Το εκλογικό αποτέλεσμα στο Ισραήλ και η αναδυόμενη κυριαρχία των ακροδεξιών στοιχείων

Λαμπρινή Θωμά The rpessproject.gr

Αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε την γην, ξεκινώντας από την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ: Πώς οι φανατικοί θρησκευόμενοι Εβραίοι μετατράπηκαν σε μοχλό εκφασισμού της ισραηλινής κοινωνίας.

Την 4η Νοέμβρη 2022, «μετά την καταμέτρηση του συνόλου των ψήφων, με τις συζητήσεις για συνεργασία να αρχίζουν, μια ακροδεξιά, ρατσιστική και ανεκτική στη διαφθορά κυβέρνηση αναλαμβάνει οσονούπω». Θα μπορούσε να είναι ρεφραίν σε μια σειρά εκλογικών αναμετρήσεων ειδικά στην Ευρώπη, τον τελευταίο χρόνο, όμως η φράση αποτελεί έκπληξη γιατί έρχεται από Ισραηλινό φύλλο, την Χααρετζ, και αφορά στις ισραηλινές εκλογές της εβδομάδας που πέρασε. Ως υπότιτλος. Ο τίτλος είναι ακόμη πιο αυστηρός: «Μια οιονεί φασιστική, εξτρεμιστικά θρησκευτική κυβέρνηση σε μια χώρα που της αξίζει κάτι καλύτερο».

Κατά σύμπτωση, από αυτές που φαίνεται να αρέσουν στην Ιστορία, και πάλι 4η Νοεμβρη, αυτήν του 1995, ένας ακροδεξιός Ισραηλινός, ακριβώς όπως οι, όπως όλα δείχνουν, συντόμως συγκυβερνούντες, δολοφόνησε τον Γιτζάκ Ράμπιν, την τελευταία αληθινή ευκαιρία για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή από πλευράς Ισραήλ. Ο Ράμπιν δολοφονήθηκε στο Τελ Αβίβ, μια πόλη που ιστορικά ανήκε, μέχρι και πρόσφατα, στις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας. Ο δολοφόνος του, Γιγκάλ Αμίρ, ήταν γνήσιο τέκνο της ακροδεξιάς, ρατσιστικής, ακραίας θρησκευτικής ομάδας των κατοίκων της χώρας, που τότε ακόμη δεν αποτελούσαν πλειοψηφία: ήταν τα χρόνια που οι δρόμοι του Τελ Αβίβ γέμιζαν από νεολαία που ζητούσε Ειρήνη.

Από το 1995, και τη δολοφονία Ράμπιν, η πολιτική εικόνα του λαού του Ισραήλ έχει αλλάξει πλήρως. Σήμερα, όσοι έχουν ανάλογες θέσεις με τον Γιγκάλ Αμίρ μπαίνουν θριαμβευτές στην ισραηλινή βουλή, την Κνεσέτ, και διεκδικούν το υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας, με ότι αυτό σημαίνει εκεί. Από το Ισραήλ των κιμπουτς και των σοσιαλιστικών ιδεών του πάλαι ποτέ, η χώρα έφτασε μέσω νεοφιλελευθερισμού στον εκφασισμό της, και με την παράδοσή του εκπαιδευτικού συστήματος, από ετών, στα πιο ακραία στοιχεία.

Τα ακροδεξιά «οιονεί φασιστικά» νιάτα του Ισραήλ, αναθρέφονται σε ένα ιδιωτικό – αν και εν μέρει χρηματοδοτούμενο από το κράτος-, κλειστό, ακραία θρησκευτικό σχολικό σύστημα, που μεγαλώνει διαρκώς. Από το 1953 τα πιο ακραία θρησκευτικά – και άρα και πολιτικά – στοιχεία της χώρας (κυρίως Χαρεντίμ διαφόρων κοινοτήτων και αποχρώσεων, λέξη που σε μετάφραση σημαίνει «αυτοί που τρέμουν μπρος στο Θεό») σπουδάζουν και χτίζουν χαρακτήρα στο «Ανεξάρτητο Εκπαιδευτικό Σύστημα», που έχει ιδρύσει, ελέγχει και καθορίζει το πρόγραμμα σε εκατοντάδες νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Θηλέων και αρρένων, αυστηρά ενδυματολογικά, με πρόταγμα την παράδοση, είναι σχολεία που ο αριθμός τους διαρκώς αυξάνει, παράλληλα με τον αριθμό των ακροδεξιών στη χώρα. Λεπτομέρεια: πέραν των ιδιωτικών σχολείων αυτών, υπάρχουν και εκατοντάδες κρατικά σχολεία, με βασικό πρόγραμμα τις θρησκευτικές σπουδές, με τη διαφορά ότι εκεί διδάσκεσαι και κάτι άλλο πλην των ιερών βιβλίων και των μαθηματικών.

Στα ιδιωτικά θρησκευτικά σχολεία των αρρένων, η διδασκαλία των ιερών κειμένων συνοδεύεται από μερικά υποχρεωτικά «κοσμικά» μαθήματα, για να δικαιολογείται η κρατική χρηματοδότηση. Ωστόσο, το κράτος δεν έχει κανένα λόγο στην πρόσληψη ή απόλυση διδασκόντων, προνόμιο που ανήκει στο θρησκευτικό συμβούλιο το οποίο ελέγχει τα σχολεία. Στα σχολεία θηλέων, το πρόγραμμα είναι ακόμη πιο ευρύ, γιατί, παραδοσιακά, τα κορίτσια πρέπει να μάθουν και οικοκυρικά και να γίνουν δασκάλες, στο ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα, στην καλύτερη περίπτωση. Αξίζει να αναφέρουμε πως η μείωση της κρατικής επιχορήγησης, τα τελευταία χρόνια, δεν επηρέασε καθόλου την ανάπτυξη των σχολείων: ας είναι καλά οι ακραίες εβραϊκές κοινότητες των ΗΠΑ κι οι γυναίκες που γίνονται χίλια κομμάτια μεταξύ μερικής εργασίας και σπιτιού, ενώ παράλληλα οφείλουν να γεννούν όσο το δυνατόν περισσότερο.

Από ένα τέτοιο σχολείο είχε αποφοιτήσει ο δολοφόνος του Ράμπιν, ο αμετανόητος και με σώας τας φρένας Γιγκάλ Αμίρ, γιος αντιγραφέα ιερών κειμένων. Κι ύστερα, υπηρέτησε σε ειδική θρησκευτική ομάδα του Ισραηλινού στρατού, σε μια ομάδα «διακανονισμού» – όσο κι αν είναι μεγάλος ο αριθμός των χαρεντίμ που δεν στρατεύονται, για θρησκευτικούς λόγους, κάποιοι, από συγκεκριμένες ραββινικές φράξιες, υπηρετούν υπό συνθήκες του εξής διακανονισμού: πάνε μεν στρατό, αλλά μπαίνουν σε ομάδες που συνδυάζουν την θητεία με τις θρησκευτικές σπουδές. Το σημαντικότερο: η διαφοροποίησή τους, ο διαχωρισμός τους από την υπόλοιπη κοινωνία – η οποία όλο και μειώνεται-, τα στεγανά αυτά, κρατούν και μπορούν να κρατήσουν και όλη τους τη ζωή. Και ας μη μιλήσουμε εδώ για οποιαδήποτε επαφή με το αραβικό στοιχείο. Μπορούμε όμως, κάποια άλλη στιγμή, να μιλήσουμε για τον μεγάλο αριθμό αξιωματούχων του στρατού, επιτελαρχών, στελεχών της Μοσάντ, που προέρχονται από το συνολικό αυτό σύστημα και όσους μπαίνουν στο στρατό. Είναι, άλλωστε, αυτοί που εργάζονται: περίπου οι μισοί χαρεντίμ δεν εργάζονται, αλλά στηρίζονται στην κρατική επιχορήγηση που λαμβάνουν και την μερική εργασία των γυναικών τους – σε «αποδεκτά επαγγέλματα» – για να μελετούν τις γραφές, να αυξάνονται και να πληθύνονται, με τις γυναίκες να φροντίζουν τη βιωτή, το σπίτι, τα άλλα έσοδα, τα παιδιά.

Μικρή παρένθεση: Το 2015, ένα άλλο θέμα είχε απασχολήσει την Ισραηλινή κοινωνία και κυβέρνηση, και πάλι κυβέρνηση του Μπίμπι Νετανιάχου: τι θα γίνει με τα 43 χριστιανικά, επίσης ιδιωτικά, μεικτά, κανονικού προγράμματος, σχολεία της χώρας, τα οποία είδαν να μειώνεται δραστικά κάθε κρατική επιχορήγηση, με παράλληλη εκτόξευση προς τα πάνω της επιχορήγησης των θρησκευτικών εβραϊκών σχολείων. Μετά από κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση δέχθηκε να συνεχίσει την χρηματοδότηση των χριστιανικών σχολείων (που είναι ανοικτά στους πιστούς όλων των θρησκειών, ας σημειωθεί – κάτι σαν τη Λεόντειο, λ.χ.), παράλληλα με την αύξηση της ενίσχυσης των ακραίων θρησκευτικών σχολείων.

Στο θέμα μας, όμως. To 2011, το συγκεκριμένο ακραίο θρησκευτικό σύστημα, που ήδη ένοιωθε δυνατότερο, τα έβαλε με ένα οκτάχρονο, τότε, κορίτσι, την Ναάμα Μπαργκολέσι, που κακοποιήθηκε δημοσίως, που την φώναζαν «πουτάνα» στα οκτώ της ενώ πήγαινε στο σχολείο, που την έφτυναν στο δρόμο άνδρες ενήλικοι, γιατί δεν ήταν ντυμένη «όπως έπρεπε» και χρησιμοποίησε το ανδρικό πεζοδρόμιο για να πάει σχολείο. Αν και ντυμένη συντηρητικά – με μακρυά μανίκια, μακρυά φούστα – αν και κόρη πιστής οικογένειας, που είχε μετοικήσει από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ, δεν ήταν αρκετά «καλυμμένη» για τους φανατικούς, και «τολμούσε» να χρησιμοποιεί και πεζοδρόμια και λεωφορεία μόνο για άντρες.

Η προσπάθεια μιας ακόμη κυβέρνησης Νετανιάχου να κατευνάσει τα πνεύματα, τότε, δεν είχε φέρει αποτέλεσμα. Οι ακραίοι θρησκευόμενοι κατάφεραν να διώξουν από την γειτονιά τους την (πιστή αλλά «εκδυτικισμένη») οικογένεια της μικρούλας. Και τα δημοσιεύματα έκαναν λόγο για «μια σύγκρουση που μπορεί να διαμορφώσει το μέλλον της χώρας, εγκλωβίζοντας όλο και περισσότερο την δημόσια ζωή στις αυστηρές αρχές [των χαρεντίμ] περί σεμνότητας, του διαχωρισμού των φύλων και του αποκλεισμού των γυναικών».

Τότε καταγράφηκαν και μια σειρά περιστατικών που έδειχναν την πολιτική κατεύθυνση που παίρναν τα πράγματα: άνδρες στρατιώτες διέκοπταν χορωδία γυναικών στρατιωτών που τραγουδούσε σε μεικτό ακροατήριο, διότι η δική τους ερμηνεία της εβραϊκής πίστης απαγορεύει να ακούσει άνδρας γυναικεία φωνή να τραγουδά, γυναίκες που αποπειράθηκαν να καθίσουν μπροστά σε ανδρικά λεωφορεία των ακραίων θρησκευτικών περιοχών προπηλακίστηκαν, παγκάκια που θα επέτρεπαν να καθίσουν μαζί άντρες και γυναίκες ξηλώθηκαν από ολόκληρες γειτονιές, και μια νέα ομάδα βάρβαρων ακροδεξιών ανέλαβε να «καθαρίζει» σε τέτοιες περιπτώσεις: οι Σικάριοι, όπως αυτοαποκαλούνταν, ομάδες ανδρών που επέβαλαν με το έτσι θέλω την θρησκευτικήν τάξιν, φτάνοντας να κακοποιούν γυναίκες δημοσίως γιατί δεν ντύνονταν όπως ήθελε η δική τους πίστη κι ο περίεργος ντε φάκτο νόμος στις περιοχές που ζουν… Μέχρι σπρέι πιπεριού χρησιμοποίησαν ενάντια σε γυναίκες που δεν κάλυπταν πλήρως την κεφαλή τους με μαντήλα, αν και είναι ύπανδρες, και πετροβόλησαν γυναίκες που φόρεσαν κόκκινη μπλούζα. Γυναίκες που αλίμονο τους αν τις δει κανείς να φορούν – μακρυά από μας- πανταλόνια! Οι πιο προχώ, «μια μικρή μειοψηφία, φορά παντελόνια πυτζάμες στο σπίτι της το βράδυ», γράφει η ουικιπαιδεία… Ο δρόμος προς τον εκφασισμό της Ισραηλινής κοινωνίας ήταν ήδη ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα.

Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως, η αύξηση των συγκεκριμένων σχολείων όπως και η αύξηση της χρηματοδότησής τους, ήταν «αναγκαία», σύμφωνα με τους υποστηρικτές τους, λόγω της αύξησης αυτού καθ’ αυτού των αριθμών των ακροδεξιών, που έχουν τις γυναίκες να γεννοβολούν. Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους: με τη μέση γεννητικότητα της χώρας στο 2,9, οι ακραίοι θρησκευτικά επιδεικνύουν δείκτη 6,7 – οι αμβλώσεις επιτρέπονται στο Ισραήλ αλλά για εκείνες είναι ταμπού, κι αν καταφύγουν το κάνουν κρυφά, όπως κάνουν και κρυφά υπερήχους. Μέχρι το 2050 θα ανήκει σε ακραίες θρησκευτικές εβραϊκές φράξιες, με ότι αυτό συνεπάγεται, το ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας, με τις βαθιά αντιδραστικές θρησκευτικές ιδέες να καθορίζουν κοντά το ένα τρίτο του πληθυσμού, σύμφωνα με το Εθνικό Οικονομικό Συμβούλιο του Ισραήλ. Είναι οι αριθμοί που όχι μόνο χρησιμοποιούνται για τους εποικισμούς αλλά και για την δημιουργία ολόκληρων πόλεων όπου η δημόσια ζωή καθορίζεται από την άποψη των στοιχείων αυτών για τον κόσμο, ή την επαναφορά των χωριστών παραλιών σε παραθαλάσσια θέρετρα – o Γιαχβέ να μας φυλάει από τα μπαιν μιξ!

Οι γειτονιές και οι πόλεις των χαρεντίμ, έχουν τους δικούς τους ντε φάκτο νόμους, την δική τους αστυνομία ηθών (επισήμως «περιπόλους σεμνότητος»), που «βάζει στη θέση τους» οκτάχρονες «πόρνες» σαν τη Ναάμα, προπηλακίζει ύπανδρες ασκεπείς και καταστρέφει διαφημίσεις που δείχνουν άσεμνα ντυμένες γυναίκες, μεταξύ άλλων. Αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός γειτονιών και χωριών στα οποία είναι άγραφος νόμος ο πλήρης διαχωρισμός του βίου των δύο φύλων σε όλες τις δημόσιες περιοχές, και που τα πεζοδρόμια χωρίζονται σε ανδρικά και γυναικεία. Και παρότι οι γυναίκες χαρεντίμ υποχρεούνται να στραφούν όλο και συχνότερα, προς την εργασία, για να μπορέσουν να βοηθήσουν τις πολυμελείς οικογένειές τους, και προσπαθούν να ανοικτούν σε άλλους τομείς, να ξεφύγουν από το – καθιερωμένο και μέχρι πρόσφατα μόνο αποδεκτό κοινωνικά- παρτ τάιμ δασκαλίκι που τους «επιτρέπει» να μεγαλώνουν από τέσσερα ως και δεκαπέντε παιδιά στο σπίτι, ενώ ο άνδρες τους μελετούν τα ιερά βιβλία, οι ίδιοι οι κανόνες των κοινοτήτων αποτελούν και εκεί πρόσκομμα.

Με λίγα λόγια, από δεκαετιών ένα θρησκευτικά εξτρεμιστικό, παράλληλο, ακροδεξιό Ισραήλ γιγαντώνεται και θρέφεται, εκτρέφοντας και δολοφόνους, μέσα σε ένα απολύτως ελεγχόμενο από αυτό εκπαιδευτικό σύστημα, με ακραία χαρακτηριστικά, σύστημα που διαρκώς μεγαλώνει και ενισχύεται παντοιοτρόπως, εξαπλώνοντας την πιο βάρβαρη έκφραση της εβραϊκής θρησκείας. Τα προβλήματα που δημιουργεί το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα, η παραγωγή όλο και περισσότερων ακραίων, θρησκευτικά φανατικών και αλαζονικών αρρένων, στο Ισραήλ, από δεκαετίες τώρα, έχουν καταγραφεί και επισημανθεί από ακαδημαϊκούς, ερευνητές, δημοσιογράφους, την ίδια την υπόλοιπη κοινωνία, η οποία όμως διαρκώς συρρικνώνεται. Το Ισραήλ, που αυτοπροσδιορίζεται ως «ένα εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος» φαίνεται πως βαδίζει στην, ολοκληρωτική πια, μετατροπή του σε ένα εβραϊκό κράτος των φανατικών ακραία θρησκευόμενων Εβραίων, αυτών που σήμερα κιόλας ελέγχουν την κυβέρνηση.