Ο Στέφανος Τσιτσιπάς σήμερα αντιμετωπίζει τον τενίστα που από αρκετούς θεωρείται ο κορυφαίος όλων τον εποχών.
Μπορεί να κερδίσει, μπορεί να χάσει, μέσα στον αθλητισμό είναι και η νίκη και η ήττα.
Σίγουρα όμως θα βγει κερδισμένος αν παραδειγματιστεί από την στάση ζωής του αντιπάλου του.
Όχι αν προσπαθήσει να βαδίσει στα αγωνιστικά χνάρια του, αυτό είναι σχετικά εύκολο.
Το σημαντικό είναι να ακολουθήσει το παράδειγμα του, να εμπνευστεί από την κοινωνική προσφορά του.
Τότε θα μπορεί να υποστηρίξει πως τα κατάφερε.
Θα έχει γίνει κάτι σημαντικότερο από σπουδαίος αθλητής, θα έχει εξελιχθεί σε σπουδαίο άνθρωπο.
Ο Τζόκοβιτς μεγάλωνε στη Σερβία την εποχή των βομβαρδισμών του Βελιγραδίου.
Όπως έχει διηγηθεί ο ίδιος "Όταν οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ ισοπέδωσαν το Βελιγράδι, η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εστία της, και να κρυφτεί σ’ ένα καταφύγιο για να διαφυλάξει τη ζωή της.
Έμειναν στο καταφύγιο, μαζί με άλλες 20 οικογένειες, επί 78 ημέρες, αντιμετωπίζοντας μεγάλες στερήσεις και δυσκολίες.
Μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες
εκείνος βρήκε διέξοδο και χαρά στις προπονήσεις του με την Jelena Gencic, «παίζοντας κρυφτούλι» με τους βομβαρδισμούς, καθώς συναντιόταν συνήθως σε μέρη που μόλις είχαν επιτεθεί οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, υποθέτοντας ότι δεν θα ξαναεπιτεθούν εκεί που είχαν ήδη χτυπήσει.
Το εμπόδιο του πολέμου και της επικρατούσας κατάστασης μετατράπηκε, έτσι, σε ένα μάθημα ζωής.
Ο Djokovic έπαιζε τένις χωρίς να έχει φιλέ ή σε ερείπια ή όπως η φίλη του Σέρβα τενίστρια Anna Ivanovic προπονείτο σε μία άδεια εγκαταλελειμμένη πισίνα.
Άλλοτε πήγαιναν για προπόνηση στον χώρο που βρισκόταν δίπλα σε μια στρατιωτική βάση, που όμως δεν ήταν ασφαλής, καθώς οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ συνήθιζαν να επιτίθενται εκεί που υπήρχαν στρατιωτικές βάσεις.
Ο ίδιος δεν κάμφθηκε από την ανέχεια της οικογένειας,
την έλλειψη ηλεκτρισμού, τις γκρεμισμένες γέφυρες και την αίσθηση του θανάτου που υπήρχε παντού στην πόλη.
Θυμάται πάντα το τραγούδι των γενεθλίων του στα δώδεκα,
που ήταν το σφύριγμα των αεροπλάνων που τους βομβάρδιζαν. Αλλά παρέμεινε πιστός στην ιδέα ότι εμμένοντας στον στόχο του θα ερχόταν η ηθική και πνευματική δικαίωση που επιζητούσε."
Και η δικαίωση ήρθε,
ο Τζόκοβιτς έφτασε στην κορυφή του κόσμου, το τένις από διέξοδος έγινε το όχημα για την επιτυχία.
Την οποία στη συνέχεια αξιοποίησε
για να δημιουργήσει το Ίδρυμα Νόβακ Τζοκοβιτς το οποίο διευθύνει η σύντροφος του και μητέρα των 2 παιδιών τους και το οποίο στο επίκεντρο του έχει τα παιδιά.
Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε, το παιδί του πολέμου δεν θα μπορούσε να ξεχάσει στιγμή τις δυσκολίες τις αντιμετωπίζουν -έστω σε άλλες συνθήκες- τα παιδιά στην πατρίδα του.
Μεταξύ των υπολοίπων δράσεων του ιδρύματος
ξεχωρίζει η δωρεά 102.000 για την κατασκευή σχολείου στην περιοχή του Trstenik
ενώ συνολικά το Ίδρυμα Τζόκοβιτς έχει ανακατασκευάσει και κατασκευάσει 45 νηπιαγωγεία, βοηθώντας περισσότερα από 22.000 παιδιά στη Σερβία, ενώ έχει απασχολήσει και 1.600 εκπαιδευτικούς.
Ξεχωριστή αναφορά οφείλει να γίνει
στην περσινή δωρεά 1.000.000 ευρώ προς την χώρα του ώστε να καταφέρει να εξοπλιστεί στη μάχη που έδινε με τον φονικό ιο. Άλλη μια κίνηση με τον λαό στο επίκεντρο.
Δράσεις που εξηγούν γιατί ο Τζοκοβιτς αντιμετωπίζεται ως εθνικός ήρωας στη χώρα του.
Οι επιδόσεις στο τένις είναι αξιέπαινες και καλώς μνημονεύονται. Αλλά το μετάλλιο της ανθρωπιάς και της κοινωνικής προσφοράς είναι αυτό
που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ταλαντούχους και τον τοποθετεί στο βάθρο των ηρώων.
Πηγές: 'Εθνος, Onsports, Gazzetta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου