Οι τσαντάκηδες της ΕΛ.ΑΣ. ή Μονάδα Εμφύτευσης Στοιχείων

Οι τσαντάκηδες της ΕΛΑΣ ή Μονάδα Εμφύτευσης Στοιχείων. Η παραδοσιακή πρακτική της “τοποθέτησης ευρημάτων” από την ΕΛ.ΑΣ. σε συλληφθέντες διαδηλωτές είναι πλέον γνωστή και καταδεδειγμένη.

Όσοι και όσες έχουν μια κάποια εξοικείωση με τις διαδηλώσεις γνωρίζουν ότι αν συλληφθούν είτε κατά την διάρκεια μιας πορείας, αν αυτή δεχτεί την επίθεση των ΜΑΤ, είτε μετά το πέρας της, σε κάποιο καρτέρι που έχουν στήσει άνδρες της ασφάλειας στους δρόμους γύρω από το σημείο στο οποίο έχει ολοκληρωθεί η διαδήλωση, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρεθούν με μια “έξτρα αποσκευή”.

Μια “αποσκευή” που δεν έχουν ξανά δει μέχρι την στιγμή της σύλληψής τους ή ακόμα και μέχρι την στιγμή που θα φτάσουν στο τμήμα και με τα περιεχόμενα της οποίας δεν έχουν καμία σχέση. Τα περιεχόμενα αυτά όμως, συχνά συνεπάγονται διώξεις κακουργηματικού χαρακτήρα και άρα, σε περίπτωση καταδίκης, βαρύτατες ποινές φυλάκισης. Οι πιθανότητες να βρεθεί κάποιος/α με μια τέτοια “αποσκευή” αυξάνονται αν η πορεία στην οποία συνελήφθη ήταν του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, αν κατά την διάρκειά της σημειώθηκαν επεισόδια και συγκρούσεις κλπ.

Δεκάδες σχετικές καταγγελίες έχουν γίνει από διαδηλωτές/τριες τα τελευταία χρόνια και οπτικοακουστικό υλικό που συνηγορεί υπέρ της αδιαμφισβήτητης χάλκευσης στοιχείων έχει δει σε αρκετές περιπτώσεις το φως της δημοσιότητας. Και, αξίζει να σημειωθεί, ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες η κινητοποίηση του κόσμου (με συλλογή οπτικοακουστικού υλικού, εντοπισμό αυτόπτων μαρτύρων κλπ) και η αλληλεγγύη οδήγησε στην αποκάλυψη τέτοιων μεθοδεύσεων, στη κατάρρευσή τους και στον εξευτελισμό του κρατικού μηχανισμού.

Φυσικά ο σκοπός τόσο των εν λόγω στημένων περιπτώσεων όσο και της κρατικής καταστολής ευρύτερα, είναι διττός. Από την μία η απόπειρα “εξουδετέρωσης” μεμονωμένων αγωνιστών/τριών, οι οποίοι φορτωμένοι με δικαστήρια και απειλούμενοι με βαρύτατες ποινές, πιθανώς να αναστείλουν την αγωνιστική τους δράση, και από την άλλη η ευθεία τρομοκράτηση όσων συμμετέχουν -ή φλερτάρουν με την συμμετοχή- στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Η ευθεία απειλή προς τον κόσμο του αγώνα, ότι οποιαδήποτε στιγμή, οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε, μπορεί να βρεθεί σε αυτήν την θέση, να πρέπει δηλαδή να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.

Εύκολα κάποιος καταλαβαίνει ότι το ιδανικό γνώρισμα μιας σκευωρίας που στήνεται από την πλευρά του κρατικού μηχανισμού και αποσκοπεί στην ευρεία τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται κόντρα στην υποτίμηση των ζωών τους, δεν είναι το να είναι καλοστημένη, αφανής, άρτια, αλλά μάλλον, το ακριβώς αντίθετο. Να φωνάζει με χίλια στόματα ότι είναι χοντροκομμένη, να επιδεικνύει λάγνα τον παραλογισμό της, να αυτοσυστήνεται περήφανα ως δυστοπία. Γιατί ακριβώς στην επίγνωση ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι κόντρα σε κάτι τόσο κατάδηλα στημένο είναι που βασίζει την επίδειξη της δύναμής του το κράτος. Αυτό είναι το έδαφος στο οποίο πατάει η τρομοκρατία του.

Αυτόν τον σκοπό, της ευθείας δηλαδή απειλής και τρομοκράτησης, επιτελούσαν στη χθεσινή διαδήλωση της Θεσσαλονίκης οι οργανωμένες δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ που με πολιτικά ρούχα, μάσκες, και σακίδια πλάτης (πέρα από τα τσαντάκια μέσης) ακολουθούσαν την πορεία περιφρουρούμενες από τις διμοιρίες των ΜΑΤ, έτοιμες να “φυτέψουν” τις “αποσκευές” τους σε διαδηλωτές.

Αξίζει νομίζουμε να σημειωθεί ακριβώς το ότι κάτι που τόσα χρόνια όλοι ξέραμε ότι ναι μεν γίνεται, αλλά γίνεται σποραδικά και στη ζούλα, πλέον πήρε οργανωμένο, μαζικό και ολοφάνερο χαρακτήρα. Γιατί, οι δύο δεκάδες των τσαντάκηδων της ΕΛ.ΑΣ που προχωρούσαν πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας, δεξιά και αριστερά του τελευταίου αντιεξουσιαστικού μπλοκ στην χθεσινή διαδήλωση, κάθε άλλο παρά διακριτικοί θέλανε να είναι.

Αντιθέτως, θέλανε να φωνάξουν με κάθε τρόπο και προς πάσα κατεύθυνση ότι όλο και περισσότερο τα προσχήματα για την εξουσία δεν είναι αναγκαία. Ότι είναι στην ευγενική ευχέρεια των κρατούντων να παραβιάζουν και απροκάλυπτα πλέον ακόμα και τους ίδιους τους νόμους τους Ότι στον μονόλογο του κράτους και των αφεντικών κανένας αντίλογος εκπορευόμενος από την κοινωνική βάση δε θα γίνει ανεκτός.

Και στην εποχή της σφοδρής κοινωνικής, οικονομικής και υγειονομικής κρίσης που φαίνεται να εισερχόμαστε, η τρομοκράτηση του κόσμου του αγώνα και της κοινωνικής βάσης είναι προφανώς όρος επιβίωσης για το κεφάλαιο και το κράτος.

Από την πλευρά της κοινωνικής βάσης πάλι, όρος επιβίωσής της είναι η συνεπής και μαχητική οργάνωσή της κόντρα στον μονόλογο της εξουσίας, κόντρα στον καθημερινό πόλεμο των αφεντικών -που όλο και πιο σταθερά πλέον παίρνει την μορφή ενδοϊμπεριαλιστικών πολεμικών συγκρούσεων και ανυπολόγιστης περιβαλλοντικής καταστροφής-, κόντρα στην δυστοπία που είναι ήδη εδώ. Με λίγα λόγια, κόντρα στη βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου. Καθήκον μας όμως είναι κι η αυτοπροστασία απέναντι στις επιθέσεις του κράτους κι η αποκάλυψη των τακτικών των ένστολων (ή μη) υπαλλήλων του. Κι αυτό δεν είναι κάτι που θα το αφήσουμε στην τύχη.