Μια «συζήτηση» με την μπάντα που υπηρετεί πιστά και ταξικά το πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι Κυριάκος Νασόπουλος
▸ Αφού οι Υπεραστικοί δεν δίνουν συνεντεύξεις, «συνωμοτήσαμε» με τα τραγούδια τους, ώστε να κάνουμε παρέα μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση και να μας σιγοτραγουδήσει, το καθένα ξεχωριστά, τη δική του ιστορία.
Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια παρόντες. Από το χειμώνα του 2004 με τις πρώτες διασκευές τραγουδιών και μετέπειτα με τα δικά τους δυνατά πολιτικά τραγούδια σε «φολκ» και «ροκ» ήχους και με ελληνικό στίχο, συνυπάρχουν μαζί μας μέσα στο κίνημα. Σε συναυλίες αλληλεγγύης, κινηματικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ οργανώσεων και συλλογικοτήτων. Όλη αυτήν την περίοδο οι Υπεραστικοί έχουν συνδεθεί με τους αγώνες του λαού και των εργαζομένων, υπηρετώντας το πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι.
Γιατί όπως έχουν δηλώσει παλιότερα και οι ίδιοι «παίζουμε μουσική και τραγουδάμε, για να επικοινωνήσουμε, για να εκφραστούμε και να εκφράσουμε, για να προσπαθήσουμε “να σμίξουμε” –όπως γράφει ο ποιητής– τον λαό, για να πάρουμε θέση σχετικά με όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας αφορούν».
Μιας και οι ίδιοι δεν δίνουν συνεντεύξεις, αποφασίσαμε να πιάσουμε κουβέντα με μερικά από τα τραγούδια τους και να μας μιλήσουν για την κατάσταση στην χώρα αλλά και το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Το Μετράμε τους νεκρούς μας και οι Πορφυρογέννητοι είναι τα δύο τελευταία τραγούδια –για την ώρα υπάρχουν οι στίχοι και έπεται η μελοποίηση– της μπάντας. Εμφανίστηκαν τον τελευταίο μήνα, μέσα στην έξαρση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του κορονοϊού και τους δεκάδες νεκρούς καθημερινά. Ήρθαν για να μας υπενθυμίσουν ότι η διπλή κρίση που βιώνουμε από τον περασμένο Μάρτιο –υγειονομική και οικονομική– έχει καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά και πως στόχος εθνικών και υπερεθνικών κεφαλαίων είναι να την πληρώσουν και πάλι μόνο οι λαοί, προωθώντας και την πειθάρχησή τους μέσω συγκεκριμένης διαχείρισης που γίνεται από τα διάφορα κράτη. «Μπατίρια, ανεπρόκοποι, μισθοεξαρτημένοι, τεμπέληδες, ξυπόλυτοι, φτωχοί αφιονισμένοι, ιθαγενείς ζητάνε ΜΕΘ και μόνιμες προσλήψεις, ζητούν μέχρι κι επίταξη, χωρίς να ’χουνε τύψεις», θέλουν να μας πείσουν οι Πορφυρογέννητοι όλου του πλανήτη που μας κυβερνούν. Αλλά –ας ελπίσουμε– ότι οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη καθώς «με χρόνο που τελειώνει, καθήκον που κρατά, με τα όρια του καιρού μας στο σώμα σαν θηλιά, με θέληση από ατσάλι και δίκιο σαν βουνό, με μίσος που θεριεύει μέσα στη στενωπό, μετράμε τους νεκρούς μας».
Παράλληλα, ο Δεκέμβρης που μόλις τελείωσε και πήρε μαζί του μια δύσκολη και παράξενη χρονιά, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης του Μητσοτάκη και του Χρυσοχοΐδη δεν έχασε ούτε και φέτος τον χαρακτήρα του. Στις 6 Δεκέμβρη, με κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα, το κίνημα τίμησε την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου και διαδήλωσε για υγεία, παιδεία, εργασία, δημοκρατία και λαϊκές ελευθερίες, σπάζοντας το όργιο καταστολής και τρομοκρατίας. «Χωρίς σιωπή, μόνο φωνή. Στη νύχτα δίνη που ξαναδίνει το σκοπό. Φως έσταξε, σαν έψαξε της πάλης χνάρια, λαού, σημάδια, ζωντανά», όπως μας λέει ο Δεκέμβρης 2013 (Γυμνοί από φτιασίδια).
Άλλη μια κρίση που έχει βιώσει έντονα τα τελευταία χρόνια η χώρα, δεν είναι άλλη από την προσφυγική. Μιλιούνια κατατρεγμένων συνανθρώπων μας αναζητούν μια καλύτερη ζωή και μια καινούργια πατρίδα. Όμως αν δεν πνιγούν στα νερά του Αιγαίου ή δεν παγώσουν στον Έβρο, το μόνο που συναντούν είναι μια Ευρώπη-φρούριο. Η οποία τους υποδέχεται με στρατόπεδα συγκέντρωσης και κάθε λογής φράκτες, πραγματικούς ή νοητούς. Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη, η κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει τα ΜΑΤ στην Χίο και την Λέσβο, ως στρατό κατοχής, για να επιβάλει με την βία νέα κλειστά hot spot. Ξέχωρα από τις ακροδεξιές κραυγές, ο λαός στα νησιά αντέδρασε και διεκδίκησε να μην μετατραπεί περαιτέρω ο τόπος του σε φυλακές ψυχών, βάζοντας και το αίτημα για άμεσο απεγκλωβισμό των προσφύγων. «Πάμε τώρα στις φωτιές, στα οδοφράγματα, αδέρφια, αφεντάδων είν’ τα κέφια, μα δική μας η οργή. Μες στου κεφαλαίου τον κόσμο ξένοι είμαστε και μεις, πρόσφυγες και μετανάστες κολασμένοι είναι της γης», δίνει έναυσμα αγώνα το Μπήκαν στα νησιά τα ΜΑΤ.
Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτέλεσε διασκευή του Μπήκαν στο χωριό τα ΜΑΤ, το οποίο δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο την περίοδο των κινητοποιήσεων των κατοίκων στις Σκουριές ενάντια στην επένδυση της Eldorado Gold, την άνοιξη του 2013. Ποιος δεν έχει δει το βίντεο με την σκηνή της γιαγιάς που τραγουδάει στον δρόμο, προκαλώντας με τη λεβεντιά της τους ΜΑΤατζήδες που έχουν εισβάλλει στο χωριό της; Το τραγούδι έγινε σημαία για τη Ιερισσό αλλά ξέφυγε από τις Σκουριές, παρότι είναι πολύ συγκεκριμένο, εκφράζοντας σε μεγάλο βαθμό συνολικά τα αιτήματα του περιβαλλοντικού και οικολογικού κινήματος. Για τον αγώνα ενάντια στην «πράσινη ανάπτυξη» των καπιταλιστών, για συνεχή μάχη του λαού για γη και ελευθερία! Γι’ αυτό λοιπόν, «όχι πια λευκές σημαίες σαν τον τόπο μας ρημάζουν, για τα κέρδη αυτοί σκυλιάζουν, ‘μείς για ανθρώπινη ζωή. Τούτο το στρατό τον ξε’ με, χτύπαγε και τους εργάτες, φοιτητές και ναυτεργάτες, το λαό που αγωνιά».
Ταυτόχρονα, δεν έχει περάσει και πολύ καιρός (7 Οκτώβρη) από την μέρα που του Αδόλφου τα εγγόνια, τα μέλη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, οδηγήθηκαν στην φυλακή. Δεκάδες χιλιάδες λαού βρέθηκαν έξω από το Εφετείο απαιτώντας και πανηγυρίζοντας μια μεγάλη νίκη που τους ανήκει ολοκληρωτικά, μια τεράστια νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Γι’ αυτό και δέχτηκε ξανά απροκάλυπτα την αστυνομική καταστολή. Όμως ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό αλλά κυρίαρχα κόντρα στις πολιτικές που τους γεννούν είναι συνεχής. Πάμε λοιπόν να συνεχίσουμε την μάχη σε κάθε γειτονιά τραγουδώντας δυνατά «του Αδόλφου τα εγγόνια, τούτη η βρώμα του καιρού, κάνουνε πως δε θυμούνται ποιοι του δείξαν του παππού. Κι οι αστοί που εξουσιάζουν και τη βρώμα συντηρούν, για την κόκκινη σημαία πα’ στο Ράιχσταγκ δε μιλούν». Στίχοι του τραγουδιού Του Αδόλφου τα εγγόνια, το οποίο είναι αφιερωμένο στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών και δημοσιεύτηκε στις 9 Μαΐου 2013, ανήμερα της 68ης επετείου.
Τέλος, λόγω και των ημερών, ζητήσαμε από τα τραγούδια των Υπεραστικών να μας δώσουν μια νότα αισιοδοξίας και «γλυκιάς» προσμονής για τους κοινωνικούς αγώνες, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να ξεσπάσουν. «Τελικά η γη θα γίνει κόκκινη;», τα ρωτήσαμε. «Έτσι κι αλλιώς!», ήταν η –χωρίς δεύτερη σκέψη– απάντησή τους, για να συμπληρώσουν δανειζόμενα στίχους από το ομότιτλο τραγούδι της μπάντας: «Έτσι κι αλλιώς απ’ τη ζωή σου ανθίζουν και συ μαραίνεσαι. Μη φοβηθείς, και στο σκοτάδι σβήσεις, σαν ματώσεις. Δε θα στεριώσει δίκιο, δίχως σύγκρουση. Ήλιο να βρεις, θα ματώσεις»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου