Αριστερά που ενσωματώνεται στο κράτος

Φωτογραφία Αρχείου Eurokinissi

Αριστερά που ενσωματώνεται στο κράτος

Μουσταφά Τσολάκ Αλή*

Το λεγόμενο Μακεδονικό ανέκαθεν για μένα ήταν λυδία λίθος για την Αριστερά στην Ελλάδα, όπως αντίστοιχα το Κουρδικό στην Τουρκία.

Πατριωτισμός και Αριστερά είναι μια συζήτηση που δεν θα κλείσει μάλλον ποτέ στην Ελλάδα – και όχι μόνο. Οι αναφορές στο ΕΑΜ ή στον Τσε και απόψεις τύπου «η Αριστερά στην Ελλάδα μεγάλωνε μόνο όταν ήταν πατριωτική» δεν θα λείψουν για αρκετά χρόνια. Δεν θα λυθεί λοιπόν το ζήτημα μέσα σ’ ένα άρθρο, εδώ απλώς θα σταθώ στα φαινόμενα και δεν πάω σε βάθος.

Ως άνθρωπος που ουδέποτε υπήρξα πατριώτης, και πάντοτε πίστευα πως έχει δίκιο ο σοφός λαός που λέει «όποιος κοιμάται πατριώτης, ξυπνάει εθνικιστής», νομίζω πως δυστυχώς δικαιώθηκα αρκετές φορές με την κατρακύλα κάποιων που βρίσκονταν στην Αριστερά τα τελευταία χρόνια: από συνεργασίες με δικτάτορες και δολοφόνους στ’ όνομα της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής», μέχρι την παρουσία στα κανάλια φασιστών ή ακόμα και σε εθνικιστικές διαδηλώσεις για τη «Μακεδονία μας».

Τα χρόνια της κρίσης, στο όνομα της «ενότητας» στη δράση της Αριστεράς, υποτιμήθηκε αυτή η συζήτηση και –ευτυχώς– ήρθε το λεγόμενο Μακεδονικό για να μας θυμίσει ποιοι πραγματικά είναι μαζί μας και ποιοι στην αντίπερα όχθη.

Το λεγόμενο Μακεδονικό ανέκαθεν για μένα ήταν λυδία λίθος για την Αριστερά στην Ελλάδα, όπως αντίστοιχα το Κουρδικό στην Τουρκία. Οπως δεν θα συνέχιζα την κουβέντα μ’ έναν «αριστερό» γείτονα που αρνείται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του κουρδικού λαού ή δεν στηρίζει χωρίς αυταπάτες τα αιτήματα των Κούρδων, έτσι σταματώ την κουβέντα με αριστεροεθνικιστές που αρνούνται να αναγνωρίσουν την ύπαρξη του σύγχρονου μακεδονικού λαού και της γλώσσας του, αλλά και μακεδονικής (και τουρκικής) μειονότητας στην Ελλάδα.

Ωστόσο, μετά από έναν τσακωμό μ’ έναν «πατριώτη Αριστερό» φίλο, μπήκα στον πειρασμό να συγκρίνω τα αριστερά κόμματα της Τουρκίας με τα αντίστοιχα δικά μας. Δυστυχώς, είδα πως τα πράγματα στη χώρα μας είναι πολύ πιο τραγικά.

Στη Τουρκία σχεδόν όλα τα μαζικά αριστερά κόμματα προέρχονται από τη σταλινική ή τη μαοϊκή παράδοση και αυτομάτως είναι πατριωτικά. Στην ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP), με κορμό το κουρδικό κίνημα, συμμετείχαν από τροτσκιστικά κόμματα και οργανώσεις, όπως το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (DSİP) ή το Kaldıraç, ώς το μαοϊκό-πατριωτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταπιεσμένων (ESP), το πατριωτικό-σταλινικό Κόμμα του Μόχθου (ΕΜΕΡ), το πατριωτικό-γκεβαρικό Κόμμα Σοσιαλιστικής Επανίδρυσης (SYKP) του –γνωστού στην Ελλάδα ως Καπετάν Κεμάλ– Μιχρί Μπελί, και ακόμη η μαοϊκή-πατριωτική Πρωτοβουλία της Γενιάς του ’78, η μαοϊκή-πατριωτική Παρτιζάν και άλλες σταλινομαοϊκές οργανώσεις.

Δηλαδή, ακόμα και τα κόμματα και οι οργανώσεις που επικαλούνται συχνά την «πατρίδα», επιμένοντας ότι πραγματικοί πατριώτες είναι οι ίδιοι και όχι οι δεξιοί, θαρραλέα κι επαναστατικά πήραν ανοιχτά θέση δίπλα στον κουρδικό λαό, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή με διώξεις και φυλακίσεις.

Δεν συμμετείχε σύσσωμη η Αριστερά, βέβαια, στην υπεράσπιση του κουρδικού λαού. Το Κ.Κ. Τουρκίας (ΤΚΡ) έβγαλε απ’ το πρόγραμμά του το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών με τη δικαιολογία πως «αν ιδρυθεί ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, θα αυξηθούν οι εθνικισμοί και στις δυο πλευρές». Οπως κι ένα κομμάτι της Αριστεράς (παλιό ÖDP - Κόμμα Ελευθεριών και Αλληλεγγύης) κράτησε θέση ουδέτερη.

Υστερα θυμήθηκα τον Μιχρί Μπελί, που τον πατριωτισμό τον είχε κάνει σημαία και είχε πρωτοστατήσει στη διάσπαση του πρώτου νόμιμου αριστερού κόμματος (Εργατικό Κόμμα Τουρκίας - TİP) με τη θεωρία της «Εθνικής Δημοκρατικής Επανάστασης». Ο ίδιος Μπελί τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’90, όταν είχε φτάσει στο αποκορύφωμα η έχθρα προς τους Κούρδους λόγω των συγκρούσεων στα βουνά με το ΡΚΚ, κι ενώ γίνονταν καμπάνιες τύπου «Πατριώτη μη ψωνίζεις από Κούρδο μπακάλη», είχε κατέβει υποψήφιος με το κουρδικό κόμμα.

Οι τρεις νεολαίοι της πατριωτικής Επαναστατικής Νεολαίας (Dev-Genç) που κρεμάστηκαν από τη χούντα το ’72, προτού δολοφονηθούν βροντοφώναξαν «Ζήτω η αδερφοσύνη του τουρκικού και κουρδικού λαού!»

Μπορώ να πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα και να φτάσω μέχρι την τεράστια πορεία αλληλεγγύης προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο το 2010, ή τη λαοθάλασσα που φώναζε «Είμαστε όλοι Αρμένιοι» στην πορεία μετά τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ. Αλλά νομίζω δεν χρειάζεται.

Απλώς ήθελα να υπογραμμίσω σε αυτό το άρθρο πως κάποιοι στην Αριστερά στη χώρα μας, στο όνομα του πατριωτισμού, στα λεγόμενα εθνικά θέματα ταυτίζονται με το ανέκαθεν δεξιό κράτος. Και τους ανθρώπους που έχουν την ίδια «γραμμή» με το κράτος σε τέτοια θέματα, στο χωριό μου δεν τους λέμε πατριώτες αλλά εθνικιστές. Και γελάμε πολύ μαζί τους όταν δηλώνουν Αριστεροί.

* δημοσιογράφος στο Tiken.net, ποιητής, μεταφραστής και μέλος της Τ.Ε. Ροδόπης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ