Δήλωση των Διεθνιστών Μελών του UCP
Στις 7 Απριλίου 2022, εμφανίστηκε στην ομάδα του κινήματος "Trudovaya Rossiya" μια "Δήλωση των Διεθνιστών Μελών του UCP".
Ήταν μια απάντηση στη θέση σχετικά με τη στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία που υιοθετήθηκε στην ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Ενιαίου Κομμουνιστικού Κόμματος (UCP) που πραγματοποιήθηκε στις 26 Μαρτίου 2022.
Παρά το γεγονός ότι η επίσημη άποψη του κόμματος διαμορφώθηκε με αυτόν τον τρόπο, ένα σημαντικό ποσοστό των μελών του ήταν κατηγορηματικά δυσαρεστημένο με αυτό που τελικά συνέβη.
Η κατάσταση στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ στις 26-27 Μαρτίου επαναλαμβάνεται. Η δήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του UCP για την Ουκρανία είναι τόσο περίτεχνη όσο και η έκθεση του Πολιτικού Συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής του RCRP που εγκρίθηκε στην ολομέλεια.
Στο έγγραφο της UCP δεν γίνεται καμία αναφορά στις τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες που έχει προκαλέσει σήμερα αυτή η στρατιωτική επιχείρηση. Επισημαίνει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, αλλά παρουσιάζει τη Ρωσία ως θύμα των επιθετικών σχεδίων της συλλογικής Δύσης και όχι ως πλήρη συμμετέχοντα στον αγώνα των ιμπεριαλιστικών "αρπακτικών", και ανακηρύσσει το καθεστώς του Κιέβου φασιστικό και ναζιστικό, παρόλο που η Ουκρανία αποτελεί τυπικό παράδειγμα διεφθαρμένης αστικής δημοκρατίας σε μια περιφερειακή χώρα.
Από την άλλη πλευρά, οι συντάκτες της δήλωσης της Κεντρικής Επιτροπής του UCP δεν θα μπορούσαν να βρουν μια πιο σκληρή αξιολόγηση του πολιτικού καθεστώτος στη Ρωσία από την "αυταρχική-αστική". Αναφέρει επίσης ότι είναι αδύνατο να "ενωθούν" γύρω από τον Πούτιν, αλλά συνιστά στους Ουκρανούς συντρόφους να περιμένουν μέχρι να ολοκληρωθεί η επιχείρηση "αποστρατιωτικοποίησης". Κατά τη γνώμη όσων διαφωνούν με το διάταγμα, υπάρχουν δημαγωγικά λόγια για τον μελλοντικό αγώνα για το σοσιαλισμό των εργαζομένων τόσο της Ρωσίας όσο και της Ουκρανίας, αλλά στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι και των δύο χωρών προσφέρονται παθητικά περιμένοντας να τελειώσει το λουτρό αίματος.
Είναι διδακτικό ότι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας "ειδικής επιχείρησης" υπάρχει ακριβώς η ίδια διχόνοια μεταξύ της Αριστεράς όπως υπήρχε το 1914 κατά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι περισσότεροι ηγέτες των κομμάτων έγιναν σοσιαλ-σοβινιστές, ορισμένοι πήραν μια κεντρώα θέση, πολύ παρόμοια με τις σημερινές "συμβιβαστικές" αποφάσεις, και μόνο λίγοι τόλμησαν, όπως ο Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ή ο Νικολάι Σουχάνοφ, να μιλήσουν έντονα κατά του πολέμου.
Ως εκ τούτου, είναι αρκετά λογικό να ισχυρίζονται οι διεθνιστές σύντροφοι του UCP ότι στην ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του UCP "χάθηκε" η κύρια αξιολόγηση της στρατιωτικής επιχείρησης που διεξήχθη από τις ρωσικές αρχές, αλλά υπάρχει μια έμμεση αιτιολόγησή της. Οι συντάκτες της εναλλακτικής έκκλησης των διεθνιστών δήλωσαν ότι δεν είχαν την πρόθεση να εγκαταλείψουν το UCP για να μην αποδυναμώσουν την κομμουνιστική πλευρά προς τέρψη των "δεξιών". Αλλά φαίνεται ότι είναι θέμα χρόνου. Καθώς η κατάσταση επιδεινώνεται, καθώς η ρωσική άρχουσα τάξη απαιτεί όλο και πιο σαφή υποστήριξη από όλες τις πολιτικές δυνάμεις για την "ενοποίηση" και την "αλληλοβοήθεια" της κοινωνίας, η αποστασιοποίηση από τους οπορτουνιστές και τους σοσιαλ-σοβινιστές θα απαιτήσει μια σαφή οργανωτική μορφή.
Δήλωση των Διεθνιστών Μελών του UCP
Εμείς, τα μέλη του Ενιαίου Κομμουνιστικού Κόμματος που είμαστε εγγεγραμμένοι στα παραρτήματα του UCP στη Δημοκρατία της Χακασίας, στο Αστραχάν, στη Βόλογκντα, στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα, στην Πένζα, στο Σβερντλόφσκ, στο Τάμποφ και στο Τσελιάμπινσκ και στις πόλεις της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης, θεωρούμε απαραίτητο να κάνουμε την ακόλουθη δήλωση.
Δεν συμφωνούμε με τη δήλωση που υιοθετήθηκε στην ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του UCP "Για την κατάσταση στην Ουκρανία" και θεωρούμε ότι αποτελεί εκδήλωση της μετάβασης μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος σε δεξιές θέσεις.
Η δήλωση της Κεντρικής Επιτροπής "έχασε" το κυριότερο:
μια αξιολόγηση αρχών της λεγόμενης "ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης" που διεξάγεται από τις ρωσικές αρχές. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια έμμεση αιτιολόγηση γι' αυτό.
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτό για τους ακόλουθους λόγους.
Για εμάς, τόσο ο ακραία αντιδραστικός χαρακτήρας του ουκρανικού καθεστώτος όσο και το γεγονός ότι οι δυτικές δυνάμεις και ο στρατός του ΝΑΤΟ υποστηρίζουν το ουκρανικό κράτος. Οι κομμουνιστές μιλούσαν γι' αυτό ακούραστα τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ταυτόχρονα, το ρωσικό αστικό κράτος εκμεταλλεύτηκε πλήρως όλες αυτές τις θλιβερές περιστάσεις για την επιδίωξη των δικών του ιδιοτελών σκοπών.
Σήμερα, είναι ήδη σαφές ότι η πολιτική της δεν θα οδηγήσει στην επανένταξη των λαών της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά αντίθετα, θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους της Ουκρανίας, της Ρωσίας και του Ντονμπάς.
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκοτώνονται και να σακατεύονται. Επιχειρήσεις και κατοικίες καταστρέφονται και το βιοτικό επίπεδο πέφτει κατακόρυφα. Η αμοιβαία αποξένωση, το μίσος και το πολιτισμικό χάσμα μεταξύ των κατοίκων των χωρών μας αυξάνονται πολλαπλά. Οι στοιχειώδεις πολιτικές ελευθερίες καταστέλλονται. Ταυτόχρονα, τα κέρδη εκείνων που επωφελούνται από τις στρατιωτικές διαταγές και τον αναπροσανατολισμό της οικονομίας αυξάνονται πάρα πολύ, και θα επωφεληθούν από τα προγράμματα για την "ανοικοδόμηση" των υποδομών που καταστράφηκαν από τις μάχες.
Τα κράτη που βρίσκονται στην πρωτοπορία του αντικομμουνισμού δεν μπορούν να προβούν σε καμία "αποναζιστικοποίηση".
Τα κράτη που βρίσκονται με αυτοπεποίθηση στο δρόμο της εγκαθίδρυσης μιας ανοιχτής τρομοκρατικής δικτατορίας πάνω στους εργαζόμενους, καταστέλλοντας την κοινωνική πρόοδο και ακόμη και την αστική δημοκρατία, δεν είναι και δεν μπορούν να είναι "αντιφασιστικά".
Η πολιτική τους είναι το ακριβώς αντίθετο από εκείνη του αντιφασισμού. Τόσο οι άτυχοι κάτοικοι του Ντονμπάς και της Ουκρανίας όσο και οι αφελείς "αριστεροί" καιροσκόποι που πίστεψαν τις ψεύτικες υποσχέσεις της επίσημης προπαγάνδας έχουν ήδη πειστεί γι' αυτό.
Οι μαρξιστές δεν διαχωρίζουν την τρέχουσα στρατιωτική αντιπαράθεση από το γενικότερο πλαίσιο της ανάπτυξης του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
Πιστεύουμε ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 αυτού του αιώνα, σε πλήρη συμφωνία με το μαρξιστικό-λενινιστικό δόγμα, είχε αναπτυχθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, ο οποίος δεν μπορούσε να μην ξεκινήσει μια ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική.
Οι στρατιωτικές ενέργειες στη Νότια Οσετία, τη Συρία, τις χώρες της Κεντρικής Αφρικής, οι αστυνομικές ενέργειες στη Λευκορωσία και το Καζακστάν και τα γεγονότα στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια αποτελούν ορατές εκδηλώσεις αυτού του γεγονότος.
Αυτά τα γεγονότα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση μεταξύ του μεγάλου ρωσικού κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης της συλλογικής Δύσης, που μάχεται αυτή τη στιγμή με τις δυνάμεις του ουκρανικού στρατού.
Ο γενικός χαρακτήρας αυτής της αντιπαράθεσης δεν αλλάζει, ακόμη και αν υπάρχει μια δίκαιη συνιστώσα σε αυτήν - ο αγώνας των λαών για την αυτοδιάθεσή τους μέχρι και την απόσχιση. Ωστόσο, αυτή η περίσταση δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Στηρίζαμε πάντα και θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τους εργαζόμενους της Ουκρανίας και του Ντονμπάς.
Οι αρχές του διεθνούς σοσιαλισμού απαιτούν από τις αριστερές δυνάμεις των χωρών του ιμπεριαλισμού να καταδικάσουν πρώτα και κύρια τις κυβερνήσεις τους σε μια τέτοια σύγκρουση.
Η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του UCP δεν μπόρεσε να φτάσει σε αυτή τη θέση.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δηλώνουμε την προσήλωσή μας στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού που επεξεργάστηκαν ο Μαρξ και ο Λένιν, οι οποίες έχουν αποτυπωθεί στο Πρόγραμμα του UCP και στις αποφάσεις των Συνεδρίων του.
Δεν σκοπεύουμε να αποχωρήσουμε από το Κόμμα: στις συνθήκες πρωτοφανούς πίεσης προς την αντιπολίτευση, ένα τέτοιο βήμα θα ενίσχυε τα δεξιά στοιχεία. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα μυαλά των συντρόφων, μη σταματώντας στην προοπτική μιας σκληρής ιδεολογικής αποδέσμευσης από εκείνους που σέρνουν τους κομμουνιστές στο βάλτο του σοβινισμού και της συνθηκολόγησης με τη δικτατορία.
Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους συντρόφους, εντός και εκτός του UCP.
Έρχονται δύσκολοι καιροί. Το λυκόφως έχει πέσει στον κόσμο στον οποίο ζούμε. Κανείς μας δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσουν, πόσο καιρό θα οργιάζει η καταστολή, η απόλυτη λογοκρισία, η αμοιβαία εξόντωση των εργαζομένων, προς τέρψη των καταπιεστών.
Ένα πράγμα είναι σαφές:
κανείς δεν θα μας δώσει τη λύτρωση, ούτε ο Θεός, ούτε ο Τσάρος, ούτε ένας ήρωας. Όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο μας, δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε από το μονοπάτι που έχουμε επιλέξει.
Ο αγώνας για το σοσιαλισμό πρέπει να συνεχιστεί. Μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές (θεωρητικές, οικονομικές, πολιτικές) ανάλογα με τις συνθήκες και το σθένος των διαφόρων τμημάτων του εργατικού κινήματος. Το κύριο καθήκον αυτού του κινήματος σήμερα είναι να τερματίσει την εξόντωση των ανθρώπων και των κοινωνικών υποδομών.
Όποιος θέλει να μπει τέλος στην κυριαρχία των καταπιεστών επί των καταπιεσμένων πρέπει να αγωνιστεί για την ειρήνη μεταξύ των λαών.
Κάτω ο ιμπεριαλισμός και η απολυταρχία!
Στους δράστες της εχθρότητας μεταξύ των λαών - σε μια δίκαιη δίκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου