Η Απριλιανή δικτατορία επιβλήθηκε σαν σήμερα.
Ως αποτέλεσμα της μη επίλυσης με επαναστατικό τρόπο των ασφυκτικών κοινωνικών προβλημάτων, του σταδιακού στραγγαλισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων τη δεκαετία του 1960, και κυρίως γιατί τα υπαρκτά ριζοσπαστικά αριστερά κοινωνικά ρεύματα εγκλωβίστηκαν από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες της αριστεράς, την ατολμία της, τη ρουτινιάρικη πολιτική της, τα πλατιά δημοκρατικά μέτωπα. Και μάλιστα σε μια εποχή που εξελίσσεται το διεθνές 1968, που προκαλεί κλυδωνισμούς και ανακατατάξεις σε όλο τον μεταπολεμικό κόσμο.
Η εξουσία "παραδόθηκε" στη χούντα από την απογοήτευση.
Δεν αναμετρήθηκαν με κάποιον οι συνταγματάρχες. Για αυτό και "νύχτωσε" στη χώρα 7 χρόνια. Οποιαδήποτε εξουσία παραμένει στη θέση της όχι μόνο με το φόβο, αλλά και από ανοχή λόγω έλλειψης εναλλακτικής επιλογής. Άλλωστε ένα Πολυτεχνείο αρκούσε για να δημιουργήσει ρήγματα που όχι μόνο δεν έκλειναν, αλλά διευρύνονταν μέρα τη μέρα μέχρι τον Ιούλιο του 1974.
Αν δεν ερμηνευτεί έτσι η επικράτηση της χούντας, τότε θα φαντάζει όπως γράφουν οι αστοί ιστοριογράφοι ως μια παρένθεση, κάτι αταίριαστο με την πρότερη πολιτική ζωή της Ελλάδας. Μια παρεκτροπή. Ή όπως επιχειρεί σήμερα η Καθημερινή, να ξαναγραφτεί η ιστορία γιατί η χούντα είχε και τα καλά της.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν κενά, που έχουμε άπειρο χρόνο για να τα γεμίσουμε. Η διαλεκτική αντιμετώπιση της ιστορίας και η κατανόησή της βοηθά το παρόν μας, την πάλη μας στο σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου