Ζακ Κωστόπουλος: «Ήταν κατατρομαγμένος» - Η κατάθεση της συνταξιούχου αστυνομικού που συντάραξε το δικαστήριο

Σοφία Φασουλάκη

EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

«Η εντύπωση μου ήταν ότι τον σκότωσαν στο ξύλο. Και πολύ πιο γρήγορα θα μπορούσε να είχε φύγει από τη ζωή. Ήταν πολύ δυνατά τα χτυπήματα. Τους φώναζα «θα τον σκοτώσετε και επέμεναν έξαλλοι». Με αυτα τα λογια, αποτυπωσε την εικόνα που είδε μπροστά της η μάρτυρας συνταξιούχος αστυνομικός τον Σεπτέμβριο του 2018, επί της οδού Γλαδστωνος. «Αισθανόμουν ότι τον χτυπούσαν με τέτοιο τρόπο για να τον τιμωρήσουν. Ήταν η οργή…» είπε χαρακτηριστικά για όσα διαδραματίστηκαν μπροστα στα μάτια της με θύμα τον Ζακ Κωστόπουλο.

Ένταση υπήρξε ανάμεσα στην οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου και στην υπεράσπιση των αστυνομικών, η οποία εξετάζοντας μάρτυρα αστυνομικό εμφάνισε ένα κομμάτι γυαλί που προσομοίαζε σε μέγεθος εκείνο που κρατούσε ο 33χρονος ακτιβιστής μετά την επίσπευση που δέχθηκε. «Απ’όλα τα ματωμένα τζάμια αυτό βρήκατε να φέρετε; Δεν είναι το αληθινό αυτό. Δεν μας σέβονται καθόλου! Ντροπή!»

«Ηταν κατατρομαγμενος» - Η κατάθεση της συνταξιούχου αστυνομικού συνταραξε το δικαστήριο

«Είδα έναν κύριο να πετάει κάτι πάνω στη βιτρίνα, μάλλον πέτρα, 3-4 φορές. Θεώρησα ότι κάποιον ήθελε να βρει με αυτή. Είδα τη βιτρίνα θρυμματισμένη και έναν νεαρό στην προθήκη να προσπαθεί να βγει. Ήταν κατατρομαγμένος, πανικοβλημένος και προσπαθούσε να βγει. Ο ίδιος κύριος και ένας άλλος κλωτσώντας τον τόσο δυνατά που το κεφάλι του τιναζότανε και πήγαινε πίσω. Φώναζα «έλεος, θα τον σκοτώσετε! Σταματήστε!». Πλησίασα σε απόσταση δύο μέτρων. Είδα τον πρώτο κύριο να ρίχνει μια κλωτσιά και πέφτει ένα μεγάλο κομμάτι τζάμι στο κεφάλι του νεαρού ο οποίος έπιασε το λαιμό του. Φώναζα «καρατομήθηκε!». Εγώ ούρλιαζα και έκλεισα τα μάτια. Όταν τα άνοιξα, είδα το νεαρό στο πεζοδρόμιο και αυτοί έξαλλοι έβριζαν και τον χτυπούσαν. Φώναζα εγώ. Μπροστά από εμένα ένας κύριος προσπαθούσε να τους απωθήσει και εγώ ήμουν από πίσω του. Δεν θα το ξεχάσω…. Ο νεαρός είχε ορθάνοιχτα τα μάτια του και ήταν καρφωμένα στα δικά μου και τα χείλη του τρεμόπαιζαν. Δεν μπορούσα να συνέλθω για μήνες. Σαν να ήθελε κάτι να μου πει. «Βοήθεια» ίσως; Ήταν παρά πολύ κοντά μου. Ακόμα τον θυμάμαι. Το πρόσωπο του… δεν μπορώ… τίποτα άλλο…».

ethnos.gr