Γιώργος Τσαντίκος
Στο «Mitsotakis Total War», την τρέχουσα άσκηση ύφους του καπιταλισμού στην Ελλάδα, ο ηγέτης είναι καλά προστατευμένος όπου και να πάει, είτε στην πρωτεύουσα είτε εκτός. Ακόμα κι όταν γίνεται γνωστό πως παίρνει επιχορήγηση ως… αγρότης.
Στο Rome: Total War, το ηλεκτρονικό παιχνίδι για υπολογιστή στο οποίο έχουν ξοδευτεί εκατομμύρια εργατοώρες, κάθε εθνότητα είχε έναν ηγέτη, με διαδικασία φυσικής διαδοχής, αν όλα πήγαιναν καλά, ή με ίντριγκα και καμαρίλα, αν επίσης πήγαιναν όλα καλά. Εκτός αυτού, καλό ήταν να είχες τον κατά καιρούς ηγέτη στην πρωτεύουσά σου, γιατί κινδύνευες, αν για παράδειγμα διέμενε αντί για την οχυρωμένη Ρώμη στα ανοχύρωτα Τρίκαλα Ημαθίας, να γίνει εύκολος στόχος για τους αντιπάλους, με όλες τις συνέπειες.
Στο «Mitsotakis Total War», την τρέχουσα άσκηση ύφους του καπιταλισμού στην Ελλάδα, ο ηγέτης είναι καλά προστατευμένος, όπου και να πάει, είτε είναι στην πρωτεύουσα, είτε σε κάποια νησιωτική περιοδεία. Φροντίζει γι’ αυτό ένα ειδικό σώμα που θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί με το Total War σε αναλώσιμο πεζικό που εναλλάσσεται στην πολιτική του αναφορά ανάλογα με το τι λέει ο ηγέτης, στα τμήματα ναϊτών και λοιπών σιδερόφρακτων που εφαρμόζουν τις βουλές σε επικίνδυνους χώρους, όπως π.χ. τα πανεπιστήμια, σε πιο επίλεκτα σώματα ιππικού και ινφλουένσερς, που φροντίζουν να επιτίθενται με λοξή φάλαγγα (ολογράφως: social media) σε όποιους-ες αμφισβητούν την ακεραιότητα-ικανότητα-αίσθηση χιούμορ-αγροτικότητα του ηγέτη και, τέλος, τις εντελώς ειδικές μονάδες που χρειάζονται χρόνο και πρώτες ύλες για να φτιαχτούν, που τις στέλνεις σε μια επιτροπή σοφών της ΕΕ, για παράδειγμα, για να κάνουν πιο σύνθετη δουλειά και να μείνει κάτι και για τους επόμενους.
Η σχετικά πρόσφατη είδηση ότι ο πρωθυπουργός παίρνει επιχορήγηση ως αγρότης, θύμισε τις «ωραίες» μέρες της προεκλογικής περιόδου του ‘85, όταν ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, επίσης Μητσοτάκης και επίσης μετέπειτα πρωθυπουργός, ανάλογα με το πού βρισκόταν, έβρισκε ένα σημείο ταύτισης με το περιβάλλον.
Σαν τον Ζέλινγκ, τον ήρωα του Γούντι Άλεν στην ομότιτλη ταινία, που προσαρμοζόταν και εμφανισιακά παντού, ο Κώστας Μητσοτάκης πήγαινε, παραδείγματος χάρη, περιοδεία στην Ευρυτανία και έλεγε «είμαι κι εγώ Ευρυτάνας». Πήγαινε στην ΕΣΗΕΑ και έλεγε «είμαι και εγώ δημοσιογράφος». Πήγαινε στην προκεχωρημένη γραμμή Πύργος-Ζαχάρω-Γιαννιτσοχώρι και έλεγε «είμαι και εγώ ελαιοπαραγωγός». Το ωραίο ήταν ότι όλες οι ιδιότητες που επικαλούνταν, είχαν μια κάποια βάση. Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν έγινε παντοδύναμη γιατί ο νυν ηγέτης πήρε απλά ένα πτυχίο στις ΗΠΑ, αλλά γιατί οι προκάτοχοι φρόντισαν να έχουν πρόσβαση στα πιο κρυφά κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας (περίπου αυτό που περιέγραφε στο «Κοντρόλ» ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου ας πούμε): ήταν και αγρότης και δημοσιογράφος και, αν χρειαζόταν, θα δήλωνε και αστροναύτης.
Η εργατική τάξη, είτε με γράσα στα χέρια, είτε με πληκτρολόγια, κουτάλες σεφ και αμέτρητες σημειώσεις, σπρώχνεται στην πρώτη γραμμή προς γενική ανάλωση
Μπορεί τον καιρό εκείνο να μην είχε το ακριβές, άμεσο και μόνιμο αποτέλεσμα η παράθεση ιδιοτήτων, καθώς τις εκλογές του ‘85 η ΝΔ τις έχασε και το ‘89-91 δεν θέλει να το θυμάται και πολύ (αν και ένα κομμάτι της αναφέρεται σήμερα στην περίοδο μέχρι το ’93 ως τη «σωστή μητσοτακική περίοδο»), αλλά οι σπόροι της πανιδιότητας καρπίζουν σήμερα: Ο σύγχρονος Μητσοτάκης μπορεί, χάρη στο «στράτευμα» (βλ. άνωθι οδηγίες Total War), να μην χρειάζεται καν ο ίδιος να δικαιολογήσει γιατί, ενώ είναι πρωθυπουργός, παίρνει και γιατί αποδέχεται μια αγροτική επιδότηση, τη στιγμή που δεν τινάζει τις ελιές –αν και κάποιο πλάνο σε ελαιώνα με λιόπανα απλωμένα τον Οκτώβριο ενόψει εκλογών δεν αποκλείεται– και τέλος πάντων, ούτε οι υπόλοιποι αγρότες της χώρας περνάνε υπέροχα, ούτε ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων της πιάνουν τα 8.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα.
Όσο για το Total War της πραγματικότητας, είναι σε εξέλιξη. Η εργατική τάξη, είτε με γράσα στα χέρια, είτε κυρίως πια με πληκτρολόγια που παράγουν κώδικα, με πιπέτες και τρυβλία, με κουτάλες σεφ και αμέτρητες σημειώσεις (ναι, η υπεραξία παράγεται και αλλού πια…), σπρώχνεται στην πρώτη γραμμή προς γενική ανάλωση. Όπως το περιγράφει ένα τραγουδάκι που ακούστηκε πρόσφατα υπό τον αττικό ουρανό: «Κι όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει και μπροστά είναι ο πόλεμος/σε ποιον δίνουν ένα όπλο και τον σπρώχνουν στην πρώτη γραμμή;/ Και περιμένουν να πεθάνουμε για την πατρίδα/αν και ποτέ δεν είχαμε ούτε ένα άθλιο κομμάτι γης» (Dropkick Murphys, «Worker’s Song»).
ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου