Κώστας Δικαίος
Γιώργος Παυλόπουλος
Η Τουρκία αποτελεί πλέον μια αδιαμφισβήτητη περιφερειακή υπερδύναμη, με ευρύτερες βλέψεις. Ωστόσο, έχει υψώσει τον πήχη πολύ, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις
Ο πρόεδρος και η κυβέρνηση της Τουρκίας παίζουν παράλληλα σε πολλά μέτωπα, βαδίζοντας κυριολεκτικά επί ξυρού ακμής και τηρώντας λεπτές και επικίνδυνες ισορροπίες, υπηρετώντας ένα «όραμα» που επιβάλλουν οι ανάγκες και τα συμφέροντα του τουρκικού κεφαλαίου — ή τουλάχιστον μιας ισχυρής και δυναμικής μερίδας του, η οποία κυριαρχεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Από το 2003, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός ο Ταγίπ Ερντογάν, μέχρι το 2014 που μεταπήδησε στην προεδρία, το ΑΕΠ της Τουρκίας τριπλασιάστηκε και η χώρα εντάχθηκε στην ομάδα των G20. Σε αυτό το διάστημα, υπήρξε οικονομική άνθιση παρά το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, εκατομμύρια αγροτών ήρθαν στις πόλεις και ανέβασαν το βιοτικό τους επίπεδο — αν και οι πλούσιοι αυξήθηκαν, μια και η κατανομή του πλούτου είναι άνιση, όπως συμβαίνει πάντα στον καπιταλισμό.
Σε αυτήν την πρώτη περίοδο κυριάρχησε η πολιτική «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες». Παρ’ όλα αυτά, ο στόχος για ένταξη στην ΕΕ δεν εκπληρώθηκε, κυρίως γιατί η ίδια η ΕΕ, ειδικά μετά την κρίση του 2008, αδυνατούσε να ενσωματώσει την ογκώδη πλέον τουρκική οικονομία. Ο τουρκικός καπιταλισμός όμως ασφυκτιούσε και διεκδικούσε διεξόδους για επέκταση, προκειμένου να μπορέσει να διατηρήσει τους ρυθμούς ανάπτυξής του.
Σε αυτό το φόντο, ο Ερντογάν –από την θέση του «σουλτάνου» πλέον– και οι ισλαμιστές όχι μόνο έπαψαν να παρακαλούν την ΕΕ να τους δεχτεί (απλώς διεκδικούν τελωνειακή ένωση και βίζα για τους πολίτες), αλλά ταυτόχρονα άρχισαν να ακολουθούν μια πολιτική σχετικά ανεξάρτητη από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εμφανιζόμενοι σαν μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή. Μάλιστα, συμμαχώντας με τους εθνικιστές στο εσωτερικό της χώρας και με τμήματα των αρχουσών τάξεων με ευρασιατικό προσανατολισμό, άρχισαν να οικοδομούν συμμαχίες με τη Ρωσία αλλά και την Κίνα, στο πλαίσιο του νέου «Δρόμου του Μεταξιού». Σε μια προσπάθεια να παίξουν το ρόλο γέφυρας ανάμεσα στη Δύση και το νέο κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομίας, που βρίσκεται στην Ασία.
Ο «νεοθωμανισμός» κινεί τον Ερντογάν;
Η Αραβική Άνοιξη που ξέσπασε το 2011 ενίσχυσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (πολιτικό σχηματισμό που στηρίζει ο Ερντογάν) στην Αίγυπτο και τους φιλότουρκους ισλαμιστές στη Συρία. Ταυτόχρονα όμως ανησύχησε τις ηγεμονίες του Κόλπου, με αποτέλεσμα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία να απομονώσουν τόσο την Τουρκία όσο και το Κατάρ (φιλοξενεί βάση της Τουρκίας αλλά και των ΗΠΑ).
Η επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία και το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στην Αίγυπτο έκοψαν τα φτερά του Ερντογάν. Ακόμα περισσότερο, η αδυναμία των ΗΠΑ να επέμβουν στην περιοχή τους οδήγησε να στηρίξουν τους Κούρδους στη Συρία και το Ιράκ, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Παράλληλα, ενισχύθηκαν οι φιλοϊρανοί σιίτες, με αποτέλεσμα το Ιράν να φτάσει μέχρι τη Μεσόγειο.
Η απειλή για τη δημιουργία αυτόνομων κουρδικών περιοχών αποτέλεσε σημείο καμπής για την τουρκική πολιτική. Συμμάχησε με τη Ρωσία και το Ιράν αλλά ταυτόχρονα, με τρεις στρατιωτικές επεμβάσεις στη βόρεια Συρία και συνεχείς επιδρομές στο βόρειο Ιράκ, προσπάθησε να απωθήσει τους Κούρδους και να εγκαταστήσει ένα προγεφύρωμα στην Ιντλίμπ, όπου συγκέντρωσε όλους τους Σύριους αντικαθεστωτικούς φτιάχνοντας στην ουσία μια ζώνη ασφαλείας υπό την επιρροή της, μετά και από μια διαδικασία «εθνοκάθαρσης». Ωστόσο, το πρόβλημα που αντιπροσωπεύουν αφενός οι Κούρδοι και, αφετέρου, η αναγκαία πολιτική συμφωνία με το δικτατορικό καθεστώς του Άσαντ για την ανοικοδόμηση της Συρίας, παραμένει καυτό και δύσκολο.
Παρ’ όλα αυτά, η Τουρκία δεν δίστασε να ανοίξει και άλλα μέτωπα. Όπως στη Λιβύη όπου και πάλι ήρθε σε ρήξη με Αίγυπτο, ΗΑΕ και Σ. Αραβία, στηρίζοντας τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Τρίπολη ενάντια στους ηγέτες των ανατολικών επαρχιών στην Βεγγάζη τους οποίους στήριζαν επίσης οι Γάλλοι και οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές. Γενικά, η επέμβαση της Τουρκίας στην Αφρική, εκτός από τη δημιουργία βάσης στη Σομαλία για τον έλεγχο της Ερυθράς Θάλασσας και του Σουέζ, όπως και τα στρατεύματα στην Λιβύη, περιλαμβάνει και επενδύσεις σε περιοχές που θεωρούνται ότι ανήκουν στα συμφέροντα του γαλλικού και ιταλικού ιμπεριαλισμού (σαν παλιές αποικίες). Ταυτόχρονα, η Άγκυρα πουλάει μη επανδρωμένα αεροσκάφη στην Αιθιοπία, η οποία βρίσκεται σε ρήξη με την Αίγυπτο για τον έλεγχο των νερών του Νείλου!
Όσον αφορά στη Ρωσία, έχει κατασκευάσει τον αγωγό Turkish Stream, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στον ρωσικό ιμπεριαλισμό να παρακάμπτει την Ουκρανία. Επίσης, έχει συμφωνήσει με τη Μόσχα για κατασκευή εργοστασίου παραγωγής ατομικής ενέργειας και έχει αγοράσει τους πυραύλους S-400, που της δίνουν πλεονέκτημα απέναντι στα συστήματα του ΝΑΤΟ (επιλογή που έκανε μετά το πραξικόπημα του 2016 το οποίο θεωρεί ότι υποκίνησαν οι Δυτικοί μέσω του δικτύου Γκιουλέν).
Ταυτόχρονα, όμως, πουλάει drones στην Ουκρανία και δεν αναγνωρίζει τη ρωσική κυριαρχία στην Κριμαία. Απειλεί με αλλαγή της συνθήκης του Μοντρέ που ορίζει το καθεστώς στα Στενά του Βοσπόρου και την ελεύθερη διέλευση πλοίων από και προς τη Μαύρη Θάλασσα αλλά και τον περιορισμό των πολεμικών πλοίων τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας. Επιχειρεί ακόμη να ελέγξει τους εμπορικούς δρόμους στην κεντρική Ασία με βάση το «Παντουρανικό τόξο» και τις ισλαμικές χώρες στην περιοχή, έτσι ώστε ο μεσαίος διάδρομος του «Δρόμου του Μεταξιού» να περάσει από εκεί, παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Στηρίζει το Αζερμπαϊτζάν ενάντια στην Αρμενία (μετά την πρόσφατη ήττα της παραχώρησε διάδρομο μέσα από το έδαφός της που θα ενώνει κατευθείαν την Τουρκία με την Κασπία). Και βέβαια, η στήριξη στο Αζερμπαϊτζάν την φέρνει σε ρήξη με το Ιράν, το οποίο έχει μεγάλη αζέρικη μειονότητα στο εσωτερικό του.
Με την Κίνα, εκτός των άλλων, έχει προχωρήσει σε συνεργασία τόσο στα εμβόλια όσο και στην εμπορική σιδηροδρομική σύνδεση μέσω Τιφλίδας, Μπακού, Κασπίας και ισλαμικών δημοκρατιών της κεντρικής Ασίας. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι φιλοξενεί χιλιάδες Ουιγούρους πρόσφυγες (τους οποίους μάλιστα έχει εξοπλίσει και ελέγχουν μια περιοχή της Συρίας…). Παράλληλα, με το Πακιστάν πραγματοποιεί κοινά στρατιωτικά γυμνάσια, ενώ ανταλλάσσει και τεχνολογία για τα κινέζικης προέλευσης μαχητικά που κατασκευάζονται εκεί. Η επιθυμία της να συμμετέχει σε μια «βιώσιμη» λύση στο Αφγανιστάν συνδυάζεται με τις σχέσεις της με Κίνα και Πακιστάν, ενώ φτάνει μέχρι την αποστολή μισθοφόρων στο Κασμίρ ενάντια στην Ινδία!
Η επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας σε σχέση με τη Δύση προκαλεί την αντίδραση των ΗΠΑ –ιδιαίτερα μετά την εκλογή Μπάιντεν– οι οποίες επιβάλουν κυρώσεις που πλήττουν την οικονομία αλλά και τις τεχνολογικές δυνατότητες της βιομηχανίας και ιδιαίτερα της στρατιωτικής, ενώ αποκλείστηκε και από την αγορά των σύγχρονων μαχητικών F-35. Ωστόσο, πρόκειται για πίεση που ασκείται κυρίως για να ευθυγραμμιστεί μαζί τους παρά για μια οριστική διάρρηξη σχέσεων, αφού για τους Αμερικανούς και γενικά για τους Δυτικούς, η Τουρκία αποτελεί στρατηγικό παράγοντα στην αντιμετώπιση τόσο της Ρωσίας όσο και του Ιράν και της Κίνας.
Η ΕΕ, από την πλευρά της, είναι διχασμένη. Ο γερμανικός άξονας στηρίζει την Τουρκία για λογούς οικονομικών συμφερόντων (επενδύσεων, πωλήσεις όπλων, βλέπε Ισπανία κλπ) αλλά και γιατί αποτελεί το ανάχωμα για τις προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη, πράγμα που αξιοποιεί κατάλληλα ο Ερντογάν. Ωστόσο, οι αντιπαραθέσεις με τον γαλλικό ιμπεριαλισμό (και δευτερευόντως με τον ιταλικό) είναι σημαντικές και αφορούν τόσο τον έλεγχο της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής όσο και της Αφρικής.
Τέλος, υπάρχει το μέτωπο με τον ελληνικό καπιταλισμό. Αυτόν ο οποίος, σε μια προσπάθεια να παίξει πρωταγωνιστικό περιφερειακό ρόλο, έχει συνάψει μια σειρά συμφωνίες με αρκετές χώρες. Όλα αυτά, όμως, περιορίζουν την τουρκική ΑΟΖ στα παράλιά της, την παρεμποδίζουν στη συμμετοχή στις έρευνες για φυσικό αέριο και ταυτόχρονα την παρακάμπτουν στον συνολικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, βάζοντας σαν όριο του Δυτικού κόσμου την Ελλάδα σε συνεργασία με το Ισραήλ και τις αραβικές χώρες. Η Άγκυρα, λοιπόν, σε απάντηση, αναπτύσσει το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» που αγνοεί τα ελληνικά νησιά και την Κύπρο και καθορίζει ΑΟΖ η οποία στην ουσία ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της νοτιοανατολικής Μεσογείου, απειλεί με ενσωμάτωση των Βαρωσίων στην Κύπρο και στρατιωτικοποιεί τα Κατεχόμενα, ενώ παρεμποδίζει τις έρευνες και τις γεωτρήσεις ακόμα και κολοσσών όπως η γαλλική Total και η ιταλική Eni, θέτοντας υπό συνολική αμφισβήτηση το καθεστώς στο Αιγαίο.
Κ. Δ
Στροφή στον ρεαλισμό απέναντι στους ανταγωνιστές
Η επαναπροσέγγιση με Αίγυπτο-Ισραήλ «αδειάζει» την Αθήνα
Εσχάτως, η Τουρκία προσπαθεί να βελτιώσει τις σχέσεις με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, χωρίς επιτυχία για την ώρα, ενώ πρόσφατα ήρθε σε συμφωνία με τα ΗΑΕ, η οποία αλλάζει τα δεδομένα. Η συμφωνία αυτή ακολουθεί τον τερματισμό του αποκλεισμού του Κατάρ και στοχεύει (πέρα από τα δισ. που έχει ανάγκη η οικονομία της Τουρκίας) σε μια προσπάθεια να διαμορφωθούν συνεργασίες και συμμαχίες στην περιοχή (ανοικοδόμηση Συρίας, «πράσινη μετάβαση», επόμενη ημέρα σε Ιράκ και Λιβύη), με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να στηρίξουν άλλο το μέτωπο των μοναρχιών του Κόλπου.
Σημειώνεται πως οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» μεταξύ ΗΑΕ και Ισραήλ είχαν διαμορφωθεί με δεδομένη την ύπαρξη ενός άξονα ενάντια στο Ιράν. Αν όμως οι ΗΠΑ συμφωνήσουν πάλι με την Τεχεράνη για το πυρηνικό της πρόγραμμα και άρουν τις κυρώσεις, τότε το αντιϊρανικό μέτωπο –αν και δεν εξαλείφεται, τουλάχιστον από την μεριά του Ισραήλ– πρέπει να τροποποιηθεί. Αυτή η εξέλιξη ακυρώνει, σε ένα βαθμό, και τις τυχοδιωκτικές συμμαχίες της Ελλάδας με τα καθεστώτα του Κόλπου ενάντια στην Τουρκία.
Είναι προφανές ότι τα ανοικτά μέτωπα για την Τουρκία είναι πολλά και δύσκολα ενώ η κρίσιμη οικονομική της κατάσταση δεν επιτρέπει υπερβάσεις και επομένως όλα μπορούν να γυρίσουν μπούμερανγκ. Ωστόσο, όσο και αν οι ρητορείες για παντουρκικά μέτωπα των ισλαμιστών και των εθνικιστών αποτελούν απαραίτητο ιδεολογικό προκάλυμμα για εσωτερική κατανάλωση απέναντι στον δοκιμαζόμενο τουρκικό λαό και στον φόβο μιας εξέγερσης, αποτελεί επίσης παραπλάνηση να φορτώνεται απλά στον Ερντογάν η νεοθωμανική αλαζονεία και βαναυσότητα. Είναι ο καπιταλισμός και η ανάγκη του για διαρκή επέκταση που προκαλεί τις επεμβάσεις, τους πολέμους και τις σφαγές λαών και όχι απλά τα ιδεολογήματα των αρχουσών τάξεων και των πολιτικών τους επιτελείων.
Κ. Δ
Το διπλό παράτολμο στοίχημα του Ερντογάν
Οι συμφωνίες που υπέγραψε τις τελευταίες εβδομάδες ο Ερντογάν με το Κατάρ και τα ΗΑΕ –το πρώτο αποτελεί παραδοσιακό του σύμμαχο, ενώ με τα Εμιράτα τα ξαναβρίσκει από ανάγκη– μοιάζουν να δίνουν μια ανάσα ρευστότητας στην τουρκική οικονομία. Λίγοι, ωστόσο, πιστεύουν πως αυτή θα καταφέρει να αντιστρέψει την ελεύθερη πτώση της λίρας, η οποία έχει χάσει σχεδόν το 50% της αξίας της απέναντι σε δολάριο και ευρώ από τις αρχές του έτους — και το 40% από τον Σεπτέμβριο.
Σίγουρα δε, αποκλείεται αυτές οι συμφωνίες να ανακουφίσουν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που βλέπουν καθημερινά την κάλυψη των βασικών τους αναγκών –να μην μιλήσουμε για την εξυπηρέτηση των δανείων… – να γίνεται πρακτικά ανέφικτη. Κι αυτό με τη σειρά του, συνιστά τη μεγαλύτερη ίσως απειλή που αντιμετωπίζουν σήμερα ο Ερντογάν και το κυβερνόν ΑΚΡ, καθώς κινδυνεύουν να χάσουν σημαντικό τμήμα του «σκληρού πυρήνα» της κοινωνικής και εκλογικής τους βάσης.
Η ηγετική ομάδα μοιάζει να έχει ποντάρει όλα της τα χαρτιά σε ένα διπλό και παράτολμο στοίχημα, το οποίο ουδείς και τίποτα δεν μπορεί να του εγγυηθεί ότι θα κερδίσει. Αφενός, στην οργανική ένταξη της Τουρκίας σε ένα νέο μεγάλο αραβικό-ισλαμικό «άξονα», κάτι που θα δώσει νέες μεγάλες ευκαιρίες επέκτασης και κερδοφορίας στο κεφάλαιό της — επιτρέποντάς του, παράλληλα, να δώσει μερικά ξεροκόμματα στον λαό, με την ελπίδα ότι θα αποτρέψει την επερχόμενη «έκρηξη». Αφετέρου, να καταστήσει σαφές τόσο στη Δύση όσο και σε Ρωσία και Κίνα πως η χώρα του, λόγω θέσης και δυνατοτήτων, μπορεί να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο στα σχέδια που έχουν για την ευρύτερη περιοχή.
Γ. Π
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου