Ήταν μια εξαιρετικά φωτεινή και ηλιόλουστη μέρα και η συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως απέναντι από το κτίριο της ΓΣΕΕ τεράστια και με μεγάλο αγωνιστικό παλμό.
Μόλις ενάμιση χρόνο πριν είχε πέσει το καθεστώς των συνταγματαρχών και ήδη στο μυαλό μου η σκοτεινή αυτή περίοδος είχε πάρει αποστάσεις δυσανάλογα μεγάλες.
Οταν ξαφνικά από στόμα σε στόμα άρχισε να διαδίδεται η είδηση ότι ο Αλέκος Παναγούλης (εμβληματική μορφή του αντιχουντικού αγώνα) σκοτώθηκε, οι πληροφορίες συγκεχυμένες ως προς το τί ακριβώς είχε γίνει, άλλοιι έλεγαν ότι πυροβολήθηκε,, άλλοι ότι τον χτύπησαν έως θανάτου και κάποιοι για “τροχαίο”. Κάποια στιγμή η είδηση του θανάτου του μεταδόθηκε και επίσημα από τις μικροφωνικές.
Θυμάμαι έντονα πως από τη μια στιγμή στην άλλη το κλίμα της χαράς, της αγωνιστικής έξαψης και παλμού μετατράπηκε σε μια βαριά βουβαμάρα και οδύνη.
Ακριβώς μια μέρα πριν είχε σκοτωθεί και ο μαθητής Σιδέρης Ισιδωρόπουλος μέλος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Κ.Ο.Μαχητής παρασυρμένος από αυτοκίνητο στην προσπάθειά του να ξεφύγει από την αστυνομία για παράνομη αφισοκόλληση για την Πρωτομαγιά.
Ηταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσαμε με τον σκληρότερο τρόπο, ότι η χούντα μπορεί να έπεσε, όμως οι μηχανισμοί της βρίσκονταν ακόμα κραταιοί, πανίσχυροι και αδυσώπητοι πάνω από τα κεφάλια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου