Κείμενο παρέμβασης της οργάνωσης Fronte Popolare στην Ιταλία για τα γεγονότα στη Νάπολη και την επέκταση των συγκρούσεων σε Τορίνο και Νάπολη
Η υγεία είναι το πιο σημαντικό, αλλά χωρίς λεφτά δεν κάνουμε δουλειά”. Αυτό γράφει σε ένα από τα πολλά πανό που κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια των αυθόρμητων διαδηλώσεων στη Νάπολη. Η αντίθεση μεταξύ υγείας και εργασίας, μεταξύ φυσικής ευημερίας και οικονομικής ευημερίας είναι μια επιλογή που σε καμία δημοκρατία δεν θα έπρεπε να φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε να γίνει. Κι όμως, έτσι είναι η κατάσταση τόσο στον Νότο όσο και στον Βορρά, σε ολόκληρη τη χώρα. Αν και ο Βορράς – και ειδικά η μητροπολιτική περιοχή του Μιλάνου – τείνει να διατηρεί μια στοιχειώδη αίσθηση ευρείας οικονομικής ευημερίας, δεν ισχύει το ίδιο για τις μεγάλες πόλεις του Νότου. Η Νάπολη είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην Ιταλία και ίσως η πιο σημαντική σε όλο τον Νότο. Εδώ ακριβώς είναι που ξεσπά η αναμενόμενη οργή όσων πρέπει να επιλέξουν μεταξύ υγείας και εργασίας.
Η εύκολη ερμηνεία που προβλήθηκε από τα ΜΜΕ και ήθελε την Καμόρα να έχει σκηνοθετήσει τις συγκρούσεις δεν στέκει αυτή τη φορά. Στις κινητοποιήσεις παίρνουν μέρος κυρίως εξειδικευμένοι εργάτες και αυτοαπασχολούμενοι τσακισμένοι από μια οικονομική κρίση που διαρκεί πάνω από 10 χρόνια και χειροτέρευσε τους μήνες του πρώτου κύματος του covid. Εάν παράλληλα με αυτήν την κρίση προσθέσουμε τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης στον Νότο, δεν είναι δύσκολο να περιμένουμε μια ριζοσπαστικοποίηση, η οποία θα έχει και βίαιες εκφάνσεις. Φυσικά, η απεχθής συμμετοχή φασιστικών οργανώσεων, που γενικά δεν συγκεντρώνουν μεγάλη αποδοχή στα νότια της χώρας, δεν εξηγεί αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση.
Δίπλα στους καταστηματάρχες κατεβαίνουν στο δρόμο και πολλοί άλλοι, συμπεριλαμβανομένου του υποπρολεταριάτου. Το γεγονός ότι κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τη συνθήκη για να προχωρήσουν σε «εγκληματικές» πράξεις δεν εξηγεί στο παραμικρό την ευρεία συμμετοχή που επεκτάθηκε σε πολλούς τομείς όπως αυτού της εστίασης και των εξειδικευμένων εργατών. Πρόκειται για μικρο-επιχειρηματίες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της πραγματικής οικονομίας της χώρας μας και οι οποίοι παράγουν ένα μεγάλο μέρος του εθνικού πλούτου. Τα ενοίκια, οι μισθοί, ο αδίστακτος ανταγωνισμός των μεγάλων εταιρειών στο διαδίκτυο (η Amazon έχει το προβάδισμα, ενώ από την αρχή της πανδημίας έχει δει τα κέρδη της να αυξάνονται εκθετικά), η αδιάκοπη και καταθλιπτική γραφειοκρατία: όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν οδηγήσει σταδιακά τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων εκτός της μεσαίας τάξης. Με την πάροδο του χρόνου, η προλεταριοποίηση αυτής της μεσαίας τάξης στην οποία εισήχθησαν καταστηματάρχες και εξειδικευμένοι εργάτες έγινε όλο και πιο εμφανής. Γι’ αυτό το λόγο διαμαρτύρονται κατά της απαγόρευσης που διατάχθηκε στην περιφέρεια της Καμπανίας από τον Vincenzo De Luca, ο οποίος μάλιστα τις προηγούμενες ημέρες ήταν ο πρώτος από τους Περιφερειάρχες που επανεξέτασε το μοντέλο παρουσιών που πρότεινε η κυβέρνηση. Ήδη την επόμενη μέρα των συγκρούσεων, ο De Luca έβαλε στον πάγο το σχέδιο για ένα πλήρες lockdown της περιοχής. Ισχυρίζεται τώρα ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι εφικτό χωρίς την υποστήριξη της κυβέρνησης.
Το πρόβλημα δεν είναι η βία των μαζών, αλλά η επιλογή που καλούμαστε να κάνουμε: υγεία ή εργασία. Μετά το παλιό ζήτημα του Τάραντα ((ΣτΜ: Στον Τάραντα της Ιταλίας έλαβε χώρα το μεγάλο σκάνδαλο του εργοστασίου επεξεργασίας χάλυβα Ilva όπου οι εκπομπές ρύπων προκάλεσαν το θάνατο χιλιάδων εργαζομένων και κατοίκων. Το κλείσιμο του εργοστασίου βρέθηκε στο επίκεντρο ενός διλήμματος: της απώλειας θέσεων εργασίας ή της προστασίας της υγείας.) πρέπει να επιλέξουμε εάν θα διακινδυνεύσουμε να κολλήσουμε κορονοϊό ή αν θα τα βγάλουμε πέρα μέχρι το τέλος του μήνα. Το ζήτημα του covid, σε όλη την Ιταλία και ακόμα πιο πολύ στον ταλαιπωρημένο Νότο, απλώς άνοιξε μια ολόκληρη βεντάλια από θέματα τα οποία έκρυβε κάτω από το χαλί η επιχειρηματική ελίτ, η οποία δεν έκανε άλλο από το να μοιράζεται την πίτα της υγειονομικής περίθαλψης, των μεταφορών, των υπηρεσιών.
Οφείλουμε να πούμε ξεκάθαρα ότι το πρόβλημα δεν είναι «ναι ή όχι στην απαγόρευση της κυκλοφορίας». Το πρόβλημα είναι ποιο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα έχουμε δημιουργήσει και ποιο είναι το σύστημα που πλέον θέλουμε να έχουμε. Το κράτος πρέπει να πάρει πάλι στον έλεγχο τους όλους τους στρατηγικούς τομείς: να έχει έλεγχο των αποφάσεων για την υγειονομική περίθαλψη, η οποία θα πρέπει να είναι 100% δημόσια. Να έχει σχέδιο για τις υποδομές των δημοσίων μεταφορών σύμφωνα με την πυκνότητα του πληθυσμού κάθε περιοχής της χώρας.
Να παρέχει, όταν χρειάζεται, συγκεκριμένη οικονομική βοήθεια στα πιο ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού. Τέλος, το κράτος πρέπει να αποκαλύψει και να χτυπήσει το οργανωμένο έγκλημα με την απαραίτητη βία για να αποκαταστήσει την ιερή αντίληψη ότι ένας πολίτης δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να δανειστεί χρήματα από τοκογλύφους – όπως συχνά αναγκάζονται να κάνουν πολλοί ιδιοκτήτες καταστημάτων. Να επαναφέρει τη βασική αρχή: η υγεία και η εργασία δεν είναι και δεν πρέπει ποτέ να είναι σε αντιπαράθεση.
Μετάφραση: Δανάη Μαραγκουδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου