30 χρόνια συμπληρώνονονται σήμερα από τη δολοφονία του κομμουνιστή καθηγητή, Νίκου Τεμπονέρα, από τους τραμπούκους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ. Δεν θα σταθούμε στην εξιστόρηση των γεγονότων (η οποία παρατίθεται ούτως ή άλλως στη συνέχεια) που οδήγησαν στη στυγερή δολοφονία του μέσα στο κατειλημμένο σχολείο, μπροστά στα μάτια των έντρομων μαθητών του, αλλά στους πρωταγωνιστές των γεγονότων.
Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας, τα πρωτοπαλίκαρα της ΟΝΝΕΔ. Τα τάγματα εφόδου των "χρυσαυγιτών" της ΟΝΝΕΔ δεν μαχαίρωναν μεν μετανάστες (όπως κάνουν οι συνεχιστές τους στο σήμερα), χτυπούσαν όμως και μάλιστα ανελέητα κνίτες, ρηγάδες, αναρχικούς …όσους δηλαδή δεν ταίριαζαν με τα δικά της στανταρτς και τις πολιτικές της θέσεις….
Οι “Κένταυροι” και οι “Rangers” ήταν έμπνευση του Αβέρωφ - πρόεδρος τότε της Ν.Δ.- και είχαν αρχηγούς τους, τον Μιχαλολιάκο (βουλευτή Πειραιώς, ξάδελφος του Χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκου) και τον Μανωλάκο (φαρμακοποιός, πολιτευτής και χουντοβασιλικός).
Οι ”Ομάδες κρούσης” της ΟΝΝΕΔ τελούσαν υπό τις ευλογίες των προέδρων Μεϊμαράκη και Βουλγαράκη.
Οι τραμπούκικες ομάδες κρούσης διαλύθηκαν τυπικά αλλά όχι ουσιαστικά επι Μητσοτακη, η δράση τους, όμως, συνεχίστηκε υπογείως.
Οι ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ήταν ομάδα νέων απο τον Κορυδαλλό και την Αθήνα. Καποια μελη ηταν ηταν πριν στο ΦΕΠ (Φοιτητική Εθνική Πρωτοπορία) και στην ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα) ενω οι RANGERS ήταν κυρίως απο Θεσσαλονικη.
Η ΟΝΝΕΔ έχει συμπεριλάβει στις τάξεις της γνωστά και μη εξαιρετέα πρόσωπα του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Πέρα από τους Βουλγαράκη, Μεϊμαράκη, πρωτοπαλίκαρο στις δράσεις των τραμπούκων τη δεκαετία του '80, ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός, Σαμαράς, καθώς επίσης και ο "Ανεξάρτητος Έλλην", Καμμένος. Στην ΟΝΝΕΔ, έχουν ανδρωθεί πολιτικά (σπέρνοντας τον τρόμο στους δρόμους και δολοφονώντας) μια σειρά "μπουμπουκιών" που βλέπουμε σήμερα να λανσάρονται με κοστούμια και δίχως λοστάρια, επιχειρώντας να αποκρύψουν το παρακρατικό - δολοφονικό παρελθόν τους. Απολαμβάνουν τα οφέλη από τις υπηρεσίες που προσέφεραν στο μεγάλο κόμμα της "κεντροδεξιάς", βουτηγμένοι μές τα σκάνδαλα, στρογγυλοκαθισμένοι στα έδρανα του αστικού κοινοβουλίου, καταδικάζοντας τη βία από όπου κι αν προέρχεται.
Ο Μιχάλης Αρβανίτης, ένας εκ των δικηγόρων του Καλαμπόκα, είναι σήμερα βουλευτής του νεοναζιστικού κόμματος Χ.Α. Είχε δεχθεί μάλιστα επίθεση την ώρα που βρισκόταν σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό της Πάτρας και ενώ ήταν σε εξέλιξη η οργανωμένη επιχείρηση κράτους-παρακράτους στο χώρο όπου βρισκόταν στο παρελθόν το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, τον περασμένο Μάιο.
Η προτροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη προς τους "νοικοκυραίους" μπροστά στο διαρκώς διογκούμενο κύμα καταλήψεων, ήταν ρητή και κατηγορηματική: "Aνακαταλάβετε τα σχολεία!"
---------------------------------------------------------
Μια μαρτυρία
"Εκείνη την περίοδο υπήρχε η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η Πάτρα ήταν ένα από τα «κέντρα της αντίστασης» απέναντι στις πολιτικές που ασκούνταν, δηλαδή υπήρχαν οι καταλήψεις στα σχολεία, υπήρχαν οι καταλήψεις στις σχολές, υπήρχαν οι πρώτες κινητοποιήσεις της Πειραϊκής-Πατραϊκής, άρα ήταν ένα κλίμα θερμό, με τα πράγματα και με το τι γινόταν.
Η συγκεκριμένη μέρα ήταν… έτσι κι αλλιώς από καιρό είχαν αρχίσει οι προσπάθειες για να σπάσουν οι καταλήψεις, πριν απ’ τις γιορτές κιόλας εκείνο το χρόνο, από τη μεριά της κυβέρνησης. Είχαν αρχίσει να εμφανίζονται διάφοροι «αγανακτισμένοι πολίτες» στα σχολεία απ’ έξω, προσπάθεια τρομοκράτησης από την αστυνομία και στην Πάτρα υπήρχε ιδιαίτερα το πρόβλημα της ομάδας Καλαμπόκα, από παλιά, μιας ομάδας που ανήκε στην ΟΝΝΕΔ αλλά είχε ταυτόχρονα γύρω της, μέσα της, διασυνδέσεις με την ακροδεξιά της Πάτρας.
Το κλίμα ήταν ήδη τεταμένο, σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας υπήρχαν επεισόδια, τραυματισμοί μαθητών κ.λπ. Εκείνη τη μέρα η ομάδα Καλαμπόκα αποφάσισε ότι μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση, να σπάσει στην πραγματικότητα τις καταλήψεις. Γυρνώντας στα σχολεία είχε κάνει μία πρώτη προσπάθεια στο Πολυκλαδικό, απλά επειδή είναι κτίριο κλεισμένο με πόρτες δεν μπόρεσε να μπει μέσα. Στο σχολείο στη Βουδ (περιοχή της Πάτρας) επειδή είναι πιο ανοιχτό, ήταν και μέρες γιορτών ακόμα και άρα ήταν και πιο αδύναμη η κατάληψη, μπήκανε μέσα, όσους μαθητές βρήκαν τους χτυπήσαν, τους διώξανε και οι μαθητές, πολύ λογικά, πήγαν στους γονείς τους και στην κατάληψη στο ΤΕΙ –τότε η κατάληψη στο ΤΕΙ έπαιζε ένα ρόλο συμπαράστασης και κέντρου αντίστασης- λέγοντας ό,τι έγινε, τελοσπάντων, αυτό που έγινε στο σχολείο.
Εμείς ήμασταν με κάποια παιδιά σε μια περιοχή της Πάτρας, πάνω στα Ψηλαλώνια, κοντά στο σχολείο, όπου ήρθε και μας βρήκε μία κοπέλα από τα ΤΕΙ, φοιτήτρια, που συμμετείχε στην κατάληψη και μας ενημέρωσε ότι έγινε αυτή η ιστορία. Πολλοί από μας τότε ήμασταν οργανωμένοι σε διάφορες οργανώσεις της αριστεράς, εγώ ήμουνα τότε στην ΟΣΕ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση) και άρα ήμασταν δραστήριοι στις απεργίες-διαδηλώσεις-καταλήψεις και γενικά όταν ο κόσμος έμαθε ότι η ομάδα Καλαμπόκα σπάει τις καταλήψεις, χτύπησε μαθητές κ.λπ. μαζεύτηκε έξω από το σχολείο σιγά σιγά. Είχαν μαζευτεί γονείς, μαθητές, μαζεύτηκαν τα σωματεία των καθηγητών, οι οικοδόμοι, οι φοιτητές, η κατάληψη του ΤΕΙ. Αρχικά έξω από την πύλη ήταν λίγος κόσμος, 50-100 άτομα, αλλά από ένα σημείο και μετά μπορεί να έφτασαν και τα 500.
Κι εκεί απ’ έξω στην πραγματικότητα γινόταν μία προσπάθεια να τους πείσουμε να φύγουν από το σχολείο. Η ομάδα του Καλαμπόκα, χωρίς να ξέρω ακριβή αριθμό, ήταν σίγουρα πάνω από δέκα άτομα, ήταν ένας σκληρός πυρήνας που ήταν εξοπλισμένος με ξύλα, με ρόπαλα, με λοστούς... Μαζεύτηκε ένας ολόκληρος κόσμος κι απαιτούσε να φύγουν από το σχολείο. Η πίσω μεριά, που ήταν μια τεράστια ευθεία με κάγκελα, ήταν ελεύθερη για να φύγουν. Ο κόσμος στην πύλη του σχολείου απαιτούσε να αποχωρήσουν, γιατί είναι δικαίωμα των μαθητών, με τη συνέλευσή τους, να αποφασίζουν τον τρόπο και τη μορφή που θα παλέψουν. Κι αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με το σχολείο.
Υπήρχε ο δήμαρχος, μαζευτήκαν διάφοροι που βγάζαν λόγους, κάποια στιγμή έκαναν μία προσπάθεια, μπροστά στην πύλη, από την ομάδα του Καλαμπόκα πετάγαν πράγματα, πέτρες... ήρθαν σε σύγκρουση με τον κόσμο. Σπρώχτηκε ένας κόσμος εκεί στην είσοδο για να απαιτήσει ότι πρέπει να φύγετε κι εκεί άρχισε η συμπλοκή. Ανεβοκατεβάζαν τα ρόπαλα και τους λοστούς πάνω στον κόσμο, πετάγανε διάφορες πέτρες, οι πρώτες γραμμές του κόσμου την πλήρωσαν… Νεαρός τραυματίστηκε στη μύτη από πέτρα, οι μπροστά, έβλεπα ανθρώπους να πέφτουν από τα ξύλα κι απ’ τους λοστούς, αλλά από την πίεση του κόσμου, γιατί ήταν πάρα πολύς, η πύλη άνοιξε κάποια στιγμή και η ομάδα αυτή τράπηκε σε φυγή, έφυγε προς τα πίσω, μέσα στο σχολείο εννοώ, από την πίσω μεριά.
Ανοίγοντας η πύλη και προχωρώντας, πέσαμε πάνω στον Τεμπονέρα που είχε πέσει κάτω.
Εκείνη την ώρα οι περισσότεροι νομίζαμε ότι είχε λιποθυμήσει από την πίεση των πραγμάτων, δεν είδα δηλαδή, γι’ αυτό και δεν ήμουνα και αυτόπτης μάρτυρας στο δικαστήριο, το λοστό πάνω στο κεφάλι του. Απλά αυτό που είδα… τον κούνησα για να δω πώς είναι, «Νίκο, Νίκο» ξέρω γω, είδα ότι είχε τραύμα στο κεφάλι μεγάλο, σοβαρό, ανοιγμένο το κεφάλι του. Εκείνη την ώρα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ακριβώς τι έγινε, ήρθαν, τον πήραν για το νοσοκομείο, ήταν πολύ τεταμένη στιγμή για όλους μας, συναισθηματικά να το πω έτσι. Διάφορος κόσμος που ήταν εκεί, είτε άγνωστοι μεταξύ τους, είτε γνωστοί, είτε οργανωμένοι, είτε ανοργάνωτοι, είτε στα σωματεία, συνδικαλιστές και τα λοιπά, όλοι είχαμε την αίσθηση ότι ήταν μία σοβαρή στιγμή. Αλλά κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι εκείνη την ώρα είχαμε ένα νεκρό.
Απ’ ότι λένε δεν πέθανε επιτόπου, χωρίς να είμαι και απόλυτα σίγουρος, η επίσημη ανακοίνωση του ποια ήταν η κατάστασή του ήταν… έξω από το νοσοκομείο, γιατί πολλοί από μας φύγαμε από το σχολείο με διάφορα αμάξια, βρεθήκαμε όλοι μαζί έξω απ’ το νοσοκομείο για να δούμε την κατάστασή του, πώς πάει κ.λπ. κι εκεί οι γιατροί μας ανακοίνωσαν ότι είναι νεκρός. Εκεί πια συνειδητοποιήσαμε το τι είχε γίνει, πολύ πιο καθαρά, ήταν στιγμές μεγάλης φόρτισης. Κόσμος έκλαιγε, οργισμένος, που καταριόταν τους δολοφόνους και έτσι όπως ήταν οργισμένοι, όπως ήμασταν οργισμένοι όλοι, πήγαμε απ’ έξω από το νοσοκομείο πορεία για να μάθει ο κόσμος τι είχε γίνει, γιατί δεν είχαμε καμιά εμπιστοσύνη στα ΜΜΕ. Διαδηλώσαμε, έξω από το νοσοκομείο, κατεβήκαμε προς την πλατεία Μαρούδα, απ’ τη Γερμανού, διαδηλώσαμε προς το κέντρο της Πάτρας. Κι όπως διαδηλώναμε και φωνάζαμε συνθήματα, ανακοινώνοντας ότι η κυβέρνηση δολοφόνησε ένα καθηγητή, κατεβήκαμε στο κέντρο, όπου στη νομαρχία απ’ έξω έγινε μεγάλη συγκέντρωση. Μετά πήγε ο κόσμος στην ασφάλεια, στην αστυνομία.
Ο Τεμπονέρας ήταν γνωστός αγωνιστής, ήταν συνδικαλισμένος στο χώρο του, ήτανε πρωτεργάτης στις απεργίες, ήταν πάντα μπροστά στους κοινωνικούς αγώνες και τους πολιτικούς, έτρεξε για τα παιδιά στο σχολείο, για να τα προστατεύσει. Ήταν οργανωμένος στην αριστερά, ήταν μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο), ήταν κομουνιστής, δεν νομίζω δηλαδή ότι εκεί μπροστά ο λοστός στο κεφάλι του έπεσε τυχαία. Η ομάδα Καλαμπόκα ήξερε, είχε δράση, είχε γνώση του ποιοι είναι αγωνιστές εκεί πέρα, και ανάλογα φέρθηκε. Έτσι κι αλλιώς, από τη στιγμή που έχεις λοστούς, λοστάρια, ξύλα και τα ανεβοκατεβάζεις σε άοπλους ανθρώπους, στα κεφάλια τους, νομίζω ότι κάτι θέλεις να κάνεις.
Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή. Η εικόνα των καταλήψεων εκείνη τη στιγμή που ενώ όλοι περιμέναν ότι μετά τις γιορτές θα υπάρξει κάμψη, ήταν, θα έλεγα εγώ, σε ένα σταυροδρόμι. Παρόλο που υπήρχαν πάρα πολλές καταλήψεις και σε σχολές και σε σχολεία, η επιλογή της κυβέρνησης να «επιτεθεί», να το πω έτσι, στις καταλήψεις, με προσωποποίηση της στιγμής στην Πάτρα, σ’ εκείνο το σχολείο, στο πρόσωπο του Τεμπονέρα του καθηγητή, ήταν μια επιλογή συνολική. Όταν λες να ανακαταλάβετε τα σχολεία, όταν βάζεις «αγανακτισμένους πολίτες», όταν στέλνεις την ομάδα Καλαμπόκα, είναι σίγουρο ότι θα έχεις νεκρό. Και γι’ αυτό οι περισσότεροι από μας, και μέσα στα σχολεία και μέσα στις σχολές, οι αποφάσεις που παίρνονταν κ.λπ., αγανακτισμένοι από αυτή την πολιτική, ήταν ότι η κυβέρνηση ήταν κυβέρνηση δολοφόνων και πρέπει να πέσει.
Αυτό αντί να «μαζέψει» τις καταλήψεις, αναζωπύρωσε τις καταλήψεις, την εξέγερση, γενίκευσε την οργή. Η Πάτρα για μέρες φλεγόταν, κατέβαινε ο κόσμος αυθόρμητα, σε διαδηλώσεις. Εκείνες τις μέρες, μετά το βράδυ του Τεμπονέρα, δεν υπήρχε ραντεβού που κάποιος το οργάνωνε κι έλεγε «την τάδε ώρα καλεί η τάδε οργάνωση, το τάδε συνδικάτο»… Κατέβαινε ο κόσμος αυθόρμητα στο κέντρο της Πάτρας και διαδήλωνε.
Υπήρχαν στιγμές… η κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα μετατράπηκε σε ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο στη Πάτρα, τεράστια ποσότητα ανθρώπων, απ’ ότι λέγαν κι οι παλιότεροι δεν την είχαν ξαναδεί ποτέ, βάδιζε ο κόσμος που οδηγούσε στην τελευταία του κατοικία τον Τεμπονέρα και τα μπαλκόνια ήταν γεμάτα, τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα, τα μπλόκα του κόσμου στις διαδηλώσεις ήταν γεμάτα, τα συνθήματα ήταν αντικυβερνητικά, έβγαζε την οργή του ο κόσμος και ζητούσε από την κυβέρνηση να παραιτηθεί».
Το σχολείο έξω από το οποίο δολοφονήθηκε ο Νίκος Τεμπονέρας φέρει σήμερα το όνομά του." - Γιάννης Αγγελόπουλος
-----------------------------------------------------
Ξέρω, έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές. Για αυτό το θέμα όμως δεν είναι αρκετές...
Ο Νίκος Τεμπονέρας (1953-1991) ήταν συνάδελφος, καθηγητης μαθηματικών σε σχολείο της Πάτρας. Το όνομά του έγινε ευρέως γνωστό, όταν αργά το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου του 1991 δολοφονήθηκε από τον Ιωάννη Καλαμπόκα, τότε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Πάτρας, στο 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο Πάτρας.
Εκείνες τις μέρες, επικρατούσε έντονος αναβρασμός στον χώρο της παιδείας, λόγω της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που προωθούσε η κυβέρνηση (Νέα Δημοκρατία), ένα νομοσχέδιο που έμεινε στην ιστορία ως «νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου», από το όνομα του τότε υπουργού παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου.
Το νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου προέβλεπε μεταξύ άλλων μείωση αργιών, κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών, γραπτές εξετάσεις και επιστροφή της αριθμητικής βαθμολογίας στο δημοτικό, σύστημα πόντων για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των μαθητών, ακόμα και εξωσχολικά, κατάργηση των μαθητικών γενικών συνελεύσεων του σχολείου, επιβολή «ομοιόμορφης εμφάνισης», έπαρση σημαίας, υποχρεωτικό εκκλησιασμό και πρόσληψη εκπαιδευτικών κατόπιν συνέντευξης ενώ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση προέβλεπε κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, εντατικοποίηση, περικοπή φοιτητικής συμμετοχής στα όργανα συνδιοίκησης των ΑΕΙ και κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Η αντίδραση της νεολαίας στο νομοσχέδιο ήταν αναπάντεχη και εκφράστηκε μέσα από μαζικές καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων (πάνω από 65% των σχολείων της χώρας βρισκόταν υπό κατάληψη), ενώ σε όλες περίπου τις πόλεις της χώρας οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Αλλά και στο κοινοβούλιο, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεχόταν τα πυρά σύσσωμης της αντιπολίτευσης καθώς μάλιστα στελέχη του κόμματος εξέφραζαν την άποψη ότι οι καταλήψεις έπρεπε να σταματήσουν έστω και με την χρήση βίας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ομάδες τραμπούκων αποτελούμενες κυρίως από μέλη της ΟΝΝΕΔ θα πραγματοποιήσουν, κάτω από τα «στραβά μάτια» της κυβέρνησης, επιθέσεις με ρόπαλα και λοστούς σε κατειλημμένα σχολεία όλης της χώρας, προκειμένου να διαλύσουν τις καταλήψεις.
Σε μια τέτοια επίθεση στο 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο Πάτρας, περίπου στις 22:30 της 8ης Ιανουαρίου του ‘91, ο Ιωάννης Καλαμπόκας, πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και επικεφαλής των τραμπούκων, δολοφόνησε τον Τεμπονέρα, που είχε σπεύσει στο σημείο για να βοηθήσει τους μαθητές του, χτυπώντας τον με σιδερολοστό στο κεφάλι.
Το απόγευμα της επομένης πραγματοποιείται διαδήλωση από 15.000 ανθρώπους προς την Νομαρχία Πατρών. Για πολλές ώρες η πόλη βρίσκεται έξω από τον έλεγχο του κράτους. Οι διαδηλωτές επιτίθενται με πέτρες ξύλα και μολότοφ στις δυνάμεις καταστολής, σε αστυνομικό τμήμα και σε τράπεζες. Οι οδομαχίες επεκτείνονται και διαρκούν επτά ώρες.
Σημειώνονται τραυματισμοί και από τις δύο πλευρές και συλλαμβάνονται επτά άτομα.
Την Πέμπτη 10 Ιανουαρίου του ’91, πραγματοποιείται στην Αθήνα μαζική συγκέντρωση και πορεία προς τη Βουλή. Οι περίπου 100.000 διαδηλωτές καλύπτουν ολόκληρο το κέντρο της πόλης. Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και ακολουθεί πραγματικός πόλεμος μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας. Ανάβουν φωτιές, ρίχνονται δακρυγόνα, πέφτουν μολότοφ, στήνονται οδοφράγματα. Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, σημειώνεται πυρκαγιά στο κατάστημα «Κάπα-Μαρούσης» από καπνογόνο που πέταξαν αστυνομικοί, με αποτέλεσμα τον θάνατο τεσσάρων ακόμα ανθρώπων. Οι συγκρούσεις γίνονται εντονότερες. Καίγονται κλούβες των ΜΑΤ, πυρπολούνται γραφεία της ΝΔ, υπουργεία και δημόσια κτήρια, καταστρέφονται τράπεζες και επιχειρήσεις. Τα επεισόδια δεν σταματούν μέχρι το ξημέρωμα της 12ης, 2 μέρες μετά.
Η κυβέρνηση, προκειμένου να ρίξει την ένταση, χρησιμοποιεί τον Κοντογιαννόπουλο, ο οποίος υποβάλλει την παραίτησή του την επομένη της δολοφονίας, ως εξιλαστήριο θύμα (αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι μερικά χρόνια μετά ο Κοντογιαννόπουλος προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ, κατέχοντας μάλιστα και κυβερνητικές θέσεις παρά τα όσα για τα οποία είχε κατηγορηθεί από το τότε αντιπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ, αποχώρησε και συνέχισε την πολιτική του καριέρα στη «Δράση» του Στέφανου Μάνου..).
Την θέση του αναλαμβάνει ο Γιώργος Σουφλιάς ο οποίος, κάτω από τις πιέσεις, αποσύρει το επίμαχο νομοσχέδιο από την βουλή. Οι καταλήψεις των σχολείων υποχωρούν και η κατάσταση σιγά-σιγά ηρεμεί.
Ως δράστες της δολοφονίας είχαν συλληφθεί ο Καλαμπόκας και ο Αλέκος Μαραγκός, ένα άλλο στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας για τον οποίο ο πρόεδρος του σωματείου κατωτέρων αστυνομικών Αχαΐας δήλωσε ότι είναι υπάλληλος της Ασφάλειας. Ο Μαραγκός απαλλάχθηκε με βούλευμα, ενώ ο Καλαμπόκας, μετά από μια χρονοβόρα δίκη, καταδικάστηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία από πρόθεση, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών. Σε δεύτερο δικαστήριο όμως, αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά και η ποινή μειώθηκε σε 17 χρόνια και 8 μήνες. Τελικά, μετά από δύο ακόμα δικαστήρια, η ποινή μειώθηκε σε 16 χρόνια και 9 μήνες. Τον Φλεβάρη του ’98 ο Καλαμπόκας έκανε χρήση του δικαιώματος υφ’ όρων απόλυσης και αποφυλακίστηκε εκτίοντας μόλις 7 χρόνια στη φυλακή.
Η κηδεία του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα ξεκίνησε από την Μητρόπολη της Πάτρας και ο νεκρός θάφτηκε στο 2ο Νεκροταφείο. Στην πομπή συμμετείχαν πάνω από 50.000 άτομα που κάλυπταν απόσταση 5 με 6 χιλιόμετρα. Σήμερα, το 3ο Λύκειο Πάτρας, τόπος του φονικού, φέρει το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα και η 9η του Γενάρη, έχει κηρυχθεί "Ημέρα Παιδείας και Αγώνα" από την ΟΛΜΕ.
-------------------------------------------------
Η 9η Γενάρη, πέρα από μέρα μνήμης είναι και μέρα συνέχισης των αγώνων της νεολαίας ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση, ενάντια στην ανενόχλητη δολοφονική δράση παρακρατικών/φασιστικών συμμοριών εις βάρος αγωνιστών του νεολαιϊστικου και εργατικού κινήματος.
Ο Νίκος Τεμπονέρας είναι σημείο αναφοράς στα συνθήματα που ακούγονται σε κάθε εκπαιδευτική πορεία, στην Πάτρα, από το '91 μέχρι σήμερα.Τιμούμε το Νίκο Τεμπονέρα, συνδέοντας το νήμα των αγώνων του τότε με αυτούς του σήμερα, ενάντια σε κάθε λογής
εκπρόσωπο της αστικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο, ενάντια σε αυτούς που κάθε χρόνο επιχειρούν να μετατρέψουν τη συγκέντρωση στο μνημείο του δολοφονηθέντος καθηγητή σε επιμνημόσυνη ακολουθία, με τη δια αντιπροσώπων παρουσία τους εκεί, καταθέτοντας στεφάνια.
kokkinostupos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου