Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Ένας από τα γεγονότα που είναι εξαιρετικά φορτισμένο και συναισθηματικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ισχυρούς ιστορικούς μύθους, είναι και αυτό της φυλάκισης Κολοκοτρώνη το 1834. Ο ισχυρός μύθος, και ταυτόχρονα ένα πολύ μεγάλο ισχυρό ιδεολόγημα είναι αυτό που με λίγα λόγια υποστηρίζει πως ο Κολοκοτρώνης δικάστηκε και καταδικάστηκε από τους ξένους, τους κακούς, τους προδότες μιας υποτιθέμενης ενιαίας εθνικής γραμμής απέναντι στην πολιτική της Αντιβασιλείας, όπου κάποιοι δεν την τήρησαν και οδήγησαν τον πολιτικό ήρωα Κολοκοτρώνη στη φυλακή. Αυτό τη βασική εξιστόρηση και ερμηνεία των γεγονότων ακολουθεί σε γενικές γραμμές και η αριστερή ιστοριογραφία, υπερπροβάλλοντας τη διαφορά μεταξύ Πολυζωίδη και Τερτσέτη από τη μια μεριά οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη του Κολοκοτρώνη, και του δημόσιου κατήγορου Mason από την άλλη ο οποίος την εισηγήθηκε και την υπεράσπισε (χωρίς να παραγνωρίζει φυσικά κανείς την στάση των δύο δικαστών, παρά το γεγονός πως ήταν και οι δυο, και ιδίως ο Τερτσέτης εκ των εκλεκτών του Όθωνα, ο οποίος και θα τους φυλακίσει). Πάνω σε αυτή τη διαφοροποίηση στηρίζεται όλος αυτός ο μύθος. Ας δούμε όμως τι πραγματικά συμβαίνει.
Από τις αρχές του 1833 το Ρωσικό Κόμμα του οποίου ηγέτες είναι ο Κολοκοτρώνης και ο Μεταξάς εκδηλώνουν με έντονο τρόπο την αντίθεσή τους στο καθεστώς της Αντιβασιλείας. Η αφορμή της μεγάλης έκρηξης είναι η απόφασή της να διαλύσει τα ένοπλα σώματα των ατάκτων και το κλείσιμο των περισσότερων μοναστηριών. Να θυμίσουμε πως το Ρωσικό Κόμμα, κατά την προηγούμενη, την καποδιστριακή περίοδο είναι ουσιαστικά το «κυβερνητικό» κόμμα, το οποίο και ο ίδιος ο Καποδίστριας φυσικά θα υπερασπίσει. Το κόμμα είχε ευρύτατη υποστήριξη κυρίως στα πιο αντιδυτικά, θρησκόληπτα και συντηρητικά λαϊκά στρώματα. Είναι η περίοδος που οι Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία δια των κομμάτων αλλά όχι μόνο και πολλές φορές όχι κυρίως μέσω αυτών παίζουν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση της εσωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Μάλιστα όπως αναφέρει ο Νικόλαος Δραγούμης ακόμα και μεταξύ των βασικών πολιτικών προσώπων της Αντιβασιλείας είχαμε διαφορετικές επιλογές και εξαρτήσεις. Ο Άρμανσμπεργκ ήταν αγγλόφιλος, ο Μάουρερ γαλλόφιλος ενώ ο Χάιντεκ φίλος του προηγούμενου καποδιστριακού καθεστώτος και φίλος με τα στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Άλλωστε την ίδια περίοδο που το Ρωσικό Κόμμα συνωμοτεί ετοιμάζοντας την ανατροπή της Αντιβασιλείας, την κίνησή τους θα υποστηρίξει σύμφωνα με τον Μάουρερ και ο Άρμανσμπεργκ ο οποίος θα επιθυμούσε μια στενότερη σύνδεση με την Αγγλία λόγω και της πολιτικής της για την περιοχή εκείνη την περίοδο. Πολιτική όχι ραγδαίων συνοριακών αλλαγών και αναμονής. Άλλωστε το «κυβερνητικό» κόμμα είναι τώρα το Γαλλικό υπό την αρχηγία του κορυφαίου αριβίστα και πολιτικού χαμαιλέοντα Κωλέττη.
Έτσι λοιπόν μιλάμε για μια πολιτική περίοδο όπου οξύνεται στην πραγματικότητα ο ανταγωνισμός των κομμάτων, όλα σε πραγματική ή υποσχόμενη σχέση με ξένα συμφέροντα, για την διάδοχη κατάσταση μετά την Αντιβασιλεία. Ο Κολοκοτρώνης και το Ρωσικό Κόμμα θα πέσει θύμα των πολιτικών του επιλογών. Θα υπερασπίσει τις υπερεξουσίες του Καποδίστρια, και θα υποστεί τις υπερεξουσίες του Κωλέττη.
Άλλωστε και τα ίδια τα δεδομένα διαψεύδουν τους διαχωρισμούς που αναφέραμε στην αρχή. Η Αντιβασιλεία θα ζητήσει την καταδίκη του. Ο Άρμανσμπεργκ θα είναι αντίθετος. Ο Mason θα υπερασπίσει τη θανατική καταδίκη. Όπως θα κάνει όμως και ο Κωλέττης..
Στην πραγματικότητα θα είναι πολλές φορές μια μάχη χωρίς όρους και αρχές, όπου το κύριο ζήτημα θα είναι ποια κύρια φατρία θα επικρατήσει μεταξύ των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, ντόπιων και ξένων μαζί. Έλληνες και ξένοι θα ζητήσουν το κεφάλι του Κολοκοτρώνη, Έλληνες και ξένοι θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν κάτι τέτοιο. Η βάση όλων αυτών θα είναι η ήττα του πληβειακού στοιχείου μέσα στην Επανάσταση, και το άλυτο ζήτημα ποια κυρίαρχα ταξικά συμφέροντα θα επικρατήσουν μέσα από ποιες πολιτικές διαμεσολαβήσεις.
Στο τέλος θα παρέμβει ο Όθωνας προσωπικά, επιχειρώντας να χτίσει και ένα φιλολαϊκό προφίλ, και αντιλαμβανόμενος πως η πίεση σε μια ενδεχόμενη εκτέλεση του Κολοκοτρώνη θα είναι αφόρητη σε όλο το σύστημα εξουσίας.
Στο τέλος θα μείνει το ιδεολόγημα των καλών Ελλήνων και των κακών ξένων, ή των προδοτών Ελλήνων που τα βρήκαν με τους ξένους. Μόνο που αυτό το ιδεολόγημα θα γίνει το στήριγμα τόσο των αστών (εθνική ενότητα ή το ότι υπάρχουν και καλοί ξένοι) αλλά και της αριστεράς (εθνική ανεξαρτησία με εθνική ενότητα που συμπεριλαμβάνει και τα τίμια στοιχεία της αστικής τάξης).
Στη φωτογραφία η καταδίκη σε θάνατο του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Λείπουν οι υπογραφές του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου