Συνομιλώντας σήμερα με τον «Νοέμβρη»
Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια εικόνα αγίου για να προσκυνούν οι πιστοί και να γεμίζουν τα «παγκάρια» των κομμάτων αστικής εκπροσώπησης, αλλά μια παλλόμενη εξεγερτική μνήμη, που αποκτά ξανά νόημα κάθε χρόνο, όταν αναβαπτίζεται στις σύγχρονες αντιθέσεις και στο νέο ριζοσπαστισμό. Είναι ένα υλικό παράδειγμα πως τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, για τη δύναμη του αδύναμου, που τα κάνει όλα δυνατά.
«Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει»
Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίζεις το Πολυτεχνείο. Ο ένας είναι σαν πολιτικό μουσείο, όπου αποδίδεις φόρο τιμής, αποκτάς ίσως πολιτική «υπεραξία» και συνεχίζεις την πολιτική δράση όπως πριν. Ο δεύτερος είναι η συνεχής μελέτη όσων έγιναν στις «ακραίες συνθήκες» της ταξικής πάλης το 1973 στην Ελλάδα και η εξαγωγή συμπερασμάτων (όχι βιαστικών αντιγραφών) για την εργατική πολιτική και την ανατρεπτική Αριστερά σήμερα. Κι έχει διαρκώς ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει η συνομιλία με την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Σε μια φάση που η κρίση των «επάνω» έχει πάρει καθολικά και βορβορώδη χαρακτηριστικά, που έχει αναλογίες με την αγωνία της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών το 1973 και τα σενάρια «φιλελευθεροποίησης» (Μαρκεζίνης κλπ.) μαζί με τα σχέδια παραπέρα αντιδραστικής θωράκισης (Ιωαννίδης), είναι κρίσιμο που στρέφει το βλέμμα η Αριστερά. Στην Ουάσινγκτον, στο Παρίσι, στους παλιούς πολιτικούς, τότε, στα επιχειρηματικά κέντρα, τους μιντιάρχες και τους σκοτεινούς δρόμους των «Αρπακτικών» και ξανά στην Ουάσινγκτον ή τις Βρυξέλες, τώρα; Ή στον μαχόμενο κόσμο της εργατικής τάξης και της νεολαίας, στην εξέγερση των «κάτω»;
Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε συζήτηση και αντιπαράθεση για το εάν τα αιτήματα θα ήταν αμιγώς σπουδαστικά/φοιτητικά ή θα έθεταν πολιτικά ζητήματα. Η δυναμική κατάληξη της διαδικασίας αυτής αποτυπώθηκε στις πύλες του Πολυτεχνείου με το «Έξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» και το «Κάτω η χούντα», με το ακατάβλητο σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», όπως και την κατεύθυνση της ανακοίνωσης της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης για την «λαϊκή κυριαρχία». Έχει σημασία αυτή η συζήτηση σήμερα. Θα τεθούν πολιτικά αιτήματα-στόχοι στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα; Θα συνδυαστούν οι διεκδικήσεις για αυξήσεις στους μισθούς και κατά της ακρίβειας με αιτήματα για αντικαπιταλιστικά πλήγματα (όπως οι εθνικοποιήσεις), ρήξη-έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ, ανατροπή της κυβέρνησης και της σύγχρονης «χούντας» του κεφαλαίου; Θα είναι στόχοι ανατροπής ή θα περιοριστούν στην εναλλαγή (να φύγει ο Μητσοτάκης να έρθει ο Τσίπρας) και στην αναμονή μιας κάποιας –άκυρης τελικά– βελτίωσης («φιλελευθεροποίηση» τότε, εκδημοκρατισμός τώρα);
Κι ακόμα, τι σημαίνει το Πολυτεχνείο για την μετωπική λογική της Αριστεράς; Υπήρχαν και τότε εκείνοι που κοίταζαν κυρίως προς τον παλιό πολιτικό κόσμο, τους διάφορους «πρώην», το πώς θα μπουν στο κέντρο της πολιτικής ζωής, πατώντας πάνω στο κίνημα και την εξέγερση. Υπήρχε και η τάση της μαχόμενης και επαναστατικής Αριστεράς, που διαπερνούσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα τα αγωνιζόμενα ρεύματα, με τόσες αντιφάσεις, λάθη και όρια (όπως και τώρα), που έθετε σαν καρδιά του μαχόμενου μετώπου την ανατρεπτική πολιτική στάση και δράση μέσα στο κίνημα. Αυτή η λογική συνέβαλε στο μεγαλείο της εξέγερσης, αλλά και στο κίνημα της μεταπολίτευσης με τις κατακτήσεις του, για τις οποίες το μισεί το κατεστημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου