Πώς βίωσαν την κρίση στα ΙΜΙΑ οι στρατιώτες που έκαναν τη θητεία τους στον Έβρο;
Συγκλονίζει η μαρτυρία ενός στρατιώτη για τη νύχτα της 31ης Ιανουαρίου 1996
Η ιστορία έχει δημοσιευτεί σε φόρουμ το 2005.
Ο συντάκτης της ανάρτησης μεταφέρει την αγωνία φίλου του στρατιώτη, όπως την αφηγήθηκε στον ίδιο.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Η ακόλουθη ιστορία είναι αληθινή. Διαδραματίστηκε τη νύχτα της 31ης Ιανουαρίου του 96 στον Έβρο, μεσούσης της κρίσης των Ιμίων. Ήμουν κι εγώ στρατιώτης εκείνη την εποχή αλλά αυτή είναι η ιστορία ενός φίλου, του Πέτρου που μου τη διηγήθηκε γλαφυρά με “άγγιξε” και απλά την έβαλα σε μια “τάξη” και σας την μεταφέρω.»
Νύχτα λευκή… Υπέροχη χιονισμένη νύχτα! Κρύο βαρύ… Το πυκνό χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα και απέπνεε μια αίσθηση ηρεμίας…
Εκείνη η νύχτα θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό…
Είχα δυο μήνες που με είχαν μεταθέσει στο Φυλάκιο της Γέφυρας στο ποτάμι. Λιγοστά μέτρα πιο κει είναι το χωριό Πύθιο με τον ομώνυμο σιδηροδρομικό σταθμό. Η γέφυρα είναι αποκλειστικά για τα τρένα, που έρχονται από την Τουρκία και ξεφορτώνουν ανθρώπους κι εμπορεύματα στο Πύθιο, Ελλάδα.
Όταν μου ήρθε η μετάθεση απ’ την Κομοτηνή για Έβρο σκοτείνιασα…
Ζωγράφισα στο ημερολόγιό μου έναν ήλιο που μόλις και φαινότανε ανάμεσα στα σύννεφα…
…Ειδικό Τάγμα Προκαλύψεως στο Λαγό, έξω απ’ το Διδυμότειχο, αποσπασμένος στον 2ο Λόχο Πετράδων κι από εκεί στο Φυλάκιο της Γέφυρας, που το φύλαγε μια Διμοιρία
Κάτι είχαμε ακούσει στην Τηλεόραση του Φυλακίου για πρόβλημα στα Ίμια, μα η ζωή στο φυλάκιο συνεχιζόταν κανονικά…
Μέχρι τις 00:00 είχα σκοπιά στη γέφυρα. Προσπαθούσα να ξεχάσω το κρύο απολαμβάνοντας την πυκνή χιονισμένη βλάστηση του Έβρου…
Ξαφνικά στην απέναντι πλευρά γίνεται συσκότιση! Στο Κουρτούκιοϊ, το Σερένκεϊ και τα άλλα χωριά που βλέπαμε από εκεί… πίσσα μαύρη…
Αμέσως ειδοποιώ τον Δόκιμο, ένα παλικάρι από την Κατερίνη (πραγματικό παλικάρι όπως αποδείχτηκε!)…
Στις 23:30 έρχεται το σήμα της επιφυλακής…
Στις 00:00 Θέσεις μάχης…
Το σενάριο προέβλεπε εισβολή τούρκων κομάντος, με το τρένο που κάθε βράδυ έμπαινε στο Πύθιο, με σκοπό δολιοφθορές στα μετόπισθεν.
Η ανατριχίλα στο στομάχι άρχισε να δίνει το παρόν…
Για καλή μας τύχη το παλικάρι (ο Δόκιμος), πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Αυτός ο άνθρωπος ενέπνεε αισιοδοξία και σιγουριά, κάτι που ήταν απαραίτητο εκείνες τις στιγμές…
Ο μόνιμος της παρέας, ένας αρχι…λοχίας ανδρείκελο, ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Αμήχανα απλά καθόταν και παρακολουθούσε…
Όταν άρχισε ο Δόκιμος να αδειάζει τα κασόνια με τις σφαίρες και τα άλλα πυρομαχικά και να τα μοιράζει στον καθένα μας (μετρώντας μία – μία την κάθε σφαίρα), αντιληφθήκαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης…
01:00 συσκότιση κι από την ελληνική πλευρά… Ο Έβρος στο πόδι…
Η υπηρεσία που μου αναθέσανε ήταν στην πύλη του φυλακίου, σύρριζα στις γραμμές του τρένου, μαζί με τον Κώστα, έναν 25άρι Θηβαίο γεωπόνο…
Στις 02:00 περίπου είδαμε το τρένο να πλησιάζει όπως πάντα… Φθάνοντας στη Γέφυρα κινείται αργά – αργά και βασανιστικά…
Συνήθως έχει 10 – 15 άτομα μέσα… αυτή τη φορά ψυχή δεν υπήρχε… Απόλυτο σκότος…
Το μόνο φωτεινό σημείο της αμαξοστοιχίας ήταν η καμπίνα του μηχανοδηγού, με την λάμπα πάνω από το κεφάλι του, να φέγγει στο τρομοκρατημένο πρόσωπο του καρβουνιάρη οδηγού… Η φάτσα του πρόδιδε το δράμα του… 30 κάνες είχαν έναν στόχο… τον μοναδικό επιβάτη! Φθάνει επιτέλους στον σταθμό… Όλα καλά ! Ούτε κομάντος ούτε τίποτα…
Την υπόλοιπη βραδιά, σκέψεις με έπνιγαν συζητώντας μεταξύ κονιάκ και σταφίδας με τον Κώστα.
Φόβος… Οργή… Πώς γίνεται αυτό το ειδυλλιακό τοπίο να μετατραπεί σε κόλαση φωτιάς;
Ένα 19χρονο παιδί προσπαθούσε να κατανοήσει τον παραλογισμό του πολέμου…
Ένα τεράστιο γιατί δονούσε τη σκέψη μου…
– Σσσσσσσστττ… άκου…
Μου ψιθύρισε ο Κώστας…
Το υπόκωφο, βαρύ βουητό των τανκ από τα βάθη της Τουρκιάς γινόταν ολοένα και πιο έντονο… Πλησίαζαν…
Δέος! Αυτός ο απόκοσμος ήχος επισκίαζε τα πάντα στο άγριο περιβάλλον του Έβρου αυτή τη νύχτα τη λευκή…
Ήξερα πως ήμασταν αναλώσιμοι…
Πρώτη γραμμή βλέπεις…
Δεν ήξερα αν άξιζε τον κόπο…
Ήθελα να είμαι γενναίος, μα δεν ήξερα να εξηγήσω το γιατί…
Γιατί να πολεμήσω αυτούς που χαιρετούσα χτες;
Γιατί να μπουν στη χώρα μου; Θα τους τσακίσω…
Γιατί να πεθάνω;
Ο γυναικάς γεωπόνος ήταν ψύχραιμος…
Δεν θα γίνει τίποτα… έλεγε.
…Κι έτσι ήτανε…
Στις 11 το πρωί επιστρέψανε στο φυλάκιο όλοι με ένα χαμόγελο…
..Άυπνοι και ταλαιπωρημένοι πήγαμε για ύπνο.
Πριν κοιμηθώ τραβάω μια γραμμή στο ημερολόγιό μου…
ΠΟΛΕΜΟΣ
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ-ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΜΕ
για την Ελληνική Ολιγαρχία, τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ
Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος
Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου