Η φιλόδοξη γεωστρατηγική στάση της Ρωσίας στην Αν. Μεσόγειο

© Παρέχεται από: capital.gr

Των Can Kasapoglu και Sinan Ulgen

Η Μεσόγειος είναι ένα σημαντικό στοιχείο της στρατιωτικής στρατηγικής της Μόσχας: Η λεκάνη παρέχει σημείο πρόσβασης στη Νότια Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, και στη Βόρεια Αφρική.

Στα μάτια της ρωσικής ελίτ, η Μεσόγειος είναι επίσης η αρένα ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Μέσω μιας έξυπνης συσσώρευσης ναυτικών assets και τέτοιων που ν απγορεύουν την πρόσβαση, καθώς και μέσω πελατών όπως ο Συριακός Αραβικός Στρατός, το Κρεμλίνο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή και να προστατεύσει τη νότια πλευρά της Ρωσίας.

Δεδομένων των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι αμυντικές δραστηριότητες της Ρωσίας και της κακής κατάστασης των ναυπηγείων της χώρας, η ατζέντα προβολής ισχύος της Μόσχας στη Μεσόγειο είναι μια πολύ πιο ρεαλιστική και αποτελεσματική στρατηγική για το Ρωσικό Ναυτικό από την επιδίωξη μιας παγκόσμιας στάσης για την αμφισβήτηση της αμερικανικής ναυτικής υπεροχής.

Αντίστοιχα με τον μεγάλο σχεδιασμό και τη γεωπολιτική κοσμοθεωρία του Ρώσου προέδρου Vladimir Putin, η στρατιωτική ηγεσία της Ρωσίας καθιέρωσε μια ισχυρή και φιλόδοξη στρατηγική στάση στη Μεσόγειο.

Μέσα σε μια δεκαετία, η Ρωσία έχει αναδειχθεί ως διεκδικητής στη νότια πλευρά της Ευρώπης. Στη Σύρια, η ανάπτυξη των ρωσικών δυνάμεων έχει δημιουργήσει μια φούσκα Α2/AD πάνω από το Λεβάντε.

Τα σύνορα της Συρίας έχουν βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις να αναπτύξουν ικανότητες αποδεδειγμένες στη μάχη και να δοκιμάσουν περισσότερα από 200 νέα όπλα. Το περίφημο Σιδερένιο Τόξο της Ρωσίας εκτείνεται τώρα στη Μεσόγειο και συνιστά μια πιθανή απειλή στην ελευθερία κινήσεων του ΝΑΤΟ σε αυτή τη σημαντική περιοχή.

Στη Λιβύη, ένα μείγμα ρωσικών αεροδιαστημικών δυνάμεων και ιδιωτικών στρατιωτικών contractors (PMCs) έχουν εξοπλίσει το Κρεμλίνο με σημαντική γεωπολιτική μόχλευση.

Η Ανατολική Μεσόγειος ως θέατρο για την ανάπτυξη της αμυντικής ικανότητας της Μόσχας

Το αμερικανικό ναυτικό έχει διατηρήσει ιστορικά την πολεμική στάση μέσω μιας γεωπολιτικής προοπτικής που αποτελείται από δύο κέντρα. Ενώ η Μεσόγειος και ο Δυτικός Ειρηνικός ήταν προτεραιότητες στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η βόρεια αραβική θάλασσα και ο Κόλπος έχουν αντικαταστήσει τη Μεσόγειο από το 1991 που ξεκίνησε η Επιχείρηση "Καταιγίδα της Ερήμου” έναντι του Ιράκ το 1991. Ως αποτέλεσμα, η Μόσχα βρήκε ένα πιο κατάλληλο πεδίο για τις δραστηριότητες της σε αυτή την κρίσιμη θαλάσσια λεκάνη, στην νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Την τελευταία δεκαετία, η Μόσχα αξιοποίησε έξυπνα τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο για να ενισχύσει τη συνολική στρατιωτική της στάση με τρεις τρόπους. Πρώτον, μετά την προσάρτηση της Κριμαία, ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας είναι πολύ πιο ενεργός στο να προβάλει την ισχύ του στη Μεσόγειο. Εκμεταλλευόμενη το ελεύθερο πέρασμα από τα τουρκικά στενά, η Μόσχα έχει καθιερώσει μια στρατηγική ναυτική γέφυρα μεταξύ του στόλου της Μαύρης Θάλασσας και της ενισχυμένης ναυτικής βάσης στο Ταρτούς. Αυτή η γέφυρα εκτείνεται τώρα στη Λιβύη.

Δεύτερον, οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν στο συριακό θέατρο και πιο πρόσφατα, στη Λιβύη, έχουν επιτρέψει στον ρωσικό στρατό να εκπαιδεύσει το προσωπικό του και να δοκιμάσει μια σειρά νέων δυνατοτήτων που μπορούν εύκολα να μεταφερθούν σε άλλες, πιο στρατηγικά κρίσιμες γεωγραφικές περιοχές, όπως η Ανατολική Ευρώπη.

Τέλος, το δόγμα της Μόσχας για την μάχη έχει βελτιωθεί με την έναρξη νέων πλατφόρμων και συστημάτων στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι ενισχυμένες ναυτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας, οι πύραυλοι Kalibr μεγάλου βεληνεκούς και υψηλής ακρίβειας που εκτοξεύονται στη θάλασσα και τα αεροπορικά συστήματα στη Μεσόγειο, είναι εκδηλώσεις αυτής της στρατιωτικής πραγματικότητας.

Η Ρωσία έχει επιδιώξει μια σταδιακή και πολυδιάστατη επέκταση των στρατιωτικών της δυνατοτήτων σε μια ζώνη σύγκρουσης όπου με εξαίρεση την Τουρκία στη Λιβύη, δεν έχει αντιμετωπίσει καμία αντίσταση από τους συμμάχους του ΝΑΤΟ.

Αυτή η εμπειρία είναι πιθανό να ενισχύσει σημαντικά την στρατιωτική στάση της Ρωσίας σε πιθανές ζώνες σύγκρουσης όπως στην Ανατολική Ευρώπη ή στη Βαλτική, όπου η πρόκληση του περιορισμού των φιλοδοξιών της Ρωσίας είναι πολύ πιο σημαντική για τη Συμμαχία.