ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
Επιλέγουμε να αναδημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο του πολύτιμου καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, Δημήτρη Χριστόπουλου.
Μια παρέμβαση του που ακολουθεί την συγκλονιστική παρέμβαση του συναγωνιστή διασώστη Αποστολόπουλου. Θυμίζουμε:
Τρομακτικές αποκαλύψεις του Ιάσονα Αποστολόπουλου: «Η ελληνική κυβέρνηση διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας»
http://diktiospartakos.blogspot.com/2021/07/video.html
Σας προτείνουμε για ανάγνωση και ένα βιβλίο που συγγραφέας του είναι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Θάνος Ντόκος.
Στο βιβλίο του με τίτλο Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΑΣ εκδόσεις ΣΙΔΕΡΗ περιγράφεται η ανάγκη ενός σύγχρονου Δόγματος Εσωτερικής-Εξωτερικής Ασφάλειας, η χάραξη Εθνικής Στρατηγικής του ελληνικού αστικού κράτους και η συγκρότηση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας.
Επισημαίνονται και οι όροι του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, οι Ασύμμετρες Απειλές και η αναγκαιότητα αναβαθμισμένης συμμετοχής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις ιμπεριαλιστικές αποστολές.
Όλα αυτά από την σκοπιά της υπεράσπισης των ζωτικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Το πρώτο που μπορεί να πεις είναι ότι με τα όσα περιγράφει ο Θ.Ντόκος, ο Αποστολόπουλος και ότι εκφράζει αποτελεί μια Ασύμμετρη Απειλή για το ελληνικό κράτος.
Το δεύτερο που θέλουμε να τονίσουμε είναι η επισήμανση του διασώστη Αποστολόπουλου ότι τα όσα άθλια συντελούνται σε Έβρο και Αιγαίο, οι Επαναπροωθήσεις, αποτελούν μια βιομηχανοποιημένη διαδικασία!!! Με ευθύνες των κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κυρίως όμως θέλουμε να θέσουμε ερωτήματα στον κόσμο του κινήματος;
Πως αντιμετωπίζεις την εφαρμογή πολεμικών δογμάτων απέναντι στους πρόσφυγες από τον Ελληνικό Στρατό;
Που μιλά για Αποτροπή και αντιμετώπιση Εισβολής.
Ο Αποστολόπουλος έδωσε τις απαντήσεις του.
Εμείς και όσοι μιλούμε για μπλοκάρισμα της Μηχανής του Πολέμου και της Καταστολής τι κάνουμε; Ποια στάση κρατούμε;
Το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ έχει μια συγκεκριμένη ταξική διεθνιστική πολιτική θέση και παρέμβαση με βάση αυτή:
Δε θα γίνουμε εμείς οι Αναλώσιμοι για τις ΑΟΖ και τα κοιτάσματα.
Δεν κυνηγάμε εμείς Πρόσφυγες-Μετανάστες.
Δεν θα συμμετέχουμε -Δεν θα συναινέσουμε στις Άτιμες Επαναπροωθήσεις-τις Αποκαλύπτουμε. Σας καλούμε να τις Καταγγείλετε Άμεσα στην ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ και στα κοινωνικά κινήματα απαιτώντας την Αλληλεγγύη και την Κοινή δράση μαζί τους.
Δεν στρέφουμε τα όπλα που μας δώσανε ενάντια στους εργαζόμενους και την νεολαία.
Μας λένε οι άθλιοι για Ασύμμετρες Απειλές και εννοούν να τσακίσουμε τον πατέρα, φίλο, αδελφό που αγωνίζεται για το μεροκάματο, τον πρόσφυγα που και ο Ελληνικός Στρατός δημιούργησε συμμετέχοντας στους βρώμικους πολέμους του ΝΑΤΟ.
Μόνο ενωμένοι μαθητές-φοιτητές-εργαζόμενοι-άνεργοι-πρόσφυγες-μετανάστες μπορούμε να απαιτήσουμε την ικανοποίηση των δικαιωμάτων μας, να σταθούμε απέναντι στις κυβερνήσεις του πολέμου, της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.
TO ENOXO ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΕΩΝ
Το φιάσκο της υπόθεσης μη βράβευσης του διασώστη Αποστολόπουλου (διαβάστε την έξοχη πολιτική ανάλυση του Yannis Almpanis στο πρώτο του κείμενο στο News 24/7) φέρνει με θλιβερό τρόπο στην επικαιρότητα το ένοχο κοινό σε όλους μυστικό των επαναπροωθήσεων, μια πρακτική στην οποία εδώ και ενάμιση χρόνο φαίνονται εθισμένες τόσο η Ελληνική όσο και η Ιταλική κυβέρνηση υπό το καθεστώς της αδιαφορίας, σιωπηρής ανοχής ως και υποστήριξης των υπολοίπων κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Καμία κυβέρνηση δεν θέλει να βγαίνουν τα άπλυτά της στη φόρα πόσο δε μάλλον που τ΄άπλυτα αυτά δεν είναι μόνο δικά της αλλά και άλλων. Ωστόσο, η ηθική απαξία της φυσικής αυτουργίας των επαναπροωθήσεων είναι λεκές που δεν σβήνει με τίποτε.
Να πούμε με απλά λόγια δύο βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου (όχι του φυσικού ή της δικής μου περί δικαίου συνείδησης) που ισχύουν αδιαπραγμάτευτα:
- στη θάλασσα οι αρχές μιας χώρας δε νοείται να επαναπροωθούν, παρά να διασώζουν πλοία. Η διάσωση σημαίνει ότι κατευθύνω το πλοίο σε ασφαλές μέρος της επικράτειάς μου και μετά αποφασίζω τι θα κάνω με τα πρόσωπα που βρίσκονται πάνω του. Μπορώ να τα απελάσω, να τα κρατήσω, να τα φιλοξενήσω μέχρι να πάνε αλλού, αλλά να τα εξαφανίσω δεν γίνεται.
- το δεύτερο είναι ότι, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης, είμαι υποχρεωμένο σαν κράτος να δεχθώ αιτήματα ασύλου. Δεν είμαι υποχρεωμένο να τα ικανοποιήσω, είμαι όμως υποχρεωμένο να αφήσω τους ανθρώπους που επιθυμούν να τα υποβάλουν. Αν τα απορρίψω, μπορώ να τους γυρίσω πίσω υπό προϋποθέσεις, όχι κολυμπώντας. Το να μην αφήνω ανθρώπους να υποβάλουν αίτημα ασύλου απαγορεύεται.
Τα παραπάνω είναι ύλη διεθνούς δικαίου πρωτοετούς φοιτητή νομικής.
Θα ρωτήσει κανείς όμως: "μα δε βλέπεις ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί τους ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα για να ικανοποιήσει τη γεωπολιτική της βουλιμία; Δεν βλέπεις ότι αν κάνουμε δεκτά αιτήματα ασύλου από 10, υπάρχουν άλλοι δέκα χιλιάδες που θα κάνουν το ίδιο κι επομένως ένα νέο 2015 είναι προ των πυλών;".
Συμπυκνώνω όσο μπορώ εντιμότερα το λόγο και τον αντίλογο. Η απάντηση είναι ότι το βλέπω κι έχω επίγνωση των δυσκολιών της συγκυρίας. Βλέπω όμως επίσης ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιώ τους ανθρώπους ως μέσα για την επίτευξη πολιτικών στόχων. Αυτό η ανθρωπότητα το γνωρίζει από τις μονοθεϊστικές θρησκείες, από κάποιους αρχαίους ημών προγόνους φιλοσόφους, το γνωρίζει από τον φιλόσοφο στου οποίου το όνομα πίνει νερό η νεωτερική φιλοσοφική παράδοση της Δύσης. Τον Καντ: "Ο άνθρωπος δεν είναι μέσο, είναι σκοπός των πολιτικών."
Μπορεί αυτό να φανεί ηθικισμός, αφέλεια - ό,τι θέλει μπορεί να πει κανείς - αλλά αν αποδεχθούμε ότι καθιστούμε το ανθρώπινο πρόσωπο μέσο για την επιτεύξη αλλότριων σκοπών είμαστε μόνο άξιοι της ηθικής μας αναξιότητας. Της ίδιας αναξιότητας που θα αναστατωθεί όταν βυθιστεί ένα cruiser, ενα φουσκωτό με τουρίστες, ένα κρουαζιερόπλοιο, αλλά θα σηκώσει με συγκατάβαση τους ώμους όταν βυθιστεί ένα καρυδότσουφλο με μετανάστες και πρόσφυγες και μάλιστα σπρωγμένο από ανθρώπινα χέρια. Μεγαλύτερη ντροπή από το κοινό μυστικό των επαναπροωθήσεων δεν μπορώ να θυμηθώ για την Ευρώπη μετά το τέλος της θηριωδίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ντροπή είναι πολλαπλή διότι η χώρα μου είναι ο αυτουργός. Ξέρω επίσης πόσο ενοχλεί την ελληνική διοίκηση και κυβέρνηση το να μιλάμε γι'αυτό το θλιβερό καθεστώς αλλά γι'αυτό το κάνουμε. Διότι είναι θλιβερό και για να αλλάξει θα πρέπει να μιλήσουμε.
Ας κρατήσουμε αυτή την θαυμάσια παράδοση των θρησκειών. και των φιλοσοφιών της ανθρωπιάς, αντιστεκόμενοι στη ευτέλεια και την αισχρότητα, μήπως καταφέρουμε κι αφήσουμε κάτι στοιχειωδώς άξιο λόγου στα παιδιά μας.
Μήπως λέω...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου