// Αντιπολεμική πορεία 24/10 13:00 καμάρα //
Πριν λίγο διάστημα, άνοιξε η κουβέντα σχετικά με την υποχρεωτική στράτευση στα 18 και την αύξηση της θητείας από 9 σε 12 μήνες. Ήδη μπορεί να σκέφτηκες ότι αυτό δεν σε επηρεάζει προς το παρόν ή ότι είναι κάτι που δε σε αφορά καθόλου. Πώς θα σου φαινόταν όμως αν αντί να παρακολουθείς τώρα το μάθημά σου ή να συζητάς στους διαδρόμους της σχολής, να βρισκόσουν υποχρεωτικά σε ένα στρατόπεδο εκτελώντας διαταγές; Θυμίζοντας λίγο τα σχολικά χρόνια μπορούμε να πούμε πως το ίδιο το σχολείο, ως θεσμός του κράτους στο υπάρχον σύστημα, έχει συγκεκριμένους ρόλους, με έναν από αυτούς να είναι η αναπαραγωγή αρχών όπως η εθνική συνείδηση, η πειθαρχία, η καταπίεση των ιδιαιτεροτήτων, των κλίσεων και των ελευθεριών. Ο μαθητής λοιπόν βρίσκεται σ’ ένα τέτοιο συντηρητικό περιβάλλον όπου ο/η καθηγητής/τρια συχνά αποτελεί την αλάνθαστη αυθεντία, ενώ ταυτόχρονα χτίζεται η παραπάνω εθνική συνείδηση μέσα από παρελάσεις ή και από τη διαστρέβλωση της ίδιας της ιστορίας.
Στην περίπτωση λοιπόν που ισχύσει η υποχρεωτική στράτευση στα 18, ένας μαθητής από το συντηρητικό περιβάλλον του σχολείου περνάει κατευθείαν σε ένα ακόμη πιο αυταρχικό περιβάλλον, αυτό του στρατού, χωρίς να έχει καν τη δυνατότητα να σπουδάσει ή να επιλέξει κάτι διαφορετικό βρισκόμενο σε ένα περιβάλλον με περισσότερες ελευθερίες. Έτσι η στράτευση ξεκινάει χωρίς το άτομο να έχει έρθει σε επαφή με κάποιον άλλον κοινωνικό χώρο πέρα από αυτόν του σχολείου, και συγκεκριμένα χωρίς την επαφή με τον χώρο του πανεπιστημίου που αποτελεί πεδίο αμφισβήτησης, συλλογικής δράσης, πολιτικοποίησης κλπ. Επομένως πολλές φορές δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τον ρόλο του στρατού και κατ’ επέκταση να αντισταθεί σε μια σειρά από εντολές που θα του επιβληθούν.
Η στράτευση λοιπόν όχι μόνο ξεκινάει από τα 18 αλλά προτείνεται να διαρκεί και 3 μήνες παραπάνω κάτι που μεταφράζεται σε 3 παραπάνω μήνες ανεργίας (και αεργίας) σε μια περίοδο τεράστιων οικονομικών δυσκολιών, 3 μήνες που ειδικά για το πιο ταξικό κομμάτι της κοινωνίας δεν μπορούν να σπαταληθούν για την πολεμική προετοιμασία. Αυτό εν τέλει που επιδιώκεται μέσα από αυτή τη διαδικασία είναι να υπάρχουν πειθήνια και άβουλα άτομα που θα εκτελούν τις οποιεσδήποτε διαταγές και θα υπομένουν τις καταπιέσεις εντός και εκτός του στρατού από τα 18 και για 12 μήνες.
Και τι κάνει κάποιος μέσα στον στρατό;
Στην “καλύτερη” περίπτωση η καθημερινότητα ενός φαντάρου είναι οι συνεχόμενες αγγαρείες ή η πλήρης απραγία ενώ στην χειρότερη ένας φαντάρος καλείται να πάρει μέρος σε ασκήσεις καταστολής πλήθους (δηλαδή καταστολή του πιο αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας σε μια διαδήλωση) ή να κάνει χρήση αληθινών πυρών εναντίον άοπλων μεταναστ[ρι]ών με την πρόφαση της “φύλαξης” των συνόρων. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός που συνέβη τον περασμένο Μάρτιο στον Έβρο, όπου ο ελληνικός στρατός δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο πυροβόλησε εναντίον μεταναστών που βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στα σύνορα, δολοφονώντας τον Μοχάμαντ αλ-Άραμπ, έναν 22χρονο Σύριο πρόσφυγα. Μεταναστ[ρι]ών που λόγω των πολεμικών συγκρούσεων έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις χώρες τους και στην προσπάθειά τους να βρουν μια καλύτερη ζωή, έρχονται αντιμέτωποι με ένα ακόμα εχθρικό περιβάλλον τόσο στα σύνορα εξαιτίας στρατιωτικών/κρατικών επιθέσεων όσο και εντός της χώρας λόγω εθνικιστικών επιθέσεων.
Σε αυτήν την καθημερινότητα όμως και οι ίδιοι οι φαντάροι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κληθούν να “υπερασπιστούν την πατρίδα” με κίνδυνο την ίδια τους την ζωή. Πόσες φορές για παράδειγμα έχει ανακοινωθεί μέσα στη χρονιά η διεξαγωγή ενός “θερμού επεισοδίου” ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία είτε σε θαλάσσιο είτε σε εναέριο χώρο, όπου μπορεί να κινδυνεύσει ένας φαντάρος, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι εντάσεις και οι συγκρούσεις δεν προϋποθέτουν την επίσημη κήρυξη κάποιου πολέμου.
Οι παραπάνω εντάσεις και συγκρούσεις παρουσιάζονται ως αποτέλεσμα της επιθετικότητας της Τουρκίας εις βάρος της αμυνόμενης Ελλάδας, ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι οι εντάσεις αυτές εκφράζουν τον αμφίπλευρο άδικο, αντιδραστικό ανταγωνισμό και των δύο αστικών τάξεων των δύο χωρών. Άδικος καθώς αφορά την κυριαρχία και την χάραξη ΑΟΖ* (πολύ μακριά από το έδαφος της κάθε χώρας) από την εκάστοτε αστική τάξη και για συμφέροντα που ενδιαφέρουν πολυεθνικές εξορύξεων και το κεφάλαιο, που σίγουρα δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτό αποτυπώνεται και μέσα από τις προτεραιότητες που το κράτος βάζει σχετικά με το πού θα δαπανήσει. Είδαμε και από τις πρόσφατες εξαγγελίες του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, την ανακοίνωση των τεράστιων ποσών που θα δοθούν σε πολεμικούς εξοπλισμούς (εκσυγχρονισμός F16, αγορά Rafale κλπ) και σε προσλήψεις 15.000 νέων μόνιμων στελεχών στις ένοπλες δυνάμεις, την ίδια στιγμή που εν μέσω πανδημίας δεν έχει δοθεί χρηματοδότηση για την δημόσια, δωρεάν υγεία και παιδεία τόσο σε επίπεδο υποδομών (κλίνες ΜΕΘ, επίταξη κτηρίων για διεξαγωγή δια ζώσης μαθημάτων κλπ) όσο και σε επίπεδο προσλήψεων (υγειονομικών, διδακτικού προσωπικού και προσωπικού καθαριότητας).
Ποια είναι η δική μας απάντηση σε όλα αυτά;
Η νεολαία διαχρονικά καλείται να υπερασπιστεί “χαμένες πατρίδες”, ξεχασμένα εδάφη, να υιοθετήσει εθνικά αφηγήματα και να υπακούσει στους καραβανάδες αλλά ταυτόχρονα η νεολαία έχει στη “φύση” της την ανυπακοή, την άρνηση του μέλλοντος που της προετοιμάζουν, την σπίθα των εκρήξεων που έρχονται και έτσι από κρέας στα κανόνια τους, γίνεται άμμος στα γρανάζια τους με αγώνες ενάντια στον πόλεμο και στην προετοιμασία του, με αλληλεγγύη σε μετανάστ[ρι]ες και κίνημα μέσα και έξω από τον στρατό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου