Εκείνες οι τελευταίες ώρες

Εκείνες οι τελευταίες ώρες ....Συγκλονιστική μαρτυρία της Villy Kakaflika

Ηταν τραγικές οι τελευταίες ώρες..τόσο περίεργα εσωτερικές ώρες..ο καθένας αναμετριόταν με τον εαυτό του και πέταγε ψηλά και ταυτόχρονα μια ανάσα και μια αγκαλιά με τον διπλανό του..ο κόσμος είχε φύγει..στο κεντρικό κτίριο στον πρώτο όροφο ειχε στηθεί ενα πρόχειρο νοσοκομείο..στο διάδρομο υπήρχαν πατημασιές απο αίμα..και αυλάκιες κόκκινες..η πόρτα άνοιξε λίγο και πρόλαβα να δω κάποια θρανία που είχαν γίνει πρόχειρα κρεβάτια..επάνω νεανικά κορμιά..η πόρτα έκλεισε γρήγορα..

-Μην πεις τίποτα μου ψιθύρισε ένας φίλος φοιτητής πρωτοετής..εγώ ήμουν μαθήτρια ακόμη..δυο μέρες πριν είχε γίνει η μεγάλη συνέλευση στο αμφιθέατρο με αντιπροσωπειες μαθητων απο σχολεία της Αθηνας..

-Μην πεις τίποτα ο πανικός θα είναι κακός σύμβουλος..και μου σφιξε το μπράτσο..

Νωρίτερα στο αμφιθέατρο κάτω ειχε έρθει ο Ξυλούρης..τον σηκώσανε στα χέρια για να περάσει το προαύλιο..και η Μαρια η Δημητριάδη ..καθόμαστε με βάρδιες..ακούγαμε σιωπηλοί..βγαίναμε εξω για να πιάσουμε την θεση στα κάγκελα άλλων που έπρεπε να ξεκουραστούν..ζωγραφίζαμε και φτιάχναμε τα πανό και τις αφίσες με μαρκαδόρους..περιφρουρούσαμε τους χώρους..και οι ελεύθεροι σκοπευτές έριχναν σφαίρες... έριχναν δακρυγόνα..κόβαμε τα νεράντζια και νοιώθαμε τις φλούδες στα γύρω γύρω στα μάτια νοιώθαμε πως μείωνε το τσούξιμο..

Χτυπήθηκε κάποιος,η πόρτα άνοιξε γρήγορα και ξανάκλεισε και δε ξέρω που βρέθηκε εκείνη η πόρτα και έπαιξε αυτοσχέδια το ρόλο του φορείου..φορούσε ενα λευκό πουλόβερ και το ένα χέρι,το αριστερό, κρεμόταν σαν φτερούγα στο χώμα..σερνόταν στο χώμα και πήγα να το σηκώσω και τα καστανά του μάτια ήταν γυάλινα..όμορφος νέος με μαύρα μαλλιά..-είναι νεκρός ψιθύρισα και ο σύντροφος δίπλα μου μου σφιξε το μπράτσο..

Μη το πεις..μου ειπε...Ναι ξέραμε είναι τυχαίο να ζήσεις η να πεθάνεις εκείνο το βράδυ..

Κάποιοι εκατοντάδες..σαν τους τριακόσιους είπε κάποιος και γέλασε..τα νιάτα γελάνε κι ελπίζουν περιμέναμε μέχρι τη τελευταία στιγμή τα εκατομμύρια της Αθήνας να ξεχυθούν στους δρόμους για τα παιδιά του..ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι στις χιλιάδες κόσμο;..περιμέναμε οτι από ολη την Ελλάδα θα ξεχυνονταν μπροστά σε όλο αυτό..δεν ήρθαν..

Έρχονται τανκς στην Αλεξάνδρας..έγινε κατάληψη του υπουργείου..του οτε..έρχονται τανκς κατεβαίνει στρατός..όλα αντικρουόμενα..βάζαμε εφημερίδες μέσα από τα ρούχα να μην κρυώνουμε..με τη ποδιά του σχολείου ήμουν ..με τα αίματα του παιδιού..οι φωνές είχαν κλείσει..μονάχα οι καρδιές ακούγονταν..

Λίγες ώρες πριν όταν έκλεισαν οι πύλες πάρθηκε η απόφαση..ποιος θέλει να μείνει ποιος να φύγει..οσοι μείναμε δώσαμε τηλέφωνα ..ειδοποίησε τη μανα μου..τους δικους μου...αποχαιρετιζομαστε με αγκαλιές..αν και περιμέναμε βοήθεια στο βάθος ξέραμε ...ο σύντροφος φοιτητής πέθανε πριν τρια χρόνια..γι αυτόν ισως τα γράφω,,μαζί δε μιλούσαμε γι αυτό..χαμογελούσαμε πικρά όμως κάθε φορά που ακούγαμε..ήμουν κι εγω στο Πολυτεχνείο..όλη η Ελλάδα ήταν!!!..εκείνη τη νύχτα εκείνες τις τελευταίες ώρες ..κάποιες εκατοντάδες μέσα και κάποιοι σκόρπιοι απ έξω..αυτή είναι η αλήθεια..στο φως της μέρας ήταν γιορτή,,οταν έπεσε το σκοτάδι..ηταν ενα αλλιώτικο *πανηγύρι.*.αναμετρηθήκαμε με τους εαυτούς μας ..αυτούς νικήσαμε..τους φόβους και τις αντοχές μας..ίσως και αυτή να ήταν η πιο μεγάλη μας νίκη..μετά απο δυο τρια χρόνια στην αίθουσα ντοκουμέντων ειδα ξαφνικά εκείνο το λευκό πουλόβερ πίσω από μια βιτρίνα μέσα στο αίμα..δίπλα μια φωτογραφία..Διομήδης Κομνηνός..ίσως και να κάνω λάθος..τι σημασία έχει..οι φωνές..οι ερπύστριες..το τανκς..η Ασφάλεια οι εξευτελισμοί το ξύλο το αίμα η απώλεια χρόνου εκείνο το απέραντο κενό χρόνου και οι μάταιες ελπίδες....οι χιλιάδες λαού έξω απο την Ασφάλεια το ΕΑΤ ΕΣΑ τα νοσοκομεία..εκείνες οι χιλιάδες λαού που θα μας ελευθέρωναν..ποτέ δεν ήρθαν...όμως ο αγώνας είναι εκεί..πίσω από όσα δεν εχουν ειπωθεί..όπως οι ιστορίες του βουνού και του αντάρτικου..πως να πεις το συναίσθημα..δεν τα λες..δεν έχει λόγια και τόσες δεκαετίες μετά πάλι δεν έχεις λόγια...πες μου, έλεγα του πατέρα μου..προσπαθούσε..έλεγε τα γεγονότα....τότε στο Πολυτεχνείο έπιασα ενα μικρο κομμάτι της καρδιάς τους..πως νοιώθανε..κι έπειτα ναι , εκείνοι έκαναν πέντε Πολυτεχνεία τη μέρα..ο Αγώνας ειναι ενας..και ο Δρόμος ένας.!!..