Με το σήμα του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που εξέδωσε ανακοίνωση για την απαγόρευση της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν τελικά στο ιστορικό κτίριο, προχωρώντας σε προσαγωγές ατόμων που βρίσκονταν από το βράδυ της Πέμπτης στον προαύλιο χώρο.
The Press Project
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαν γίνει γνωστές από νωρίτερα, στον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου βρίσκονταν μερικές δεκάδες άτομα, απαντώντας σε κάλεσμα για ανοιχτή συνέλευση, με στόχο να μείνει ανοιχτό το Πολυτεχνείο για να πραγματοποιηθεί το τριήμερο και οι εκδηλώσεις.
Η περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο περικυκλώθηκε από αστυνομικές δυνάμεις, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και άλλες, καθώς και με αύρα νερού, με τον συμπολιτευόμενο Τύπο να μεταδίδει πληροφορίες για σύσκεψη του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για την αντιμετώπιση της κατάστασης, καθώς και σχέδιο για την εκκένωση του χώρου που εξέταζε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Τελικά, περί τις 15.30 το μεσημέρι της Παρασκευής, οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλλαν στον χώρο, με τις πρώτες πληροφορίες να αναφέρουν πως προχώρησαν σε προσαγωγές των συγκεντρωμένων, ενώ νωρίτερα έκαναν το ίδιο και με άλλους που επιχείρησαν να προσεγγίσουν τον χώρο.
Η εισβολή έγινε λίγα μόλις λεπτά μετά από την δήλωση που εξέδωσε ο Μ. Χρυσοχοΐδης, κάνοντας ξεκάθαρο πως «δεν θα γίνει πορεία για το Πολυτεχνείο, καθώς και ότι η αστυνομία θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τον νόμο».
Αναλυτικά η δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη:
Δεν είναι ώρες ανέμελες. Η ζωή μας έχει αλλάξει.
Ζούμε την πιο δύσκολη δοκιμασία μετά τον πόλεμο. Δίνουμε μάχες με έναν αόρατο εχθρό, που έχει κάνει παγκόσμια εισβολή. Χρειάζεται να αντέξουμε πρώτα απ’ όλα ψυχικά, με σθένος. Να υποστούμε ευλαβικά τα μέτρα, να βάλουμε στην πάντα συνήθειες, διασκέδαση, συναναστροφές. Χρειάζεται να πολεμήσουμε συλλογικά. Να ζήσουμε μέσα, οι τελετές οι γιορτές να περιμένουν τον άλλο χρόνο.
Κυρίως χρειάζεται να μη διχαστούμε να μη χωριστούμε. Ζούμε σπίτι, αλλά από αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση, όχι από αδιαφορία ή αντικοινωνικότητα.
Δεν θα γίνει πορεία για το Πολυτεχνείο. Όπως δεν έγινε παρέλαση για την28η Οκτωβρίου, για την 25η Μαρτίου. Όπως δεν έγινε περιφορά Επιταφίου, δεν έγινε Ανάσταση, δεν γιορτάσθηκε Πάσχα. Σε όλες αυτές τις εθνικές ή καθολικές στιγμές γιορτής κάναμε πίσω.
Έτσι και τώρα, με την ίδια ευλάβεια, με την ίδια πειθαρχία, με την ίδια ευθύνη. Είναι μέτρο προστασίας στην πιο δραματική στιγμή της πανδημίας. Είναι πράξη δικαιοσύνης, ίσης μεταχείρισης και συνέπειας στη στάση έναντι των άλλων εορτών.
Δεν θα υπάρξουν εξαιρέσεις, κανείς δεν έχει περισσότερα δικαιώματα από κάθε πολίτη που δεν έκανε Πάσχα ή 25η Μαρτίου. Δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις, όταν τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται.
Δυστυχώς οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια. Απαγορεύεται φέτος η πορεία, η Αστυνομία θα εφαρμόσει τον νόμο απαρέγκλιτα παντού. Απευθύνω έκκληση σε όλους: κόμματα, συλλογικότητες, πολίτες.
Δεν απειλούνται δικαιώματα, δεν υπάρχουν σχέδια κατά της ελεύθερης έκφρασης και της Δημοκρατίας. Ζητάμε αλληλεγγύη, ευθύνη, νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο, προστασία για τον διπλανό.
Να ζήσουμε φέτος για να γιορτάσουμε του χρόνου.
Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο παρέμβασης που μοίραζαν τα συγκεντρωμένα άτομα στο Πολυτεχνείο, όπως δημοσιεύτηκε στο indymedia:
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ COVID19
Καλούμε τον κόσμο του αγώνα να πλαισιώσει την συγκεντρωσή μας. Να σπάσουμε τον φόβο και την κρατική τρομοκρατία. Μετά την συγκέντρωση θα ακολουθήσει συζήτηση.
46 χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας πολλά πράγματα από αυτό το καθεστώς είναι ακόμα εδώ και άλλα επανέρχονται με βία και γοργούς ρυθμούς. Όλα αυτά τα χρόνια, η πτώση της δικτατορίας και η υποτιθέμενη εγκαθίδρυση της δημοκρατίας έχει αποτελέσει για το κράτος ένα χαλί κάτω από το οποίο κρύβει τα αίσχη του. Όλα αυτά τα χρόνια, το κράτος εκτονώνει τον φασισμό του πάνω στα σώματα των ανθρώπων που έψαξαν καταφύγιο στην Ελλάδα, αφαιρεί αργά και μεθοδικά κάθε κεκτημένο αγώνα και βυθίζει την εργατική τάξη στην εξαθλίωση, την μιζέρια και την ανελευθερία.
Και για αυτό, σήμερα, χρησιμοποιώντας ως αφορμή έναν απειλητικό ιό απολλύει κάθε δημοκρατική επίφαση και μαζί προσπαθεί να απολέσει και όλη την αντιστασιακή συνείδηση, την ιστορική Μνήμη, τα γεγονότα της Εξέγερσης και τις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην Δικτατορία. Θέλει να σβήσει τον αγώνα των ανθρώπων ενάντια στον κρατικό μηχανισμό και τις μονάδες καταστολής, ακριβώς γιατί σε τέτοιες κρίσιμες συνθήκες, το φάντασμα της κοινωνικής Εξέγερσης είναι ο μεγαλύτερος φόβος της εξουσίας.
Ο πόλεμος ενάντια στην μνήμη κρατάει χρόνια. Κρατάει από την πρώτη φορά που κάποιος εκπρόσωπος της εξουσίας είπε ότι ο αγώνας ενάντια στην Χούντα και η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ειρηνικά γεγονότα. Ένα ψέμα για την επικράτηση της αστικής ειρήνης και για την νομιμοποίηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας και της εκμετάλλευσης κάτω από την σκεπή των νέων αφεντικών. Ο αγώνας ενάντια στην δικτατορία ήταν ένοπλος και αιματηρός. Είχε καταλήψεις, συγκρουσιακές πορείες και καταστροφές, εισβολές σε υπουργεία και βόμβες. Δράσεις και πρακτικές που μαζί με τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις καθημερινές κοινωνικές αντιδράσεις αντανακλούσαν τον συνολικό αγώνα. Είτε αυθόρμητα είτε οργανωμένα η απάντηση στους βασανιστές ήταν επίδικο: Πολιτική, ηθική και ψυχολογική ανάγκη. Ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση θα περνούσε από πάνω τους. Και αυτός ο αγώνας δεν τέλειωσε ποτέ, δεν δικαιώθηκε, συνεχίζεται.
46 χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας πολλά πράγματα από αυτό το καθεστώς είναι ακόμα εδώ και άλλα επανέρχονται με βία και γοργούς ρυθμούς. Ποιος και ποια θα το πίστευε ότι την πτώση της Χούντας θα ακολουθούσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/-τριων σε δολοφονικές συνθήκες διαβίωσης και απαγόρευση εξόδου. Ποιος και ποια θα το πίστευε ότι το κράτος θα συνέχιζε να εκδικείται με συλλήψεις και βασανιστήρια τους αντιφρονούντες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες μέσα και έξω από τις φυλακές, με βίαιη καταστολή ακόμα και σε μαθητές/-τριες Ότι στις φυλακές θα απαγόρευε τα επισκεπτήρια, ότι θα απαγόρευε την κυκλοφορία και θα θέσπιζε τον αναγκαστικό κατ’ οίκον εγκλεισμό. Ποιος και ποια θα περίμενε ότι την πτώση της Χούντας θα ακολουθούσε απαγόρευση διαδηλώσεων, κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, παρακολουθήσεις και επικηρύξεις, ποινικοποίηση δημοσιεύσεων που αμφισβητούν την κρατική διαχείριση, ασυλία σε τραπεζίτες και νομιμοποίηση εργοδοτικής αυθαιρεσίας, θα εφάρμοζε μαζικές διώξεις σε κατοίκους που αγωνίζονται ενάντια στην φυσική καταστροφή και τη λεηλασία των περιοχών τους. Ποιος και ποιά θα φαντάζονταν ότι θα διέλυαν τα δημόσια νοσοκομεία σε τέτοιο βαθμό που σήμερα πλέον οι γιατροί είναι αναγκασμένοι/ες να διαλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Που πλέον αν είσαι ανασφάλιστος/η ή αν είσαι μετανάστρης/ρια κινδυνεύεις σοβαρά να μη διακομιστείς καν. Τι να πούμε για την κρατική παιδεία που αποκτά πιο εντατικοποιημένα και τιμωρητικά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα το περιεχόμενο της γίνεται πιο εθνικιστικό και χριστιανικό-ορθόδοξο; Τι να πούμε για τα πανεπιστήμια, τα οποία ήταν ανέκαθεν τα καταφύγια του αγώνα και τώρα μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε χώρους παραγωγής φθηνού εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού κατά παραγγελία των καπιταλιστικών αναγκών; Πανεπιστήμια όπου οι εταιρίες διαμορφώνουν το σπουδαστικό πρόγραμμα και η αξιολόγηση τους έχει ως κριτήριο την αποστείρωση από κάθε έκφραση αντίστασης και ανατρεπτικής γνώσης. Σε βαθμό μάλιστα, που το κράτος ετοιμάζεται να συγκροτήσει πανεπιστημιακά σώματα ασφαλείας για να εξυπηρετήσει το λεγόμενο εκσυγχρονισμένο πανεπιστήμιο.
Για την αναπαραγωγή και προστασία ενός τέτοιου καθεστώτος προσληφθηκαν χιλιάδες αστυνομικοί φρουροί, συγκροτήθηκαν και ενισχύθηκαν σώματα ειδικών δυνάμεων. Οι μπάτσοι είναι ο μόνος “δημόσιος τομέας” που δεν σταμάτησε ποτέ να διογκώνεται.Όσο μεγαλώνει φτώχεια και η ανελευθερία τόσο πληθαίνουν τα σώματα ασφαλείας ακριβώς γιατί η δουλειά τους είναι να διατηρήσουν τις υπάρχουσες συνθήκες. Συμμορίες τραμπούκων που έχουν καταλάβει τις γειτονιές μας και δεν διστάζουν να επέμβουν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αντίστοιχα τα συνοριακά τείχη ενισχύονται και στρατιωτικοποιούνται περαιτέρω, το κράτος οχυρώνεται με εξοπλιστικά συστήματα που κάνουν πραγματικότητα τις εκτελέσεις κατατρεγμένων, αν δεν δολοφονηθούν από το λιμενικό ενώ εξωθούνται μεσοπέλαγα στα πλαίσια των επιχειρήσεων push-back. Σε αυτό τον πόλεμο εντείνει την στρατολόγηση του πληθυσμού με την θητεία να επιβάλλεται όλο και πιο πολύ στα 18 και τους μισθοφόρους να αυξάνονται. Σε μια συνθήκη όπου οι πόροι επενδύονται στην καταστολή και στο πόλεμο και όχι στις κοινωνικές ανάγκες, όσοι και όσες δεν είναι χρήσιμοι/ες στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής-κατανάλωσης βιώνουν μια πραγματική εξαθλίωση και ταπείνωση και καταλήγουν ζωές που δεν αξίζουν να βιωθούν. Μια συνθήκη, με αφορμή τον Covid19 ξεκινάει να αφορά όλο και περισσότερα κομμάτια της κοινωνικής βάσης, ενώ η ζωή όλων αποκόπτεται τελείως από το ζήτημα της ελευθερίας και καταλήγει να είναι ένα απλό ζήτημα αναπαραγωγής.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η διαχείριση του Covid-19 χρησιμοποιείται για την κατασκευή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και όχι για την προστασία της υγείας της κοινωνίας, ως εκ τούτου η απαγόρευση τέτοιων εορτασμών και κινητοποιήσεων δεν αποτελεί μέτρο προστασίας αλλά καταστολής. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες μας ότι ανέκαθεν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα συγκροτούνταν με δικαιολογίες που αφορούσαν τον δημόσιο κίνδυνο. Ο πραγματικός δημόσιος κίνδυνος όμως είναι τα ίδια τα αυταρχικά καθεστώτα. Η πραγματική αιτία συγκρότησής τους είναι η ίδια η ροπή της εξουσίας να ολοκληρωθεί απέναντι στην κοινωνία, ώστε να επιβάλει την υποταγή και να διασφαλίσει τον έλεγχο και την καθυπόταξη της όποιας αντίστασης σε αυτή. Γι’ αυτό και για να τελειώσουν οι δικτατορίες μια για πάντα πρέπει να τελειώσουν τα κράτη. Στις συνθήκες που ζούμε σήμερα ο αντιδικτατορικός αγώνας είναι πιο επίκαιρος από ποτέ αλλά αυτή τη φορά πρέπει να δοθεί χωρίς κρατικές αυταπάτες.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ. ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ. ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΆΞΗ ΟΤΙ ΛΕΜΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ. ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΕΤΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΕΞΟΡΙΣΘΕΝΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ (ΣΦΕΑ) . ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΕ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ, ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΑ ΝΕΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!
Η λύση στον Covid-19, την φτώχεια και την καταπίεση είναι να πάρουμε εμείς οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενες/οι την κοινωνική οργάνωση και τους οικονομικούς πόρους στα χέρια μας ώστε να μπορέσουμε να φροντίσουμε για την υγεία, την παιδεία και την ελευθερία μας, έτσι όπως εμείς αυτόνομα θα ορίσουμε ότι πρέπει να είναι. Με αδιαμεσολάβητους αγώνες, με συντονισμένη οργάνωση γειτονιών-λαϊκών συνελεύσεων και σωματείων, αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων και πολιτικών οργανώσεων, να τσακίσουμε τις δυνάμεις καταστολής και τα αφεντικά τους, να χτίσουμε στο σήμερα τις προϋποθέσεις για τον κόσμο που επιδιώκουμε.
Για έναν κόσμο Αυτοοργάνωσης, Ισότητας, Αλληλοβοήθειας και Ελευθερίας
ΤΑ ΧΟΥΝΤΙΚΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης, την ώρα της εισβολής, με άνδρα της αστυνομίας να απομακρύνει «ησύχως» ακόμα και τον οπερατέρ της ΕΡΤ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου