Από την έκρηξη στο Αφγανιστάν, στη Μόρια και την πλατεία Βικτωρίας

Σήμερα στην πλατεία Βικτωρίας ανάμεσα σε δεκάδες παιδιά που έβαφαν παλέτες, σεντόνια, τα πρόσωπα τους και οικογένειες κατάχαμα που προσπαθούσαν να διασώσουν μέσα τους κάτι από την προσδοκία που τους έφερε ως εδώ, στεκόταν σε ένα κομμάτι μάρμαρο ένας άνδρας. Φαινόταν σίγουρα μεγαλύτερος απ’ ότι είναι.

Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο γραμμές. Κάθε γραμμή οδηγούσε σε μια χαράδρα δυστυχίας. Κάποια στιγμή σήκωσε τα μπατζάκια του παντελονιού του και έβγαλε τα δύο τεχνητά του μέλη μπροστά μας. Δεν ξεχάστηκε. Απλά έκανε το ίδιο του το σώμα αφηγηματικό εργαλείο, ίσως το πιο ειλικρινές απ’ όλα. Ήθελε να πει την ιστορία του.

Τραυματίστηκε βαριά κατά τη διάρκεια μιας έκρηξης σε ορυχείο στο Αφγανιστάν και πλέον είναι ανάπηρος. Έτσι έκανε το ταξίδι. Έμεινε πολλούς μήνες στη Μόρια, κατέληξε άστεγος στην πλατεία Βικτωρίας, κάποιοι άνθρωποι τον βοήθησαν να βρει ένα μέρος να μείνει αλλά έχει ακόμα πολλά προβλήματα υγείας, ιδίως στα μάτια. Μας έδειχνε συνέχεια τα μάτια του και μας εξηγούσε ότι περιμένει τα χαρτιά του για να μπορέσει να πάει στο νοσοκομείο.

Ο S. λίγο νωρίτερα μιλούσε με μια γυναίκα έγκυο που απέβαλλε πριν μερικά βράδια, άστεγη και ανήμπορη στο τσιμέντο της πλατείας, εκεί που έμειναν τα ίχνη από τα παγκάκια που ξήλωσε ο δήμαρχος ή κάπου παραδίπλα. Λίγο σφιχτήκαμε από την εναλλαγή συναισθημάτων, από την πικρή διαπίστωση ότι σ’ αυτά τα ελάχιστα υπαίθρια τετραγωνικά συνυπάρχουν τα όνειρα των ανθρώπων και τα ερείπια τους, ότι οι φτωχοί/ες και οι κυνηγημένοι/ες – «αυτοί που δεν έχουν δικαίωμα να έχουν δικαιώματα» που έγραφε η Χάνα Αρεντ – σπάνια βρίσκουν κάπου να πουν στην ιστορία τους, συνήθως τη ρουφάνε μέσα τους και γίνεται δεύτερο δέρμα τους.

Σχολιάζαμε ότι το 2015 στο Πεδίο του Αρεως γίνονταν περισσότερες δράσεις αλληλεγγύης. «Ο κόσμος δε θέλει να βλέπει την απόγνωση» είπε ένας φίλος. Και μέρα που ναι, θυμήθηκα τους Hibakusha, τα θύματα της ακτινοβολίας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ο Enzo Traverso εξηγεί σ’ ένα δοκίμιο του ότι έμειναν για πολύ καιρό απομονωμένοι, σα να ήταν φορείς κάποιας επαίσχυντης ασθένειας, γιατί θεωρούνταν ζωντανή μαρτυρία του ολέθρου που κανείς δεν ήθελε να αντικρίζει. Νομίζω ότι κομμάτι της αλληλεγγύης μας είναι να ακούμε και τις ιστορίες που έχουν να διηγηθούν οι ζωές που σημαδεύτηκαν ως «άλλες», «ενοχλητικές» και «ανεπιθύμητες». Δεν ξέρω αν είναι κάπου υλικά χρήσιμο. Ξέρω ότι είναι αβάσταχτο να μη σου δίνουν σημασία.

stonisi.gr/