Κατάρρευση των σχέσεων μεταξύ Μάλι και Γαλλίας
Τις τελευταίες εβδομάδες, το Μάλι έκανε δύο σημαντικά βήματα: αποχώρησε από το G5 Sahel και ακύρωσε τις αμυντικές συμφωνίες του με τη Γαλλία. Οι αποφάσεις αυτές έρχονται σε μια περίοδο κατά την οποία η επιρροή του Παρισιού μειώνεται στο αφρικανικό φέουδό του, συνέπεια ιδίως της αδυναμίας του να νικήσει τους τζιχαντιστές στην περιοχή.
Η επιλογή του Μάλι να αποχωρήσει από τη στρατιωτική συμμαχία G5 Sahel της Μαυριτανίας, του Νίγηρα, της Μπουρκίνα Φάσο και του Τσαντ έχει ως κίνητρο την άρνηση να του παραχωρηθεί η εκ περιτροπής προεδρία που του ανήκε δικαιωματικά. Πέρα από τον συμβολισμό που υπονομεύει την ενότητα των κρατών του Σάχελ, η αποχώρηση αυτή δεν αναμένεται να έχει ιδιαίτερες συνέπειες στον στρατιωτικό μηχανισμό. Η δομή αυτή, που δημιουργήθηκε το 2014, δυσκολεύτηκε να αναπτυχθεί λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Αν και λειτουργεί από το 2017, δεν κατάφερε ποτέ να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο σε σύγκριση με την αποστολή του ΟΗΕ MINUSMA ή τη γαλλική επιχείρηση Barkhane. Οι ειδικοί περιγράφουν τη λειτουργία αυτής της συμμαχίας ως μια αντιστοίχηση της διμερούς στρατιωτικής συνεργασίας στα σύνορα διαφορετικών χωρών.
Η άλλη απόφαση αφορά την αποκήρυξη τριών κειμένων που διέπουν την παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων, γαλλικών στο πλαίσιο του Barkhane και ευρωπαϊκών με την Takuba.
Για τις μεταβατικές αρχές, η ρήξη αυτή έχει άμεση ισχύ, ενώ το Κε ντ’Ορσέ (στμ: το γαλλικό υπουργείο εξωτερικών) δεν σκοπεύει να βιαστεί για την πλήρη εκκένωση των στρατευμάτων του. Αυτές οι διαφορές στο χρονοδιάγραμμα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε επεισόδια ή συγκρούσεις.
Ο ιμπεριαλισμός χάνει τη δυναμική του
Η ρήξη αυτή συντελείται στο πλαίσιο της αποδυνάμωσης της Γαλλίας στην Αφρική, όπως φαίνεται από τη σειρά διαδηλώσεων κατά των πολιτικών του Παρισιού. Στην Μπουρκίνα Φάσο και στη συνέχεια στον Νίγηρα εναντίον της διέλευσης της αυτοκινητοπομπής Barkhane, η οποία προκάλεσε τον θάνατο τριών ανθρώπων, ενώ δεν έχει διεξαχθεί καμία σοβαρή έρευνα. Στο Ντακάρ, οι διαδηλώσεις κατά της παραπομπής σε δίκη του κύριου αντιπολιτευόμενου Ομάρ Σόνκο οδήγησαν σε λεηλασίες καταστημάτων γαλλικών εταιρειών. Πρόσφατα ένα παρόμοιο σκηνικό συνέβη στη Ντζαμένα του Τσαντ.
Η παρακμή του Παρισιού είναι αισθητή σε όλα τα επίπεδα. Η διπλωματική του γκάφα έσπρωξε την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στην αγκαλιά των Ρώσων που δεν ζήτησαν τόσα πολλά. Βλέπουμε επίσης την πτώση της οικονομικής του επιρροής και την αδυναμία του να κερδίσει σημαντικά οφέλη στη σύγκρουση στο Σάχελ. Με άλλα λόγια, οι τζιχαντιστές κερδίζουν τον πόλεμο. Η σύγκρουση αυτή, που στις αρχές του 2012 βρισκόταν στο βόρειο Μάλι, έχει εξαπλωθεί σε μεγάλο μέρος του Σάχελ και τώρα φτάνει στις παράκτιες χώρες της Δυτικής Αφρικής, όπως το Μπενίν, η Ακτή Ελεφαντοστού ή το Τόγκο.
Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Ολάντ, δηλώνοντας απερίσκεπτα ότι η επιχείρηση Serval θα εξαλείψει την τρομοκρατία, όχι μόνο έδωσε ψεύτικες ελπίδες στον κόσμο, αλλά κυρίως υπέδειξε ότι το πρόβλημα αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί στρατιωτικά χωρίς να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές πτυχές που τροφοδοτούν τη σύγκρουση.
Αν οι δικαιολογημένες μομφές των αφρικανικών λαών κατά της πολιτικής της Γαλλίας έγιναν επαρκώς αντιληπτές από τις διπλωματικές υπηρεσίες, οι απαντήσεις του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Τα λίγα επιφανειακά μέτρα που ανακοινώθηκαν στη σύνοδο κορυφής Αφρικής-Γαλλίας στο Μονπελιέ δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Χαμένες ή συνεχιζόμενες ψευδαισθήσεις
Η πολιτική κατάσταση στο Μάλι είναι πολύ ασταθής. Οι αρχές της χώρας μόλις ανακοίνωσαν ότι απέτρεψαν ένα πραξικόπημα, το τέταρτο από τότε που η χούντα ανέλαβε την εξουσία. Ταυτόχρονα, οι αντίθετες φωνές κυνηγιούνται και φυλακίζονται. Ο Ομάρ Μαρίκο, ο ηγέτης του κόμματος Αφρικανική Αλληλεγγύη για τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία (Sadi), βρίσκεται στο στόχαστρο. Ωστόσο, είναι δύσκολο για τους πραξικοπηματίες να τον παρουσιάσουν ως πράκτορα της Γαλλίας, όταν η οργάνωσή του ήταν η μόνη που εξέφρασε έντονες επιφυλάξεις για τη γαλλική επέμβαση στο Μάλι.
Οι πραξικοπηματίες δεν απελευθέρωσαν τη χώρα, απλώς άλλαξαν αφεντικά. Από εδώ και στο εξής ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι αυτός που υπαγορεύει τους νόμους του. Όσο πιο απομονωμένη είναι η χώρα, τόσο πιο εύκολο θα είναι για τους μισθοφόρους της εταιρείας Βάγκνερ να συνεχίσουν τις καταχρήσεις εναντίον των αμάχων και να λεηλατήσουν τη χώρα.
Η πρώτη δεκαετία του αιώνα ήταν το αποκορύφωμα της τρέλας της ιδέας ότι η Κίνα θα έσωζε και θα ανέπτυσσε την ήπειρο, ενώ στη δεκαετία του 2010 ο Ομπάμα ήταν ο πιο δημοφιλής, λόγω της κενυατικής καταγωγής του. Σήμερα το πορτρέτο του Πούτιν προβάλλεται σε ρόλο σωτήρα. Σε αυτή την απαρίθμηση δεν υπάρχει ειρωνεία ή μομφή, αλλά μια απλή παρατήρηση των συνεπειών της τραγικής απουσίας, για τους λαούς, μιας πραγματικής πολιτικής και κοινωνικής εναλλακτικής λύσης.
Μετάφραση: elaliberta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου