Ολύβια Τζιουβάρα/εργαζόμενη στην έρευνα
▸Διεκδίκηση αξιοπρεπούς ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους με κορύφωση του πρώτου χρόνου μαζικής δημόσιας παρέμβασης του Σωματείου στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση
Υπάρχει ένας κλάδος της οικονομίας στην Ελλάδα ο οποίος βασίζεται για την κερδοφορία του ταυτόχρονα στο ότι οι εξαιρετικά εξειδικευμένοι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες σ’ αυτόν δεν αμείβονται για την εργασία τους επαρκώς ή και καθόλου, δεν έχουν ασφάλιση και δουλεύουν χωρίς ωράριο καθημερινές, σαββατοκύριακα και αργίες, ενώ πλέον στον χώρο εργασίας τους θα υπάρχει ειδικό σώμα της αστυνομίας για να διαφυλάσσει πως όλα αυτά θα γίνονται απρόσκοπτα. Πρόκειται για τον κλάδο της έρευνας.
Το παρόν άρθρο θα μπορούσε να τελειώνει εδώ, όμως σκοπός του δεν είναι να περιγράψει μόνο τα δεινά του κλάδου. Ένα χρόνο μετά την καταστατική συνέλευση του Σωματείου στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, μετά από σειρά κινητοποιήσεων και μια ημέρα δράσης, έρχεται η πρώτη απεργία στον κλάδο. Στις 17 Μάη το σωματείο προχωρά σε εικοσιτετράωρη αποχή από το ερευνητικό, διδακτικό και τεχνικό μας έργο, ως σταθμό μετά τον ένα χρόνο από την ίδρυση του σωματείου, ως βήμα για τη διεκδίκηση αξιοπρεπών όρων, συνθηκών και αμοιβών στο ύψος των πραγματικών αναγκών που θα κατοχυρώνονται από μια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ), η οποία θα καλύπτει όλο το προσωπικό στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Η απεργιακή μέρα αποτελεί κορύφωση μιας πορείας μαζικής δημόσιας παρέμβασης του σωματείου.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση του σωματείου για την απεργία: «γνωρίζουμε πως η ΣΣΕ, δεν θα κερδηθεί σε μια μέρα. Εντάσσουμε την απεργία μας λοιπόν σ’ ένα συνολικότερο πλαίσιο ανυπακοής και πίεσης της εργοδοσίας μας ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι τα projects θα πάνε πίσω, οι διαλέξεις δεν θα αναπληρωθούν, θα χαθεί ένα deadline. Κλείνουμε τους υπολογιστές, τα λέιζερ και τα μικροσκοπία και αφήνουμε τα αρχεία και τις βιβλιοθήκες. Η διάλεξη και η έρευνα δεν γίνονται χωρίς εμάς. Είμαστε απαραίτητες/οι για την ερευνητική και διδακτική διαδικασία των Πανεπιστημίων και Ερευνητικών Κέντρων.
Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά στην ταχεία εφαρμογή του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη. Θα γίνουμε ο πρώτος εργασιακός κλάδος στη χώρα που θα εργαζόμαστε υπό καθεστώς ειδικής αστυνόμευσης, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία των επιχειρηματικών σχεδίων που συνάπτονται από τις διοικήσεις των ΑΕΙ και διάφορους φορείς επιχειρηματικής δραστηριότητας. Τα ΑΕΙ μετατρέπονται σε χώρο κερδοφορίας στον οποίο οι συλλογικές διεκδικήσεις δεν θα έχουν χώρο. Η πραγματική ανομία είναι η άμισθη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες και το ανύπαρκτο ωράριο.
Δε θα αφήσουμε τους χώρους που σπουδάζουμε και εργαζόμαστε να αστυνομεύονται. Η παραγωγή και μετάδοση της επιστημονικής γνώσης και σκέψης δεν επιτηρείται! Πολλές πτυχές της εργασιακής αυτής εκμετάλλευσης που ο κλάδος μας ήδη βίωνε θεσμοθετούνται από την πλευρά της κυβέρνησης με τον νόμο Χατζηδάκη. Καταργούν το οκτάωρο και επιβάλουν 10ωρο/50ωρο, χτυπούν τις συλλογικές συμβάσεις, τη λειτουργία των σωματείων και το δικαίωμα στην απεργία, προάγοντας για τα πιο κρίσιμα ζητήματα την “ατομική διαπραγμάτευση”».
Η οργάνωση ενός κλάδου σε σωματείο είναι από μόνη της ένα τεράστιο βήμα. Από τη μη ύπαρξη δομής στην ύπαρξη και την οργάνωση υπάρχει ένα τεράστιο άλμα στη συνείδηση. Όμως, η μάχη από κει κι έπειτα είναι η καθοριστική. Η αναγνώριση δηλαδή ενός σωματείου, η μαζικοποίησή του, η υπογραφή σύμβασης. Η εμπειρία από το κύμα νέων σωματείων στις ΗΠΑ δείχνει πως εκεί είναι που η εργοδοσία στήνει τα επόμενα μεγάλα εμπόδια, νομοθετικά και άλλα.
Μ’ αυτά τα εμπόδια χρειάζεται να αναμετρηθεί η αποφασιστικότητα των νέων σωματείων και των μελών τους. Μ’ αυτά θα αναμετρηθούν και οι εργαζόμενες/οι στην έρευνα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση — μαζί και με τη λογική του ότι δεν είναι «πραγματικοί» εργαζόμενοι. Δεν αρκεί μια απεργία — όπως δεν αρκεί από μόνη της η δημιουργία του σωματείου. Όμως αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει σε εργασία και ζωή με καλύτερους όρους στο σήμερα και αυτόν ακολουθούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου