ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑ-ΓΑΛΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑ-ΡΩΣΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Ένα από τα βασικά σημεία για τα οποία γίνεται μεγάλη ιστορική συζήτηση είναι και ο ρόλος των κομμάτων στην Ελλάδα των πρώτων χρόνων της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους. Για το αν δηλαδή υπάρχουν πραγματικές πολιτικές ή ιδεολογικές διαφωνίες, αν όντως αποτελούσαν το όχημα ξένων συμφερόντων στον ελληνικό χώρο, ή αν τίμια υποστήριζαν αυτές τις θέσεις και την αντίστοιχη μεγάλη δύναμη. Ειδικά το ζήτημα των πολιτικών συγκρούσεων μεταξύ τους έχει τονιστεί ιδιαίτερα.
Πολύ λιγότερο, μέχρι εξαφανίσεως έχει αναδειχτεί όμως το πού συμφωνούσαν. Και μάλιστα το που συμφωνούσαν είναι καθοριστικό να φωτιστεί γιατί στην πραγματικότητα αναδεικνύει κάποια από τα δομικά χαρακτηριστικά της ύπαρξης του ίδιου του ελληνικού κράτους και βεβαίως και της φύσης των πολιτικών δυνάμεων, των κύριων τουλάχιστον, που επιδίωξαν ιστορικά να κυβερνήσουν με όρους κυρίαρχης πολιτικής.
Το πεδίο λοιπόν στο οποίο σπανίως είχαμε διαφωνίες, ήταν το πεδίο της οικονομικής πολιτικής, δηλαδή η συμφωνία τους στον περιορισμό της παρέμβασης του κράτους στους τομείς της οικονομίας και κατά συνέπεια της όποιας δυνατότητας κοινωνικής πολιτικής. Ανάμεσα σε άλλους παράγοντες που δεν είναι επί του παρόντος σημειώματος να αναφέρουμε, η κοινωνική πολιτική σε μεγάλο βαθμό θα αφορά προσπάθειες αυτοβοήθειας, ιδιωτική πρωτοβουλία και φιλανθρωπία.
Δεν είναι δύσκολο να δούμε το γιατί αυτής της ομοφωνίας. Η αιτία βρίσκεται στα αλλεπάλληλα δάνεια των χρόνων της Επανάστασης, δάνεια που όπως ξέρουμε σε πολλές περιπτώσεις δόθηκαν για οτιδήποτε άλλο πλην για την ένοπλη ενίσχυση των επαναστατών, αλλά ιδιαίτερα στο δάνειο του 1832 ύψους 60 εκατομμυρίων φράγκων το οποίο είχαν εγγυηθεί και οι τρεις μεγάλες δυνάμεις.
Άρα λοιπόν η κάλυψη των τοκοχρεολυσίων των δανείων ήταν η πρώτη προτεραιότητα και των τριών κομμάτων. Και το ακόμα χειρότερο που έκαναν και τα τρία κόμματα μαζί ήταν πως με δεδομένη την υποχρέωσή τους απέναντι στους δανειστές τους, συνέχιζαν να ανεβάζουν τους τόνους για τη διανομή ιδιαίτερα των τουρκικών κρατικών γαιών που πέρασαν στο νέο ελληνικό κράτος. Αφέλεια ή ωμή απατεωνιά; Η ουσία είναι πως και οι τρεις γνώριζαν πως και οι τρεις μεγάλες δυνάμεις είχαν θέσει βέτο στη διανομή τουρκικών κρατικών γαιών, μεταφέροντας φυσικά αίτημα των πιστωτών!
Ακόμα και όταν τελικά ψηφίστηκε νόμος από την Αντιβασιλεία το 1835, ήταν τόσο κολοβός, που είχε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Υποτίθεται πως με νόμο θα έπαιρνε κάθε οικογένεια ακτημόνων επιστολή του κράτους αξίας 2000 δραχμών, ώστε να αποκτήσει κάποιον από τους κλήρους των κοινοτήτων. Οι κλήροι όμως αυτοί θα δημοπρατούνταν! Αποτέλεσμα ήταν μέχρι το 1836 από τις 66,506 οικογένειες που επιχείρησαν να αξιοποιήσουν αυτή την κρατική επιστολή, μόνο 835 απόκτησαν γη! Η αγορά είχε κερδίσει! Με δεδομένη τη δημοπράτηση των γαιών ουσιαστικά η κρατική επιστολή ήταν ένα χαρτί χωρίς αντίκρισμα!
Όλη η ιστορία του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι από τη μια μεριά η δεδομένη υποθήκευση μιας ανύπαρκτης κρατικής ανεξαρτησίας, και από την άλλη μεριά ο ανταγωνισμός των πολιτικών δυνάμεων που ενώ συμφωνούν στις γενικότερες δεσμεύσεις τους για τη στρατηγική σχέση της χώρας με τις μεγάλες δυνάμεις, προσπαθούν να δείξουν τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης που έχουν για ένα καλύτερο αποτέλεσμα εντός βεβαίως της υποθήκευσης.
Η αναγκαία απαλλοτρίωση της μεγάλης ιδιωτικής και εκκλησιαστικής γης, καθώς και των πρώην τουρκικών γαιών θα παραμείνει ένα από τα αιτήματα που θα «ταξιδέψει» πολύ πέρα από το όχι και τόσο μακρινό 1835…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου