Καλλιόπη Παναγιωτίδου Τερζόπουλου
Η φετινή 8η Μάρτη δεν είναι ίδια με τις προηγούμενες. Έρχεται πηγαία, αναπόφευκτα φορτισμένη από τον ένα χρόνο πανδημίας και αλλεπάλληλων lockdown που οδήγησαν σε έξαρση της έμφυλης βίας, αλλά και μέσα από ένα νέο-αναδυθέν κύμα καταγγελιών, το λεγόμενο #metoo που ξεκίνησε στην Αμερική κάποια χρόνια πριν.
Όσο και να προσπαθούν κυβερνήσεις, ΕΕ και κεφάλαιο να μετατρέψουν την 8η Μάρτη σε μια γιορτή βασισμένη σε στερεοτυπικές αναπαραστάσεις της γυναίκας, σε πεδίο κερδοφορίας και «ημέρα ξεπλύματος» των σεξιστικών πολιτικών τους, οι ίδιες οι γυναίκες της εργατικής τάξης θα είναι αυτές που θα επανοηματοδοτήσουν την αναγκαία πάλη για την ισότητα και την κοινωνική απελευθέρωση.
Σύμφωνα με στοιχεία του 2020, η Ελλάδα κατέχει την τελευταία θέση στο Δείκτη Ισότητας των Φύλων της ΕΕ, φανερώνοντας πως η έμφυλη «ισότητα» δεν υπάρχει, ούτε τυπικά, βάση των ελάχιστων θεσμοθετημένων δεικτών που θέτουν ακόμη και οι αστικές κυβερνήσεις. Οι γυναίκες στην Ελλάδα έχουν κατά μέσο όρο 15% μικρότερο εισόδημα από τους άντρες, γεγονός που φαίνεται εντυπωσιακό μιας και τυπικά δεν υπάρχει διαχωρισμός στους μισθούς των αντρών και των γυναικών, προκύπτει όμως τόσο από το είδος της εργασίας που αναλαμβάνουν οι γυναίκες (κακοπληρωμένες, επισφαλείς δουλειές) όσο και από τον σεξισμό και τις έμφυλες διακρίσεις που συστηματικά βιώνουν.
Η καραντίνα και ο αναγκαστικός εγκλεισμός του «μένουμε στο σπίτι» – ιδιαίτερα στην πρώτη φάση της – εκτόξευσαν τα ποσοστά ενδοοικογενειακών κακοποιήσεων απέναντι σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, ενώ η κρατική απουσία από την προστασία των επιζωσών ήταν ηχηρή. Σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων υπήρξε πολύ σημαντική αύξηση των κλήσεων στη γραμμή υποστήριξης με τις κλήσεις να αυξάνονται κατά ποσοστό άνω του 300% από Μάρτιο σε Απρίλιο του 2020. Τα στοιχεία της Γραμματείας αποτελούν μόνο την επίσημη καταγραφή, πράγμα που σημαίνει ότι η πραγματική εικόνα είναι σαφώς χειρότερη.
Δεν είναι παράλογο λοιπόν ότι τους τελευταίους μήνες είδαμε να ξεσπάει ένα κύμα καταγγελιών έμφυλης βίας, τόσο σε μια σειρά από εργασιακούς κλάδους (αθλητισμός, θέατρο κ.ά.), όσο και μέσα στα πανεπιστήμια. Όλη αυτή η διαδικασία έδωσε φωνή σε άτομα που έχουν δεχθεί έμφυλη βία, να την καταγγείλουν, χωρίς να φοβηθούν το κύρος, το εργασιακό καθεστώς ή τη δύναμη του κακοποιητή τους, που ήταν κατ’ εξοχήν άτομα σε θέσεις εξουσίας. Η συζήτηση που άνοιξε γύρω από το θέμα σίγουρα δεν έχει κλείσει ακόμα, και δε θα κλείσει έως ότου να αρθεί η έμφυλη καταπίεση και μορφή εκμετάλλευσης.
Η 8η Μάρτη φέτος είναι ένας σταθμός για τον αγώνα του φεμινιστικού και ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος στον οποίο πρέπει να υψώσουν φωνή οι ίδιες οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα της εργατικής τάξης για να γίνει ημέρα του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Στην πορεία προς την 8η Μάρτη, μιλούν στο Πριν τρεις γυναίκες για τα δικά τους προβλήματα στην εργασία και τις σπουδές τους, που έγιναν ακόμη πιο έντονα από τις κυβερνητικές πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας.
Κλειστές σχολές, «κλειστή» ζωή
Δήμητρα Παπανικολάου, φοιτήτρια ιατρικής
Εδώ και έναν χρόνο, η κυβέρνηση κρατά τις σχολές κλειστές. Η εκπαίδευσή μας, μέχρι και κλινικές και εργαστήρια, γίνεται εξ αποστάσεως (!), χωρίς καμία μέριμνα καν για πρόσβαση όλων σ’ αυτήν.
Αναγκαζόμαστε να είμαστε ώρες κλεισμένοι και κλεισμένες σπίτι, μπροστά από μια οθόνη, στην οποία πρέπει τάχα για την υγεία μας να συμπυκνώνουμε όλες τις πτυχές της ζωής μας, αφού οι απαγορεύσεις δεν έχουν τελειωμό.
Βγαίνουμε έξω να πάρουμε μια ανάσα, και βλέπουμε πιο πολλούς μπάτσους απ’ ό,τι φίλους. Κι αν κατά λάθος ανοίξουμε την τηλεόραση, θα ενημερωθούμε «έγκυρα» ότι η πολλή μας ανευθυνότητα φταίει που η πανδημία συνεχίζει να θερίζει.
Ελπίδα κόντρα στην ανασφάλεια
Μυρτώ Ρουμελιώτη, εργαζόμενη στον επισιτισμό
Ως εργαζόμενη στο χώρο του επισιτισμού-τουρισμού θα έλεγα ότι η πανδημία επιβεβαίωσε το συνεχές άγχος που επικρατεί στον κλάδο. Να περιμένουμε πάνω από το τηλέφωνο εάν θα μας χρειαστούν για δουλειά στο νησί και μετά από αυτό αν θα πάρουμε το βοήθημα, εάν μπήκε ή όχι για να πληρώσεις το νοίκι και αν θα σου φτάσουν για το επόμενο σουπερμάρκετ. Πολύ περισσότερο όμως επιβεβαίωσε το άγνωστο μέλλον που περιμένει τη γενιά μας μετά την πανδημία.
Αγωνιώ για τις μέρες που έρχονται και εύχομαι τα μαζεμένα χαμόγελα και η οργή που έχει συσσωρευτεί να εκφραστούν δημιουργικά και διεκδικητικά ώστε να ξεφύγουμε από τις δυστοπίες. Οι μέρες που ζούμε είναι, ταυτόχρονα, μέρες που επαναπροσδιορίζονται μια σειρά ζητημάτων που μέχρι τώρα ήταν δευτερεύοντα αν όχι ανύπαρκτα.
Ο αγώνας που γίνεται στο χώρο του θεάτρου, για παράδειγμα, αγγίζει τελικά όλη την κοινωνία και τον δικό μας κλάδο πολύ έντονα και νομίζω ότι βρισκόμαστε μπροστά από μια μακρά διαδρομή που θα συμβάλλει θετικά στη νέα τάξη πραγμάτων. Βλέπω ότι ζυμώνονται πράγματα στην κοινωνία και οι γυναίκες του κλάδου με όλες τις αδελφές μας θα ερχόμαστε κάθε μέρα σε καλύτερη θέση.
Ανυπομονώ τελικά να δω πώς όλες αυτές οι διεκδικήσεις, οι σκέψεις που ανοίγονται και η ενέργεια μας που εγκλωβίζεται σε τέσσερις τοίχους θα δώσουν την επόμενη περίοδο έναν λόγο για να χαιρόμαστε.
Μόχθος και συνεχής αγώνας
Merita Muja, σχολική καθαρίστρια
Πάντα επιβαρυμένη είναι η ζωή της γυναίκας. Δουλεύω μια ζωή για να μη λείπει τίποτα στο παιδί μου. Τώρα με την πανδημία ο κόσμος φοβήθηκε, οι δουλειές μειώθηκαν, δουλεύω περισσότερο και παίρνω λιγότερα.
Εκεί που είχα δεκαπέντε με είκοσι μεροκάματα το μήνα βρέθηκα με πέντε. Και μειώνονται και τα ένσημα για τη σύνταξη. Κι αν είσαι μετανάστρια μειώνεται το ψωμί του σπιτιού σου αλλά και το ψωμί των συγγενών που περιμένουν από εμάς. Και τώρα το σπίτι στην πλάτη μας περισσότερο. Και το κλίμα πιο δύσκολο, όλο το 24ωρο ο ένας στα πόδια του άλλου. Αλλά δεν τα παρατάμε.
Αγωνιστήκαμε για να πάρουμε τη δουλειά που είχαμε τόσα χρόνια στα σχολεία, θα αγωνιστούμε και για να καταργηθεί η ρατσιστική διάταξη. Γιατί είμαστε γυναίκες κι οι γυναίκες έχουμε μάθει να κοπιάζουμε για όλα.
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου