Μιχάλης Ρόθος
Η Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών καταγγέλλει την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι σπουδαστές των δραματικών σχολών. Οι καλλιτέχνες κάνουν «σκηνή τους» τον δρόμο του αγώνα.
Εντονη κινηματική εβδομάδα για τους μαχόμενους καλλιτέχνες και ειδικότερα για τη Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών. Το νεοσύστατο αυτό σχήμα βρέθηκε στον δρόμο στην πορεία του Πολυτεχνείου όσο και στην απεργιακή κινητοποίηση της 26ης Νοέμβρη όχι μόνο αντιδρώντας στην τρομοκρατική απόφαση για την απαγόρευση των συναθροίσεων, αλλά και απαιτώντας από την κυβέρνηση ουσιαστικά μέτρα στήριξης για τους εργαζόμενους στην τέχνη. Εκτός αυτού, το σχήμα αποφάσισε να περιγράψει αναλυτικά σε κείμενό του την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι σπουδαστές των δραματικών σχολών στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας πως το σχήμα θα διεκδικήσει με αγωνιστικό πνεύμα αιτήματα που δεν είχε τολμήσει κανένας στον χώρο της ηθοποιίας.
Ο τίτλος «Ιδρυματισμός και εντατικοποίηση στις δραματικές σχολές», με τον οποίο κυκλοφορεί το κείμενο, αναλύεται εμπεριστατωμένα. Αρχικά καταγγέλλεται το αναξιοκρατικό σύστημα εισαγωγής στις διάφορες σχολές, όπου έχουν επίσης παρατηρηθεί πολλές φορές σεξιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές. Φυσικά, σε αυτήν την απαράδεκτη διαδικασία, έρχεται να προστεθεί το μεγάλο οικονομικό βάρος της προετοιμασίας για τις εξετάσεις.
Η τηλεκπαίδευση στην υποκριτική τέχνη είναι κοροϊδία. Η κυβέρνηση «έχει ετοιμάσει την πολιτιστική της χούντα»
Αφού περάσει κάποιος, όμως, στη δραματική σχολή, τα προβλήματα δεν σταματούν. Η ενίοτε ανικανότητα των καθηγητών, οι οποίοι δεν ελέγχονται από πουθενά, αλλά προσλαμβάνονται ανεξάρτητα από το «ταλέντο» τους στη διδασκαλία, σε συνδυασμό με το εντατικό πρόγραμμα, που έχει ως συνέπεια οι σπουδαστές να περνούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας τους στη σχολή, δημιουργούν μια «καλλιτεχνική» μικρο-κοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, μέσα στις σχολές δεν χτίζεται η συνείδηση του εργαζόμενου καλλιτέχνη, αλλά ενισχύεται η λογική του «ατομικού δρόμου». Κάτι τέτοιο, όμως, είναι λογικό, καθώς οι ιδιωτικές σχολές δεν είναι παρά επιχειρήσεις, που απευθύνονται στα πιο εύπορα κοινωνικά στρώματα, εφόσον τα δίδακτρά τους είναι υψηλά και το πρόγραμμά τους ιδιαίτερα απαιτητικό, με αποτέλεσμα να μην γίνεται δυνατή η φοίτηση ταυτόχρονα με εργασία.
Ένα ακόμη πρόβλημα των δραματικών σχολών είναι ο εξοπλισμός τους και οι κτηριακές υποδομές τους, καθώς και η διαχείρισή τους από το υπουργείο Πολιτισμού λόγω πανδημίας. Τα περισσότερα κτήρια είναι παλιά και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν την κινητικότητα που απαιτούν τα μαθήματα υποκριτικής. Φυσικά, τα κτήρια δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να τηρηθούν οι αποστάσεις. Έτσι, το υπουργείο αποφάσισε, αρχικά, να τις αφήσει ανοιχτές χωρίς κανένα σχέδιο, ενώ, στη συνέχεια, τις ξαναέκλεισε, αφήνοντας στην ευχέρεια των σχολών το τι θα γίνει με τα δίδακτρα, εντείνοντας την αβεβαιότητα που ζουν οι σπουδαστές. «Οι μισές δραματικές λειτουργούν παράνομα με ρίσκο την υγεία σπουδαστών και δασκάλων και οι άλλες μισές εις βάρος των σπουδαστών με εξ αποστάσεως μαθήματα. Αυτό βγαίνει και πέρα από τις επίσημες δραματικές. Θεατρικά εργαστήρια και σεμινάρια γίνονται εξ αποστάσεως. Όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κανένα δείγμα ότι λειτουργεί η τηλεκπαίδευση στο θέατρο και την υποκριτική. Και προφανώς δεν λειτουργεί, εφόσον το θέατρο έχει αδιαμφισβήτητα τη συνάντηση-σύγκρουση, τις δράσεις, τα συμβάντα πάνω στη σκηνή. Το θέατρο είναι ζωντανή παραστατική τέχνη. Προφανώς η ευθύνη είναι της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που «έχει ετοιμάσει σαν έτοιμη από καιρό την πολιτιστική της χούντα», δηλώνει στο Πριν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του σχήματος. Τέλος, το καθεστώς των ιδιωτικών σχολών, σε συνδυασμό με την πλήρη άγνοια του υπουργείου, δημιουργεί μεγάλη διαφορά ταχυτήτων μεταξύ των σχολών, γεγονός που οδηγεί, αναγκαστικά, στη δημιουργία πολυάριθμων ανέργων στη χώρα.
Απέναντι σε όλα αυτά, οι ηθοποιοί δεν μπορούν να μείνουν άπραγοι, μα οφείλουν να διεκδικήσουν. Έτσι, η Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών απαιτεί δημόσια Ακαδημία Τεχνών, η οποία να μην θέτει ταξικούς φραγμούς σε κανέναν, και όλοι να λαμβάνουν σφαιρική καλλιτεχνική παιδεία, σε αντίθεση με αυτό που προσφέρουν οι σημερινές δραματικές σχολές. Ακόμη, απαιτεί βελτιωμένους χώρους, όχι μόνο για τα μαθήματα, αλλά και ώστε να μπορούν να εκφραστούν καλλιτεχνικά γενικότερα. Τέλος, ζητά οι απόφοιτοι να έχουν ίσες ευκαιρίες στον χώρο εργασίας, καθώς και να μπορούν να εργάζονται στη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Με αυτά τα αιτήματα, δύναται να ανοίξει μια συζήτηση στις δραματικές σχολές που μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου