Αύξηση Στρατιωτικής Θητείας: Μια ζωή χαμένη, και τρεις μήνες χάρισμα...

Μια ζωή χαμένη, και τρεις μήνες χάρισμα...

Στις 21/1/2021 με απόφαση του ΚΥΣΕΑ αυξήθηκε η στρατιωτική θητεία του στρατού ξηράς από 9 σε 12 μήνες, πράγμα που εξισώνει την πλήρη θητεία στο στρατό ξηράς με την αντίστοιχη του πολεμικού ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας. Η απόφαση θα ισχύσει από τη Γ΄ ΕΣΣΟ του ερχόμενου Μαΐου, για όλα τα στρατόπεδα της χώρας εκτός αυτών που βρίσκονται στην παραμεθόριο (Έβρος, νησιά κτλ), διαμορφώνοντας ένα διζωνικό σύστημα 12 μηνών στην ενδοχώρα και 9 μηνών στην παρεμεθόριο. Πρόκειται για την πρώτη αύξηση στη θητεία τα τελευταία 50 χρόνια.

Γιατί γίνεται, λοιπόν αυτή η αύξηση;

Ένας από τους κυριότερους ρόλους ενός κληρωτού φαντάρου είναι η συντήρηση και η διασφάλιση της “εύρυθμης” λειτουργίας των στρατοπέδων, πράγμα που μπορεί να περιλαμβάνει από αγγαρείες, σκοπιές μέχρι απλήρωτη εργασία σε διάφορους τομείς που δραστηριοποιείται ο στρατός. Ένας βασικός λόγος για την αύξηση της θητείας είναι η εξασφάλιση ενός μεγαλύτερου αριθμού φαντάρων για τη στελέχωση και επάνδρωση των στρατοπέδων, ειδικά των στρατοπέδων στην παραμεθόριο. Οι νέοι, ιδιατέρως οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι άνεργοι, ή γενικότερα οι προερχόμενοι από φτωχό οικογενειακό background, πιεζόμενοι οικονομικά να τελειώσουν γρήγορα τη θητεία τους (πρώτον γιατί θητεία σημαίνει οικονομικό κόστος για τις οικογένειες ή/και τους φαντάρους, δεύτερον γιατί για τους φτωχούς η θητεία είναι μια αγγαρεία που πρέπει να τελειώσει γρήγορα για να βρουν δουλεια, εισόδημα κτλ) θα επιλέγουν την εννιάμηνη θητεία στην παραμεθόριο. Αποτελεί βασικό ορίζοντα του ελληνικού κράτους να στείλει τους φτωχούς στα σύνορα, που είναι και το επίκεντρο των ελληνικών πολεμικών επιχειρήσεων (βλ. Ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός, “μεταναστευτικό”). Αντίθετα, οι πλούσιοι και τα βύσματα θα τη βγάζουν κυριλέ είτε με 12μηνο σε στρατόπεδα στην ενδοχώρα με την πιο ευνοϊκή μεταχείριση είτε με 9μηνη θητεία, αρχικά στα σύνορα και έπειτα με γρήγορη απόσπαση στην ενδοχώρα (πράγμα που το έχουμε ξαναδεί όταν είχε ξαναεφαρμοστεί δι/τριζωνικό σύστημα).

Η αύξηση δε της θητείας, θα ρίξει άμεσα τους δείκτες της ανεργίας, αφού οι άνεργοι-φτωχοί φαντάροι “δεν μετράνε”.

Η ενίσχυση των στρατοπέδων της παραμεθορίου, έχει άμεση σχέση αφενός με την ευρέως αποκαλούμενη “διαχείριση των μεταναστευτικών ροών” (δηλαδή την πολεμική μεταχείριση των μεταναστών που θέλουν να φτάσουν στην ελληνική επικράτεια) αφετέρου με τη γενικότερη ελληνοτουρκική αντιπαράθεση και το διακρατικό ανταγωνισμό.

Ο πόλεμος εναντίον των μεταναστ(ρι)ών και ο ρόλος των φαντάρων

Ο ελληνικός στρατός ήδη από το 2001 με τα δόγματα άμυνας/ασφάλειας/αντιτρομοκρατίας/αντιεξέγερσης στοχοποιεί την μεταναστευτική κίνηση ως υβριδική απειλή που απειλεί την εθνική ασφάλεια (βλ. Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση). Σύμφωνα με το ισχύον δόγμα στρατού ξηράς (Δόγμα Στρατού Ξηράς του 2014), οι υβριδικές απειλές είναι "διεθνής τρομοκρατία", "όπλα μαζικής καταστροφής", "διεθνές οργανωμένο έγκλημα", "εμπόριο ναρκωτικών", "διαφθορά" και "λαθρομετανάστευση". Η τελευταία, εκτός από "εισβολή προσφύγων από βαλκανικές χώρες", συνεπάγεται και τον πρόσθετο "κίνδυνο" της "διασποράς μουσουλμανικών θυλάκων στα βόρεια σύνορα με απροσδιόριστες απειλές"

Σύμφωνα με τα δόγματα αυτά, ο ελληνικός στρατός αναλαμβάνει ρόλο ενάντια στους μετανάστες στα σύνορα αλλά και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εκτοπισμού μεταναστ(ρι)ών (εξάλλου, την δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης και του συστήματος hotspot στην Ελλάδα ακολουθεί η εξής τροπολογία στη βουλή: 

Ξημερώματα Τρίτης 23/2/2016, ψηφίζεται τροπολογία στη βουλή σύμφωνα με την οποία οι πρόσφυγες αποτελούν κίνδυνο για την «εθνική ασφάλεια και την δημόσια τάξη» και παραχωρούνταν στο στρατό πλήρης ελευθερία για σύναψη συμβάσεων και διάθεση χρημάτων για τη διαχείριση του “προσφυγικού”).

Η ενίσχυση των στρατοπέδων στη παραμεθόριο σημαίνει το εξής: Το ελληνικό κράτος επιδιώκει να εμπλακούν όλο και περισσότεροι φαντάροι στον πόλεμο εναντίον των μεταναστών στα σύνορα.

Τα περυσινά γεγονότα στον Έβρο και τα νησιά, ως συνέχεια ενός από 30ετίας βίαιου ανθρωποκυνηγητού από Έλληνες φασίστες-ντόπιους, είναι χαρακτηριστικά και αποκαλυπτικά: 

Στα τέλη Φεβρουαρίου-αρχές Μαρτίου του 2020, ως αποτέλεσμα της απόφασης της Τουρκίας να μη μπλοκάρει την κίνηση των μεταναστών που θέλουν να έρθουν προς την Ευρώπη και της Ελλάδας να απωθήσει, να καταστείλλει και να δολοφονήσει τους μετανάστες αυτούς, εκτυλίχθηκε μια πρωτοφανούς βαρβαρότητας πολεμική επιχείρηση του ελληνικού κράτους. Κύριοι δρώντες αυτής της επιχείρησης ήταν ένα (παρα)στρατιωτικό σύμπλεγμα αποτελούμενο από τον ελληνικό στρατό, την ελληνική αστυνομία, τη Frontex και διάφορους ένοπλους φασίστες που “πήραν το νόμο στα χέρια τους”. 

Την 1η Μαρτίου, με επίσημη ανακοίνωση, ο στρατός γνωστοποίησε ότι “θα εκτελούνται βολές ευθυτενούς τροχιάς με πολυβόλα, τυφέκια και πιστόλια με πραγματικά πυρά, σε όλη την παρέβρια περιοχή”. Ο πόλεμος αυτός είχε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πυρά και ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΟΥΣ νεκρούς. 

Στις 29 Φλεβάρη η Nadera Almonla από τη Συρία χάθηκε στα νερά του Έβρου (και θεωρείται νεκρή) όταν έλληνες στρατιώτες πυροβόλησαν προς το μέρος της καθώς διέσχιζε το ποτάμι μαζί με την οικογένειά της, στις 2 Μάρτη δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν σε ελληνικό έδαφος ο Muhammad al-Arab από τη Συρία, στις 4 Μάρτη δολοφονήθηκε από σφαίρες στρατιωτικού όπλου ο Muhammad Gulzari από το Πακιστάν.

Ο ρόλος των φαντάρων στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό

Η μεγαλύτερη στελέχωση των στρατοπέδων και δη των στρατοπέδων της παραμεθορίου έχει άμεση σχέση με τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. (Και) αυτά ήταν άλλωστε τα στρατόπεδα που τέθηκαν σε πολεμική επιφυλακή το θερμό καλοκαίρι του 2020 του διακρατικού ανταγωνισμού και της ένοπλης διαπραγμάτευσης της Ελλάδας με την Τουρκία. Οι φαντάροι στα σύνορα (δηλαδή κατά βάση οι φτωχοί φαντάροι που επιλέγουν το 9μηνο) είναι οι πρώτοι ενδεχόμενοι αναλώσιμοι σε κάποιο θερμό επεισόδιο ή σε κάποια ένοπλη σύρραξη μικρής ή μεγαλύτερης έντασης, μέχρι η αντιπαράθεση να κριθεί στο πεδίο των (θεαματικών) πολεμικών επιχειρήσεων με τη χρήση των νέων τεχνολογιών πολέμου. Σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, οι φαντάροι θα καταστείλλουν στο εσωτερικό, πχ τις τουρκικές μειονότητες στη Θράκη, όπως έγινε στο επεισόδιο των Ιμίων, τους/ις μεταναστ(ρι)ες των hotspot, ένα ενδεχόμενο αντιπολεμικό κίνημα που θα ξεσπάσει ενάντια στο διακρατικό πόλεμο.

Στρατός και κοινωνικός πόλεμος

Ο στρατός, ως μηχανισμός που συγκεντρώνει διάφορους τεχνοκράτες “διαχείρισης κρίσεων”, που συγκεντρώνει την “εμπιστοσύνη” του ντόπιου εθνικού κορμού, που γίνεται όλο και πιο πολυπληθής και δολοφονικός, αποσαφηνίζει και θα αποσαφηνίζει το χαρακτήρα της εν εξελίξει καπιταλιστικής κρίσης. Έτσι, αναλαμβάνει έναν όλο και πιο διευρυμένο ρόλο στη διαχείριση της κοινωνικής ζωής (βλ Δυτική Αττική κατά τη διάρκεια της πανδημίας). Είναι δεδομένο ότι ο στρατός θα κληθεί διαχειριστεί τα κοινωνικά κινήματα που θα ξεσπάσουν τον επόμενο καιρό σε συνθήκες οξυμμένου κοινωνικού πολέμου (όπώς συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα καπιταλιστικά έθνη-κράτη, από τον αμερικάνικό στρατό ενάντια στο BLM και τον ωκεανό αποκλεισμένων στην αμερικάνικη κοινωνία, το γαλλικό στρατό μαζί με τη στρατιωτικοποιημένη αστυνομία ενάντια στα κίτρινα γιλέκα κτλ). Στην Ελλάδα, το Δεκέμβρη του '08 υπήρχε ανοιχτό το ενδεχόμενο επέμβασης του στρατού για την αποκατάστασης της τάξης, όπως είχε καταγγείλει το Δίκτυο Σπάρτακος, όπως και στις μεγάλες απεργίες του '11-'12. Ο στρατηγικός σχεδιασμός του ελληνικού κράτους είναι να εμπλέξει τους νέους φαντάρους στον εν εξελίξει κοινωνικό πόλεμο ενάντια στα κοινωνικά και ταξικά κινήματα, τους μετανάστες, τις εργαζόμενες.

Ο στρατός ως ιδεολογικός μηχανισμός και ως πειθάρχηση των σωμάτων

Ο στρατός χρησιμοποιείται ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους για την πειθάρχηση των “πολιτών”, τη δημιουργία ενός εθνικιστικού – μιλιταριστικού κλίματος και την εδραίωση της ιδέας της εθνικής ενότητας . Η ιεραρχική δομή του στρατού οδηγεί στην δημιουργία/αναπαραγωγή ανάλογων ιεραρχικών σχέσεων που βασίζονται στην υπακοή σε ανώτερους, στην αδυναμία ανάπτυξης ισότιμων σχέσεων και στην αυτοματοποίηση της υπακοής αυτής. Η πειθάρχηση δηλαδή του φαντάρου και η δημιουργία τέτοιων ιεραρχικών-καταπιεστικών σχέσεων έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό κάθε αποκλίνουσας πράξης από την κανονικότητα που επιβάλλουν οι εντολές των ανώτερων στελεχών. Η λογική αυτή περνάει στους φαντάρους ώστε να αλληλεπιδρούν με τον ίδιο τρόπο πέραν του στρατού και σε οποιοδήποτε άλλο περιβάλλον βρεθούν , είτε αυτό είναι το εργασιακό , είτε το διαπροσωπικό κλπ. Η υπακοή βασίζεται στο εθνικό συμφέρον, στην αναγωγή δηλαδή του έθνους σε ύψιστη αξία, για την οποία αξίζει να παραμερίσει κανείς όλα τα υπόλοιπα, οδηγώντας σε αντίστοιχα συντηρητικά αντανακλαστικά και πρακτικές βασισμένες στην ιδέα της εθνικής ενότητας, ενάντια σε καθε τι που αποτελεί εθνικό κίνδυνο (μετανάστες, κινήματα κλπ). Εθνική ενότητα σημαίνει επίσης αποδοχή καταπιεστικών καταστάσεων και θυσίες στο όνομα του έθνους, αποδοχή της καταστολής και της αστυνόμευσης, των εργοδοτικών αυθαιρεσιών και των δυσμενέστερων όρων ζωής προκειμένου να ανθίσει η ελληνική οικονομία. Η μιλιταριστική λογική εντός του στρατού επεκτείνεται και εκτός αυτού, κανονικοποιώντας τη λογική του διαρκούς πολέμου. Η κοινωνία συγκροτείται μόνιμα στη βάση μιας απειλής ( πχ κορονοιός, Τούρκοι) και αποδέχεται εν τέλει την πολεμική κρατική διαχείριση των καταστάσεων αυτών.

Οι συνολικές αλλαγές στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις – ο ελληνικός μιλιταρισμός-εθνικισμός

Η αύξηση της θητείας αποφασίστηκε στο πλαίσιο μιας συνολικής αναδιάρθρωσης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και των κοινωνικών σχέσεων και συσχετισμών που αυτές διαμορφώνουν. Αγοράζονται πανάκριβοι πολεμικοί εξοπλισμοί που αφορούν όλα τα εξαρτήματα της ελληνικής πολεμικής μηχανής: Rafale για την πολεμική αεροπορία, φρεγάτες για το πολεμικό ναυτικό κ.ο.κ. Μια απαραίτητη σημείωση: φρεγάτες είναι πλοία κατάλληλα να πλέουν σε μεγάλες, ανοιχτές θάλασσες, όπως πχ η ΝΑ Μεσόγειος, κατάλληλα δηλαδή να ενισχύσουν τον επεκτατισμό του ελληνικού καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή. Προσλαμβάνονται σε ορίζοντα λίγων χρόνων 15.000 μισθοφόροι, ΕΠΟΠ & ΟΒΑ, κάνοντας τον ελληνικό στρατό τον πιο πολυπληθή και δολοφονικό των τελευταίων χρόνων και με τη μεγαλύτερη αναλογία μισθοφόρων/κληρωτών σε όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους (!). Ο ΥΕΘΑ Παναγιωτόπουλος, σε συνέντευξή του είπε ότι παρότι η υποχρεωτική στράτευση στα 18 δεν είναι στα άμεσα πλάνα της κυβέρνησης, είναι ενδεχόμενη ως γενικότερος στρατηγικός σχεδιασμός των ενόπλων δυνάμεων σε έναν πιο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Επίσης, πληθαίνουν οι εξαγγελίες για εθελοντική στράτευση γυναικών στις εθνοφυλακές. Η αναδιάρθρωση περιλαμβάνει και την ανασυκρότηση της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας: Οπως είπε ο κ. Μητσοτάκης «ήδη στα ναυπηγεία Ελευσίνας αμερικανικά κεφάλαια επενδύονται στον εκσυγχρονισμό τους. Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά σύντομα εισέρχεται στρατηγικός επενδυτής διατηρώντας τις θέσεις εργασίας. Ολοκληρώθηκε η διαγωνιστική διαδικασία, έπεται το αμέσως επόμενο διάστημα η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης της ΕΛΒΟ και αναδιοργανώνεται η ΕΑΒ, ώστε να μετατραπεί σε κέντρο συντήρησης αεροσκαφών για την ευρύτερη περιοχή». Οι Ένοπλες Δυνάμεις ενισχύουν την ψηφιακή τους λειτουργία, αλλά και τη θωράκισή τους από κυβερνοεπιθέσεις υβριδικού τύπου. Η ενίσχυση της ελληνικής πολεμικής μηχανής συνοδεύεται από μια αναδιάρθρωση της διοικητικής δομής των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό, δημιουργείται η Διοίκηση Ειδικού Πολέμου, η οποία θα υπάγεται στο ΓΕΕΘΑ. Οι τέσσερις βασικοί τομείς δραστηριοποίησης της ΔΕΠ είναι: Οι άμεσες επιθετικές ενέργειες, η ειδική επιτήρηση και αναγνώριση, ο ανορθόδοξος πόλεμος, η στρατιωτική υποβοήθηση χωρών με τις οποίες η Ελλάδα έχει συμμαχικές σχέσεις. Οι τομείς δραστηριότητας της «ειδικής επιτήρησης και αναγνώρισης» και του «ανορθόδοξου πολέμου» αφορούν αποκλειστικά τον κοινωνικό πόλεμο του ελληνικού κράτους απέναντι στις «μεταναστευτικές ροές» και τους άτακτους, απείθαρχους πληθυσμούς στο εσωτερικό της Ελλάδας, ιδίως στις μεγάλες πόλεις.

Το ελληνικό κράτος, τη στιγμή που επιδιώκει να γιορτάσει τα 200 χρόνια ύπαρξης και βαρβαρότητάς του, γίνεται όλο και πιο δολοφονικό, όλο και πιο μιλιταριστικό, προσπαθώντας να χτίσει μια νέα εθνική ενότητα εργοδοτών-εργαζομένων.

Το λεγόμενο “αξιόμαχο” του ελληνικού στρατού και το αξιόμαχο ελληνικό κράτος

Όλες αυτές οι αλλαγές προσπαθούν να αναβαθμίσουν το “αξιόμαχο” του ελληνικού στρατού και κατ' επέκταση του ελληνικού κράτους. Την ετοιμότητα δηλαδή του στρατού στη διαχείριση κρίσεων μικρής ή μεγαλύτερης εμβέλειας, την αποτελεσματικότητά του, την πολεμική του εγρήγορση όποτε αυτό είναι αναγκαίο. Στην πραγματικότητα, αξιόμαχο είναι η ισχύς του επεκτατισμού του ελληνικού καπιταλισμού. Η ικανότητα του να ανταγωνίζεται,να διαπραγματεύεται ένοπλα, να εξορμά και να παρέχει “ασφάλεια” σε ΝΑ Μεσόγειο, Αφρική, Βαλκάνια. Το αξιόμαχο του ελληνικού κράτους δεν είναι απλώς έφραση και γραμμική συνάρτηση της ικανότητας του στρατού του: Αφορά συνολικά στην ανάπτυξη εθνικής πολεμικής βιομηχανίας, την καλλιέργεια ενός συνολικού κλίματος εθνικής ενότητας, τη διάχυση του μιλιταρισμού με όλο και πιο μεγάλη ένταση στο κοινωνικό πεδίο, την εργατική πειθάρχηση, εν τέλει, την ανθρωπολογική προσαρμογή σε έναν ανθρωπότυπο που είναι ικανός να θυσιαστεί για την πατρίδα και το εθνικό συμφέρον: την κατασκευή μιας μορφής ζωής ακρωτηριασμένης από τη χαρά της ζωής, της κοινότητας και των συλλογικών αγώνων.

Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός

Η τελευταία δεκαετία έφερε αναμφισβήτητα πολλές αλλαγές στις ζωές των κατοίκων της ελλάδας. Παλιά κοινωνικά συμβόλαια έσπασαν βίαια, η εργατική δύναμη υποβαθμίστηκε σε βαθμό που μπορούμε να μιλάμε για τις πρώτες γενιές προλετάριων που θα ζήσουν με λιγότερα από τους γονείς τους από τις αρχές του 20ου αιώνα. Μεσαία στρώματα προλεταριοποιήθηκαν, οι δημόσιες παροχές περιορίστηκαν, δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιήθηκαν. Μάθαμε για ένα πράγμα στη θάλασσα που λέγεται ΑΟΖ και είναι και δεν είναι ελληνική γη και για το από δεκαετίες δικαίωμα της χώρας μας να επεκτείνει τα θαλάσσια σύνορά της στο αιγαίο. Μάθαμε ότι στην ανατολική μεσόγειο υπάρχουν τελικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων που η εξόρυξή τους είναι λύση για να βγούμε από την κρίση. Μαζί με αυτά αρχίσαμε να μαθαίνουμε από οθόνες και φυλλάδες για την τούρκικη επιθετικότητα, τις παραβιάσεις στο αιγαίο. Από όσα μας λένε, η εθνική μας κυριαρχία αμφισβητείται και τα εθνικά μας δικαιώματα μας περιστέλλονται από το ανεγξέλεκτο και επιθετικό κράτος με τον αιμοδιψή εχθρό, στην αντίπερα όχθη του αιγαίου. Γι αυτό και πρέπει να εξοπλιστούμε με αεροπλάνα, πυραύλους και φρεγάτες, ύψους δισεκατομμυρίων, να πάμε στρατό και να υπηρετήσουμε περήφανα και αν χρειαστεί να θυσιαστούμε για το καλό της πατρίδας.

Όλα τα παραπάνω, τόσο η υποβάθμιση της εργασίας μας και το σπρώξιμο μας στην ανεργία, όσο και η διεκδίκηση φαινομενικά ξεχασμένων εθνικών δικαιωμάτων αποτελούν δύο όψεις της προσπάθειας των εν ελλάδι πλουσίων-αστών να υπερβούν την κρίση που απο το 2008 μέχρι σήμερα σέρνεται πάνω απο όλο τον κόσμο. Από τη μία θέλουν φθηνή, πειθαρχημένη και φοβισμένη εργατική τάξη εντός συνόρων, για να μπορούν να ανταγωνιστούν πλούσιους αστούς άλλων χωρών που είτε έχουν διαθέσιμη φθηνή εργατική δύναμη είτε υψηλή αυτοματοποίηση-παραγωγικότητα (πχ γερμανία). Από την άλλη θέλουν να επεκτείνουν τις μπίζνες τους στο εξωτερικό. Αυτούς τους δύο στόχους έρχεται να υλοποιήσει το ελληνικό κράτος ως επιτελείο-μηχανισμός των ελλήνων αστών. Κι αν οι στόχοι στο εσωτερικό επιδιώκονται με περικοπές δημόσιων παροχών, νόμους υπέρ των αφεντικών και εναντίον των εργαζομένων και αστυνομική καταστολή (που τον τελευταίο χρόνο λόγω covid-19 έχει ξεφύγει εντελώς φτάνοντας στην απαγόρευση των διαδηλώσεων), στο εξωτερικό μπορούν να επιτευχθούν με τον παραδοσιακό τρόπο. Με την ισχύ των όπλων.

Το ελληνικό κράτος είναι από μια άποψη τυχερό. Η γεωγραφική του θέσει το καθιστά κόμβο ροών, εμπορικών και ενεργειακών, από Βορρά σε Νότο (Σουέζ-Αιγαίο-Ρωσικά λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας) και από Ανατολή σε Δύση (ενεργειακοί αγωγοί προς ΕΕ). Το ελληνικό κράτος έχει αντιληφθεί το πλεονέκτημα αυτό και προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να το αξιοποιήσει. Να αυξήσει δηλαδή τον έλεγχο του στις ροές, μέσω της αύξησης του ελέγχου του σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Στην περίπτωση αυτή, οι ελληνικές αξιώσεις θα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στα τραπέζια διεθνών διαπραγματεύσεων και ένα νέο πεδίο κερδοφορίας, επωφελών συμφωνιών και επενδύσεων θα ανοίξει για τους έλληνες πλουσίους. Σε όλα αυτά βέβαια υπάρχει ένα πρόβλημα. Στις ίδιες ακριβώς θάλασσες έχει παρόμοιες διεκδικήσεις και παρόμοια σχέδια για αυτές και το κράτος της τουρκίας. Υπάρχουν και εκεί πέρα πλούσιοι-αστοί με παρόμοια σχέδια και καθώς μια θάλασσα δε μπορεί να έχει δύο αφέντες, προκύπτει αυτό που λέμε ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός.

Όσον αφορά το διεθνές δίκαιο καμία χώρα δεν το έχει με το μέρος της. Στην πραγματικότητα και οι δύο χώρες έχουν επιχειρήματα για κάποια θέματα ισχυρά (πχ αναγνώριση ΑΟΖ στη Ρόδο από την Ελλάδα που αμφισβητεί η Τουρκική πλευρά), για κάποια σαθρά (πχ το επιχείρημα της Ελλάδας για πλήρη ΑΟΖ στο Καστελόριζο). Και οι δύο χώρες έχουν παραβιάσει διεθνείς συνθήκες (στρατιωτικοποίηση νησιών ανατολικού Αιγαίου), και οι δύο χώρες κλείνουν παράτυπες συμφωνίες για την ΑΟΖ με σύμμαχα κράτη αποκλείοντας η μία την άλλη (Ελλάδα με Αίγυπτο- Κύπρο-Ισραήλ, Τουρκία με Λιβύη). Όλα αυτά είναι μέρος μιας εκατέρωθεν επιθετικής διαπραγμάτευσης που σαν υπόβαθρο έχει την ισχύ των όπλων. Βέβαια τα ελληνικά όπλα δεν αρκούν απέναντι σε ένα κράτος με οκταπλάσιο πληθυσμό κα βαριά αναπτυγμένη πλέον βιομηχανία. Εδώ έρχονται οι συμμαχίες. Έτσι, παράτυπα, παραχωρούνται προκαταβολικά δικαιώματα εξόρυξης σε γαλλικές και αμερικανικές εταιρείες σε διεθνή ύδατα, που δεν ανήκουν ακόμα στη δικαιοδοσία κανενός. Στο πλαίσιο αυτό, αντιλαμβανόμαστε τη στενότερη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (που ξεκίνησε η προηγούμενη “αριστεροδεξιά” συγκυβέρνηση) όχι ως υποταγή αλλά ως συνειδητή συμμαχία για την επιθετικότερη ενίσχυση των ελληνικών θέσεων. Το ίδιο και για την πιο πρόσφατη προσέγγιση με τη Γαλλία. Το ελληνικό κράτος ποντάρει στη συμμαχία με τις ΗΠΑ τόσο για τα άμεσα κέρδη που αποκομίζουν οι έλληνες πλούσιοι από επενδύσεις στη Μέση Ανατολή (όπου οι ΗΠΑ έχουν εδώ και 20 χρόνια αποστεθεροποιητικό ρόλο), όσο και αποβλέποντας σε ενισχυμένο ρόλο και σε αποσταθεροποίηση της ίδιας της Τουρκίας ως συνέπεια των ΝΑΤΟικών επεμβάσεων. Ταυτόχρονα έχει τη δικιά του πολιτική (διμερείς στρατωτικές συμφωνίες με Ισραήλ, Σ. Αραβία) που σε επιμέρους μέτωπα το φέρνει απέναντι στις ΗΠΑ (Λιβύη[1], στήριξη σε Χαφτάρ). Βάσει των τελευταίων συμφωνιών του ελληνικού κράτους, δηλαδή των διμερών στρατιωτικών συμφωνιών με τη Σ. Αραβία (αποστολή Patriot και 140 καραβανάδων), το Ισραήλ (συμφωνία για δημιουργία διεθνούς κέντρου εκπαίδευσης στην Καλαμάτα, μπίζνα ύψους περισσότερου απο 1 δις), την αποστολή ενόπλων δυνάμεων στο Μάλι ... της Αφρικής (που μας έστειλαν τα κυνικά και μακάβρια “χρόνια πολλά” τους την πρωτοχρονιά), επιδιώκεται αφενός η μεγαλύτερη εμπλοκή σε ένα ευρύ, τεράστιο για την ακρίβεια, γεωπολιτικό πεδιο και αφετέρου η λεγόμενη “περικύκλωση” της Τουρκίας με τη σύναψη συμφωνιών με κράτη περισσότερο “εχθρικά” προς αυτή.

Η ελληνοτουρκική συνεργασία

Πέρα από τον ελληνοτουρκικά ανταγωνισμό, πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχει και η πτυχή της ελληνοτουρκικής συνεργασίας, που οριοθετεί τον ελλοτουρκικό ανταγωνισμό, και στην πραγματικότητα καθορίζει την αποτροπή ενός ολοκληρωτικού πολέμου εν είδει “αποκάλυψης”. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι το ελληνικό και το τουρκικό κράτος, όπως όλα τα επιχειρηματικά κράτη άμυνας/ασφάλειας, συνεργάζονται και ανταγωνίζονται, ή ακριβέστερα καθορίζουν το μιξ ανταγωνισμού και συνεργασίας σε μια πολύπλοκη διαλεκτική αυτών των δύο, πάντα με ορίζοντα τη ρεαλιστική, ορθολογική επικράτηση στον εσωτερικό, κοινωνικό πόλεμο εντός της επικράτειας τους.

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Εμπορικές συναλλαγές (Bilateral trade)

Παρά τη γεωγραφική εγγύτητα Ελλάδας και Τουρκίας, περίπου μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1990 η εμπορική και γενικά η διμερής οικονομική δραστηριότητα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Το έτος 1999 εγκαινίασε μια περίοδο “επαναπροσέγγισης” των δύο κρατών, των οποίων οι σχέσεις προηγουμένως ήταν τεταμένες και έιχαν φτάσει μέχρι την κρίση του θερμού επεισοδίου. Από το 1999 και έπειτα, η ελληνοτουρκική οικονομική συνεργασία άρχισε να αυξάνεται. Οι διμερείς εμπορικές ροές έφτασαν το ένα (1) εκατομμύριο δολλάρια το 2003 με αυξητική τάση μέχρι το 2013 όπου σημειώθηκε το ιστορικά υψηλό των διμερών εμπορικών ροών σε ύψος 5.643 δις δολλάρια. Την περίοδο 2012-2014 η Τουρκία αποτελούσε τον κύρια χώρα προορισμού των ελληνικών εξαγωγών, με ποσοστά έως 12,16% (2014) των συνολικών εξαγωγών. Από το 2014 και έπειτα, παρά το γεγονός ότι η εμπορική διμερής δραστηριότητα είναι ενεργή εμφανίζει πτωτική τάση σε σχέση με την περίοδο από τις αρχές του 2000 έως το 2014

Άμεσες ξένες επενδύσεις (FDI - Foreign direct investment)

Μέχρι το 2006, οι κοινές άμεσες επενδυτικές ροές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν πολύ χαμηλές. Το 2006 οι επενδυτικές ροές από την Ελλάδα προς την Τουρκία έφτασαν τα 2,3 δις ευρώ, γεγονός στο οποίο συνέβαλε η αγορά της τράπεζας Finansbank από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και η αγορά του 70% της Turkish Tekfen Bank από την ελληνική Eurobank. Το 2007 οι ίδιες επενδυτικές ροές ήταν στο ύψος των 1,9 δις ευρώ. Κατά το τέλος της δεκαετίας του 2010, 439 εταιρείες ελληνικών συμφερόντων δραστηριοποιούνταν στην τουρκική επικράτεια. Το νούμερο αυτό έφτασε σε 686 εταιρείες το 2015 και 752 εταιρείες το 2017. Οι άμεσες ελληνικές ξένες επενδύσεις με χώρα προορισμού την Τουρκία παρουσιάζουν γενικά πτωτική τάση με έτος ορόσημο το 2016.

Από την άλλη, οι τουρκικές άμεσες ξένες επενδύσεις προς την Ελλάδα είναι γενικά χαμηλές. Παρ' όλα αυτά, η τουρκική επενδυτική δραστηριότητα δεν είναι ανύπαρκτη στον ελλαδικό χώρο. Το 2007, η τουρκική Ziraat Bank αποφάσισε να ανοίξει δύο παραρτήματα σε Αθήνα και Κομοτηνή, με τη Ρόδο και την Ξάνθη να ακολουθούν το 2011. Επίσης, διάφορα ελληνικά λιμάνια έχουν προσελκύσει τουρκικό επενδυτικό ενδιαφέρον (βλ. , Dogus ¸ Group’s D-Marin company).

Επιχειρηματικός διάλογος

Ιδιαίτερα σημαντικό για την οικονομική συνεργασία των δύο χωρών υπήρξε το High level cooperation council. Το 2010, με την επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα, υπογράφηκε μεταξύ άλλων η δημιουργία ενός κοινού συμβουλίου για την οικονομική συνεργασία το οποίο θεωρητικά θα λάμβανε χώρα ετησίως. Η πρώτη συνάντηση έλαβε χώρα στην Αθήνα με τη συμμετοχή των πρωθυπουργών, υπουργούν και 200 στο σύνολο επιχειρηματιών από τις δύο χώρες. Η δεύτερη συνάντηση έγινε το 2013 στην Κωνσταντινούπολη, η τρίτη το 2014 στην Αθήνα και η τελευταία το 2016 στη Σμύρνη.

Συνεργασία σε ζητήματα ενέργειας

Τα δύο κράτη συνεργάζονται στον αγωγό TAP-TANAP που αποτελεί ένα πρότζεκτ μεταφοράς φυσικού αερίου από την Κασπία προς την Ευρώπη, στο πλαίσιο ενεργειακής αυτονόμησης της Ε.Ε.

Συνεργασία στον πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών

Τα δύο κράτη συμμετέχουν απο κοινού σε έναν (αν)επίσημα επικηρυγμένο πόλεμο ενάντια στους/ις μεταναστ(ρι)ες. Στο πλαίσιο της συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, φυλακίζουν στο πλαίσιο ενός κοινού συστήματος τους μετανάστες, προκειμένου να ρυθμιστεί το πόσοι άνθρωποι θα φτάσουν στην Ευρώπη. Μιλάμε στην πραγματικότητα για έναν πραγματικό πόλεμο που βρίσκεται στα μετόπισθεν αλλά αποτελεί το ουσιαστικό συμπλήρωμα των διακρατικών ανταγωνισμών, των δυτικών επεμβάσεων και του καπιταλαστικού πλιατσίκου των επιχειρήσεων στη Μ. Ανατολή και την Αφρική. Στον Έβρο υπάρχει ενάς διαρκής πόλεμος εναντίον των μεταναστ(ρι)ων ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ανταγωνισμού και συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Αντί επιλόγου, προς αναζήτηση μιας διεθνιστικής απάντησης...

Από τον Έβρο μέχρι το κέντρο των μητροπόλεων, το ελληνικό κράτος μας καλεί να πειθαρχήσουμε στην εθνική ενότητα εργοδοτών-εργαζομένων, να συστρατευτούμε στο κοινό εθνικό συμφέρον, να συναινέσουμε στην αναβάθμιση της πολεμικής του μηχανής, στο όνομα της απειλής ενός εξωτερικού εχθρού (η “Τουρκία”, οι μετανάστ(ρι)ες που κατασκευάζονται ως “εισβολείς”). Για εμάς, δεν υπάρχει “εθνικό συμφέρον”, παρά μόνο επιχειρηματικά και ταξικά συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών που εκτείνονται από την καρδιά της εθνικής επικράτειας μέχρι τις ροές ενέργειας στο Αιγαίο, τη ΝΑ Μεσόγειο, τα κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια και την Αφρική. Και επίσης, γνωρίζουμε, μαθαίνουμε, αισθανόμαστε ότι με την πρώτη ευκαιρία η “πολεμική απειλή” θα είμαστε εμείς: Οι ντόπιοι/ες που αγωνιζόμαστε, οι εργαζόμενοι/ες, οι μετανάστ(ρι)ες, οι Ρομά, οι Τούρκοι της Θράκης, οι ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, οι καταπιεσμένοι: όσοι/ες πλεονάζουν από την παραγωγή-κατανάλωση, όσοι δε χωράμε στην εθνική ενότητα.

Όλοι/ες αυτοί/ες μπορούμε να συναντηθούμε, να συνδέσουμε τους αγώνες μας, να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους.

-Καμία αύξηση της θητείας

-Να μπλοκάρουμε τους πολεμικούς εξοπλισμούς

-Ούτε σταγόνα αίμα για ελληνικό κράτος-ΕΕ

-Όχι στον ανταγωνισμό και τη συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας απέναντι σε καταπιεσμένους/ες.

-Διεθνιστικοί αγώνες ντόπιων-μεταναστριών εργαζομένων και καταπιεσμένων.

-Στήριξη του αγώνα μέσα και έξω από το στρατό, στήριξη του αγώνα του Δικτύου Σπάρτακος

-Στήριξη των ολικών αρνητών στράτευσης, στήριξη σε ό,τι σαμποτάρει τον ελληνικό μιλιταρισμό-εθνικισμό

ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

διεθνιστική κίνηση antiwar

[1]Η Λιβύη είναι άλλωστε θερμό πεδίο αντιπαράθεσης μέσω proxy war. Το ελληνικό κράτος και η ΕΕ έχουν διαπραγματεύονται με την επίσημη κυβέρνηση με σκοπό την αποτροπή της μετανάστευσης, δηλαδή ενώ η Ελλάδα στηρίζει το Χαφτάρ, δε σταματά να συνεργάζεται και να διαπραγματεύεται τον πόλεμο ενάντια στους μετανάστες με την επίσημη Κυβέρνηση της Λιβύης (πχ επι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τον Κοτζιά)