«Φράκτες» για ιό και προσφυγιά

«Φράκτες» για ιό και προσφυγιά

Της Γιώτας Ιωαννίδου

2021 θα είναι ο χρόνος της ασφάλειας για την Ελλάδα», δήλωσε ο υπουργός της καταστολής, από τον Έβρο. Αφού το εμβόλιο έρχεται και ο φράχτης ανοικοδομείται. Δεν είναι η πρώτη φορά που στην ακροδεξιά ρητορεία της κυβέρνησης οι πρόσφυγες εξισώνονται με μολυσματικό ιό, που προσπαθεί να προσβάλει την κατά τα άλλα υγιή κοινωνία μας.Τι κι αν η πανδημία είναι γέννημα του «πολιτισμένου» κόσμου μας και καθόλου δεν επιβεβαιώθηκε ότι τις αρρώστιες τις φέρνουν οι μετανάστες. Η αστική τάξη ξέρει καλά την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Δεν αρκεί κάποιος να έχει πειστεί ότι είναι ανώφελο να κοιτάζει προς τα πάνω και να επιζητά ανόητες ανατροπές. Πρέπει η οργή του να διοχετεύεται δίπλα και κάτω του.

Ο πρωθυπουργός παραμονή Πρωτοχρονιάς βρέθηκε στη Λέσβο για να συγχαρεί την ελληνική ακτοφυλακή για τη μείωση των αφίξεων προσφύγων πάνω από 80%, το 2020. Πρόκειται για συγχαρητήρια για την παραβίαση διεθνών νόμων και ανθρώπινων δικαιωμάτων μέσα από την άγρια τακτική των επαναπροωθήσεων. Εξήντα επτά επαναπροωθήσεις προστέθηκαν στις μόλις έξι του προηγούμενου χρόνου και πάνω από τρεισήμισι χιλιάδες άνθρωποι εξαναγκάστηκαν υπό την απειλή των όπλων να επιβιβαστούν με ανήλικα παιδιά, σε σωσίβιες λέμβους και να παρασυρθούν μεσοπέλαγα.

Επτά χιλιάδες πρόσφυγες, με δυόμιση χιλιάδες παιδιά ανάμεσα τους, βουλιάζουν καθημερινά στο Καρά Τεπέ, ζητώντας με επιστολή τους στην Κομισιόν να τους δοθούν τουλάχιστον «τα δικαιώματα των ζώων». Όσοι γλύτωσαν από τα φουρτουνιασμένα κύματα και το κολαστήριο της Μόριας, υπομένουν τώρα τη βροχή μέσα σε επιπλέουσες σκηνές, με μουλιασμένες σκέψεις, θρυμματισμένες προσδοκίες και πνιγμένες ελπίδες. Παραγωγή απελπισίας, απόγνωσης και αυτοκτονίας στο νέο στρατόπεδο συγκέντρωσης, που οι Ευρωπαίοι χαρακτηρίζουν χειρότερο από τους καταυλισμούς της Αφρικής. Παιδιά με κυρτωμένους ώμους και λασπωμένα όνειρα, αρνούνται να ζήσουν. Ποιο υγειονομικό πρωτόκολλο για την πανδημία μπορεί να σταθεί χωρίς ρεύμα, νερό, στέγη, επιδίωξη ζωής;

Την ίδια στιγμή, τα παιδιά των «camps» σχεδόν ούτε μια μέρα δεν παρακολούθησαν δημόσιο σχολείο, καταγγέλλουν οι εκπαιδευτικοί. Μηδενικά βήματα κοινωνικής ένταξης των προσφύγων, διαπιστώνει ο αντιπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, ενώ ΜΑΤ μπαίνουν σε καταυλισμούς, δομές και ξενοδοχεία και προχωρούν σε βίαιη έξωση όσων διέμεναν. Πάνω από έντεκα χιλιάδες πρόσφυγες που απέκτησαν το πολυπόθητο άσυλο, μένουν άστεγοι στο έλεος του χειμώνα.

Ό,τι δεν καταστρέφει το κράτος και η κυβέρνηση, έρχεται να συνδράμει ο ακροδεξιός και φασιστικός εσμός. Τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, εισέβαλλε με μαχαίρια και λοστούς σε δομή ασυνόδευτων προσφύγων, στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, τραυματίζοντας δωδεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα παιδιά.

Κυβέρνηση και ακροδεξιά, επιδιώκουν μέσα από όλα αυτά να διαμορφώσουν μια κοινή γνώμη που δίπλα στο φόβο της πανδημίας θα εθίζεται στην απώλεια των «άλλων». Ιδίως αυτών που είναι «ξένοι». Που με επιμέλεια τα ΜΜΕ φροντίζουν να καθίστανται αόρατοι ως άνθρωποι και ορατοί μόνο ως πρόβλημα. Που πεθαίνουν μακριά ή στα κρυφά, στην απομόνωση. «Συντροφιά μας, η μοναξιά και η λύπη», όπως γράφει ο δεκαεπτάχρονος Ντανιέλ, στους Μονόλογους σε καραντίνα, στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος. Οι πρόσφυγες έχουν εξαφανιστεί από την κοινή θέα. Δεν αφορούν τον οικογενειακό φόβο των ημερών. Εμφανίζονται μόνο ως κίνδυνος, ως απειλή. Νέκρωση αισθήσεων και αισθημάτων. Σκάρτες μέρες που μυρίζουν υγρασία και χωματίλα. 2020 φορές να γεννούν έναν πρόσφυγα Χριστό για να τον σκοτώσουν άλλες τόσες, καλύπτοντας τον φόνο με ακριβοπληρωμένα εορταστικά πυροτεχνήματα.

Η φτωχοποίηση και εξαθλίωση που βιώνει η κοινωνία είναι κάτι παραπάνω από στέρηση φαγητού και στέγης. Είναι μια κατάσταση συνεχούς ανάγκης και ανασφάλειας, ακραίας μιζέριας, ταπείνωσης και ανθρώπινης αποκτήνωσης. Πάνω σε αυτή, η εξουσία χαμογελά και επελαύνει, δείχνοντας σαν ανακουφιστικό χάπι αλλά και σαν απειλή, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δήθεν για τους άλλους.

«Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους βρεγμένους και να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια» έλεγε η οκτάχρονη Ερμιόνη από τη Χίο, που περιέθαλπε πρόσφυγες τα Χριστούγεννα του 2015. Εκεί στην αυλή του σπιτιού της με τους χρωματισμένους, χαμογελαστούς τενεκέδες, τους κατιφέδες και τις πικροδάφνες, δίπλα στη θάλασσα. Η επαναφορά της κοινωνικής σκέψης σε αυτήν την απλή αλήθεια, μας αφορά όλους, αν θέλουμε να «μετράμε αστέρια και ζωές κι όχι δολάρια», όπως γράφει η Μαριάμ. Γιατί όπως συνεχίζει ο Μοχάμαντ, στους Μονόλογους σε καραντίνα, «δημιουργηθήκαμε για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο».

ΠΗΓΗ: Πριν