Γνωρίζουμε από το σχολείο και τα εγχειρίδια ιστορίας πως η προσπάθεια να φορεθεί το «φωτοστέφανο» του δημοκράτη και κυρίως αντιβασιλικού Βενιζέλου, είναι εξαιρετικά μεθοδική. Τονίζεται εξαιρετικά ο «εθνικός» διχασμός, ενώ παραμένουν στη σκιά, ή αναφέρονται παρεμπιπτόντως οι όποιες συμμαχίες του Βενιζέλου με το θρόνο ή ακόμα και οι διευκολύνσεις τις οποίες παρείχε σε αυτόν με στόχο την πολιτική του εδραίωση.
Η αλήθεια είναι πως ο Βενιζέλος ήταν από τους πολιτικούς που θα αποτελέσουν τον ορισμό του πολιτικού εκφραστή των στρατηγικών αστικών συμφερόντων στη δεδομένη κάθε φορά στιγμή. Δε θα σταθεί με συνέπεια σε ιδέες, αξίες, εξωτερική πολιτική και συμμαχίες, φιλολαϊκό προφίλ ή ό,τι άλλο. Άλλωστε και παρά το μεγαλύτερο ίσως μύθο που φέρει η προσωπικότητά του από το πολιτικό και ιστοριογραφικό κατεστημένο, το συνολικό του πολιτικό σχέδιο τόσο στην εσωτερική όσο και την εξωτερική πολιτική θα αποδειχτεί ένα μεγάλο ναυάγιο. Γιατί σε κάθε περίπτωση ο ελληνικός καπιταλισμός δε θα μπορούσε ούτε να διατηρήσει τα εδάφη τα οποία του έδωσε η Συνθήκη των Σεβρών (σε συνδυασμό με όλες τις εξελίξεις στην περιοχή), ενώ και η αντεργατική και αντικομουνιστική του πολιτική θα ναυαγήσει κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος και το δυνάμωμα του Κ.Κ.Ε. Άλλωστε το 1933 θα είναι ο ίδιος που θα ενθαρρύνει τον Πλαστήρα να προχωρήσει σε πραξικόπημα προκειμένου το Λαϊκό Κόμμα, νικητής των εκλογών εκείνης της χρονιάς, να μη σχηματίσει κυβέρνηση. Η «ευφυία» του θα είναι, λογική για κάθε οπορτουνιστή πολιτικό, ότι δε θα ξεχνάει όταν τα οικονομικά το επιτρέπουν, να πετά κάποια ψίχουλα και προς τους εργαζόμενους, οι οποίοι ειδικά μέχρι το 1910 πρακτικά εργάζονται χωρίς κανένα σταθερό στοιχειώδες νομικό πλαίσιο. Βέβαια θα είναι ο ίδιος που όταν απαιτηθεί θα τα αναιρέσει.
Η ίδια λοιπόν η άνοδος του Βενιζέλου στην εξουσία θα είναι μια εξυπηρέτηση από τον ίδιο το βασιλιά Γεώργιο τον Α’! Σχηματίζοντας κυβέρνηση τον Οκτώβρη του 1910μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Δραγούμη, αλλά γνωρίζοντας πως δεν είναι εύκολο να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, θα ζητήσει από το βασιλιά να βοηθήσει επιλέγοντας πραξικοπηματικά νέες εκλογές. Ο βασιλιάς θα το κάνει και η χώρα θα πάει σε εκλογές στις οποίες πρακτικά θα συμμετέχει το Κόμμα των Φιλελευθέρων χωρίς αντίπαλο, αφού τα παλαιά κόμματα, οι αντίπαλοί του θα αρνηθούν να συμμετάσχουν στις εκλογές παρωδία.
Αλλά και όταν αρχές του 1911 θα προχωρήσει στη συνταγματική αναθεώρηση δε θα βάλλει καθόλου εναντίον της θέσης του βασιλιά. Το αντίθετο μάλιστα θα ενισχύσει τη θέση του, ενώ θα του επιτρέψει να συμμετάσχει ακόμα και στη αναθεωρητική διαδικασία!
Ουσιαστικά μέχρι και το 1915 ο Βενιζέλος δε θα συγκρουστεί με το θρόνο. Ακόμα και όταν το 1913 ο Κωνσταντίνος θα διαδεχτεί το Γεώργιο Α’, δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Μάλιστα ο ίδιος ο Βενιζέλος θα του παραχωρήσει το αξίωμα του αρχιστρατήγου (!), ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης δε θα αποτελέσουν ιδιαίτερο πονοκέφαλο για το Βενιζέλο γιατί θα υποστηρίζουν το βασιλιά στις παρεμβάσεις του στην εξωτερική πολιτική, πράγμα που και ο ίδιος ο Βενιζέλος ανεχόταν.
Όπως και άλλες στιγμές στην ιστορία της Ελλάδας έχει συμβεί, οι σχέσεις του Βενιζέλου με το θρόνο θα χαλάσουν όταν οι μεγάλες δυνάμεις και τα ντόπια συμφέροντα που εκπροσωπούσαν θα διαφωνήσουν για το ρόλο της Ελλάδας σε μια ιστορική καμπή, και συγκεκριμένα στο ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πρόσδεση του Βενιζέλου με τα βασικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή θα συνδεθεί με τον μύθο του αντιβασιλικού Βενιζέλου.
Ο Βενιζέλος για τους εργαζόμενους και καταπιεσμένους στη χώρα θα πρέπει να είναι ένα παντοτινό σύμβολο ενός χωρίς αρχές πολιτικού, όπου η μόνη αξία που πάντα αναγνώριζε ήταν τα καπιταλιστικά συμφέροντα και η προσωπική του ανέλιξη. Αυτά είναι που του ΄χάρισαν και τη συνολική τιμή σήμερα από την αστική τάξη πέρα και πάνω από παρατάξεις. Στο πρόσωπό του τιμά τα συμφέροντά της αλλά και τον αντικοινωνικό και αντεργατικό εγωισμό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου