Γιάννης Ελαφρός
Δραματικές οι εξελίξεις στην Παλαιστίνη με τη δολοφονική μανία του κράτους του Ισραήλ να ξεσπά στη Γάζα, αλλά και σε πολλές πόλεις της επικράτειάς του. Το νέο στοιχείο των εξελίξεων είναι η αυξανόμενη αντίσταση των Παλαιστινίων που κατοικούν σε πόλεις του Ισραήλ, πρώτα και κύρια στην Ιερουσαλήμ. Επιτακτικά αναγκαία η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών, ο μόνος σύμμαχος των Παλαιστινίων.
Παραταγμένες στα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας παρέμεναν μέχρι την ώρα που το Πριν πήγαινε στο τυπογραφείο ισχυρές δυνάμεις του Ισραηλινού στρατού (με βαριά άρματα μάχης), αναμένοντας εντολή για εισβολή και χερσαίες επιχειρήσεις στη «μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου», όπου ζουν περίπου 2.000.000 Παλαιστίνιοι. Βεβαίως, τα δολοφονικά πλήγματα στη Γάζα με αεροπορικές επιθέσεις εξελίσσονται μέρες, σκορπώντας θάνατο, αβάσταχτο πόνο και τρομερή οργή στον παλαιστινιακό πληθυσμό, ενώ οι εικόνες με τα σπαράγματα των ανθρώπων και τα χαλάσματα της ζωής τους είναι συγκλονιστικές. Μέχρι το πρωί της Παρασκευής είχαν σκοτωθεί 119 Παλαιστίνιοι, κυρίως άμαχοι (31 παιδιά), από τα ισραηλινά πυρά.
Θρυαλλίδα η τάση εκκαθάρισης της Αν. Ιερουσαλήμ από τους Παλαιστίνιους
Στα περισσότερα συστημικά ΜΜΕ στην Ελλάδα και στην ΕΕ οι αναφορές για όσα συμβαίνουν στην περιοχή περιστρέφονται σε μια λογική διαχρονικής σύγκρουσης, ενώ όλο και περισσότερο παρουσιάζεται το Ισραήλ, ως μία σύγχρονη δημοκρατική εν πολλοίς κοινωνία, που εντάξει έχει και τους «ακραίους» του (και ποιος δεν έχει άλλωστε), η οποία αντιμετωπίζει τους καθυστερημένους, θρησκόληπτους και ανεπίδεκτους μαθήσεως Παλαιστινίους, στους οποίους κάνουν κουμάντο οι φανατικοί ισλαμιστές.
Δεν είναι τυχαίο πως οι ισραηλινές αρχές –βλέπε π.χ. ισραηλινό πρέσβη στην Αθήνα– αναφέρονται διαρκώς σε σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς. Αποκρύπτεται το γεγονός πως από τη μια έχουμε το κράτος του Ισραήλ και την Τσαχάλ, τον στρατό του, μία από τις πιο τέλειες φονικές μηχανές του πλανήτη και από την άλλη έναν λαό που αγωνίζεται για λευτεριά, κυρίως με σφενδόνες, πέτρες και τα κορμιά του, ενώ οι πολιτοφυλακές φέρουν μέτριο εξοπλισμό.
Αποκρύπτεται το γεγονός πως το κράτος του Ισραήλ, από το 1948 που ιδρύθηκε (σαν σήμερα, στις 15 Μαΐου οι Παλαιστίνιοι τιμούν την Νάκμπα, την ημέρα της καταστροφής), διαρκώς κλέβει πλουτοπαραγωγικούς πόρους, νερό, γη και ελευθερία. Σαν να μπαίνει κάποιος στο σπίτι σου, να σε απομονώνει σε δύο-τρία δωμάτια, να πρέπει να περάσεις τσεκ-πόιντ για να κυκλοφορήσεις, διαρκώς να σου αποσπά χώρο και όταν διαμαρτυρηθείς να σε καταστέλλει άγρια, εγείροντας το «δικαίω-
μα στην προστασία του»! Δικαίωμα που αναγνωρίζουν στο έπακρο στο Ισραήλ οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η ΕΕ και βεβαίως, με τον πιο κυνικό τρόπο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, ειδικά από το 2010 και μετά.
Αποκρύπτεται, επίσης, το γεγονός πως το κράτος του Ισραήλ είναι ένα σύγχρονο ρατσιστικό κράτος, με τάση να γίνει «μόνο για εβραίους». Επιβάλλει ένα μοντέρνο απαρτχάιντ και διαμορφώνει καθεστώς «Μπαντουστάν» (όπως και το καθεστώς πρότυπο του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική), από περίκλειστες περιοχές που θα παρέχουν μόνο φθηνά εργατικά χέρια ή προϊόντα. Το «Παλαιστινιακό κράτος», στο οποίο αναφέρονταν οι Συμφωνίες του Όσλο, έχει από καιρό πεθάνει, καθώς τα όποια προβλεπόμενα εδάφη του καταπατήθηκαν από εποικισμούς Ισραηλινών, συχνά φασιστικής νοοτροπίας θρησκόληπτων φονταμενταλιστών, σε μια γεωγραφία που θυμίζει ελβετικό τυρί, με τις τρύπες να έχουν απομείνει στους Παλαιστίνιους.
Τι προκάλεσε την πρόσφατη έκρηξη; Μα η προώθηση της επιτομής του ισραηλινού σχεδίου, με τηνμετατροπή της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσά του (πριν ήταν το Τελ Αβίβ) και την πλήρη κυριαρχία στην κατοικημένη από Άραβες Ανατολική Ιερουσαλήμ, η οποία για τους Παλαιστίνιους αλλά και ευρύτερα θεωρούνταν μελλοντική πρωτεύουσα ενός πιθανού παλαιστινιακού κράτους. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά με τη διακυβέρνηση του Μπενζαμίν Νετανιάχου, εξασκούνται πιέσεις στους Παλαιστίνιους της Ιερουσαλήμ να εγκαταλείψουν την πόλη τους για να περάσει σε ισραηλινά χέρια. Πραγματοποιείται, δηλαδή, μια εν πολλοίς αθόρυβη μακρόσυρτη εθνοκάθαρση, για την οποία δεν μιλάει κανείς· απεναντίας πολλοί αναγνώρισαν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, με πρώτες τις ΗΠΑ.
Τα γεγονότα που λειτούργησαν ως θρυαλλίδα την περασμένη βδομάδα ήταν ο ξαφνικός αποκλεισμός ενός χώρου όπου συναντιούνταν μουσουλμάνοι κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού, η επικείμενη (για την περασμένη Δευτέρα 10 Μαΐου) απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για την έξωση έξι παλαιστινιακών οικογενειών που κατοικούσαν κοντά στην Πύλη της Δαμασκού και η προγραμματισμένη πορεία μίσους φανατικών Εβραίων μέσα από το αραβικό τμήμα της πόλης για να γιορτάσουν την κατάληψή του το 1967.
Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα σύγχρονο ρατσιστικό κράτος, που διαμορφώνει καθεστώς «Μπαντουστάν» για τα παλαιστινιακά εδάφη
Μέσα στο πλαίσιο της αντιδραστικής τάσης εκκαθάρισης του Ισραήλ από τους μουσουλμάνους, μπορούμε να κατανοήσουμε τα ρατσιστικά ακροδεξιά πογκρόμ κατά Αράβων που συμβαίνουν εσχάτως σε πόλεις παραδοσιακά ήσυχες, αλλά και την έντονη αντίσταση των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ, που πολλοί θεωρούσαν «ενσωματωμένους». Η αντίσταση αυτού του τμήματος, σε μεγάλο βαθμό εργατικό και πληβειακό, αποτελεί νέα εξέλιξη και αποτελεί παράγοντα ανησυχίας για το πολιτικό σύστημα του Ισραήλ, καθώς προκαλεί ταραχές στα «μετόπισθεν», διευρύνει το πεδίο της αναμέτρησης (δεν είναι μόνο η Γάζα) και χαλάει την εικόνα του ευνομούμενου Ισραήλ.
Το σίγουρο είναι πως η επίθεση του σιωνιστικού κράτους γίνεται σε μια πολύ ευνοϊκή γι’ αυτό περίοδο. Με τις ΗΠΑ και την ΕΕ στο πλευρό του, με τα αραβικά καθεστώτα είτε να συνάπτουν διπλωματικές σχέσεις και συμμαχίες είτε να προωθούν υπόγειες συνεργασίες με τον πρώην «εχθρό», ο παλαιστινιακός αγώνας μοιάζει πιο μοναχικός από ποτέ. Η παρέμβαση Ερντογάν εκφράζει επιδιώξεις της τουρκικής άρχουσας τάξης και σε καμία περίπτωση δεν αφορά ειλικρινή αλληλεγγύη. Εξάλλου, οι τουρκικές κυβερνήσεις έχουν το δικό τους «Παλαιστινιακό» — κυνηγούν τους Κούρδους (εντός-εκτός) και το εργατικό και δημοκρατικό κίνημα.
Ο μόνος σύμμαχος για τους μαχόμενους Παλαιστίνιους είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών. Αυτή η υπόθεση δεν έρχεται από το παρελθόν, δεν είναι ξεπερασμένο υπόλειμμα του αντιιμπεριαλισμού άλλων εποχών, όπως θέλουν να μας πείσουν οι κυρίαρχοι, αλλά ένα σύγχρονο πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης, που οι εργαζόμενοι και οι λαοί εξεγείρονται ενάντια στις πολλαπλές όψεις της καπιταλιστικής μηχανής που μασά λαούς και φτύνει κέρδη.
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου