Εκδήλωση-Παρουσίαση της διεθνιστικής κίνησης Antiwar

Την Τρίτη 14 Ιουλίου, 7μμ στο πάρκο ΕΚΘ, καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση-αυτοπαρουσίαση της Διεθνιστικής Κίνησης Antiwar με θέμα τον κοινωνικό πόλεμο, τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα το διεξάγει και τις πιθανές απαντήσεις ενός αντιπολεμικού κινήματος. Θα συμμετέχει μέλος της Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση - ΑΔΚ .

Από την Ελλάδα μέχρι την Αμερική, τη Μέση Ανατολή και την Κίνα, τα κράτη οχυρώνονται με περισσότερο στρατό, αστυνομία, αντιτρομοκρατικό πλαίσιο απέναντι στους πληθυσμούς τους. Τα κρατικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που έχουν εξαπλωθεί και εδραιώσει την κυριαρχία τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πλέον απογυμνώνονται ως αυτό που πάντοτε ήταν: Πόλεμος ενάντια σε εργαζομένους/ες, μετανάστ(ρι)ες, καταπιεσμένους, κινήματα. Η έκτακτη ανάγκη ως διαρκές μοντέλο κρατικής διαχείρισης σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο γενικεύεται και εξορθολογίζεται ως “άμυνα- ασφάλεια” , “αντιεξέγερση-αντιτρομοκρατία”, “ανάπτυξη- ανταγωνιστικότητα”. Η γενίκευση της έκτακτης ανάγκης σημαίνει πολεμικό περιβάλλον σε όλα τα πεδία της ζωής και με όλα τα μέσα. Από την κρίση του 2008 και το ξέσπασμα ευρωπαϊκών, αραβικών και διεθνών εξεγέρσεων τα κράτη κατέφεραν να αναδιαρθρώσουν τις κοινωνικές-παραγωγικές σχέσεις στο εσωτερικό τους αντιδραστικά και να περάσουν σε ένα κύκλο “σταθερότητας”. Η σταθερότητα αυτή κλονίζεται από ένα νέο κύκλο εξεγέρσεων και κινημάτων που ξεσπούν παγκόσμια από τα Κίτρινα Γιλέκα μέχρι την εξέγερση στη Χιλή, συμβάντα στο φόντο μιας νέας επερχόμενης οικονομικής κρίσης και της κρατικής διαχείρισής της.

Η Ελλάδα φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Το αντίθετο, μάλιστα. Η Ελλάδα πολεμά αποτελεσματικά σε εσωτερικό και εξωτερικό. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος επεμβάσεων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μια ιστορία που ξεκινά από παλιά και περιλαμβάνει επεμβάσεις σε Ιράκ, Πρώην Γιουγκοσλαβία, Σομαλία κ.α., με πιο πρόσφατα παραδείγματα την εμπλοκή στο λιβυκό εμφύλιο και τη στρατιωτική ενίσχυση της Σαουδικής Αραβίας. Ανταγωνίζεται με την Τουρκία, σε ένα παιχνίδι που δεν έχει επιτιθέμενο και αμυνόμενο αλλά αμοιβαίο, επικίνδυνο ανταγωνισμό. Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός για ΑΟΖ, χωρικά ύδατα και γενικά για τη σφαίρα επιρροής, επέκτασης και κυριαρχίας του ελληνικού και τουρκικού κεφαλαίου καλλιεργεί ρατσισμό, εθνικισμό, μιλιταρισμό. Ο ανταγωνισμός, όμως οριοθετείται από την ελληνοτουρκική συνεργασία στον πόλεμο κατά των μεταναστών και τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Τα δύο κράτη συνεργάζονται στο πλαίσιο της συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, που μεταφράζεται σε εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρανομοποίηση, ακραία εκμετάλλευση των σωμάτων των μεταναστών ως υποτιμημένη εργατική δύναμη. Η Ελλάδα διεκδικεί σταθερά στρατηγικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και συμμετέχει στον πολεμικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου.

Στο εσωτερικό επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό καπιταλιστικό περιβάλλον τάξης και ασφάλειας, χρησιμοποιώντας ως οπλοστάσιό της απέναντι στους καταπιεσμένους μια σειρά από οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, νομικά ψυχολογικά μέσα και εκβιασμούς: Αντιτρομοκρατικοί νόμοι, δόγμα στρατού ξηράς του 2014 ως εξορθολογισμός μιας διαδικασίας που ξεκινά από την αμυντική στρατηγική αναθεώρηση (2001), εθνικιστικές λέσχες εφέδρων, αστυνομικοποίηση του στρατού και στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, ακραία δια της βίας υποτίμηση της εργατικής τάξης, νομοσχέδιο περιορισμού των διαδηλώσεων. Με τη μεσολάβηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το ελληνικό κράτος μπόρεσε να ενσωματώσει το κίνημα της περιόδου 2008-2012 και να αφήσει πολεμικό κεκτημένο στην κυβέρνηση ΝΔ. Όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα είδαμε τους κρατικούς θεσμούς να συνεργάζονται με το φασισμό και τον εθνικισμό. Είδαμε την εθνοπατριαρχία και το σεξισμό να διαποτίζουν την ελληνική κοινωνία. Αυτός ο πόλεμος της Ελλάδας ενάντια σε καταπισμένους, εργαζόμενους, μετανάστες μετράει ήδη πάρα πολλά θύματα: Μετανάστριες στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, Petrit Zifle, Ζακ, Αλέξης. Και άλλα τόσα αόρατα θύματα που μένουν στην αφάνεια της καπιταλιστικής κανονικότητας.

Όμως εκτός από την ιστορία και την εξέλιξη της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου πάνω στο σώματα μας έχουμε και την αντι-ιστορία των καταπιεσμένων, των αγώνων τους, των αναγκών και επιθυμιών τους. Πολύμορφοι αγώνες που είναι δεμένοι με τις προσωπικές και συλλογικές αφηγήσεις των καταπιεσμένων. Ο μόνος δρόμος για την κοινωνική χειραφέτηση είναι η σύνδεση και ο κοινός αγώνας εργαζομένων, μεταναστριών, όσων ασφυκτιούν στην καπιταλιστική κανονικότητα, όσων δεν χωράνε στο περιβάλλον τάξης και ασφάλειας.