Το νέο σύμφωνο μετανάστευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρουσιάστηκε με τον πιο επίσημο και εμφατικό τρόπο από το σύνολο του διευθυντηρίου της ΕΕ στις 23 Σεπτεμβρίου, δηλαδή από την Γερμανίδα πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιντεν, τον Έλληνα αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αρμόδιο για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής, Μαργαρίτη Σχοινά, και την Σουηδέζα επίτροπο Εσωτερικών, Ίλβα Γιόχανσον.
Αυτό το νέο σύμφωνο δεν αποτελεί μόνο το άμεσο προϊόν της οριστικής καταστροφής του κολαστηρίου της Μόριας μετά την εξέγερση των προσφύγων και τον εμπρησμό που ακολούθησε.
Δεν αποτελεί μόνο ανοιχτή και ρητή ομολογία της αποτυχίας της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας του 2016 που δεν λειτούργησε ουσιαστικά καθόλου.
Δεν αποτελεί μόνο το οριστικό τέλος της συμφωνίας του Δουβλίνου αλλά ακόμη και της ίδιας της συνθήκης Σένγκεν με το νέο πλέγμα εξαιρέσεων από αυτές οι οποίες όμως τείνουν αν γίνουν ο κανόνας.
Αποτελεί και σηματοδοτεί ένα ποιοτικό άλμα τόσο στην κρίση διαχείρισης του προσφυγικού που αντιμετωπίζει η ΕΕ συνολικά και επίσης σηματοδοτεί μια ποιοτική καμπή που έρχεται να επαναφέρει τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο προστασίας των αιτούντων ασύλου πιο πίσω ακόμη και από την εποχή των συμφωνιών της Γενεύης.
Καταρχάς σε αυτό το σχέδιο του οποίου γνωρίζουμε μόνο τις γενικές κατευθύνσεις και μένει να προσδιοριστούν τους επόμενους μήνες οι επί μέρους λεπτομέρειες, αναγνωρίζεται οριστικά και αμετάκλητα το δικαίωμα άρνησης όσων χωρών μελών της ΕΕ, το επιθυμούν να μην δέχονται πρόσφυγες χωρίς να αντιμετωπίζουν κανένα μέτρο ποινής.
Στην πραγματικότητα αυτό δεν απαλλάσσει από την ευθύνη υποδοχής μόνο τις χώρες του Βίσεγκραντ (Αυστρία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία και Τσεχία) που το αποζητούσαν, αλλά ακόμη και όλες τις άλλες που στο παρελθόν ή ακόμη και τώρα δέχονται έστω και με το σταγονόμετρο κάποιο αριθμό προσφύγων.
Βέβαια στην περίπτωση αυτή όλες οι χώρες είναι υποχρεωμένες να συνδράμουν στις χώρες της «πρώτης γραμμής» με μέσα αστυνόμευσης και φύλαξης. Πράγμα που έτσι και αλλιώς οι παραπάνω χώρες κάνουν με μεγάλη προθυμία και ευχαρίστηση εδώ και χρόνια επανδρώνοντας τις δυνάμεις της FRONTEX με έμψυχο δυναμικό και μέσα που τα βλέπουμε στα νησιά του Αιγαίου και τον Έβρο.
Η «φύλαξη» ωστόσο θα διευρυνθεί με μια ποικιλία επιλέξιμων μέτρων που θα περιλαμβάνουν από την απλή οικονομική συνδρομή προς τις χώρες της «πρώτης γραμμής» μέχρι υπηρεσίες προσωρινής μεταστέγασης σε κλειστές δομές είτε των αιτούντων ασύλου είτε των απορριφθέντων που τελούν σε διαδικασία απέλασης, υπηρεσίες συνδρομής (αστυνομικής και μεταφορικών μέσων) στις διαδικασίες απέλασης κ.λπ.
Θα υπάρξει επίσης συνδρομή οικονομική, μέσων και έμψυχου δυναμικού στην διαδικασία ταχύτερης εξέτασης των αιτήσεων ασύλου με την πλήρη στελέχωση των ευρωπαϊκών υπηρεσιών ασύλου, πράγμα που προβλέπονταν και το 2016 αλλά που λειτούργησε στο 20% των αναγκών.
Οι ταχύτατες διαδικασίες εξέτασης ασύλου βέβαια, δεν θα γίνονται με σκοπό την γρηγορότερη ανακούφιση των αιτούντων ασύλου για την στοιχειοθέτηση του αιτήματος τους μια ώρα νωρίτερα. Αντίθετα θα γίνονται με σκοπό την ταχύτερη διεκπεραίωση της απορριπτικής απόφασης και την προετοιμασία της απέλασής τους. Πλην ορισμένων εξαιρέσεων που θα αφορούν κυρίως χωρισμένες οικογένειες με συγγένεια πρώτου βαθμού και ασυνόδευτους ανήλικους ή ακόμη και εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις αναγνώρισης θυμάτων βασανιστηρίων, για εθνικούς, θρησκευτικούς ή φυλετικούς λόγους. Ωστόσο η ευθύνη της απόδειξης θα βαρύνει το θύμα και η διαδικασία θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο.
Τέλος, και αυτό είναι ίσως το πιο σοβαρό, η ΕΕ ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα συνομιλιών και διαπραγματεύσεων με μια σειρά τρίτες χώρες που εμπλέκονται στο θέμα. Τόσο χώρες προέλευσης όπου αυτό είναι εφικτό (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κονγκό κ.λπ.), όσο και χώρες διέλευσης (Αίγυπτος, Τουρκία, Λίβανος, Λιβύη, Τσαντ κ.λπ.) με σκοπό την «ανάσχεση των ροών».
Η πρόταση της ΕΕ προς αυτές τις χώρες, θα είναι ένα πλέγμα πολιτικών, οικονομικής στήριξης και αποτροπής τόσο για την φύλαξη των δικών τους συνόρων όσο και την επιτάχυνση διαδικασιών απέλασης και επαναπροώθησης. Αυτό μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αν δούμε λίγο τι γίνεται στην μεγαλύτερη εξωχώρια αγορά σκλάβων του κόσμου, την Δυτική Λιβύη με την συνδρομή του ναυτικού των Ευρωπαϊκών χωρών.
Με άλλα λόγια η ΕΕ δεν θέλει να πληρώσει για την ενσωμάτωση των προσφύγων στην Ευρώπη, που θα μπορούσαν να αποδώσουν οικονομικά και κοινωνικά μακροπρόθεσμα αλλά είναι διατεθειμένη να πληρώσει πολύ περισσότερο για συμφωνίες στρατιωτικής και αστυνομικής επιτήρησης, μη παραγωγικής λογικής.
Ωστόσο όλα αυτά εκτός από δύσκολο να εφαρμοστούν για οικονομικούς, γεωπολιτικούς και τεχνικούς λόγους, συναντούν ήδη ένα διαρκώς διογκούμενο κλίμα αμφισβήτησης μέσα στην καρδιά της ΕΕ. Ήδη οι μαζικές κινητοποιήσεις στην Γερμανία, την Αυστρία και αλλού, υπέρ της υποδοχής των προσφύγων της Μόριας έδειξαν την κατεύθυνση.
Παράλληλα και στον απόηχο της καταστροφής της δομής-κολαστήριο στην Μόρια, η Ελληνική κυβέρνηση των μαθητευομένων μάγων της ακροδεξιάς πολιτικής βρέθηκε αντιμέτωπη με τις συνέπειες της δικής της αδιέξοδης πολιτικής.
Αρχικά στις αρχές Σεπτεμβρίου είχαμε την αναγνώριση της αποτυχίας του γελοίου σχεδίου του ποντισμού του θαλάσσιου φράγματος ή αλλιώς «θαλάσσιο κοτετσόσυρμα», το οποίο παραγγέλθηκε και πληρώθηκε με ΠΝΠ μέσα στην πανδημία έναντι μισού εκατομμυρίου ευρώ.
Στη συνέχεια κατέπεσε η πράξη επίταξης που είχε κάνει το δημόσιο στα τρία νησιά του Αιγαίου για τις κλειστές δομές ΠΡΟΚΕΚΑ. Ωστόσο οι τρεις εταιρίες που είχαν πάρει το έργο για να αποζημιωθούν πήραν τρία νέα έργα σε άλλα νησιά ή άλλες περιοχές και μάλιστα με προϋπολογισμό δαπάνης που είναι υπερδεκαπλάσιος του αρχικού.
Κατόπιν η κυβέρνηση με τις μυστικές υπηρεσίες και την ΕΛ.ΑΣ ξεκίνησε στη Λέσβο ένα κυνήγι μαγισσών με τις συλλήψεις 33 εργαζομένων και εθελοντών σε πλοία διασωστών που περισυλλέγουν βάρκες προσφύγων από την θάλασσα. Η επίσημα ανακοινωμένη κατηγορία είναι πάρα πολύ βαριά για να μπορέσει τελικά να στοιχειοθετηθεί καθώς περιλαμβάνει trafficking και κατασκοπεία. Ωστόσο επικοινωνιακά παίζει στο παιχνίδι του ταΐσματος της τοπικής ακροδεξιάς δαιμονολογίας των διασωστών των ΜΚΟ – μια δαιμονολογία που πάντα βρίσκονται και χρήσιμοι ηλίθιοι από τα αριστερά να αναπαράγουν.
Τέλος, στον απόηχο του μαζικού απεγκλωβισμού από την διαλυμένη Μόρια, η προσπάθεια απομάκρυνσης των ασυνόδευτων ανηλίκων από τα νησιά και της προσωρινής ολιγοήμερης διαμονής τους σε δομές της ηπειρωτικής Ελλάδας αντιμετωπίστηκε από ρατσιστικές κινητοποιήσεις από το ίδιο το ακροδεξιό κοινό της ΝΔ.
Αυτό που είδαμε τις τελευταίες μέρες στα Καμένα Βούρλα, ιστορικό κάστρο της δεξιάς, με την μαζική κινητοποίηση του ρατσιστικού όχλου που υποκινήθηκε από τον δήμαρχο δεν είναι μια μεμονωμένη εξαίρεση. Ούτε μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την όντως υπαρκτή συνδρομή μερικών δεκάδων μετακινούμενων «φουσκωτών» τραμπούκων του Κασιδιάρη, που επιχειρούν να φτιάξουν το διάδοχο ναζιστικό σχήμα που θα διαδεχθεί την Χρυσή Αυγή.
Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα μικρό μόνο μέρος αυτών των κινητοποιήσεων που γίνονται σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα από όταν ανέλαβε η ΝΔ και που προσωρινά είχαν γνωρίσει μια μικρή ύφεση κατά τους μήνες της ολικής καραντίνας. Και είναι σίγουρο ότι αν δεν αντιμετωπιστούν από το εργατικό κίνημα, τις οργανώσεις αλληλεγγύης, τον κόσμο της αριστεράς κ.λπ. που υποτιμούν τον κίνδυνο και τον αντιμετωπίζουν ως ένα περιφερειακό πάρεργο της ταξικής πάλης, αυτές οι αντιδράσεις θα φτάσουν να κυριαρχούν στην Ελληνική κοινωνία το επόμενο διάστημα.
Το γεγονός ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση θερίζει το ρατσιστικό δηλητήριο που έσπειρε, δεν είναι κάτι που αφορά αυτήν ή μόνον αυτήν.
Δεν αφορά καν μόνο τους πρόσφυγες.
Αυτοί που επιτέθηκαν στα ασυνόδευτα προσφυγάκια στα Καμένα Βούρλα είναι σάρκα από την σάρκα αυτών που επιτίθενται στα σχολεία που κάνουν κατάληψη ζητώντας μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό.
Η υποτίμηση ή και η ολιγωρία απέναντι στο προσφυγικό μπορεί να συγκριθεί τηρουμένων φυσικά των αναλογιών μόνο με την αδιαφορία των συμμάχων –ακόμη και των σοβιετικών– στο μαζικό ολοκαύτωμα στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Όπως τότε οι Ναζί χρησιμοποίησαν τον αντισημιτισμό ως την αναγκαία ιδεολογική «συγκολλητική ουσία» με την οποία έδεσαν τον λαό τους, στη συνολικότερη ιμπεριαλιστική τους πολιτική και ας φάνταζε πολλές φορές ως «παράλογο βαρίδι» σε αυτήν.
Όπως τότε οι σύμμαχοι, είτε υποτίμησαν είτε αδιαφόρησαν για το μέγεθος του ολοκαυτώματος, αρνούμενοι να βομβαρδίσουν τα στρατόπεδα και τους δρόμους επικοινωνίας προς αυτά για να «μην σπαταλήσουν δυνάμεις και μέσα» αφήνοντας να αφανιστούν εκατομμύρια άνθρωποι.
Έτσι και τώρα φαντάζει, ως «παράδοξο αλλά αναγκαίο βαρίδι» η άσκηση της ξενοφοβικής πολιτικής από μεριάς της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και κάθε κυβέρνησης μαζί και της ελληνικής.
Και έτσι φαντάζει, ως προδοσία της ταξικής πάλης και η όποια ολιγωρία ή υποτίμηση από μεριάς του κινήματος και αντιμετώπισή της ως περίπου «φιλανθρωπικό ζήτημα» δευτερευούσης σημασίας τάχα.
Δεν μπορείς να ανατρέψεις τον καπιταλισμό αν δεν νικήσεις τον ρατσισμό.
ΓΧ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου