Akram Belkaïd
Τα σημάδια ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να προκαλέσει μια τεράστια παγκόσμια επισιτιστική κρίση ενισχύονται από την εισβολή της Ρωσίας στις 24 Φεβρουαρίου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι τιμές του σιταριού στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων του Σικάγου —μια από τις αγορές αναφοράς για τα σιτηρά— αυξήθηκαν από περίπου 300 δολάρια ανά τόνο την 1η Ιανουαρίου στα 430 δολάρια τον Απρίλιο.
Σε όλες τις προθεσμιακές αγορές όπου διαπραγματεύονται προϊόντα δημητριακών, οι δείκτες μεταβλητότητας τιμών βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο, με τις τιμές να κυμαίνονται σε μία μόνο συνεδρίαση ως απάντηση στα νέα από το μέτωπο και την κατάσταση των διαπραγματεύσεων μεταξύ Μόσχας και Κιέβου. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), ο συνολικός δείκτης τιμών των τροφίμων έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο από τη δημιουργία του το 1990 λόγω του πληθωρισμού στις τιμές των δημητριακών και των φυτικών ελαίων (1). Για να κατανοήσουμε το γιατί, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πώς λειτουργεί το παγκόσμιο εμπόριο σιταριού.
Τα τελευταία χρόνια, η ετήσια παγκόσμια παραγωγή σιταριού κυμαινόταν κατά μέσο όρο μεταξύ 780 και 800 εκατομμυρίων τόνων, από 600 εκατομμύρια το 2000 (2). Υπάρχουν πολλοί παραγωγοί, αλλά λίγοι μπορούν να συμβαδίσουν με την αύξηση της κατανάλωσης δημιουργώντας πλεονάσματα και εξάγοντας τα σε χώρες που δεν είναι αυτάρκεις. Η ποσότητα σιταριού που διακινείται διεθνώς είναι μεταξύ 200 και 230 εκατομμυρίων τόνων ετησίως, που ποικίλλει ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες (ξηρασία, πλημμύρες) που προκαλούν χαμηλή ή κακής ποιότητας σοδειές.
Η Ρωσία και η Ουκρανία συνεισφέρουν το ένα τρίτο σε αυτό, γι’ αυτό οι εισαγωγείς ανησυχούν. Από την αρχή της σύγκρουσης, έξι εκατομμύρια τόνοι ουκρανικού σίτου έχουν κολλήσει στα λιμάνια του Μικολάεβ, της Οδησσού και της Μαριούπολης και είναι πιθανό να σαπίσουν εκεί. Είναι αδύνατο για την Ουκρανία, τον πέμπτο μεγαλύτερο εξαγωγέα στον κόσμο, να μεταφέρει φορτία μέσω της Μαύρης Θάλασσας καθώς είναι το επίκεντρο της σύγκρουσης. Και ακόμη κι αν υπήρχε μια ηρεμία ή μια εκεχειρία που επέτρεπε στα πλοία να φορτώσουν, τα ασφάλιστρα έχουν αυξηθεί κατά 20-30%, αυξάνοντας το κόστος των αγοραστών.
Η Ρωσία ήταν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας σιταριού στον κόσμο (18%), ξεπερνώντας τις ΗΠΑ, το 2021, και είναι πολύ λιγότερο περιορισμένη από την Ουκρανία ως προς το τι μπορεί να αποστείλει, αλλά οι δυτικές κυρώσεις έχουν περιορίσει τις αγορές της, ειδικά καθώς ο αποκλεισμός της από το χρηματοπιστωτικό σύστημα κάνει τις πληρωμές πιο δύσκολες. Στα μέσα Μαρτίου, η Μόσχα προκάλεσε πανικό στις χρηματοπιστωτικές αγορές ανακοινώνοντας περιορισμούς στις πωλήσεις στους εταίρους της στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση. Μειώνοντας την ποσότητα σιταριού που διατίθεται στην Αρμενία, τη Λευκορωσία, το Καζακστάν και την Κιργιζία — χώρες που δεν επέκριναν την επίθεσή της στην Ουκρανία — η Ρωσία δημιούργησε την εντύπωση ότι δημιουργεί τα δικά της στρατηγικά αποθέματα σε περίπτωση μακράς σύγκρουσης. «Είναι σαν η Σαουδική Αραβία να ανακοινώνει ξαφνικά ότι μειώνει τις πωλήσεις πετρελαίου της», λέει ο Ali Fahmi, ένας χρηματιστής εμπορευμάτων με έδρα τον Κόλπο.
Η Ρωσία και η Ουκρανία δεν είναι μόνο μεγάλοι εξαγωγείς. Είναι επίσης σε θέση να αυξήσουν γρήγορα την παραγωγή για να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις σε άλλα μέρη του κόσμου χωρίς να βλάψουν την εγχώρια αγορά τους. Η Ουκρανία, της οποίας το εύφορο μαύρο χώμα την καθιστά σιτοβολώνα της Ευρώπης (με 41,5 εκατομμύρια εκτάρια παραγωγικής γεωργικής γης), εξάγει σήμερα το 74% της παραγωγής σιταριού της. Αυτό το ποσοστό αυξάνεται συνεχώς τα τελευταία 20 χρόνια (ήταν 60% στις αρχές της δεκαετίας του 2000), καθώς το Κίεβο αποφάσισε να γίνει σημαντικός παίκτης στην παγκόσμια αγορά αναζητώντας νέους πελάτες, ιδιαίτερα στο Μαγκρέμπ και τη Μέση Ανατολή.
Η Ουκρανία είναι ένας «παραγωγός ταλάντευσης» (που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις αλλαγές της ζήτησης οικονομικά), αλλά με τον πόλεμο να καταστρέφει τη χώρα και την αβεβαιότητα για το μέλλον της λιμενικής της υποδομής (ιδίως της Μαριούπολης, η οποία φαίνεται να αποτελεί μέρος των στόχων προσάρτησης της Μόσχας) , πλέον διώχνεται από την αγορά. Αυτό θα έχει αντίκτυπο στις ήδη στρατοσφαιρικές τιμές.
Οι αρχές στο Κίεβο λένε ότι η εαρινή σπορά έχει ξεκινήσει στις περιοχές που έχουν πληγεί λιγότερο από τον πόλεμο, ειδικά στα νοτιοδυτικά, κοντά στα ρουμανικά σύνορα. Αλλά τα καύσιμα είναι ελλιπή. Κανονικά, η Ουκρανία εισάγει το 70% της βενζίνης και του ντίζελ της από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Από την αρχή της σύγκρουσης, οι γραμμές ανεφοδιασμού έχουν διακοπεί και τα γεωργικά μηχανήματα παραμένουν σε αδράνεια. Πιο ανατολικά, στα χωράφια γύρω από τις βομβαρδισμένες πόλεις Mykolaiv και Kherson, η γη δεν έχει οργωθεί και υπάρχει έλλειψη αγροτικής εργασίας, καθώς οι περισσότεροι εργάτες έχουν κληθεί από τον στρατό. Συνολικά, υπάρχει αβεβαιότητα σχετικά με τις μελλοντικές συγκομιδές και την υλικοτεχνική σκοπιμότητα των εξαγωγών. Ορισμένο σιτάρι αποστέλλεται ήδη από το ρουμανικό λιμάνι της Κωνστάντζας και η Ρουμανία σχεδιάζει να ανοίξει εκ νέου μια σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει το λιμάνι της Γαλάτι στον Δούναβη με την Ουκρανία.
Η Ρωσία έχει επίσης αυξήσει την παραγωγική της ικανότητα από το 2014, μετά τις δυτικές κυρώσεις ως απάντηση στην προσάρτηση της Κριμαίας. Ως μέρος του «αγροτικού επανεξοπλισμού» της, η Μόσχα αύξησε τις σοδειές της προκειμένου να σταματήσει τις εισαγωγές τροφίμων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αυτό έχει επίσης επεκτείνει την εξαγωγική της ικανότητα. «Από τότε, αισθανόμαστε ισχυρότερη ανταγωνιστική πίεση από τη Ρωσία σε αγορές όπου προηγουμένως απουσίαζαν, όπως η Αλγερία», λέει ένας Γάλλος έμπορος που φοβάται μια μακρά σύγκρουση και οι αποσύρσεις Ρώσων και Ουκρανών από την αγορά «θα μπορούσαν να διαταράξουν εντελώς το παγκόσμιο σιτάρι. Είμαστε πάνω από 400 € [430 $] ο τόνος και είναι ήδη δωρεάν για όλους. Οι πλουσιότεροι μπορούν να βρουν εναλλακτικές λύσεις, ενώ οι πιο φτωχοί θα πρέπει να βασιστούν στη διεθνή αλληλεγγύη».
Στις 14 Μαρτίου, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες προειδοποίησε για την απειλή ενός «τυφώνα λιμών» και «κατάρρευσης του παγκόσμιου συστήματος τροφίμων», αναφέροντας την περίπτωση χωρών όπου οι άνθρωποι ήδη υποφέρουν από ενδημική πείνα, όπως το Σουδάν και Υέμενη. Σύμφωνα με τον Γκουτέρες, η ουκρανική κρίση θα μπορούσε να ωθήσει έως και 1,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους – περισσότερο από το ένα πέμπτο της ανθρωπότητας – στη φτώχεια, τη στέρηση και την πείνα (3). Ο FAO (4) εκτιμά ότι «45 αφρικανικές και λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες» αντιμετωπίζουν αυτήν την απειλή, 18 από τις οποίες εξαρτώνται περισσότερο από το 50% από την Ουκρανία ή τη Ρωσία για τις εισαγωγές σιταριού (η Ερυθραία, η Μαυριτανία, η Σομαλία και η Τανζανία εξαρτώνται κατά 100%). Συνολικά, το 30% του σίτου που καταναλώνεται στην υποσαχάρια Αφρική είναι ρωσικό ή ουκρανικό.
«Η έλλειψη εξαγωγών θα πλήξει πολλά έθνη»
Οι ουκρανικές αρχές επιμένουν ότι έχουν επαρκή αποθέματα τροφίμων για να διαρκέσουν ένα χρόνο, αλλά λένε ότι η σύγκρουση θα μειώσει την καλλιεργούμενη έκταση κατά 30% και μπορεί να επηρεάσει 100 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως (5). «Τα ρωσικά στρατεύματα ναρκοθετούν χωράφια στην Ουκρανία, ανατινάζουν γεωργικά μηχανήματα, καταστρέφουν τα αποθέματα καυσίμων που απαιτούνται για τη σπορά… η έλλειψη εξαγωγών από την Ουκρανία θα πλήξει πολλά έθνη στον ισλαμικό κόσμο, τη Λατινική Αμερική και άλλα μέρη του κόσμου», υποστηρίζει ο πρόεδρος της Ουκρανίας .
Πολλές χώρες εισαγωγής αποφάσισαν αρχικά να περιμένουν και να δουν εάν η σύγκρουση θα τελειώσει γρήγορα και οι τιμές θα σταθεροποιηθούν. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Αιγύπτου, του μεγαλύτερου αγοραστή σιταριού στον κόσμο, η οποία εισάγει 12 εκατομμύρια τόνους, εκ των οποίων το ήμισυ για ένα πρόγραμμα διανομής ψωμιού επιδοτούμενο από την κυβέρνηση με αυστηρά ελεγχόμενες τιμές. Η Αίγυπτος λαμβάνει το 61% του σιταριού της από τη Ρωσία και το 23% από την Ουκρανία και ο προϋπολογισμός της προϋποθέτει τιμή 255 $ ανά τόνο. Αρχικά ακύρωσε δύο υπάρχουσες συμβάσεις με τη Ρωσία για να αποφύγει να πληρώσει αυξημένες τιμές. Ωστόσο, το καθεστώς του Προέδρου Σίσι γνωρίζει ότι της Αραβικής Άνοιξης του 2011 προηγήθηκαν κύματα δυσαρέσκειας που προκλήθηκαν από τις αυξήσεις στο κόστος των βασικών ειδών διατροφής, που με τη σειρά τους συνδέονται με ξηρασίες στις χώρες παραγωγής (Ρωσία, Αυστραλία, Αργεντινή) (6).
Η Αίγυπτος αναζητά νέους προμηθευτές
Στην Αίγυπτο, όπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού των 103 εκατομμυρίων εξαρτώνται από το ψωμί ως βασική —και μερικές φορές μοναδική— πηγή τροφής, οι αρχές ανέλαβαν γρήγορα μέτρα για να αποτρέψουν την κερδοσκοπία στο αλεύρι ενώ αναζητούσαν νέους προμηθευτές. Σύμφωνα με την αιγυπτιακή κυβέρνηση, τα αποθέματα σιταριού θα καλύψουν τις εθνικές ανάγκες μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, αλλά τι θα γίνει μετά; Στις αρχές Απριλίου, το Κάιρο άνοιξε τη γαλλική αγορά, την πέμπτη μεγαλύτερη στον κόσμο με 65-70 εκατομμύρια τόνους παραγωγής ετησίως, αλλά οι υψηλές τιμές το απέτρεψαν από το να αγοράσει.
Όπως η Αίγυπτος, χώρες όπως ο Λίβανος (51% εξαρτώνται από τη Ρωσία και την Ουκρανία), η Τουρκία (100%) και η Ινδονησία αναθεωρούν τον ορισμό τους για την επισιτιστική ασφάλεια. Εκτός από την οικονομική προσιτότητα, υπάρχει πλέον το πρόσθετο ζήτημα της προμήθειας. Η Ευρώπη είναι μία δυνατότητα, αλλά η παραγωγική της ικανότητα είναι στο μέγιστο, επομένως έχει λίγα να προσφέρει. Στις 21 Μαρτίου, οι υπουργοί Γεωργίας της ΕΕ συμφώνησαν για προσωρινή παρέκκλιση από τη διάταξη της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που απαιτεί την κατάργηση του 4% της γεωργικής γης. Θεωρητικά αυτό το μέτρο, το οποίο αποσκοπεί στην ενίσχυση της «επισιτιστικής ασφάλειας και κυριαρχίας» της ΕΕ, θα μπορούσε να αυξήσει την παραγωγή σιτηρών στην ΕΕ. Αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι άμεσα αξιοποιήσιμη όλη η έκταση της αγρανάπαυσης.
Εάν η σύγκρουση στην Ουκρανία συνεχιστεί, οι Ευρωπαίοι μπορεί επίσης να μπουν στον πειρασμό να αποθηκεύσουν στρατηγικά αποθέματα και να περιορίσουν τις εξαγωγές. Το Μαρόκο και η Αλγερία, οι σημαντικότεροι εισαγωγείς γαλλικού σιταριού, θα ένιωθαν τις συνέπειες. Η Αλγερία είναι χαρακτηριστική των τρεχουσών αβεβαιοτήτων και της επανασυγκέντρωσης στην αγορά. Καταναλώνει 11 εκατομμύρια τόνους σιταριού ετησίως, το 60% του οποίου εισάγεται, κυρίως από τη Γαλλία. Όμως τα τελευταία δύο χρόνια, ιδιαίτερα λόγω των επαναλαμβανόμενων διπλωματικών εντάσεων με το Παρίσι, το Αλγέρι προσπάθησε να διαφοροποιήσει τη βάση των προμηθευτών του. Το 2020 το Γραφείο Δημητριακών της Αλγερίας (OAIC) μείωσε τις ποιοτικές απαιτήσεις για να επιτρέψει τις εισαγωγές ουκρανικού και ρωσικού σίτου, το οποίο προηγουμένως δεν πληρούσε τα πρότυπα ασφάλειας τροφίμων. Μέχρι το τέλος του 2021, οι Γάλλοι παραγωγοί δημητριακών είχαν εξάγει λιγότερο από 1,2 εκατομμύρια τόνους σε σύγκριση με 2-4 εκατομμύρια τόνους την ίδια στιγμή σε ένα κανονικό έτος. Όμως, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, το Αλγέρι έχει ξαναρχίσει τις αγορές από τη Γαλλία. Τον Απρίλιο αγόρασε 600.000 τόνους αλεσμένου σίτου στα 485 δολάρια ανά τόνο (συμπεριλαμβανομένων των φορτίων).
Καθώς οι χώρες εισαγωγής σιταριού αναθεωρούν τους καταλόγους των προμηθευτών τους, εμφανίστηκε ένας απροσδόκητος νέος εισερχόμενος στην αγορά. Μέχρι τώρα, η Ινδία, η οποία αντιπροσωπεύει το 14% της παγκόσμιας παραγωγής (90 εκατ. τόνοι, δεύτερη μετά την Κίνα, η οποία παράγει 130 εκατ. τόνους), διατηρούσε σχεδόν όλη την παραγωγή της για εγχώρια κατανάλωση. Για να ενθαρρύνει τους τοπικούς παραγωγούς και να διασφαλίσει την αυτάρκεια της χώρας, η κυβέρνηση εγγυάται στους αγρότες της μια τιμή αγοράς πάνω από τις τιμές της παγκόσμιας αγοράς. Ωστόσο, η φετινή συγκομιδή αναμένεται να είναι καλή και η κυβέρνηση αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τα προβλήματα στην Ουκρανία και τη Ρωσία και ελπίζει να πουλήσει δέκα εκατομμύρια τόνους, γεγονός που θα αυξήσει το μερίδιο της Ινδίας στις παγκόσμιες εξαγωγές από 1% σε 5%.
Το Ιράν, η Ινδονησία, η Τυνησία και η Νιγηρία έχουν ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον ή έχουν κάνει παραγγελίες. Μετά από κάποιους δισταγμούς λόγω της κακής φήμης του ινδικού σιταριού για την ποιότητα (υψηλή περιεκτικότητα σε φυτοφάρμακα, χαμηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες), η Αίγυπτος έκανε την Ινδία «κύριο προμηθευτή». Το Νέο Δελχί έχει επίσης το βλέμμα του στις αγορές της Ανατολικής Αφρικής και ακόμη και της Νότιας Αφρικής.
Αυτό τροφοδότησε εντάσεις με την Ουάσιγκτον, όπου μέλη του Κογκρέσου επικρίνουν τακτικά τις επιδοτήσεις που καταβάλλονται στους Ινδούς αγρότες. Καλούν μάλιστα τον Λευκό Οίκο να κινήσει διαδικασίες κατά της Ινδίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ως κύρια χώρα παραγωγής (60 εκατομμύρια τόνοι) και μακροχρόνιος αντίπαλος της Ρωσίας όσον αφορά τις εξαγωγές (26 εκατομμύρια τόνοι πωλούνται παγκοσμίως), οι ΗΠΑ, αν και επί του παρόντος μειονεκτούν από ένα ισχυρό δολάριο, σκοπεύουν να εκμεταλλευτούν το κενό που αφήνει η Ουκρανία και Ρωσία.
Ο Akram Belkaïd είναι συντάκτης της Le Monde diplomatique.
Translated by George Miller
(1) ‘World Food Situation’, 8 April 2022.
(2) Unless otherwise indicated, all figures are taken from the US Department of Agriculture’s monthly reports.
(3) ‘Ukraine war unleashing a “perfect storm” of crises, warns UN chief’, UN News, 13 April 2022.
(4) Ibid.
(5) Reuters, March 2022.
(6) Caitlin E Werrell and Francesco Femia (eds), ‘Climate Change and the Arab Spring: a climate and security correlations series’, February 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου