Ας τιμήσουμε αυτούς που λείπουν από τις μεγάλες γιορτές (δε θα γινόταν και αλλιώς).
Όλοι αυτοί που πήραν τα όπλα για διώξουν τον Πασά, τον Κοτζαμπάση, και το Φαναριώτη.
Ο Οικονόμου από την Ύδρα που τον έφαγαν οι Πελοποννήσιοι κοτζαμπάσηδες γιατί ήθελε η επανάσταση να φέρει τους πληβείους στην εξουσία.
Ο ριζοσπαστισμός των Ιονίων Νήσων.
Ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού της Πάτρας, η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια στον ελληνικό χώρο ενάντια στην καθεστηκυία τάξη.
Ο Δημοσθένης Παπαθανασίου που πλήρωσε με ξύλο και κινδύνεψε η ζωή του επειδή υπερασπίστηκε την Κομμούνα.
Ο Καλλέργης.
Ο Μαρίνος Αντύπας.
Η Φεντερασιόν η πρώτη έμπρακτη διεθνιστική εργατική οργάνωση.
Το οργανωμένο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα που αρνήθηκε τον πόλεμο στη Μικρά Ασία, οι Παλαιοί Πολεμιστές.
Οι αγωνιστές που έχασαν τη ζωή τους στα κελιά του Μεταξά και μετά σε αυτά των Ναζί, αλλά και στην Απριλιανή χούντα.
Οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ που ακούμπησαν τον ουρανό.
Οι αγώνες της δεκαετίας του 1960 που ζητώντας δημοκρατία, απείλησαν την ίδια την αστική δημοκρατία.
Αυτοί που έμειναν όρθιοι με την Αλλαγή, με την κατάρρευση του υπαρκτού ανύπαρκτου σοσιαλισμού.
Οι μεγάλες απεργίες και ο Δεκέμβρης του 2008.
Και τόσα άλλα που σίγουρα μου διαφεύγουν.
Κανείς τέλειος από όλους αυτούς, ίσως ούτε και για απόλυτη ταύτιση μαζί τους. Όπως άλλωστε ούτε εμείς. Αλλά με πάθος να πάει αλλιώς η ζωή.
Τα "άλλα" 200χρονα είμαστε εμείς και η ιστορία μας. Με ένα αίτημα, τωρινό και ιστορικό. Να νικήσουμε και να αυτοκυβερνηθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου