Γιώργος Παυλόπουλος
Τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη 2020 και η άγρια καταστολή από την πλευρά της κυβέρνησης και του κράτους σηματοδοτούν σημαντικές εξελίξεις και έχουν πολλές συνέπειες. Ανάμεσά τους και μια άμεση: Ακόμη και εκείνοι που διατηρούσαν αμφιβολίες ή είχαν αντιρρήσεις για την αναγκαιότητα και σκοπιμότητα της πραγματοποίησης συγκεντρώσεων για την 47η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου εν μέσω πανδημίας, πρέπει να έχουν πειστεί πλέον –έστω κι αν δεν το παραδέχονται, επειδή έτσι μένουν και εκτεθειμένοι– για δύο τουλάχιστον πράγματα.
Το πρώτο και πιο προφανές είναι ότι ενώ οι διαδηλωτές προνόησαν να πάρουν όλα τα μέτρα προφύλαξης και υγιεινής και κατάφεραν να τα τηρήσουν ευλαβικά (μέχρι να επέμβει η ΕΛ.ΑΣ…), οι δυνάμεις καταστολής έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Συνωστίζονταν χωρίς καμία απόσταση, μεγάλο μέρος τους δεν φορούσε μάσκες, ενώ έκαναν… γιουρούσια στο σωρό χωρίς να τους νοιάζει ο κορονοϊός. Κάτι που σημαίνει, πολύ απλά, ότι το πρόσχημα της διαφύλαξης της δημόσιας υγείας που προβλήθηκε για την απαγόρευση των συγκεντρώσεων δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και ανήκει στην κατηγορία των «fake news».
Φυσικά, δεν περιμέναμε τα χθεσινά γεγονότα για να διαπιστώσουμε ότι η κυβέρνηση και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή και τις τύχες των πολλών. Άλλωστε, με την εμμονική τους άρνηση να ενισχύσουν το ΕΣΥ, τη δημόσια εκπαίδευση και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, εγκληματούν κατά συρροή σε βάρος της κοιννωικής πλειοψηφίας. Παρ’ όλα αυτά, τα όσα συνέβησαν κατέστησαν απολύτως σαφείς τις προθέσεις τους, αποδεικνύοντας με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό.
Η δεύτερη διαπίστωση μπορεί να μην μοιάζει εξίσου προφανής, αλλά επίσης δεν μπορεί να αμφισβητηθεί επί της ουσίας. Πρωταρχικός στόχος της κυβέρνησης ΝΔ και Μητσοτάκη, όπως και του αστικού συστήματος εξουσίας, ήταν σε αυτή τη μάχη να καταφέρουν μια αποφασιστική νίκη εναντίον των αγωνιστών, του κινήματος, της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των κομμουνιστών. Μια νίκη η οποία, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά, καθώς θα χτυπούσε ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα, που συνεχίζει να τους στοιχειώνει: Την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το απελευθερωτικό της μήνυμα και τον άνεμο αντίστασης, ανυπακοής και ανατροπής που έστειλε προς κάθε γωνιά της Ελλάδας – και εκτός των συνόρων της.
Ειδικά μετά την εμφάνιση που έκανε ο «Ταλιμπάν» Χρυσοχοΐδης στον σταθμό της καρδιάς του, τον Σκάι, την ώρα που οι επιχειρήσεις καταστολής συνεχίζονταν στην Αθήνα και σε πολλές πόλεις, τα πράγματα είναι ακόμη πιο καθαρά. Για τον ίδιο, τον μηχανισμό του οποίου ηγείται και την κυβέρνησή του, η «δημοκρατία» ισοδυναμεί με απαγόρευση των διαδηλώσεων και των απεργιών, με ασφυκτική αστυνομοκρατία, με μηδενική ανοχή απέναντι σε οποιαδήποτε αγωνιστική εκδήλωση, με ανοιχτούς δρόμους για το κεφάλαιο και κλειστούς για το κίνημα και τους αγωνιστές.
Τεράστια σημασία είχε το σπάσιμο και η απονομιμοποίηση της κυβερνητικής απαγόρευσης στην πράξη, η οποία πραγματοποιήθηκε από τους χιλιάδες οι οποίοι αψήφισαν τις απειλές και δεν μάσησαν στην προπαγάνδα
Οι δύο παραπάνω διαπιστώσεις καθιστούν πολύ μεγάλη επιτυχία και προσδίδουν τεράστια σημασία στο σπάσιμο και την απονομιμοποίηση της κυβερνητικής απαγόρευσης στην πράξη, η οποία πραγματοποιήθηκε από τους χιλιάδες οι οποίοι αψήφισαν τις απειλές και δεν μάσησαν στην προπαγάνδα. Είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον, ένα μήνυμα ελπίδας ότι τα σχέδια επιτάχυνσης και ολοκλήρωσης της αντιδραστικής και αντιδημοκρατικής αναδιάρθρωσης σε ολόκληρο το οικοδόμημα όχι απλώς θα συναντήσουν αντιστάσεις, αλλά μπορούν να ανατραπούν από το μαχόμενο κίνημα – στον βαθμό, βεβαίως, που οι αγωνιστές και οι δυνάμεις που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κάνουν τις δικές τους υπερβάσεις.
Ταυτόχρονα, είναι φανερό ότι δημιουργείται ένας «χώρος υποδοχής» της εντεινόμενης δυσφορίας και οργής στις γραμμές του λαού για την τροπή που παίρνει η πανδημία, τις εκατόμβες των θυμάτων της, την επαπειλούμενη κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας, τα αλλεπάλληλα και «τυφλά» lockdown, το τσουνάμι που πλήττει τον κόσμο της δουλειάς. Έτσι, εκτός των άλλων, περιορίζονται τα περιθώρια παρέμβασης της σκοταδιστικής Ακροδεξιάς και των αντιλήψεων που πρεσβεύει, σε αντίθεση με ό,τι (δυστυχώς) φαίνεται να συμβαίνει σε άλλες χώρες, εντός και εκτός Ευρώπης.
Η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα εξουσίας διαβλέπουν φυσικά τον κίνδυνο και γι’ αυτό θα κλιμακώσουν την επίθεση προτού ο λαός καταφέρει να ανασυγκροτηθεί και να οργανωθεί. Σε πολιτικό επίπεδο, τη στροφή της ΝΔ προς το (ακρο)δεξιό άκρο και την απροκάλυπτη βία και καταστολή έρχεται να συμπληρώσει – εκτός από τους… αυλικούς του ΚΙΝΑΛ – η «υπεύθυνη στάση» του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η συμπεριφορά της ηγεσίας του να έχει προκαλέσει αντιδράσεις και δυσφορία σε μεγάλο τμήμα της βάσης και των ψηφοφόρων του, όμως η αλήθεια είναι πως η «πρώτη φορά Αριστερά» έχει ρίξει ήδη τα δίχτυα της για να ψαρέψει στα θολά νερά του φόβου και του χάους. Με στόχο να κατοχυρωθεί ως η αναγκαία και μοναδική εναλλακτική κυβερνητική λύση και χωρίς παράλληλα να αποκλείει τη συμμετοχή σε ένα σχήμα εθνικής ενότητας εφόσον παρουσιαστεί η ανάγκη.
Σε ιδεολογικό επίπεδο, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις και μικρορωγμές, είναι προφανές ότι θα επιχειρηθεί η διασφάλιση ηγεμονίας της παραπάνω αντίληψης και γραμμής στο σύνολο του αστικού κόσμου, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των μικροαστικών στρωμάτων, αλλά και σε ένα αξιοσημείωτο τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης και της νεολαίας. Θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να πείσουν ότι όσοι διαδήλωσαν χθες και όσοι αντιστέκονται και δεν υπακούουν δεν αντιπροσωπεύουν παρά θλιβερές μειοψηφίες και είναι απομεινάρια του παρελθόντος. Κόμματα, αναλυτές, ΜΜΕ, ινστιτούτα, εγχώριοι και διεθνείς οργανισμοί στρατεύονται σε αυτή την αποστολή συνειδητά, γνωρίζοντας ότι από την επιτυχία της εξαρτάται και η δική τους ύπαρξη.
Όσον αφορά στην καταστολή, η κινητοποίηση ολόκληρου του (τρομακτικού) οπλοστασίου που διαθέτει πλέον το κράτος, με την παρέλαση θωρακισμένων οχημάτων και χιλιάδων κρανοφόρων πραιτωριανών στους δρόμους της πρωτεύουσας δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Η δε επιλογή της 17ης Νοέμβρη για να γίνει η επίδειξη δύναμης δεν είναι τυχαία, ενώ ανάλογες εικόνες θα ζήσουμε στην απεργία της 26ης Νοέμβρη και στην επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη. Πρόθεσή τους είναι να «σκοτώσουν» εν τη γενέσει της κάθε αγωνιστική έκρηξη και να σβήσουν κάθε σπίθα αντίστασης προτού γίνει πυρκαγιά. Η εποχή του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και μιας αστικής δημοκρατίας που έχει πλέον μειώσει πολύ την απόσταση η οποία τη χωρίζει από τις χούντες, έχει ήδη ξεκινήσει, όπως αποδεικνύεται εξάλλου και από τα όσα συμβαίνουν σε μια σειρά άλλες χώρες – Γαλλία και Ισπανία, ΗΠΑ και Χιλή, Ταϊλάνδη και Λίβανο.
Δεν υπάρχουν πλέον αυταπάτες. Η βαθιά, δομική κρίση του καπιταλισμού και η απειλή που οσμίζονται το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του στην ατμόσφαιρα τους αναγκάζουν να επιτεθούν προληπτικά και χωρίς καν να προσπαθούν να το κρύψουν. Ο ταξικός πόλεμος περνά πλέον σε μια ανώτερη και σαφώς πιο δύσκολη πίστα, στην οποία δεν υπάρχουν πολλές «ζωές» για ξόδεμα.
Οι απέναντι το έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως και έχουν την πρωτοβουλία. Στη δική μας πλευρά και στις τάξεις του λαού ήρθε πια η ώρα να αποφασίσουν όλοι με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου