Με αφορμή το δημοσίευμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για τη φυγή του Έλληνα Μισθοφόρου από την Καμπούλ που δημοσιεύσαμε πρόσφατα
κρίνουμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα παλιότερο κείμενο που φωτίζει πολλές σκοτεινές πτυχές από τη δράση των Ελλήνων Μισθοφόρων.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ "ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ"
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Παρά την οικονομική κρίση που μαστίζει τον πλανήτη, υπάρχει μια δουλειά στην οποία η ζήτηση για εργατικό δυναμικό ξεπερνά την προσφορά, η αμοιβή είναι εξαιρετικά καλή και, σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, λύνεις το πρόβλημά σου εφ’ όρου ζωής, εάν βεβαίως καταφέρεις και επιζήσεις…
Ο λόγος για τη δουλειά του μισθοφόρου. Άνθρωποι χωρίς ενδοιασμούς, γνώστες της τέχνης του πολέμου και αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν πολλά χρήματα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι μισθοφόροι νοικιάζουν τις υπηρεσίες τους σε εταιρείες, γνωστές ως «εργολάβοι πολέμου». Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες που είδαν στις δεκάδες πολεμικές επιχειρήσεις, που στήθηκαν ανά τον πλανήτη στο κυνήγι της τρομοκρατίας, ένα σύγχρονο «Ελντοράντο».
Με μόνη απαίτηση να γνωρίζει τα βασικά στο χειρισμό των όπλων και να έχει προηγούμενη στρατιωτική εμπειρία, οι «εργολάβοι του πολέμου», ακολουθώντας το πρότυπο της γαλλικής «Λεγεώνας των Ξένων», είναι πρόθυμοι να προσλάβουν τον οποιονδήποτε χωρίς πολλές ερωτήσεις. Η σχετική διαδικασία είναι κάτι παραπάνω από απλή, αφού το μόνο που χρειάζεται είναι να επισκεφθεί κανείς την ιστοσελίδα της ιδιωτικής εταιρείας υπηρεσιών ασφαλείας που τον ενδιαφέρει, να συμπληρώσει μία απλή φόρμα και εν συνεχεία να την αποστείλει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Από κει και πέρα τα πράγματα είναι εύκολα. Η απάντηση έρχεται το αργότερο μέσα σε 24 ώρες.
Κάποιος υπεύθυνος της εταιρείας θα επικοινωνήσει με τον ενδιαφερόμενο, προκειμένου να δει κατά πόσο ενδιαφέρεται σοβαρά να ενταχθεί στο δυναμικό της, για πόσο χρονικό διάστημα είναι διατεθειμένος να προσφέρει τις υπηρεσίες του και ποια είναι η προϋπηρεσία του στα όπλα. Αν όλα πάνε καλά, θα του ανακοινωθεί η αμοιβή του, η οποία ξεκινά από 600 δολάρια την ημέρα και φτάνει έως τα 1.000. Αφού περάσει ένα τρίμηνο σκληρής στρατιωτικής εκπαίδευσης, θα σταλεί σε κάποια από τις «θερμές» περιοχές του πλανήτη, προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες του, συνήθως στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν.
Συμβόλαιο θανάτου των άλλων…
Το να βρεις κάποιον να σου μιλήσει για το ποια ακριβώς είναι η δουλειά που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένας μισθοφόρος, τις συνθήκες που επικρατούν και το πλαίσιο εκτέλεσης των εντολών που έχει, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Κάθε μισθοφόρος, πριν προσληφθεί σε οποιαδήποτε εταιρεία ασφαλείας, είναι υποχρεωμένος να υπογράψει συμβόλαιο, βάσει του οποίου απαγορεύεται να μιλήσει ή να δώσει φωτογραφίες για οτιδήποτε σχετίζεται με την εκπαίδευσή του και τις αποστολές που ανέλαβε. Η ισχύς του συμβολαίου είναι δεκαπενταετής και ξεκινά από τη στιγμή που θα κρεμάσει τα όπλα του. Σε διαφορετική περίπτωση, η εταιρεία μπορεί να κινηθεί δικαστικά εναντίον του, εξαναγκάζοντάς τον να πληρώσει ένα τεράστιο χρηματικό πρόστιμο. Ως εκ τούτου, ούτε ονόματα μπορούμε να αναφέρουμε ούτε υπολήψεις να θίξουμε. Ερχόμενοι όμως σε επαφή με έναν Έλληνα πρώην μισθοφόρο στο Αφγανιστάν, είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να πληρώνεται κάποιος για να κάνει έναν πόλεμο που δεν είναι δικός του. «Το μεγαλύτερο κίνητρο ήταν τα χρήματα.
Ήταν πολλά και γι’ αυτό άξιζε να ρισκάρεις λίγο παραπάνω. Έχοντας υπηρετήσει για χρόνια στο στρατό, είχα την απαραίτητη εμπειρία. Ήταν, πάντως, κάτι που δεν το επιδίωξα, αφού συμπλήρωσα τη σχετική φόρμα ένα βράδυ σερφάροντας στο Internet, περισσότερο για πλάκα και λιγότερο γιατί πίστευα ότι θα με προσλάμβαναν. Η ιστοσελίδα ανήκε στην αμερικανική εταιρεία Βlackwater και ομολογουμένως το γεγονός ότι, όταν έκανα τη σχετική αίτηση, μου απάντησαν αμέσως με ξάφνιασε –είχα, βλέπεις, συνηθίσει την ελληνική γραφειοκρατία– και ταυτόχρονα μου κίνησε την περιέργεια, αφού όπως μου είπαν τα χρήματα που θα έπαιρνα ήταν περίπου 20.000 δολάρια το μήνα. Εν συνεχεία, και αφού προηγουμένως είχα δεχτεί την πρότασή τους, μου ξεκαθάρισαν ότι ο χρόνος υπηρεσίας μου δεν μπορούσε να είναι παραπάνω από οκτώ μήνες και όχι λιγότερο από δύο», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Οι «εργολάβοι του πολέμου», ακολουθώντας το πρότυπο της γαλλικής «Λεγεώνας των Ξένων», είναι πρόθυμοι να προσλάβουν τον οποιονδήποτε χωρίς πολλές ερωτήσεις.
Αν και στις ερωτήσεις αναφορικά με τις περιοχές όπου υπηρέτησε και το είδος των αποστολών που του ανατέθηκαν απέφυγε να απαντήσει, ο Έλληνας πρώην στρατιωτικός έκανε ορισμένες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για τον τρόπο που λειτουργούν οι μισθοφόροι, κυρίως αυτοί που πληρώνονται από τις αμερικανικές και αγγλικές εταιρείες για να δρουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. «Ήμασταν οπλισμένοι σαν αστακοί. Ο καθένας μπορούσε να φέρει ό,τι οπλισμό ήθελε. Λειτουργούσαμε σαν μικρές ομάδες, οι οποίες, αν και πλαισίωναν τον τακτικό στρατό, δρούσαν αυτόνομα. Συνήθως πηγαίναμε όπου δεν μπορούσαν να πάνε οι στρατιώτες. Αναλαμβάναμε επικίνδυνες αποστολές σε απομακρυσμένα μέρη. Κάναμε συλλήψεις τρομοκρατών. Παρείχαμε προστασία και φύλαξη στρατηγικών σημείων και σημαντικών προσώπων. Πάντως, το σημαντικότερο απ’ όλα σε αυτές τις αποστολές ήταν το να παραμείνεις ζωντανός, διαφορετικά τι νόημα θα είχαν τα λεφτά που σου έδιναν; Αν στεκόσουν άτυχος και τραυματιζόσουν, τότε ανάλογα με τον τραυματισμό σου έπαιρνες και την αντίστοιχη αποζημίωση, ενώ, αν έχανες τη ζωή σου, η οικογένειά σου μπορούσε να πάρει μέχρι και 2 εκατ. δολάρια.
Συνήθως το τέλος της καριέρας σου σε βρίσκει ζωντανό ή ελαφρά τραυματισμένο. Οι βαριά τραυματισμένοι είναι ελάχιστοι, γιατί τουλάχιστον στο Αφγανιστάν που μπορώ να ξέρω, αν σε έπιαναν οι Ταλιμπάν, τότε δεν γλίτωνες τα βασανιστήρια και εν συνεχεία την κρεμάλα. Τους μισθοφόρους τούς μισούσαν τόσο, που ήταν προτιμότερο να σε σκότωναν οι σύντροφοί σου παρά να έπεφτες στα χέρια τους», σημειώνει. Ερωτώμενος, δε, αν όταν τέλειωσε το συμβόλαιό του σκέφτηκε να το ανανεώσει, η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: «Όχι, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι αυτό το επάγγελμα, αν δεν το έχεις κάνει. Πόση φθορά κρύβει και για το σώμα και για την ψυχή σου. Με δυσκολία αντέχεις να τρως επί 8 σχεδόν μήνες κονσερβοποιημένο φαγητό και με ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία μπορείς να αντέξεις όλη αυτή τη δυστυχία που βλέπεις γύρω σου, αλλά και το άγχος που βιώνεις ο ίδιος».
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση επίσης είναι ότι, στις περιπτώσεις των ιδιωτικών στρατών, καταρρίπτεται ο μύθος ότι εκείνοι που επιλέγουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους είναι κυρίως φτωχοί Ισπανόφωνοι και μαύροι της Αμερικής. Αρκετοί από αυτούς, συνήθως πρώην μέλη των Ειδικών Δυνάμεων, κατάγονται από τη Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Αυστραλία, τη Βρετανία, τις χώρες των Βαλκανίων –ιδιαίτερα από τις πρώην γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες–, την Πολωνία, αλλά και άλλες χώρες της Ανατολικής, κυρίως, Ευρώπης. Όσοι από αυτούς, μάλιστα, υπηρετήσουν ένα χρόνο με την ιδιότητα του μισθοφόρου, μπορούν εν συνεχεία να φοιτήσουν ελεύθερα σε αμερικανικό κολέγιο. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους Αμερικανούς στρατιώτες, μόνο που αυτοί είναι υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν δύο χρόνια, προτού τους δοθεί αυτή η δυνατότητα.
Μισθοφορικό τάγμα 120 ανδρών, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει παλαιότερα στο στρατό της Νότιας Αφρικής, σε μερικούς μήνες εξολόθρευσε 60.000 αντάρτες στη Σιέρα Λεόνε.
Εκτιμάται όμως ότι μόνο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δραστηριοποιούνται πάνω από 600 εταιρείες και σχεδόν όλες έχουν συμβόλαια με το αμερικανικό Πεντάγωνο. Τα 4 δις δολάρια εξάλλου που διαθέτουν οι Ηνωμένες Πολιτείες ως πληρωμή προς αυτές τις εταιρείες για την παροχή των υπηρεσιών τους δείχνει ότι υπάρχει και χώρος και «ψωμί» για όλους. Αν και το «ψωμί», ή ακόμη καλύτερα το «παντεσπάνι» που βγάζουν οι «συμβεβλημένοι ιδιώτες», όπως αποκαλεί το Πεντάγωνο τους μισθοφόρους, κάθε άλλο παρά καθαρό είναι, αφού η δράση τους δεν υπόκειται σε καμία διεθνή συνθήκη, οι ίδιοι δεν υπάγονται στη δικαιοδοσία κανενός παρά μόνο της εταιρείας στην οποία ανήκουν και, ως εκ τούτου, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν δεν λογαριάζουν και κανέναν. Ο αριθμός των μισθοφόρων υπολογίζεται στους 180.000, αριθμός δεκαπλάσιος σε σχέση με αυτόν στον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου.
Ο τεράστιος αριθμός των εν ενεργεία μισθοφόρων δικαιολογείται εν μέρει από το γεγονός ότι ο θάνατος ή ο τραυματισμός ενός μισθοφόρου δεν δημιουργεί τα ίδια αντανακλαστικά –μάλλον δεν δημιουργεί καθόλου– στην κοινή γνώμη των χωρών της Δύσης, με το θάνατο απλών στρατιωτών. Εκτός αυτού, με βάση το συμβόλαιο που υπογράφουν, η εταιρεία συνήθως δεν είναι υποχρεωμένη να δώσει αναφορά στην οικογένεια του μισθοφόρου για τον τρόπο που αυτός έχασε τη ζωή του, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν υποχρεωμένη να επαναπατρισθεί το πτώμα του.
Blackwater
Η πλέον γνωστή και μεγαλύτερη σε μέγεθος εταιρεία είναι η διαβόητη Βlackwater USΑ, η οποία ιδρύθηκε το 1998 και, σύμφωνα με πληροφορίες, αυτή τη στιγμή διαθέτει 50.000 άρτια εκπαιδευμένους στρατιώτες, διασκορπισμένους σε διάφορες «θερμές» περιοχές του πλανήτη. Η βάση της βρίσκεται στη Βόρεια Καρολίνα και έχει εξαιρετικά σύγχρονες εγκαταστάσεις που εξυπηρετούν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση του προσωπικού της. Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι εγκαταστάσεις της είναι από τις μεγαλύτερες στις ΗΠΑ και σε αυτές γίνεται, μεταξύ άλλων, και ευρεία δοκιμή νέων όπλων.
Η Βlackwater διατηρεί εξαιρετικά στενές σχέσεις με το αμερικανικό «βαθύ κράτος», λαμβάνοντας από το Δημόσιο συμβόλαια πολλών δις δολαρίων για τη φύλαξη υψηλόβαθμων στελεχών του αμερικανικού στρατού, καθώς και διπλωματικών αποστολών. Από το 2001, η Blackwater έχει σημειώσει αλματώδη ανάπτυξη όχι μόνο από τις εργασίες της στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αλλά και από μυστικές αποστολές για λογαριασμό της CIA, όπως είναι η δολοφονία ηγετών της Αλ Κάιντα, συλλήψεις τρομοκρατών κ.ά. Πρόσφατα, μετονομάστηκε σε «XE Worldwide».
Έλληνες μισθοφόροι στην Αφρική
Καριέρα μισθοφόρου στην αφρικανική ήπειρο έκαναν επίσης και πάρα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι, μαζί με άλλους ξένους, κυρίως Αμερικανούς, Δυτικογερμανούς και Πορτογάλους τυχοδιώκτες, παρείχαν τις υπηρεσίες τους σε ρατσιστικά καθεστώτα από το 1960 έως το 1990.
Εκτός από τα γνώριμα πολεμικά μέτωπα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, εκεί που οι μισθοφόροι γνώρισαν επίσης «πεδίο δόξης λαμπρόν» ήταν στην αφρικανική ήπειρο. Ένα από τα σχετικά άγνωστα γεγονότα, που καταδεικνύουν το πόσο ανηλεής και άριστα εκπαιδευμένες πολεμικές μηχανές είναι, αφορά στη δράση ενός μισθοφορικού τάγματος –αποτελούνταν από περίπου 120 άνδρες διαφόρων εθνικοτήτων, που είχαν υπηρετήσει παλαιότερα στο στρατό της Νότιας Αφρικής–, το οποίο μέσα σε μερικούς μόλις μήνες εξολόθρευσε 60.000 αντάρτες στη Σιέρα Λεόνε. Καριέρα μισθοφόρου στην αφρικανική ήπειρο έκαναν επίσης και πάρα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι, μαζί με άλλους ξένους, κυρίως Αμερικανούς, Δυτικογερμανούς και Πορτογάλους τυχοδιώκτες, παρείχαν τις υπηρεσίες τους σε ρατσιστικά καθεστώτα από το 1960 έως το 1990.
Ένας από αυτούς ήταν και ο άνθρωπος με τον οποίο συνομίλησαν τα «Επίκαιρα», 65 ετών σήμερα. Επρόκειτο για έναν από τους πρώτους Έλληνες που όχι μόνο υπηρέτησε στο μισθοφορικό στρατό της Νότιας Αφρικής τη δεκαετία του 1970, αλλά η δράση του και η ικανότητά του ήταν τόσο γνωστή, που του έδωσαν το προσωνύμιο ο «Έλληνας Μία Σφαίρα».
Διατηρώντας ακόμη και σήμερα αλώβητη τη μεγάλη του αγάπη για τα όπλα, ο «Έλληνας Μία Σφαίρα» εξηγεί τον τρόπο που δρούσε η επίλεκτη ομάδα στην οποία ανήκε: «Επρόκειτο για μια πολύ ιδιότυπη και ειδική ομάδα, η οποία για ευνόητους λόγους δεν έπαιρνε ποτέ γραπτές διαταγές. Όλα γίνονταν προφορικά, δεν υποβάλαμε ποτέ αναφορά για το τι ακριβώς κάναμε και το ποια ήταν η φύση της αποστολής μας, ενώ δίναμε λόγο μόνο σε ένα στρατηγό, ορισμένο εκ των προτέρων, και σε κανέναν άλλο». Λαμβάνοντας μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Μοζαμβίκη, στο Λεσότο, στη Ροδεσία και τη Ναμίμπια, κατ’ εντολή πάντα της κυβέρνησης της Νότιας Αφρικής, ο συγκεκριμένος απέκτησε τρομερή πολεμική πείρα, η οποία ήταν και αυτή που του επέτρεψε να φύγει ζωντανός από τη Μαύρη Ήπειρο, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, και να επιστρέψει στην Ελλάδα όπου ζει πλέον. «Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα από εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Ήμουν πιτσιρικάς τότε και δεν με ένοιαζε και για πάρα πολλά πράγματα», μας λέει. Η επόμενη ερώτηση μας έρχεται σχεδόν αυθόρμητα: Έχεις σκοτώσει; «Οι αποστολές που αναλαμβάναμε ήταν κυρίως ανίχνευσης και συλλογής πληροφοριών στα μετόπισθεν του εχθρού. Όπως καταλαβαίνεις, οι συμπλοκές ήταν συχνό φαινόμενο. Συνήθως εκεί που επικεντρώναμε το ενδιαφέρον μας και αυτοί που έχαναν τελικά τη ζωή τους ήταν οι επικεφαλής των αντάρτικων ομάδων», απαντά.
Όσο γι’ αυτούς που έπεφταν στα χέρια τους, η μέθοδός τους να τους κάνουν «να λύνουν τη γλώσσα τους», χωρίς να στερείται βαναυσότητας, ήταν και γρήγορη και αποτελεσματική. «Σε ευαίσθητο σημείο του σώματος του ανακρινόμενου τοποθετούσαμε ένα μικρό εκρηκτικό μηχανισμό με βραδύκαυστο φιτίλι. Αυτός έπρεπε σε σύντομο χρονικό διάστημα να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Εάν δεν το έκανε, η έκρηξη θα τον σκότωνε μέσα σε φρικτούς πόνους. Δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην μίλησε», καταλήγει… - See more at: http://www.filoumenos.com/forum/viewtopic.php?f=118&t=4712#sthash.oLptLDCA.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου