρίζουν ποιοι είναι, δηλαδή πρώην στελέχη της Χρυσής Αυγής και λοιπών φασιστικών και εγκληματικών συμμοριών στο όνομα, δήθεν, μιας υποτιθέμενης πατριωτικής πολιτικής, φυσικά για εσωτερική κατανάλωση.
Η Αριστερά, στο μεταξύ, παντελώς εξαφανισμένη. Τώρα, μάλιστα, που έχουμε και την απειλή του κορονοϊού… είναι η ιδανική συγκυρία για να σκεπαστούν όλα αυτά τα αίσχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου