Είναι γνωστό πως από το 1830 ο Καποδίστριας θα ιδρύσει τη χωροφυλακή (έχουμε αναφερθεί και εδώ σχετικά), την αστυνομία θα οργανώσει η βαυαρική αντιβασιλεία από το 1833, ενώ η ιστορία του ελληνικού στρατού ουσιαστικά ξεκινά από το 1833 με την έλευση των Βαυαρών στρατιωτών και αξιωματικών.
Ο ρόλος του ελληνικού στρατού με όλες τις αλλαγές που θα γνωρίσει, τουλάχιστον μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1860 θα είναι αποκλειστικά ως σώμα εσωτερικής καταστολής και τήρησης της τάξης και της νομιμότητας. Για περίπου 35 χρόνια θα πολεμά ή θα επιδιώκει να καταστείλει κοινωνικές ομάδες στο εσωτερικό της χώρας. Άλλωστε οτιδήποτε άλλο που προσομοιάζει στο ρόλο ενός στρατού για το ελληνικό κράτος εκείνης της περιόδου θα ήταν οριακά αστείο.
Ο στρατός λοιπόν θα κατευθυνθεί με ιδιαίτερη λύσσα στα λεγόμενα τοπικιστικά κινήματα. Με ακόμα περισσότερη σφοδρότητα μετά τη δολοφονία Καποδίστρια. Είναι σαφές πως αυτή την περίοδο έχουμε και τις προφανείς επιδιώξεις συνεργατών όλων των καθεστώτων μέχρι εκείνη τη στιγμή, διαφόρων προκρίτων και εκμεταλλευτών, ευνοημένων είτε υπό την οθωμανική αρχή είτε επιδιώκοντας να έχουν διευρυμένα όρια κυριαρχίας υπό τον Καποδίστρια ή τους Βαυαρούς. Η πάλη αυτή του νέου Βασιλείου θα έχει ως κέντρο της όχι μόνο την απομείωση του ρόλου των «τοπικών συμφερόντων» (βέβαια πολλά από αυτά πολύ γρήγορα θα αποτελέσουν κυρίαρχο ενσωματωμένο στοιχείο στην κεντρική διοίκηση) αλλά και τις εξεγέρσεις και στάσεις στον ελληνικό χώρο. Το συγκεντρωτικό κράτος που θα θελήσουν να οικοδομήσουν ο Καποδίστριας, οι Βαυαροί και ο Όθωνας θα περνάει πάντα μέσα από την σύνθλιψη τοπικών κινημάτων. Πάντα με το πρόσχημα είτε και τον πραγματικό ανταγωνισμό με τοπικά εξουσιαστικά συμφέροντα που η νέα κρατική αρχή δεν έχει ανάγκη. Έτσι θα διευκολυνθεί για παράδειγμα, και η οριστική επικράτηση των αυτοχθόνων απέναντι στους ετερόχθονες για την δημοσιοϋπαλληλία και τα γενικότερα πολιτικά δικαιώματα. Ετερόχθονες θα ονομαστούν οι πρόσφυγες που θα συρρεύσουν στο ελληνικό κράτος και οι οποίοι κατά κανόνα πιο μορφωμένοι, θα αναζητήσουν θέσεις στο ελληνικό κράτος.
Ο δεύτερος στόχος θα είναι η περίφημη ληστεία. Είναι δεδομένο πως τουλάχιστον μέχρι και τη ληστεία στο Δήλεσι και τη σφαγή των βρετανών ομήρων, η ελληνική κοινωνία θα είναι πολύ θετική απέναντι στους ληστές, οι οποίοι προστατεύουν τους αγρότες (με το αζημίωτο φυσικά) από την επιδρομή του μεγαλύτερου ληστή που είναι το κράτος.
Ήδη από τη δεκαετία του 1850 η Εθνική Τράπεζα θα πληρώνει τα στρατιωτικά αποσπάσματα που θα της είναι πολύτιμα για να φυλάνε τα επαρχιακά της υποκαταστήματα ενώ είναι γνωστό πως ο στρατός θα προστατεύει σταθερά την Εταιρεία Μεταλλουργείων Λαυρίου.
Για να αντιληφθούμε ακόμα καλύτερα πόσο στηρίχτηκε στον ελληνικό στρατό το καινούργιο βασίλειο για να κατοχυρώσει την ηγεμονία του, είναι και το γεγονός πως ακόμα και οι σιδηροδρομικέ γραμμές φτιάχτηκαν με πλάτος 1 μέτρου, την ίδια ώρα που οι διεθνείς προδιαγραφές ήταν 1,56 μέτρων! Γιατί; Για να είναι συμβατές κυρίως με τα στρατιωτικά βαγόνια που έπρεπε έγκαιρα να καταστέλλουν τοπικές εξεγέρσεις και στάσεις, και κυρίως μα έχουν γρήγορη και αποτελεσματική κινητοποίηση στο πλαίσιο των αλυτρωτικών στρατιωτικών επιχειρήσεων. (το περίφημο εκσυγχρονιστικό Τρικουπικό εγχείρημα).
Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Ο ελληνικός στρατός, ως τμήμα των εσωτερικών σωμάτων καταστολής, θα αποτελεί σταθερά και έναν μοχλό αποσυμπίεσης κοινωνικών αιτημάτων ιδιαίτερα των αγωνιστών της Επανάστασης. Είναι τα ίδια τα κοινωνικά αιτήματα αυτής της 30ετίας, ο γενικότερος κοινωνικός και πολιτικός ρόλος του στρατού, καθώς και το γεγονός πως αποτέλεσε την πρώτη στέρεα επιχείρηση οικοδόμησης μιας κρατικής γραφειοκρατικής υπηρεσίας, που «αμερόληπτα» θα υπερασπίζει τα κρατικά συμφέροντα.
Ο ίδιος στρατός που θα καταστείλει τον «τοπικισμό», που θα φερθεί ανελέητα απέναντι στη ληστεία (ως απαραίτητο όρο για να χτιστεί και ένα καπιταλιστικό κράτος που θα είναι κυρίαρχο συνολικά στην επικράτειά του), θα είναι αυτός που θα πνίξει στο αίμα την απεργία των εργατών του Λαυρίου το 1871.
Μετά το 1880 ο ελληνικός στρατός θα αρχίσει να αποκτά περισσότερο και τα επεκτατικά πολεμικά του χαρακτηριστικά για την υλοποίηση των πολλαπλών εκφάνσεων της Μεγάλης Ιδέας. Θα έχουν προηγηθεί όμως δεκαετίες «εξάσκησης» ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου