Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ: Η ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ
Στις 4/2/1843 πεθαίνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ένα από τα πρόσωπα που αναμφισβήτητα έχουν σφραγίσει τις ιστορικές σελίδες της Επανάστασης.
Η κυρίαρχη αστική ιστοριογραφία επιχειρώντας να εξαφανίσει τον Κολοκοτρώνη ως πολιτικό, πολύ λίγο αναφέρεται σε αυτή την πλευρά της δράσης του. Η βασική αναφορά του ονόματός του ήδη από τα σχολικά χρόνια είναι βεβαίως στις μεγάλες μάχες της Επανάστασης, ενώ ταυτόχρονα η κυρίαρχη ιστοριογραφία θα αποδεχτεί το μύθο που και ο ίδιος έχτισε για το πρόσωπό του μέσα από τα απομνημονεύματα του. Σε ό,τι αφορά δε τη δίωξή, φυλάκιση και παραλίγο θανάτωσή του αυτή με το πέρασμα των χρόνων σχηματοποιήθηκε στο δίπολο κακοί ξένοι και καλοί Έλληνες που σε καμιά περίπτωση φυσικά δεν απαντάει στις πραγματικές αιτίες της φυλάκισης του, καθώς και στην οριζόντια διχοτόμηση μεταξύ Ελλήνων και ξένων για το ποια στάση θέλουν να κρατήσουν απέναντί του.
Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Ο πολιτικός Κολοκοτρώνης είναι ένα από τα συντηρητικότερα πολιτικά πρόσωπα της Ιστορίας του νεοιδρυθέντος ελληνικού κράτους.
Εκ των ηγετικών προσώπων του υπερσυντηρητικού Ρωσικού Κόμματος θα αποτελέσει έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Καποδίστρια ενώ θα συνηγορήσει και θα επιδιώξει την ενθρόνιση του Όθωνα.
Θα παίξει πολλές φορές πυροσβεστικό ρόλο όταν αγωνιστές θα απειλούν προκρίτους, συνδέοντας αντικειμενικά την Επανάσταση με τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Μνημειώδης είναι η ομιλία του που έχει αναφέρει ο Κόκκινος στο «Ελληνική Επανάστασις: « Έλληνες! Είμαι κι εγώ σύντροφός σας. Αλλά πρώτα να με ακούσετε που θα σας μιλήσω. Γιατί θέλουμε να χάσουμε την πατρίδα μας σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο;. Εμείς σηκώσαμε τα άρματα για τους Τούρκους και ακουστήκαμε στην Ευρώπη ότι σηκωθήκαμε οι Έλληνες για τους τυράννους. Αν σκοτώσουμε τους προεστούς, τι θα μας πουν τότε; Θα ακουσθή σε όλον τον κόσμο και θα μας πουν τα βασίλεια ότι τούτοι δεν σηκώθηκαν για την πατρίδα και την ελευθερία τους, αλλά για να σκοτωθούνε συνατοί τους. Θα μας πούνε Καρμπονάρους, ρέμπελους και ακατάστατους και κανένας δε θα μας βοηθήση.»
Θα προσχωρήσει στους Κοτζαμπάσηδες στον Εμφύλιο πόλεμο παρόλο που αρχικά θα είναι ενάντιά τους.
Στο λόγο του στην Πνύκα, στους μαθητές του Βασιλικού Γυμνασίου, γνωστός και πολυφορεμένος από όλους όσους στην κυρίαρχη ιστοριογραφία επιχείρησαν να διαμορφώσουν το γενικότερο μύθο του, θα αναπαραχθεί σε διάφορα έργα καθώς βεβαίως και σε σχολικές εκδηλώσεις αυτό το σημείο του λόγου του: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.»
Δεν είναι μόνο το γεγονός του ιστορικού ψέματος που συμπυκνώνει με τόση ευκολία ο Κολοκοτρώνης, περί της βροχής που έπεσε μεμιάς για θέληση ελευθερίας σε ΟΛΟΥΣ τους παράγοντες εκείνης της εποχής. Είναι και το ότι δεν προβάλλονται άλλα σημεία που αποτυπώνουν καλύτερα από ποια σκοπιά πολέμησε ο Κολοκοτρώνης, αλλά και τι ακριβώς ήθελε και μετεπαναστατικά. Όπως για παράδειγμα όταν παρουσιάζει στους μαθητές τους εμφυλίους πολέμους σαν ναζιάρικα παιδιαρίσματα, τα οποία όμως σε κάθε περίπτωση θέλουν ΕΝΑΝ αρχηγό. «Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν.»
Σαφώς δεν υπάρχει κανείς άγιος θα πει κάποιος. Αλλά δεν είναι αυτό το πραγματικό ζήτημα αν δεν είναι κιόλας αποπροσανατολιστικό. Με αυτό το κριτήριο, μπορούμε να δικαιολογήσουμε σε όλη την ελληνική ιστορία οποιουσδήποτε συμβιβασμούς των οποιωνδήποτε πρωταγωνιστών. Το μόνο που θα έχουμε καταφέρει είναι να αγιοποιήσουμε πρόσωπα και να προσχωρήσουμε σιωπηλά στα αστικά ιστοριογραφικά κριτήρια.
Δυστυχώς στην απόκρυψη του Κολοκοτρώνη ως πολιτικού θα συμβάλλει και η αριστερή ιστοριογραφία, η οποία θα υπερπροβάλλει και θα υιοθετήσει επιλεκτικά στιγμές από τη ζωή του Κολοκοτρώνη, «φουσκώνοντας ιδιαίτερα το μύθο του με τη φυλάκισή του. Παρά το γεγονός πως κάποιες πλευρές μπορεί να είναι κατανοητές εξαιτίας της ιστορικής εποχής που διατυπώθηκαν (εμφύλιος, αντίσταση στους ναζί), τον τελικό λόγο τον έχει η αστική ιστοριογραφία. Γιατί τα κριτήρια που θα χρησιμοποιήσει η αριστερή ιστοριογραφία θα είναι δανεισμένα από τον αντίπαλο.
Το γεγονός ότι ο κοινωνικός χαρακτήρας της επανάστασης λύθηκε με αρνητικό τρόπο για τις πληβειακές δυνάμεις του αγώνα στους εμφυλίους πολέμους, σημαίνει πως και η κρατική συγκρότηση θα γίνει με τους χειρότερους όρους υποτέλειας και εξυπηρετήσεων σε ξένα και ντόπια ανώτερα κοινωνικά συμφέροντα. Σε αυτό τον ιστό της αράχνης, με τον πολιτικό του ρόλο, πιάστηκε και ο Κολοκοτρώνης.
από το FB του ΝΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου