Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Ο απόλυτος μύθος του «Θεού»
ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ [2018]
Το να ασχολείται όλος ο πλανήτης μαζί του, όπως γίνεται σήμερα, μετά το ξέσπασμα και την κατάρρευση του στον αγώνα της Αργεντινής με την Νιγηρία στο Μουντιάλ της Ρωσίας, δεν είναι... πρωτότυπο. Ο κόσμος ασχολείται μαζί του από τότε που ήταν ένα μικρό παιδί.
Ήταν ένα φτωχό αγόρι από μία φτωχή γειτονιά. Στα 10 του χρόνια μάγευε τα στάδια με απίθανες επιδείξεις τεχνικής κατά τη διάρκεια των ημιχρόνων στα επαγγελματικά παιχνίδια ποδοσφαίρου. Χόρευε με τη μπάλα, την έκανε να ....επιπλέει πάνω στο πόδι του, στο γόνατο, στο κεφάλι, ενώ έμοιαζε να βρίσκεται στο δικό του κόσμο. Όταν οι διαιτητές προσπαθούσαν να τον σταματήσουν, για να συνεχιστούν οι αγώνες, το κοινό τους γιουχάριζε.
Στα 19 του οδήγησε την Εθνική ομάδα νέων της Αργεντινής στην κατάκτηση του Παγκόσμιου πρωταθλήματος. Οι στρατηγοί που κυβερνούσαν τη χώρα του, χρησιμοποίησαν το θρίαμβό του για να αποπροσανατολίσουν τις έρευνες για τις αγριότητες τους, ένα πρώιμο σημάδι ότι η αύρα του Μαραντόνα ξεπερνούσε τον αθλητισμό.
Στα 25 του, η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 τον έστεψε «βασιλιά». Ο καλύτερος όλων. Έγινε πιο διάσημος κι από τον Πάπα. Στα 200 έθνη όπου το ποδόσφαιρο μοιάζει μια θρησκεία, ο Θεός ήταν μια μικρή ελαφρώς παχουλή φιγούρα που έκανε τρίπλες και είχε μαύρες μπούκλες που ανέμιζαν την ώρα που περνούσε την αντίπαλη άμυνα έως ότου κι ο τερματοφύλακας έμενε πίσω του. Και το μαγικό αριστερό πόδι έστελνε την μπάλα στο δίχτυ.
Μετά από μία κόκκινη κάρτα που δέχτηκε στην ήττα του 1982 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής από τη Βραζιλία, ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν έπαιξε ξανά για τη χώρα του μέχρι το Μάιο του 1985. Διαγνώστηκε με ηπατίτιδα τον Δεκέμβριο του 1982 και όταν τελικά επέστρεψε για τη νέα του ομάδα, την Μπαρτσελόνα, τον επόμενο Σεπτέμβριο είχε τον αριστερό του αστράγαλο θρυμματισμένο σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος από ένα βρώμικο τάκλιν από τον Ισπανό διεθνή Άντονι Γκοϊκοετσέα, έναν άνθρωπο που έμεινε γνωστός με το ψευδώνυμο, «ο χασάπης του Μπιλμπάο».
Θα ήταν δύσκολο να εξηγήσει κάποιος σε ένα παιδί που μεγαλώνει σε αυτή την εποχή του Λιονέλ Μέσι τι έπρεπε να ανεχτεί και να ξεπεράσει ο Μαραντόνα στη δεκαετία του 1980 ως ποδοσφαιριστής ασυνήθιστου ταλέντου ενάντια στους μικρότερους θνητούς που του δίνονταν ουσιαστικά το ελεύθερο από τους διαιτητές της εποχής για να τον σταματήσουν. Ένας σύγχρονος Γκοϊκοετσέα που σπάει τον αστράγαλο του Μέσι θα χρειαζόταν πιθανότατα την προστασία της αστυνομίας για το υπόλοιπο της ζωής του. Στη δεκαετία του '80, ο μύθος λέει ότι «ο χασάπης» έβαλε το παπούτσι που φορούσε όταν χτύπησε τον Μαραντόνα σε μία βιτρίνα, σε ένα γραφείο στο σπίτι του.
Η απόλυτη αναγνώριση.
Παρ' όλα αυτά ο Μαραντόνα επέστρεψε για να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 για την Αργεντινή. Υπάρχουν διάφοροι μύθοι για τον τραυματισμό του, αλλά ορισμένοι λένε ότι έπαιξε το τουρνουά με μια μεταλλική καρφίτσα που κρατούσε ενωμένο τον αστράγαλο του. Στο τουρνουά του 1990, η FIFA ζήτησε από τους διαιτητές να σπάσουν την βίαιη μάστιγα που κατέστρεψε τόσες πολλές καριέρες και, ως εκ τούτου, ο Μαραντόνα ήταν ο τελευταίος προφήτης μιας συχνά σκοτεινής εποχής στο ποδόσφαιρο. Ένας άνθρωπος για τον οποίο δεν ήταν αρκετό το να είναι λαμπρός, αλλά για τον οποίο το να παίζει ποδόσφαιρο ήταν επίσης μια πράξη αυτοσυντήρησης. Η θέληση του για τη νίκη έχει, πραγματικά, γράψει ιστορία.
Στον ημιτελικό με την Αγγλία, όταν σημείωσε το δεύτερο γκολ της Αργεντινής (το καλύτερο γκολ που έχει μπει ποτέ σε μουντιάλ), τρέχοντας από το δικό του μισό κομμάτι του γηπέδου, περνώντας πέντε Άγγλους πριν σκοράρει, ένα απλό σχόλιο από τον Άγγλο σπίκερ Μπάρι Ντέιβις έμεινε στην ιστορία. «Πρέπει να παραδεχτείτε ότι είναι υπέροχο», είπε ο Ντέιβις και ο μύθος λέει πως ένα ολόκληρο έθνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
Το τέλος του Θεού
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Σε αντίθεση με την Έβα Περόν, ένα άλλο είδωλο της Αργεντινής του 20ού αιώνα, ο Μαραντόνα, δεν πέθανε νεαρός αφήνοντας έναν μύθο πίσω του. Στη δεκαετία του '90, πέρασε από μια παρατεταμένη παρακμή, έναν οδυνηρό δημόσιο αγώνα μεταξύ δύο εθισμών: Το ποδόσφαιρο και τη κοκαΐνη.
Μετά από μια ακόμη προσπάθεια επιστροφής, αυτή η πτώση έγινε μια ακόμα σαπουνόπερα που περιείχε ισχυρισμούς για χρήση ναρκωτικών και ο Μαραντόνα είπε για μια ακόμη φορά πως εγκαταλείπει το ποδόσφαιρο. Αυτή τη φορά όμως το εννοούσε. Η ξαφνική δήλωση ήρθε κατά τη διάρκεια ενός ταραγμένου τηλεφωνήματος σε μια ραδιοφωνική εκπομπή την παραμονή των 37ων γενεθλίων του.
«Αυτά θα είναι τα πιο θλιβερά γενέθλια της ζωής μου», δήλωσε ο Μαραντόνα. «Ο ποδοσφαιριστής δεν υπάρχει πια, κανείς δεν είναι πιο λυπημένος γι' αυτό από μένα». Στη συνέχεια, έβαλε τον εαυτό του στην απομόνωση. Στις αρχές Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της κλήρωσης για το Παγκόσμιο Κύπελλο του επόμενου καλοκαιριού, οι Γάλλοι οπαδοί έκαναν ένα πανό με μια εικόνα του Μαραντόνα και ένα σλόγκαν: «Υπάρχει μόνο ένας Θεός».
Αλλά ο κόσμος του ποδοσφαίρου είχε αρχίζει να δέχεται ένα μέλλον χωρίς τον Μαραντόνα. Τώρα είναι πια μια μνήμη, αν και κανείς δεν έχει καταφέρει να τον αντικαταστήσει ως το κυρίαρχο διεθνές αστέρι. Ως τον καλύτερο όλων των εποχών.
Ο επαναστάτης
Οι συμπατριώτες του τον λατρεύουν. Είναι ο άσωτος γιος που τους έφερε παγκόσμια δόξα. Είναι περήφανοι για το γεγονός ότι δεν μπορεί να περπατήσει στους δρόμους της Ιαπωνίας, της Σαουδικής Αραβίας ή της Νιγηρίας χωρίς να τον περικυκλώσει ο κόσμος. Λένε το ανέκδοτο για τον γιατρό της Αργεντινής, ο οποίος βρέθηκε να απειλείται με όπλο από αντάρτες στο Αφγανιστάν μέχρι που φώναξε το όνομα του Μαραντόνα και οι απειλές έδωσαν τη θέση τους σε χαμόγελα αναγνώρισης και φιλικά κτυπήματα στη πλάτη.
Έξω από το γήπεδο, ο Μαραντόνα έγινε πολλές φορές πρωτοσέλιδο για όσα έχει πει. Έχει ρίξει λεκτικές «βολές» σε ιδιοκτήτες συλλόγων, προπονητές, πολιτικούς, διεθνείς αθλητικούς αξιωματούχους και δημοσιογράφους. (Έχει κατηγορηθεί επίσης πως τράβηξε αεροβόλο σε δημοσιογράφους). Παίρνει το μέρος του Τρίτου Κόσμου εναντίον του Πρώτου, του εργάτη ενάντια στο αφεντικό. Θαύμαζε τον Φιντέλ Κάστρο, θέλησε να μετακομίσει μόνιμα στην Κούβα. Στην Ιταλία, όπου έγινε ο ηγέτης της Νάπολης, μεταμορφώνοντας την ταπεινή του ομάδα σε πρωταθλητή, έγινε το έμβλημα του φτωχού Νότου ενάντια στον πλούσιο Βορρά.
Τον Οκτώβριο του 1994, μια πορεία διαδηλωτών περπατούσε στους δρόμους του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Έδειχναν την απογοήτευσή τους για την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής από την κυβέρνηση της Αργεντινής. Αρχικά τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο με δυνατή φωνή. Ωστόσο, σύντομα, έγινε κάτι εκπληκτικό. Με όλη τη συγκίνηση και την καρδιά που μπορούσαν να δείξουν, οι διαδηλωτές άρχισαν να τραγουδούν, όλοι μαζί το δημοφιλές ροκ τραγούδι «Και δώσε χαρά στην καρδιά μου» από τον Fito Paéz. Το καταπληκτικό της συγκεκριμένης στιγμής ήταν ότι, τραγουδώντας αυτό το τραγούδι, τιμούσαν έναν εθνικό ήρωα ... τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Fito Paéz συνέθεσε αυτό το τραγούδι κατά την εκπληκτική εμφάνιση του Ντιέγκο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό.
Το χρυσό αγόρι
Για εκατομμύρια Αργεντίνους, ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι μια θεϊκή φιγούρα που αντιπροσωπεύει πολλές κοινωνικές αξίες. Είναι ο el pibe de oro (το χρυσό νεαρό αγόρι). Στην Αργεντινή, το el pibe είναι μια έννοια που τονίζει τη σημασία της φρεσκάδας, του αυθορμητισμού και της ελευθερίας, όλων των ιδεών που συνδέονται με την παιδική ηλικία. Στο πλαίσιο της κοινωνίας της Αργεντινής, θεωρείται ως μια καλή ιδιότητα που έχει κάποιος και μια που χάνεται συχνά μόλις φτάσουμε στην ενηλικίωση. Κάτι σαν την αθωότητα. Για το λόγο αυτό, ο Ντιέγκο Μαραντόνα θεωρείται τόσο ξεχωριστός. Η επιτυχία του στα γήπεδα του ποδοσφαίρου έχει συχνά «χρεωθεί» στην ελεύθερη φύση του και την νεανική του προσέγγιση στο παιχνίδι.
Τι λέει ο ίδιος; «Οι άνθρωποι στο δρόμο υποστηρίζουν τον Μαραντόνα και κανείς δεν θα το διαλύσει αυτό ποτέ».
Στο πέρασμα των χρόνων, ο Μαραντόνα, ειλικρινής και άνθρωπος που εύκολα προκαλούταν, έκανε αρκετά πράγματα λάθος. Ο φυσικός διάδοχός του, Μέσι, έχει από καιρό αποφασίσει ότι το να μην λέει τίποτα είναι προς το συμφέρον του παιχνιδιού του και της αυτοκρατορίας εμπορικών συμφερόντων του. Κι αυτός είναι λαμπρός και γενναίος, αλλά το σύγχρονο παιχνίδι είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνο και σωστά. Η εποχή του Μαραντόνα ήταν μια πίστα... survivor για επιδέξιους ποδοσφαιριστές.
Η ζωή του ήταν μια σειρά από μεσαία δάκτυλα που υψώνονταν στο ποδόσφαιρο και την εξουσία, παρόλο που η εξουσία τον έβρισκε πάντα ακαταμάχητο. Η καριέρα του στη Μπαρτσελόνα τελείωσε όταν έμπλεξε σε καυγά στον τελικό του Copa del Rey το 1984 εναντίον της Μπιλμπάο, ένα παιχνίδι στο οποίο και πάλι ο Γκοϊκοετσέα τον είχε βάλει στο στόχαστρο. Για άγνωστους λόγους, ο Μαραντόνα είχε ζητήσει προηγουμένως να συναντηθεί με τον Ισπανό βασιλιά Χουάν Κάρλος. Ο βασιλιάς τον δέχτηκε δύο μήνες μετά το σκάνδαλο κι εκείνος εμφανίστηκε με ένα καφέ κοστούμι και μια χαλαρή γραβάτα σαν ένας τηλεοπτικός ντετέκτιβ σε σειρά της δεκαετίας του' 80. Αργότερα ισχυρίστηκε ότι ο βασιλιάς της Ισπανίας του ζήτησε μια φανέλα της Αργεντινής για τα παιδιά του. Ειλικρινά, ποιος δεν θα το έκανε;
Ο τύπος που κάποτε έκανε τον κόσμο να παραληρεί, με τα τρελά μικρά σορτς και ένα μαλλί αφάνα καθώς σημείωσε το περίφημο γκολ «το Χέρι του Θεού» με τη σφιγμένη γροθιά του, τώρα μοιάζει σαν κάποιος που αναγκάστηκε να φορέσει ένα κοστούμι για να εμφανιστεί σε δικαστήριο. Μπορεί να «έπεσε» αμέτρητες φορές, αλλά οι λάτρεις των θαυμάτων σε όλο τον κόσμο προτιμούν να επικεντρώνονται στους θρίαμβους του, οι οποίοι οδήγησαν πολλούς να τον θεωρήσουν τον μεγαλύτερο παίκτη όλων των εποχών και του κέρδισαν το παρατσούκλι «Θεός». Και οι Θεοί όσο κι αν πέσουν χαμηλά συνεχίζουν να λατρεύονται...
https://www.reader.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου