Γιώργος Παυλόπουλος
Άγρια καταστολή από το καθεστώς και επέμβαση της Μόσχας
Ο λαός του Καζακστάν επιχειρεί να πάρει στα χέρια του την τύχη και το μέλλον του και το πληρώνει με το αίμα του. Διεκδικεί το μερίδιο που του ανήκει από τον ασύλληπτο φυσικό πλούτο της πρώην σοβιετικής δημοκρατίας, τον οποίο νέμονται το καθεστώς και οι ολιγάρχες που το στηρίζουν, μαζί με τους ξένους «επενδυτές» από Ρωσία, Κίνα και Δύση.
Σκηνικό εμφυλίου πολέμου επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο Καζακστάν. Για την ακρίβεια, μια σύγκρουση που μοιάζει –αυτή τη φορά– να είναι μέχρις εσχάτων, ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες του αγανακτισμένου και αποφασισμένου για όλα λαού και τις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος και των ξένων προστατών του, που έσπευσαν να το στηρίξουν. Τα ρωσικά τεθωρακισμένα και οι αλεξιπτωτιστές που πυροβολούν στο ψαχνό, μαζί με τους ντόπιους πραιτωριανούς, ενάντια στον εχθρό λαό, ο οποίος τόλμησε να τους κοιτάξει στα μάτια και να τους φωνάξει «φτάνει πια!».
Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι νεκροί ήταν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, ενώ η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το Αλμάτι, είχε μετατραπεί κυριολεκτικά σε πεδίο πολέμου. Οι διαδηλωτές ανταπέδιδαν με κάθε τρόπο τις επιθέσεις, αρνούνταν να υποχωρήσουν και δήλωναν αποφασισμένοι ακόμη και να πεθάνουν. Όσο για το καθεστώς και τη Μόσχα, επιστράτευσαν από την πρώτη στιγμή το γνωστό επιχείρημα κάθε καθεστώτος που αισθάνεται ότι απειλείται: Για όλα ευθύνονται τρομοκράτες και εγκληματικές ομάδες, που καθοδηγούνται και εκπαιδεύονται από ξένους πράκτορες. Δηλαδή, ότι πρόκειται για μια εισαγόμενη κρίση με ευθύνη των εχθρών του έθνους, που θα κατασταλεί με κάθε μέσο και κόστος.
Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά πως η ταξική πάλη και οι κοινωνικές εξεγέρσεις δεν υπακούν σε προβλέψεις και προγραμματισμούς. Γι’ αυτό και τώρα, όπως και πολλάκις στο παρελθόν, η «έκρηξη» σημειώθηκε εκεί που ελάχιστοι περίμεναν: Στην πρώην σοβιετική δημοκρατία της κεντρικής Ασίας, που με τις απέραντες στέπες της έχει έκταση μεγαλύτερη των 2,7 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμό μόλις 19 εκατομμυρίων, ενώ διαθέτει εξαιρετικά πλούσιο υπέδαφος. Μια χώρα στην οποία, εκτός των άλλων, ο λαός καμία στιγμή δεν απόλαυσε τον πλούτο που δικαιούνταν, ενώ ποτέ δεν γνώρισε κάποιο ουσιαστικά διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης.
Η αλήθεια, μάλιστα, είναι ότι μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ στραγγαλίστηκαν και τα τελευταία ίχνη δημοκρατίας, ενώ αυξήθηκαν δραματικά τα φαινόμενα εκμετάλλευσης και καταστολής, διαφθοράς και πλουτισμού της «νέας» αστικής τάξης που είχε συσπειρωθεί γύρω από το καθεστώς του «παλιού» Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ. Του ανθρώπου που υπήρξε πρωθυπουργός, πρόεδρος και ΓΓ του εκεί ΚΚ πολύ πριν την κατάρρευση, συνεχίζοντας να ασκεί την εξουσία και μετά, χωρίς να έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα — και χωρίς να του ασκεί κανείς πλέον τον παραμικρό έλεγχο. Η αλλαγή εξουσίας που έγινε το 2019, με τον Ναζαρμπάγεφ να παραχωρεί εικονικά τη θέση του προέδρου σε ένα έμπιστό του, τον Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγεφ, δεν άλλαξε πολλά πράγματα επί της ουσίας. Ούτε, βεβαίως, κατάφερε να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού της χώρας, ούτε να αποτρέψει το ξέσπασμα της καταιγίδας. Άλλωστε, η αύξηση στην τιμή του υγροποιημένου φυσικού αερίου, που αποτελεί το βασικό καύσιμο στη χώρα και ήταν σίγουρο πως θα πυροδοτούσε αλυσιδωτές αυξήσεις στα περισσότερα βασικά αγαθά, είναι φανερό ότι αποτέλεσε την αφορμή και όχι τη βαθύτερη αιτία για την κοινωνική έκρηξη.
Και στην περίπτωση του Καζακστάν, λοιπόν, ισχύει το «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιοι!». Σε μια χώρα της οποίας τα φυσικά αποθέματα κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα, η πλειοψηφία του λαού εξακολουθεί εδώ και δεκαετίες να βρίσκεται «στην απέξω», ενώ η ανεργία και η φτώχεια σαρώνουν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τώρα καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης, έτσι ώστε οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνώντες να μην δουν τα κέρδη τους να θίγονται ούτε στο ελάχιστο. Όσο για τη δημοκρατία, επιχειρήθηκε να «θαφτεί» μαζί με τα συνδικάτα και τα κόμματα που συνέχιζαν να αρθρώνουν διαφορετικό λόγο, που τέθηκαν εκτός νόμου.
Στις διαδηλώσεις και τα οδοφράγματα, στα αιτήματα για αναδιανομή του πλούτου, «αναπνέει» για πρώτη φορά η δημοκρατία στο Καζακστάν
Ιδού, για του λόγου το αληθές, τι αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία: Το Καζακστάν διαθέτει τα δεύτερα μεγαλύτερα διαπιστωμένα αποθέματα παγκοσμίως της ουσίας που μετατρέπεται σε πρώτη ύλη για πυρηνικούς αντιδραστήρες και όπλα, του ουρανίου, ενώ παράγει μακράν τις μεγαλύτερες ποσότητες — το 42% των συνολικών. Επίσης, είναι δεύτερη στον κόσμο και με βάση τα αποθέματα χρωμίου, μολύβδου και ψευδάργυρου, τρίτη όσον αφορά στο μαγγάνιο, πέμπτη στον χαλκό και μέσα στην πρώτη δεκάδα σε σχέση με σιδηρομεταλλεύματα και χρυσό. Εξάγει, επίσης, σημαντικές ποσότητες διαμαντιών, ενώ διαθέτει τα 11α μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ένας πραγματικός επίγειος παράδεισος, με άλλα λόγια, μόνο που τα κάλλη του τα απολάμβαναν μέχρι σήμερα οι πολύ λίγοι.
Δεν να χωράει αμφιβολία, λοιπόν, πως όλα τα παραπάνω αποτελούν την πιο πειστική εξήγηση όχι απλώς για την εξέγερση αλλά και για την άμεση επέμβαση της Μόσχας με σκοπό την «αποκατάσταση της τάξης». Με πρόφαση την πρόσκληση του Τοκάγεφ για αντιμετώπιση των τρομοκρατών και υπό τον «μανδύα» του Οργανισμού Συμφώνου Συλλογικής Ασφαλείας, που ιδρύθηκε το 1994 και σήμερα έχει έξι μέλη — Αρμενία, Τατζικιστάν, Κιργιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν και, φυσικά, Ρωσία.
Τα ίδια στοιχεία εξηγούν και το έντονο ενδιαφέρον που επέδειξαν οι Δυτικοί, ΗΠΑ και ΕΕ, οι οποίοι για μια ακόμη φορά… έσκισαν τα ιμάτιά τους για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις παραβιάσεις τους. Επιδιώκοντας, προφανώς, τόσο να αποκτήσουν επιτέλους πρόσβαση σε μια χώρα που παραμένει στην «αυλή» της Μόσχας και στον φυσικό πλούτο της όσο και να στριμώξουν ακόμη περισσότερο τον Πούτιν, μετά τα όσα έχουν συμβεί στη Λευκορωσία και την Ουκρανία. Κάτι ανάλογο ισχύει και με την προσπάθεια που εδώ και χρόνια καταβάλλει η Κίνα να προσεγγίσει όσο περισσότερο γίνεται τη συγκεκριμένη χώρα, μέσω της οποίας άλλωστε διέρχεται ο νέος Δρόμος του Μεταξιού.
Είναι πολλά τα λεφτά, πράγματι. Μα ο λαός του Καζακστάν αποφάσισε να διεκδικήσει ό,τι του ανήκει με το αίμα του κι αυτό μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να κάνει πολλούς να φοβηθούν — σε Ανατολή και Δύση.
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου