Τα τάγματα της Πρώτης Γραμμής θα έχουν διάρκεια ζωής τα 6 λεπτά....
Τα κανάλια και τα ραδιόφωνα τους, οι εφημερίδες και τα σάιτ έχουν γεμίσει με ΚΩΛΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που ζητούν θερμό επεισόδιο και Πόλεμο!
Δημοσιογράφοι, πράκτορες, καθηγητάδες, απόστρατοι στρατιωτικοί που τα παίρνουν από χίλιες δύο μεριές.
Με τον εθνικισμό και την πολεμοκαπηλεία κάνουν καριέρα και μας κουνάνε το δάκτυλο...
Απαιτώντας να πάμε εμείς να Σκοτώσουμε και να Σκοτωθούμε για τις ΑΟΖ και τα Κοιτάσματα, για τα κέρδη των πετρελαϊκών και πολεμικών εταιρειών.
Καλούμε λοιπόν τη μάνα και τον πατέρα που έχουν το παιδί τους στον Στρατό να διαβάσουν τι σημαίνει Θερμό Επεισόδιο!
Σαν αυτό που έγινε το 1996, με την πτώση ενός Τουρκικού αεροσκάφους αλλά και τους νεκρούς:
Χριστόδουλος Καραθανάσης
Παναγιώτης Βλαχάκος
Έκτορας Γιαλοψός
Η κρίση των Ιμίων με βρήκε στο χακί
Κατά τις 3 το πρωί ένας δόκιμος έρχεται στη σκοπιά και μου παραδίδει 5 τελαμώνες με σφαίρες. «Τι να τις κάνω; Εχω δύο», του λέω. «Υπογράφεις εδώ», μου είπε σαν να μη με άκουσε.
Φεύγοντας με ενημερώνει:
«Από εδώ και στο εξής όποιος πλησιάσει στο στρατόπεδο και δεν σταματήσει στο πρώτο “αλτ”, του ρίχνεις στο ψαχνό. Είναι διαταγή».
Στις 25 Δεκεμβρίου του 1995 το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Φιγκέν Ακάτ» προσάραξε σε αβαθή ύδατα κοντά στη Μικρή (Ανατολική) Ιμια και εξέπεμψε σήμα κινδύνου. Κάπως έτσι άρχισε η κρίση των Ιμίων. Δύο μέρες πριν, στις 23 Δεκέμβρη, πατούσα για πρώτη φορά το πόδι μου στον Εβρο, υπηρετώντας την πατρίδα. Προορισμός μου ήταν το χωριό Χελιδόνα, λίγα χιλιόμετρα από το Διδυμότειχο. Είκοσι σπίτια, μια ταβέρνα, ένα ψιλικατζίδικο, στην άκρη του χωριού ένα στρατόπεδο (μεσοτοιχία με το νεκροταφείο) και χιόνι. Πολύ χιόνι.
Στα διακόσια μέτρα, πάνω σ’ έναν λόφο δέσποζε το «Κουρμπάνι»*, μια αποθήκη γεμάτη νάρκες, αντιαεροπορικά βλήματα, χιλιάδες σφαίρες κι άλλα καλούδια από εκείνα που χρειάζεσαι σαν πας στον πόλεμο. Την ευθύνη φύλαξης την είχε το τάγμα μου, το 617 Ειδικό Τάγμα Προκαλύψεως (ΕΤΠ). Ενας λόχος διοικήσεως κι ένας λόχος βαρυοπλιτών˙ 23 ψυχές όλες κι όλες. Οι υπόλοιποι είχαν μοιραστεί στα φυλάκια του τάγματος πάνω στο ποτάμι, τον Εβρο. Στο τελευταίο σύνορο.
Παρουσιάστηκα και πήρα μια μέρα προσαρμογής. Βρήκα κάποιους παλιούς γνώριμους με τους οποίους υπηρετούσαμε στον Λαγκαδά και μετρούσα ήδη τις μέρες μέχρι τον Ιούλιο που θα έπαιρνα το απολυτήριο. Ο Εβρος τον χειμώνα έχει δύο χρώματα. Το λευκό του χιονιού κι εκείνο της παραλλαγής.
Ο Δεκέμβρης τελείωσε με τους Τούρκους να αμφισβητούν ευθέως το καθεστώς των Ιμίων. Η Ελλάδα είχε στραμμένο το βλέμμα στο Ωνάσειο, εκεί όπου νοσηλευόταν ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν περιμέναμε τι έρχεται, τι θα ζούσαμε, πόσο κοντά θα φτάναμε στον πόλεμο. Οι μέρες κυλούσαν με την ηρεμία που πέφτει το χιόνι στη λάσπη. Το κρύο ήταν αφόρητο. Τις νύχτες μάς μοίραζαν σταφίδες και ζεστό τσάι λίγο πριν πάμε στη σκοπιά. Τσοντάραμε όλοι και παίρναμε κονιάκ που το μοιράζαμε στα παγούρια. Δεν άντεχες αλλιώς το κρύο.
Στα μέσα του Γενάρη μάς έζωσαν τα φίδια. Κόπηκαν οι έξοδοι με μια ξαφνική διαταγή - όχι πως είχες και να πας κάπου, εδώ που τα λέμε. Οσοι έφταναν ώς την Ορεστιάδα έτρωγαν πόρτα απ’ τα καφέ, δεν ήθελαν φαντάρους μέσα να τους πειράζουν τα κορίτσια. Συνήθως, περπατούσαμε ώς τη μοναδική ταβέρνα όπου μας περίμεναν ψητό κρέας και άφθονη ρετσίνα.
Αμέσως μετά ακολούθησαν οι ασκήσεις και το καθημερινό καθάρισμα των τυφεκίων FN. Οι πρώτοι ψίθυροι ανησυχίας χάνονταν στον παγωμένο αέρα. Η τηλεόραση που υπήρχε στο ΚΨΜ ήταν κλειστή. «Χαλασμένη», μας ενημέρωσε ο αρμόδιος αξιωματικός. Ξαφνικά ο μοναδικός τηλεφωνικός θάλαμος που φρόντιζε για την επικοινωνία με τα σπίτια μας απέκτησε ουρά. «Ρε σεις, οι Τούρκοι πάτησαν στα Ιμια», είπε ένας δεκανέας από την Πτολεμαΐδα. Ηταν η 27η Ιανουαρίου, όταν οι δημοσιογράφοι της «Χουριέτ» προσγειώθηκαν στη βραχονησίδα και αντικατέστησαν την ελληνική σημαία με τη δική τους.
«Είμαστε σε αυξημένη επιφυλακή», μας ανακοίνωσε ο λοχαγός εκείνο το βράδυ.
Τη νύχτα της 30ής Ιανουαρίου ήμουν σκοπός (12-2) στην κεντρική πύλη μαζί με έναν οδηγό από τον Βόλο. Το χιόνι χόρευε τρελά. Ηταν η πρώτη φορά που μας έδωσαν χλαίνες για τη σκοπιά, ένα βαρύ, άκαμπτο πράγμα που μας έκανε να μοιάζουμε με τον Νταρθ Βέιντερ απ’ τον «Πόλεμο των Αστρων». Η θερμοκρασία πρέπει να είχε αγγίξει τους μείον 8. «Εδώ πάνω το κρύο ήταν απερίγραπτο, κάτι που έμπαινε σαν πάγος και μες στα πλεμόνια σου, και φυσούσε τρελά», γράφει ο Μπεράτης στο «Πλατύ Ποτάμι» και έτσι ακριβώς έμοιαζε εκείνη η νύχτα.
Καπνίζαμε και συζητούσαμε με τον συνάδελφο σαν ακούσαμε ένα αυτοκίνητο να έρχεται με τις μπάντες στο στρατόπεδο. «Ανοιξε, ο διοικητής», πρόλαβε να πει ο άλλος σβήνοντας το τσιγάρο. Ανοίξαμε την πύλη, χαιρετήσαμε και σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχαν ανοίξει όλα τα φώτα στο διοικητήριο. «Κάτι γίνεται, φίλε, δεν είναι καλό αυτό», μου ‘πε ο συνάδελφος και λίγο αργότερα τον φώναζαν να παρατήσει τη σκοπιά και να παρουσιαστεί στον λόχο του. Εμεινα μόνος.
«Πέλεκυς 4»: Στην κατάσταση αυτή εκκενώνεται το στρατόπεδο και το προσωπικό μεταφέρεται στον αρχικό χώρο διασποράς. Ο δικός μας χώρος ήταν ένα δάσος, 2-3 χλμ. από το στρατόπεδο. Η επόμενη στάση θα ήταν τα σύνορα, πάνω στο ποτάμι, εκεί όπου θα δινόταν η μάχη.
Ολη τη νύχτα άνοιγα κι έκλεινα την πύλη για τα τζιπ και τα Steyr που μετέφεραν οπλισμό και υλικά πολέμου προς το δάσος. Εβλεπα τους συναδέλφους μου να κουβαλάνε και να φορτώνουν μέσα σε μια απίστευτη σιωπή, αφού ακόμα κι ο άνεμος είχε σωπάσει. Κατά τις 3 το πρωί ένας δόκιμος έρχεται στη σκοπιά και μου παραδίδει 5 τελαμώνες με σφαίρες. «Τι να τις κάνω; Εχω δύο», του λέω. «Υπογράφεις εδώ», μου είπε σαν να μη με άκουσε. Φεύγοντας με ενημερώνει: «Από εδώ και στο εξής όποιος πλησιάσει στο στρατόπεδο και δεν σταματήσει στο πρώτο “αλτ”, του ρίχνεις στο ψαχνό. Είναι διαταγή».
Δεν ξέρω πώς πέρασαν οι ώρες μέχρι να χαράξει. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν συνέχεια πως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει, πως είναι ένα παιχνίδι, ο πόλεμος είναι ένα παιχνίδι σαν εκείνο που παίζαμε μικροί με τα ξύλα στα χέρια, φωνάζοντας «ρατατατατατά, σε σκότωσα, βγήκες!». Θυμάμαι επίσης ότι δεν ένιωθα τα μέλη μου. Είχα μείνει στη σκοπιά επί έξι ώρες κι όμως νόμιζα πως είχαν περάσει μόλις δέκα λεπτά. Στο στρατόπεδο είχα μείνει μόνος μαζί με τον υποδιοικητή και δύο φαντάρους. Παντού σιωπή. Ερημιά. Ενα στρατόπεδο-φάντασμα.
«Απεμπλοκή, απεμπλοκή», άκουσα τον υποδιοικητή να φωνάζει από το διοικητήριο. Λίγο αργότερα είδα απ’ την κορυφή του λόφου να επιστρέφουν τα οχήματά μας. Μια κουρασμένη πομπή. Ανοιξα για τελευταία φορά την πόρτα.
Λίγο αργότερα μάθαμε για το ελικόπτερο που είχε πέσει. Για τους τρεις νεκρούς.
Δεν πολεμήσαμε. Δεν πεθάναμε. Ζούσαμε. Χαμογελούσαμε δακρυσμένοι. Μέρες μετά μάθαμε πως το τάγμα μας που θα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή, είχε διάρκεια αντίστασης τα 6 λεπτά.
Τόσο υπολόγιζε το επιτελείο να αντέξουμε στα εχθρικά πυρά.
*Κουρμπάνι: Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, πρόκειται για έθιμο κυρίως σε ισλαμικές περιοχές και συνδέεται με το ιουδαϊστικό Korban. Αφορά την τελετουργική σφαγή των ζώων ως προσφορά προς τον Θεό.
Ο εν λόγω χώρος στο άρθρο είχε πάρει την ονομασία του από το γεγονός ότι τα προηγούμενα χρόνια τρεις οπλίτες είχαν αυτοκτονήσει εν ώρα υπηρεσίας στις σκοπιές του.
Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος
Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου