Να ξέρουμε γιατί χαιρόμαστε για τον Αντετοκούμπο

Να ξέρουμε γιατί χαιρόμαστε

Από το πρωί η επιτυχία του Αντετοκούμπο έχει γίνει το όχημα για την εκπλήρωση πολλών και διαφορετικών πόθων.

Από τη μια οι γαλανόλευκοι, όχι μόνο γιατί έχουν ανάγκη την κωλοτούμπα και να συμπλεύσουν με το υπαρκτό ρεύμα συμπάθειας στο πρόσωπό του. Αλλά γιατί έχουν ανάγκη, ξεφτισμένα και ξέπνοα, να δείξουν ότι τα γαλανόλευκα μπορούν ακόμα να έχουν επιτυχίες. Εντάξει, ο Αντετοκούμπο δεν είναι και Τσιτσιπάς, αλλά η καλή η γαλανόλευκη (ακόμα και τρύπια) όλα τα αλέθει.

Από την άλλη μεριά ο Αντετοκούμπο ούτε λίγο ούτε πολύ γίνεται ο Ρομπέν των Δασών στην πάλη ενάντια σε φασίστες, ρατσιστές, οριακά στο ίδιο το σύστημα.

Η επιτυχία είναι του Αντετοκούμπο και είναι πράγματι σφαλιάρα για τους ρατσιστές. Γιατί ακόμα και με τις τράπουλες σημαδεμένες, πάντα θα γίνεται το απρόσμενο, το ανεπιθύμητο, γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι οι καταπιεσμένοι.

Δε γίνονται θαύματα όμως. Το ίδιο το σύστημα, με θύλακες τύπου ΝΒΑ επιδιώκει να επιβεβαιώνει το αμερικάνικο όνειρο ξεφτισμένο κι αυτό, μέσα σε 4 γραμμές και μια πορτοκαλί μπάλα. Το ΝΒΑ είναι χτισμένο στο "θαύμα" που μπορούν να πετύχουν οι Γιάννηδες αυτού του κόσμου, ακριβώς την ίδια στιγμή που ο Φλόυντ δολοφονείται.

Δεν είναι δικιά μας πρόταση το "θαύμα" του Γιάννη. Γιατί την ίδια ώρα που ο Γιάννης ξεκίναγε την υπέρλαμπρη καριέρα του, σε έναν δρόμο στα Πετράλωνα έπεφτε ο Λουκμάν.

Χαιρόμαστε λοιπόν για τον ίδιο, για το ότι είναι κοινωνικά ευαίσθητος, βγήκε ανοιχτά στις διαδηλώσεις του BLM που γενικά για αθλητές δεν είναι δεδομένα πράγματα αυτά, και γιατί μπορούμε να τον τρίψουμε έστω για λίγο στη μούρη των ρατσιστών. Το "θαύμα" όμως που τον έκανε νικητή, αυτή η ξεφτιλισμένη η ατομική ευκαιρία, ούτε είναι δική μας, ούτε τη θέλουμε.

Δεν πρέπει να θέλουμε τα παιδιά των μεταναστών στα Σεπόλια να σκέφτονται αν μπορούν να γίνουν Αντετοκούμπο για να φύγουν από το ζόφο που ζουν. Έτσι νομίζω τουλάχιστον...

από το FB του Ν.Π.